Δεν αξίζει να κλάψεις για κανέναν...
όσοι αξίζουν τα δάκρυά σου,
δεν θα σε κάνουν ποτέ να κλάψεις...
Αυτοί που μας πληγώνουν,
ποτέ δεν ήταν δικοί μας και όμοιοί μας...


"Ό,τι είμαστε είναι αποτέλεσμα του τι σκεφτόμαστε"

"Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες. Οι μεσαίοι άνθρωποι μιλούν για γεγονότα. Οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους."

"Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι"

Φιλοι μου ο σημερινός εχθρός μας είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδατε κάτι που σας άγγιξε , κάτι που το θεωρείτε σωστό, ΜΟΙΡΆΣΤΕΙΤΕ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύευτε οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένετε απαθείς. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

OΡΙΣΤΙΚΑ ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΡΣΗ ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ

Mε την σφραγίδα του κ.Τέντε(εισαγγελέα του Αρείου Πάγου) η λογοκρισία στα blogs

OΡΙΣΤΙΚΑ ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΡΣΗ ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ - ΣΙΓΑ ΜΑΣ ΦΟΒΗΣΑΤΕ

Ο μεγάλος αδερφός...ξύπνησε. Ο εισαγγελέας κ.Τέντες και όλη η ομάδα της ανεξάρτητης δικαιοσύνης αποφάσισαν ότι θα γίνεται άρση απορρήτου στο διαδίκτυο ακόμα και για συκοφαντική δυσφήμηση. Ούτε στο Τζιμπουτί δεν υπάρχουν τέτοιοι νόμοι. Λίγο μας απασχολεί αν θα γίνει άρση απορρήτου ή όχι! Ήρωες θα γίνουν όλοι οι bloggers που χτυπάνε το σύστημα και τους επιχειρηματίες.
Είναι ότι ξεκινάει η ισοπέδωση και η τρομοκρατία των μικρών για να...

αντέξουν τα μεγάλα συμφέροντα. Η δικαιοσύνη κινήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση και δυστυχώς πέρασε την διάταξη για τα blogs. Θα γίνει τέτοιος πόλεμος που ίσως καταλάβουν κάποιοι ότι και οι σκλάβοι ...ξύπνησαν.
Δεν τα κατάφεραν με φραγή, ούτε με κλείσιμο τώρα πάνε με νόμο να κάνουν λογοκρισία στα blogs.


http://troktiko.blogspot.com/2009/09/m-blogs.html

Εικόνες κακοποίησης παιδιού, από την Κίνα

Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές και αποτροπιαστικές!!!




Όποιος έχει τη δύναμη ας δει τις φωτογραφίες ενός παιδιού από την Κίνα που το κακοποίησαν βάναυσα....Δεν έφτανε το βάσανο του αλλά το φωτογράφισαν κιόλας.....

ΠΗΓΗ

Καλλιόπη Λιμναίου - Είναι μια αρχαιολόγος που ανακάλυψε άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου.

Καλλιόπη Λιμναίου - Παπακώστα. Την ξέρετε; Οχι γιατί δεν είναι υποψήφια στις εκλογές. Είναι μια αρχαιολόγος που ανακάλυψε άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου.

Μπροστά από τα (αδιάφορα κατά πλειοψηφία) μάτια μας παρελαύνουν αυτές τις προεκλογικές μέρες διάφορες ασημαντότητες, των οποίων το σημαντικότερο, ίσως, επίτευγμα ζωής ήταν ...η τοποθέτηση του ονόματός τους σε κάποιο κομματικό ψηφοδέλτιο!
Η αλήθεια όμως είναι πως πίσω από τα (παραπλανητικά) φώτα προβολής της τηλεόρασης, ένας κόσμος του πνεύματος, της επιστήμης, της έρευνας ζει και κινείται χωρίς προβολή, χρηματική ενίσχυση και δυστυχώς το χειρότερο χωρίς αναγνώριση του έργου του!

Η κ. Καλλιόπη Λιμναίου-Παπακώστα
, αρχαιολόγος, είναι μια από τις προσωπικότητες αυτές που η εργασία της, άγνωστη στο ευρύ κοινό, γιατί ποιος ενδιαφέρεται σήμερα για "παλιομάρμαρα" και χαλάσματα, όταν γύρω σου τρέχουν τα επιτεύγματα της καταναλωτικής κοινωνίας, η εργασία της, λοιπόν, έχει να επιδείξει σπουδαία αποτελέσματα.


Το πιο πρόσφατο είναι η ανακάλυψη και μελέτη του υπέροχου μαρμάρινου αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά τις ανασκαφικές έρευνες που διεξάγει στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, χωρίς κρατική οικονομική και ηθική ενίσχυση από το Ελλαδιστάν και τα αρμόδια υπουργεία του ή τους φορείς του και το σπουδαιότερο με ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΕΞΟΔΑ !!!!


Στις 7 Οκτωβρίου, που θα γίνει η επίσημη παρουσίαση του αγάλματος αυτού στο Εθνικό Μουσείο Αλεξάνδρειας και που θα παραστούν επίσημοι και επίσημοι από τον πολιτικό και πνευματικό κόσμο της Αιγύπτου και άλλων χωρών, η παρουσία της γεννέτειρας του τιμωμένου Μεγάλου Στρατηλάτη αλλά και της αρχαιολογικής ομάδας με επικεφαλής την Ελληνίδα αρχαιολόγο ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΑ ΑΠΟΥΣΑ !!!!

Και μην πει κάποιος πως είναι προεκλογική περίοδος και τα πάντα νεκρώνονται σ' αυτόν τον τόπο....γιατί για όλα τα άλλα έχουμε εκπροσώπους!!!!

πηγή και έμπνευση για την ανάρτηση υπήρξε το δημοσίευμα της Αλεξάνδρας Ράπτη στο ένθετο του "ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ" "CULTURE" της 26-9-2009 .

από το Cafe art

ΣΧΟΛΙΟ
Τουλάχιστον θα πάνε οι Σκοπιανοί;

Σα δε ντρέπεστε .....Σαμαρά κι άλλο φάουλ...

ΠΗΓΗ

Απόρρητη έκθεση Αμερικανών για το Αιγαίο..!



Στο βίντεο, μεταξύ άλλων, ο κ. Βελόπουλος βγάζει στην φόρα απόρρητη έκθεση Αμερικανών όπου έχουν αποφασίσει να βάλουν συγκυρίαρχη την Ελλάδα στο Αιγαίο, και να πάρει ένα μικρό ποσοστό έκαστος 10-15% από τα πετρέλαια του Αιγαίου, ενώ η Αμερική θα πάρει τα υπόλοιπα. Αφυπνιθείτε Έλληνες!!

ΠΗΓΗ

Εχθρική ενέργεια η εξάρτηση από το Ρωσικό φυσικό αέριο για τους Αμερικανούς...!



Ακούστε συνέλληνες τον υποψήφιο Βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ κ. Βελόπουλο και επιτέλους αφυπνισθείτε....! Τίποτα δεν γίνεται τυχαία αυτή τη χρονική στιγμή στην Ελλάδα Έλληνες! Αφυπνισθείτε επιτέλους!

ΠΗΓΗ

Τα Εθνικά Δάνεια Της Επανάστασης Του 1821




Πώς και από ποιους επιχειρήθηκε η χειραγώγηση του Αγώνα και με ποιο τρόπο
τέθηκαν τα θεμέλια για την μελλοντική ολοκληρωτική εξάρτηση
της νεοσύστατης Ελλάδος από τα μεγάλα συμφέροντα...


Η Επανάσταση του 1821, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας που οδήγησε στην εθνική μας ανεξαρτησία ύστερα από εκατόμβες θυσιών και ποταμούς αίματος, ξεκίνησε με μεγάλο ενθουσιασμό και μεγάλες προσδοκίες. Με αληθινή κατάπληξη εβλεπαν οι Ευρωπαίοι τους Έλληνες να μάχονται << για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία >>, μέσα σ' ένα διεθνές πολιτικό κλίμα που όχι μόνο δεν ήταν ευνοϊκό, αλλά ήταν σαφώς εχθρικό ή, στην καλύτερη περίπτωση, αντίθετο ή υποκριτικά << ουδέτερο >>. Αλλά οι επαναστατικοί αγώνες { όπως άλλωστε και κάθε είδους αγώνας } δεν κερδίζονται μόνο με την αυτοθυσία και τον ενθουσιασμό, αλλά απαιτείται και η συνδρομή άλλων παραγόντων, όπως η διπλωματία και η ύπαρξη υλικής υποστήριξης. Εδώ θα εξετάσουμε τις προσπάθειες που έγιναν για την ενίσχυση του Αγώνα μέσω δανείων, πράγμα που θα αποκαλύψει πολύ από το σκοτεινό παρασκήνιο της εποχής.
Όσον αφορά λοιπόν το δεύτερο, είναι γνωστό ότι η Φιλική Εταιρεία δεν πρόσφερε σχεδόν τίποτα, ενώ οι προσφορές των ευποροτέρων εξαντλήθηκαν νωρίς. Τα λάφυρα και οι ποικίλες λείες ανακούφιζαν προσωρινά τους αγωνιστές, όχι όμως τόσο την ηγεσία του επαναστατημένου έθνους, η οποία έστρεψε τα βλέμματά της προς πιστωτικούς οίκους του εξωτερικού και μερίμνησε για τη σύναψη δανείων.


Η « Καρτερία », το ατμοκίνητο τροχήλατο πλοίο που αγοράστηκε με το "δάνεια της Αγγλίας ".
Κατέπλευσε στην Ελλάδα το Σεπτέμβριο τον 1826 με τις μηχανές της σε κακή κατάσταση...
Με κυβερνήτη τον Άγγλο φιλέλληνα Fr. A. Hastings έλαβε μέρος σε ασήμαντες ουσιαστικά
επιχειρήσεις στο Μεσολόγγι και το Απωλικό. Οι Έλληνες διείδαν την καθοριστική σημασία του
κατά θάλασσαν αγώνα { αλλά και τη σημασία της νέας τεχνολογίας } και ολόκληρο το δεύτερο
εξωτερικό δάνειο σκόπευε κυρίως στην αγορά πολεμικών ατμοκίνητων πλοίων, πον θα
αντιμετώπιζαν τις ναυτικές δυνάμεις τoυ Ιμπραήμ. Βέβαια, οι διάφορες μεθοδεύσεις δεν
επέτρεψαν ποτέ αυτά τα πλοία να προσφέρουν τις καθοριστικές υπηρεσίες στον Αγώνα,
αφού τρία ακόμη ήρθαν μετά το Ναυαρίνο και τα υπόλοιπα σάπισαν στον Τάμεση.


Οι πρώτες απόπειρες για δάνειο


Ήδη από το Νοέμβριο του 1821, η τοπική εξουσία της Ανατολικής Στερεάς << Άρειος Πάγος >>, έστειλε στη Γερμανία τον Θεοχάρη Κεφαλά και τον Χ. Δροσινό για να διαπραγματευθούν δάνειο 150.000 φλορινίων. Ο φιλέλληνας καθηγητής στο Μόναχο Ειρηναίος Θείρσιος είχε υποδείξει με επιστολή του ότι θα μπορούσαν να βρεθούν χρήματα στη Γερμανία, γι' αυτό κι αποφασίστηκε η αποστολή των δύο ανωτέρω, οι οποίοι επέστρεψαν στο τέλος του 1822, έχοντας συνομολογήσει δύο δάνεια: ένα στη Ζυρίχη { 40.000 φλορίνια } κι ένα στη Μασσαλία { 62.000 φλορίνια }. Δεν ξέρουμε αν έφερε χρήματα ο Κεφάλας στην Κυβέρνηση, η οποία εντούτοις επικύρωσε την οφειλή! Παραγγέλθηκαν έτσι δύο κανόνια και άλλα στρατιωτικά είδη που δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα και εξοπλίστηκε ένα στρατιωτικό σώμα Γερμανών φιλελλήνων που ήρθε στην Ελλάδα, αλλά δεν κατέστη δυνατόν να μισθοδοτηθεί αφού το δάνειο δεν δώθηκε! Εδώ ακριβώς αρχίζει η εμπλοκή στο θέμα αυτό των μυστικών εταιρειών και ταγμάτων: τα νεοσυσταθέντα φιλελληνικά κομιτάτα της Ευρώπης έχουν ουσιαστικά τέτοια προέλευση. Όπως γράφει ο Κυρ. Σιμόπουλος σχετικά με τα συγκεκριμένα δάνεια, τα γερμανοελβετικά φιλελληνικά κομιτάτα συμψήφισαν τις δαπάνες του εξοπλισμού και της αποστολής αυτής της << λεγεώνας >> με το δάνειο των 150.000 φλορινίων και ζητούσαν επιπλέον και την επιστροφή του με τόκο! Οι « φιλέλληνες » των γερμανοελβετικών Κομιτάτων αγόρασαν άχρηστα τουφέκια, κάτι που διαπιστώθηκε όταν εμφανίστηκαν οι εθελοντές της « Λεγεώνας » στην Ύδρα. Οι ξένοι θέλησαν να επιδείξουν τη στρατιωτική τους πείρα με μια χαιρετιστήρια ομοβροντία, αλλά όταν ο διοικητής έδωσε το παράγγελμα « πυρ », τα τουφέκια δεν πήραν φωτιά γιατί, όπως αφηγείται ο αυτόπτης Heinrich Kiefer, ήταν σκουριασμένα { υπό τους καγχασμούς των Υδραίων!!! }.

Το 1822 και επ' ευκαιρία τον Συνεδρίου των Ευρωπαίων ηγεμόνων στη Βερόνα της Ιταλίας, στάλθηκε εκεί ελληνική επιτροπή αποτελούμενη απο τους Παλαιών Πατρών Γερμανό και Ανδρέα Μεταξά, με συνοδό το Γάλλο φιλέλληνα ναύαρχο Φίλιππο Ζουρνταίν. Με εξουσιοδότηση του Μεταξά, ο Ζουρνταίν προσπάθησε να βρει πιστωτές και τους βρήκε στο πρόσωπο των πληρεξουσίων του Τάγματος των Ιπποτών του Aγίου Ιωάννου της Ιερουσαλήμ, στο οποίο ανήκε και ο ίδιος! Οι Ιωαννίτες, μέλη ενός θρησκευτικού ιπποτικού τάγματος { από το έτος 1309 } που δεν διέθετε εδαφικές κτήσεις, πρόσφεραν τη μεσολάβηση τους για τη σύναψη δανείου 10 εκατομμυρίων επ' ονόματι της ελληνικής κυβέρνησης, με τον όρο να τους δίνονταν τα νησιά Ρόδος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Σύρος και Οινούσες { της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου } μετά την απελευθέρωση τους. Προσωρινά όμως ζητούσαν να εγκατασταθούν στη Σύρο και τις Οινούσες, που και αποτελούσαν πλέον « τελείαν ιδιοκτησίαν και κυριαρχίαν του Τάγματος ». Ο Φ. Ζουρνταίν έκρινε { αφελώς ή υστεροβούλως } την πρόταση ως συμφέρουσα τους Έλληνες, αφού εκτός των χρημάτων θ' αποκτούσαν και ισχυρούς φίλους στην Ευρώπη, που θα προωθούσαν τις εθνικές τους επιδιώξεις. Αλλά και οι Έλληνες του εξωτερικού, όπως ο Παν. Κοδρικάς, ο Α. Βογορίδης και ο μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιος συνέστησαν αποδοχή της πρότασης των ίωαννιτών. Όμως όπως ήταν αναμενόμενο, η Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος την απέρριψε χωρίς άλλη συζήτηση. Έγιναν κι άλλες απόπειρες σύναψης δανείου, όμως ήταν ασήμαντες. Μόνο μία, του Άγγλου Ρούμπενταλ, συζητήθηκε. Δίνονταν 40 εκατομμύρια γρόσια με τιμή έκδοσης 50% και τόκο 6%, το δε τοκοχρεωλύσιο θα εισέπρατταν αυτοπροσώπως Άγγλοι από τις εθνικές προσόδους. Όμως η Αγγλία ήταν τότε ύποπτη στα μάτια των επαναστατών και καθετί που προερχόταν από αυτή θεωρείτο ύποπτο, ακόμη και οι προσφορές των Άγγλων φιλελλήνων.

Το Τάγμα των Ιωάννιτών Ιπποτών έδρευε από το 1309 στη Ρόδο,
απο όπου τους έδιωξε το 1522 ο σουλτάνος Σουλεϊμάν. Τότε
εγκαταστάθηκανστη Μάλτα { από εδώ προέρχονται και τα ονόματα
τους « ιππότες της Ρόδου » και « ιππότες της Μάλτας » }, αλλά
έχασαν την πολιτική τους υπόσταση όταν το νησί κυριεύτηκε από τον
Ναπολέοντα { 1798 } και ακολούθως από τους Άγγλους. Όταν είδαν την
ανάγκη των Ελλήνων για δάνειο, νόμισαν ότι θα μπορούσαν με τα χρήματα
τους ν' αποκτήσουν πάλι τη χαμένη τους πολιτική οντότητα, αποκτώντας
κυριότητα επί ελληνικών εδαφών. Το Τάγμα θεωρείται ως η " απάντηση "
του Βατικανού στους τεκτονικής κατεύθυνσης Ναΐτες ιππότες και ως κατ'
εξοχήν εκφραστής των συμφερόντων της Αγίας Έδρας. Στον πίνακα, ο
ιππότης Caoursin διατάξει οτον Μεγάλο Μάγιστρο Pierrε d' Aubusson
συγχαρητήριο γράμμα του Πάπα για τη νίκη των ιπποτών έναντι των
Τούρκων στη Ρόδο το 1480.


Το πρώτο δάνειο 1824

Το Τάγμα των Ιωαννιτών Ιπποτών { ή της Μάλτας } είναι γνωστό ότι ήταν άμεσα εξαρτώμενο από το Βατικανό. Αντιπροσώπευε έτσι την αντίπαλη δύναμη αυτού που απέβησαν τελικά οι περίφημοι Ναϊτες Ιππότες, αφού από τους δεύτερους { και με έδρα την Αγγλία... } προήλθε ο σύγχρονος Τεκτονισμός. Φαίνεται λοιπόν ότι οι Έλληνες προσπάθησαν να αποφύγουν κάθε εξάρτηση...
Ωστόσο, οι οικονομικές ανάγκες ήταν πιεστικές και μόνο ένα μεγάλο εξωτερικό δάνειο θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση των άμεσων αναγκών. Το 1823 διορίστηκε η επιτροπή του δανείου, αποτελούμενη από τον Ανδρέα Λουριώτη, σημαίνοντα απόστολο της Φιλικής Εταιρείας, τον Ι. Ορλάνδο και τον Ι. Ζαΐμη. Κατά τις οδηγίες του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, έπρεπε να συνάψουν εμπορικές και πολιτικές σχέσεις με τη Αγγλία, αλλά να φαίνεται ότι μοναδικός σκοπός τους ήταν η σύναψη του δανείου. Τον Νοέμβριο του 1823 συνάντησαν στην Κεφαλλονιά τον Λόρδο Byron και συζήτησαν μαζί του το θέμα του δανείου. 'Οταν έφτασαν στο Λονδίνο { 14/20 Ιανουαρίου 1824 } διαπίστωσαν ότι υπήρχε δυσμενές κλίμα απέναντι στους Έλληνες. Κυρίως καταφέρονταν εναντίον των Ελλήνων οι εμπορικοί αντίπαλοι τους στην Ανατολή, Φραγκολεβαντίνοι και Εβραίοι, που οικονομικά { τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως } συμφέροντα τους ωθούσαν σε συνεργασία με τους Τούρκους. Τα μέλη της Επιτροπής ήρθαν σε απευθείας επαφή με τον Άγγλο υπουργό G. Canning και τη Φιλελληνική Επιτροπή { το περίφημο Φιλελληνικό Κομιτάτο } του Λονδίνου. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι τα φιλελληνικά κομιτάτα της Αγγλίας και της Γαλλίας δεν είχαν λαϊκή βάση και ιδεολογία. Αντιθέτως, δημιουργήθηκαν από τις κυβερνήσεις με αποκλειστικό σκοπό να υπονομεύσουν και να κατευθύνουν την Επανάσταση. Λειτούργησαν εξ αρχής ως εξαρτήματα του υπουργείου Εξωτερικών της Αγγλίας και της Γαλλίας, καθώς επίσης και ως πρακτορεία εθνικών βλέψεων και πολιτικών συνωμοσιών.Ο πρόεδρος του Φιλελληνικού Κομιτάτου, Jeremy Bentham, επιφανής φιλόσοφος και κοινωνιολόγος και ο γραμματέας του John Bowring, βοήθησαν άμεσα στη διαπραγμάτευση για το δάνειο. Τότε στη χρηματαγορά του Λονδίνου υπήρχε μεγάλη κρίση. Υπήρχαν μεγάλα διαθέσιμα κεφάλαια και με χαμηλούς τόκους, οι δε κεφαλαιούχοι ενδιαφέρονταν για την τοποθέτηση των κεφαλαίων τους σε περιοχές με όχι σταθερό καθεστώς, αρκεί να εξασφάλιζαν μεγάλο τόκο. Έτσι άρχισαν να δανειοδοτούν χώρες που δεν είχαν ακόμη γίνει ανεξάρτητες, κυρίως στη Λατινική Αμερική { Βραζιλία, Περού,Χιλή κ.ά. }. Ένας κερδοσκοπικός πυρετός διακατείχε τους κεφαλαιούχους του Λονδίνου αλλά και της Γαλλίας, για τοποθέτηση των χρημάτων τους ακόμη και σε επισφαλείς περιοχές. Η Φιλελληνική Επιτροπή του Λονδίνου, αποτελούμενη από σαράντα και πλέον τραπεζίτες και εμπόρους, συμφώνησε για τη σύναψη τον δανείου και την 21η Φεβρουαρίου υπογράφτηκε το πρώτο εξωτερικό δάνειο των 800.000 λιρών, την έκδοση του οποίου ανέλαβαν οι τραπεζίτες Loughnan Sons και Ο' Brien προς 59% με τόκο 5%. Ως εγγύηση δίνονταν όλα τα δημόσια έσοδα { από τελωνεία, αλυκές κ,λπ. } για την πληρωμή των τόκων, και όλα τα εθνικά κτήματα για την εξόφληση του κεφαλαίου.

Όμως από το ποσό των 800.000 λιρών του δανείου αφαιρέθηκαν προκαταβολικά το χρεώλυτρα και οι τόκοι δυο ετών, προμήθειες, διάφορα έξοδα κ.λπ. και τελικά εισπράχθηκαν από τους 'Ελληνες μόνο 298.700 λίρες! Εντούτοις η Ελληνική Επιτροπή θεώρησε τη σύμβαση ευνοϊκή, γιατί οι όροι της ήταν καλύτεροι από εκείνους αντί ατοιχών δανείων που πήραν από άλλες χώρες, όπως το Μεξικό, η Ισπανία και η Κολομβία! { Βλέπουμε εδώ την προσπάθεια χειραγώγησης και των άλλων λαών }. Ωστόσο, αυτή η Επιτροπή δεν απέφυγε τις υποψίες για τον πραγματικό της ρόλο. Κατηγορίες διατυπώθηκαν και για τον Bowring που, όπως είχε διαδοθεί, πήρε ως προμήθεια δέκα - έντεκα χιλιάδες λίρες. Στην πραγματικότητα, με το τοκογλυφικό αυτό δάνειο η Ελλάδα υποδουλωνόταν στους κεφαλαιούχους της χρηματαγοράς του Λονδίνου, οι οποίοι εξυπηρετούσαν τα μυστικά συμφέροντα τους. Παράλληλα, ενίσχυε τον οικονομικό και πολιτικό ρόλο της χώρας τους στην Εγγύς Ανατολή. Ο ιστορικός της Επαναστάσεως του 1821 Νικόλαος Σκηλιάδης είδε την αλήθεια και έγραψε σχαρακτηριστικά: « Τα δάνεια των Άγγλων θα μείνωσιν εις βάρος των Ελλήνων επ' ολέθρω μάλλον αυτών ή επί σωτηρία ήδη καταναλισκόμενα, και το έθνος ίσως εκ τούτων πάθη και αφού αποκατασταθή ελεύθερον και ανεξάρτητον, διότι οι Άγγλοι θα λάβωσι και απ'αυτά ταύτα τα δικαιώματα να επέμβωσιν εις τα πράγματα των ».

Άλλοι ωστόσο ιστορικοί τόνιζαν το ότι η σύναψη του δανείου ήταν γεγονός σημαντικότερο από μία στρατιωτική νίκη, αφού οι Άγγλοι θα είχαν συμφέρον να ευοδωθεί ο Ελληνικός αγώνας. Ουσιαστικά μάλιστα οι Άγγλοι αναγνώριζαν έτσι την ελληνική ανεξαρτησία, άλλωστε είχε ήδη αρχίσει να διαφαίνεται μια αλλαγή της εξωτερικής τους πολιτικής οπωσδήποτε ευνοϊκή για τους Έλληνες. Για τη διαχείριση τον δανείου λέχθηκαν πολλά. Ο μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιος έγραφε προς τον Αλεξ. Μαυροκορδάτο: « Σκεφθείτε δια τα χρήματα του δανείου και λάβετε καλά μέτρα της χρήσεως των, διότι, όσον ωφέλιμα θέλουν είναι, όταν οικονομηθώσι καλώς, άλλο τόσον θέλουν σταθή βλαπτικά και αίτιον αδιορθώτων σκανδάλων, όταν πέσωσιν εις διαρπαγήν». Όμως ο Αμερικανός φιλέλληνας Samuel G. Howe { Χάου } μιλάει για κατασπατάληση των χρημάτων από την ελληνική κυβέρνηση. Κατ' αυτόν, τα περισσότερα ξοδεύτηκαν για τo στόλο κι όχι για το στρατό και χορηγήθηκαν αφειδώς βαθμοί και αυξήσεις στους μισθούς των φιλοκυβερνητικών. Ο ίδιος μας πληροφορεί επίσης ότι ο Ι. Ορλάνδος κράτησε 5.900 λίρες, γιατί τάχα το ποσό αυτό χρωστούσε η κυβέρνηση στη γυναίκα του.

Εδώ να σημειώσουμε ότι οι πληρεξούσιοι για την διαπραγμάτευση Ορλάνδος και Λουριώτης έζησαν στο Λονδίνο σαν μεγάλοι άρχοντες στην Bond street και ξόδεψαν 5.045(!) λίρες, όταν οι συμπατριώτες τους πέθαιναν από την πείνα...


Το δεύτερο δάνειο 1825

Την ανάγκη για τη σύναψη του δεύτερου δανείου δεν επέβαλε μόνο η αχρηματία που υπήρχε μετά την εξάντληση των χρημάτων του πρώτου, αλλά και η ανάγκη να αντιμετωπιστεί ο Ιμπραήμ, εκτός από τον τακτικό στρατό και με σύγχρονα ναυτικά μέσα. Ο Αγγλος Frank Abney Hastings είχε προτείνει την προμήθεια ατμοκίνητων πλοίων για την αντιμετώπιση του εχθρικού στόλου και η κυβέρνηση ανέθεσε στην επιτροπή Λουριώτη - Ορλάνδου τη σύναψη νέου δανείου. Έτσι, στις 7 Φεβρουαρίου 1825 υπογράφτηκε στο Λονδίνο δάνειο 2.000.000 λιρών με πιστωτές τους εβραϊκής καταγωγής τραπεζίτες αδελφούς Ricardo. Τελικά, μέσω ενός απίστευτου παρασκηνίου, μετά την εκκαθάριση του ποσού έμειναν μόνο 816.000 λίρες και από αυτές έφτασαν στην Κυβέρνηση 230.000. Όταν άρχισαν να φτάνουν χρήματα στην Ελλάδα, οι Έλληνες άρχισαν να πυροβολούν από χαρά και να παιανίζουν το « God save the King »! Πλήθος στρατιωτικών και καλαμαράδων έσπευσαν να προβάλουν τις αξιώσεις τους. Κατά τα μέσα του 1825 οι δανειστές αδελφοί Ricardo στέλνουν στην Ελλάδα τον εβραϊκής καταγωγής κόμη P. Gamba { άλλοτε συνοδό του Byron } για να πληροφορηθεί λεπτομερώς σχετικά με την εν γένει κατάσταση της χώρας. Και αυτός συμβουλεύει για την καλύτερη οργάνωση του στρατού και του στόλου. Εξάλλου τώρα αρχίζει η απροκάλυπτη επέμβαση στα πράγματα της Επανάστασης: Τα μέλη της Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου, που είχαν ποντάρει στην επιτυχία του ελληνικού αγώνα και τώρα, με την αιγυπτιακή επιδρομή, κινδύνευαν να χάσουν τα χρήματα τους, ύστερα από πιέσεις υποχρέωσαν τον Λουριώτη και τον Ορλάνδο να προσληφθεί ως αρχηγός του νέου στόλου ο Άγγλος ναύαρχος Cochran, ο οποίος είχε αποκτήσει φήμη για τα κατορθώματα του ως αρχηγός του στόλου της Βραζιλίας. Παράλληλα οι αδελφοί Ricardo, χωρίς να ενημερώσουν τους Έλληνες αντιπροσώπους, ανέθεσαν στο ναυπηγό Alexander Galloway την κατασκευή έξι ατμοκίνητων πλοίων, που θα βοηθούσαν τον Αγώνα. Αυτός όμως καθυστερεί αδικαιολόγητα την παράδοση των πλοίων τα οποία άλλωστε, μετά από αυτή τη μεθόδευση, ποτέ δεν βοήθησαν τον Αγώνα! Τελικά αποκαλύπτεται ότι το ίδιο ναυπηγείο είχε αναλάβει ταυτόχρονα και τη ναυπήγηση δέκα πλοίων για τον Μεχμέτ Αλή πατέρα του ίδιου του Ιμπραήμ,ενώ ο γιος του Galloway είχε άλλοτε υπηρετήσει τον Αιγύπτιο ηγέτη.
Η αλήθεια είναι ότι οι Ricardo, θορυβημένοι από τις επιτυχίες των Αιγυπτίων είχαν δώσει εντολή για καθυστέρηση της παραγγελίας. Φαίνεται έτσι ότι στην ουσία οι διαχειριστές του δανείου ήταν οι Αγγλοι Τραπεζίτες και όχι οι άπειροι και ενίοτε ανυποψίαστοι Έλληνες αντιπρόσωποι, οι οποίοι μάλιστα δεν είχαν και άριστες οχέσεις μεταξύ τους. Χαρακτηριστικά, ο Ορλάνδος θεωρούσε τον Λουριώτη « δόλιο, ψεύτη και πονηρή αλεπού ». Σημειωτέον ότι ο Ορλάνδος ήταν γαμπρός του Γ. Κουντουριώτη, που τότε είχε την τύχη της κυβέρνησης στα χέρια του. Τελικά, το 1826 με προσωπική φροντίδα του Hastings έφτασε το πρώτο ατμόπλοιο, η « Καρτερία », το 1827 η « Επιχείρηση » και το 1828 ο « Ερμής ». Στα τέλη του 1829 έφτασε άλλο ένα ατμόπλοιο στην Ελλάδα, ενώ τα άλλα τρία σάπισαν στον Τάμεση από έλλειψη χρωμάτων για την αποπεράτωση τους! Παράλληλα με τα ατμόπλοια, είχαν παραγγελθεί σε ναυπηγείο της Αμερικής δυο φρεγάτες οπλισμένες με κανόνια. Οταν έφτασε εκεί ο έμπορος Κοντόσταυλος να επιβλέψει την κατασκευή ύστερα από παράκληση ταυ Λουριώτη, διαπίστωσε ότι οι Αμερικανοί ναυπηγοί είχαν προχωρήσει στην κατασκευή μεγαλύτερων και ακριβότερων πλοίων. Για μήνες ολόκληρους πάλευε στην Αμερική για τη ρύθμιση του θέματος, έχοντας ως συμπαραστάτες κάποιους γερουσιαστές και τον πρόεδρο της χώρας Adam. Κατά το Γερμανό ιστορικό Χέρτσμπεργκ, οι Έλληνες, που είχαν στείλει στη Νέα Υόρκη συνάλλαγμα 156.000 λιρών, ένιωσαν οδυνηρή έκπληξη όταν τον Δεκέμβριο του 1825 οι « φιλελληνικοί οίκοι της Νέας Υόρκης » ανήγγειλαν ότι αν δεν καταβάλλονταν ακόμη 50.000 λίρες, οι φρεγάτες θα πωλούνταν σ' όποιον μειοδοτούσε. Φυσικά οι Έλληνες αδυνατούσαν να ικανοποιήσουν την απαίτηση αυτή. Τελικά, Αμερικανοί φιλέλληνες φρόντισαν να αγοραστεί η μία φρεγάτα από την αμερικανική κυβέρνηση, οπότε η άλλη, με την ονομασία « Ελλάς », αφέθηκε να αναχωρήσει για την Ελλάδα.

Ο Κοντόσταυλος, κατά τη διάρκεια των αγώνων του στην Αμερική, είχε καταφύγει στα δικαστήρια! { Και ενώ φυσικά ο πόλεμος συνεχίζονταν στην Ελλάδα... } Κι εδώ αξίζει να αναφερθεί ένα χαρακτηριστικό συμβάν: Ο ευϋπόληπτος Αμερικανός δικαστής Jonas Pratt ζήτησε και πήρε από τον Κοντόσταυλο ένα « δωράκι » 4.500 δολαρίων για να εννοήσει τις ελληνικές διεκδικήσεις, αντί γι' αυτό όμως άφησε ατιμώρητους τους Αμερικανούς ναυπηγούς, μειώνοντας λίγο τις υπερβολικές απαιτήσεις τους. Αγανακτισμένος ο δικηγόρος του Κοντόσταυλου Χένρυ Σέντγουϊκ, απευθυνόμενος στον Pratt, δήλωσε: « Κύριε κάνατε ό,τι μπορούσατε για να καταστρέψετε ένα έθνος { την Ελλάδα }. και να ατιμάσετε ένα άλλο! { την Αμερική } ». Τελικά, ενώ είχαν σταλεί εκεί 750.000 δολάρια, παραδόθηκε μόνο η « Ελλάς » που στοίχισε 300.000 δολάρια. Τα υπόλοιπα 450.000 δολάρια σπαταλήθηκαν από Αμερικανούς πολίτες, όπως έγραψε με επικριτική γι' αυτούς διάθεση ο συμπατρώτης τους φιλέλληνας Χάου στο βιβλίο του « Σκιαγραφία της Ελληνικής Επανάστασης »! Αργότερα βέβαια ο Κοντόσταυλος έχτισε στην Αθήνα πολυτελές σπίτι, εκεί όπου είναι τώρα η Παλαιά Βουλή... Κατηγορήθηκε ότι αυτό προερχόταν από χρήματα του αγγλικού δανείου για την παραγγελία των φρεγατών στην Αμερική και ένας σατιρικός ποιητής έγραψε: « Ο οίκος σου, Κοντόσταυλε, μακρόθεν ομοιάζει τρίκροτον εξ Αμερικής, εξ ου αυτός πηγάζει »...
Όμως, ο καθηγητής Α. Ανδρεάδης ανασκεύασε τις κατηγορίες κατά του Κοντόσταυλου, τον οποίο θεωρεί πατριώτη και ευθύ άτομο. Ο ίδιος συγγραφέας ωστόσο έγραψε: « Ομολογουμένως η ιστορία των δανείων είναι μία των θλιβερότερων σελίδων της Επαναστάσεως ». Οι Άγγλοι δανειστές βγήκαν ωφελημένοι. Όπως έγραψε ο Νικ. Σπηλιάδης, « σήμερον σπείρουσιν ολίγα χρήματα, δια να θερίσωσιν αύριον πολλαπλάσια ». Ο Φωτάκας, αφού επισημαίνει ότι είχαν εξασφαλίσει τα κεφάλαια τους με τα εθνικά κτήματα, κρίνει ότι με τα δάνεια τους « θα εφαίνοντο και ευεργέται των Ελλήνων εις το μέλλον ». Ο δε Κοραής έγραψε ότι το δάνειο δεν πρέπει να θεωρείται ως μεγάλη ευεργεσία, αλλά « η ελπιζόμενη μεγάλη ευεργεσία και μέλλουσα μετ' ολίγον να μας δοθεί από την Αγγλικήν κυβέρνηση', είναι η ομολογία και διακήρνξις της Ελληνικής αυτονομίας ».
Όπως έγραψε ο Βαυαρός G. Maurer, που χρημάτισε αργότερα αντιβασιλιάς στην Ελλάδα, « όλοι όσοι ανακατεύθηκαν με αυτά τα δύο δάνεια έγιναν τελικά πλούσιοι και μόνο ο άμεσα ενδιαφερόμενος { η φτωχή Ελλάδα } έμεινε με αδειανά χέρια ». Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι τα δύο δάνεια που συνάφθηκαν για να κάνουν την Ελλάδα ανεξάρτητο κράτος, τελικά της δημιούργησαν στενούς δεσμούς εξάρτησης, που υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών της για πολλές δεκαετίες. Να κλείσουμε επιχειρώντας μια απάντηση στην ερώτηση « εξοφλήθηκαν και πότε τα περίφημα εκείνα δάνεια »; Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η εξόφληση τους έγινε μόλις πριν λίγες δεκαετίες. Άλλοι όμως λένε πως η κατακράτηση μέρους του ελληνικού αποθεματικού χρυσού στον Β' π.π. από την Αγγλία έχει σχέση με τα περιβόητα εκείνα δάνεια...

« Ανεκαλύφθη φανερά των Άγγλων ο σκοπός. Εζήτουν οι φίλοι μας να κυβερνήσωσι δια τον χρυσίου των την Ελλάδα. Να ηξεύρετε και την αχρειότατα του εδώ Κομπάτου μαζί και του μυστικού Βάουριγκ, ανάθεμα τους τους αχρείους και ιδιωφελείς άμα και αισχροκερδείς. Προσοχή από τους ξένους... »
Ι. Ορλάνδος

« Το δάνειον δεν πρέπει να το στοχάζεσθε πολλά μεγάλην ευεργασίαν και εις αυτόν τον διάβολον ήθελαν μετά χαράς δανείσειν αργύρια, αν ο διάβολος είχε να τους ασφαλίσει με ενέχυρα. »
Α. Κοραής

« Δύο είναι οι μεγάλοι εχθροί του Ελληνισμού υπαινίσσομαι τους Ευρωπαίους εμπόρους, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει επιχειρήσεις εις την Κωνσταντινούπολη, Σμύρνην και εις άλλα σημεία της Μεσογείου, και ολόκληρον την φυλήν των Εβραίων(!)... Είναι άξιον καταπλήξεως το γεγονός κατά το οποίον, ενώ οι Εβραίοι της Κωνσταντινουπόλεως, Θεσσαλονίκης και Σμύρνης δεν παρέλειπαν ευκαιρίαν συνεργασίας μετά των Τούρκων, εις τας αγριότητας των τελευταίων κατά του ελληνικού πληθυσμού, οι Ευρωπαίοι, οι εγκατεστημένοι εις εκείνα τα μέρη, άνευ εξαιρέσεως ως προς την εθνικότητα, εγένοντο οι φορείς και οι πλέον ενεργητικοί πράκτορες των εχθρών της χριστιανικής θρησκείας, ευθύς άμα τη εκρήξει της Επαναστάσεως ».
Edward Blaquiere

ΠΗΓΗ

Φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί στην αρχαία Αθήνα

"οι κρατικές πηγές εσόδων κατά την αρχαιότητα ήταν ανάλογες με τις σημερινές. Εκεί όπου υπήρχαν ριζικές διαφορές ήταν στους μηχανισμούς είσπραξής τους. Κάποια μικρά έσοδα, όπως π.χ. τα δικαστικά, εισπράττονταν απευθείας από το κράτος, αλλά ο τρόπος αυτός είσπραξης δεν ήταν ο συνήθης. Από το 362-361 π.Χ. το σύνολο των εισφορών το αθηναϊκό κράτος το έπαιρνε από τους τριακοσίους πλουσιότερους πολίτες του (!)"


του Μιχάλη Τιβέριου

Κεντρικό σημείο του προεκλογικού αγώνα για την εκλογική αναμέτρηση της προσεχούς Κυριακής είναι τα οικονομικά. Αυτό μου δίνει το έναυσμα να αναφερθώ σήμερα σε οικονομικά θέματα της αρχαιότητας και πιο συγκεκριμένα στα κρατικά έσοδα της αρχαίας Αθήνας, για τα οποία συμβαίνει να διαθέτουμε αρκετές πληροφορίες.

Οπως και στις μέρες μας, υπήρχαν δύο κατηγορίες εσόδων (πρόσοδοι ): τα τακτικά και τα έκτακτα. Από τις τακτικές προσόδους, άλλες ήταν σταθερές και άλλες κυμαινόμενες. Στις τελευταίες ανήκαν, ανάμεσα στα άλλα, τα δικαστικά έσοδα και τα διάφορα πρόστιμα που επέβαλλαν τα δικαστήρια. Στις σταθερές προσόδους περιλαμβάνονταν οι μισθώσεις των κρατικών ιδιοκτησιών, με σημαντικότερες αυτές των μεταλλείων του Λαυρίου, όπως και οι διάφοροι φόροι που σχετίζονταν με το εμπόριο, όπως π.χ. η πεντηκοστή, δασμός επί των εισαγομένων και εξαγομένων αγαθών, και το επώνιον, φόρος επί της αξίας των πωλούμενων εμπορευμάτων. Το μετοίκιον και το ξενικόν ήταν δύο άλλοι γνωστοί τακτικοί φόροι. Οι αλλοδαποί που βρίσκονταν στην Αθήνα και οι οποίοι, ως γνωστόν, δεν είχαν δικαίωμα αγοράς γης, διακρίνονταν στους μετοίκους, που είχαν μόνιμη κατοικίαστην Αττική, και στους παρεπιδήμους, που διέμεναν σε αυτήν προσωρινά. Οι πρώτοι, που μετείχαν σε πολλές επίσημες δραστηριότητες της πόλης και συνέβαλλαν στην οικονομική της ανάπτυξη, πλήρωναν το μετοίκιον, έναν σημαντικό, κατά κεφαλήν, φόρο, ενώ οι παρεπίδημοι το ξενικόν. Πρέπει βέβαια να σημειωθεί ότι στις περιόδους της αθηναϊκής «αυτοκρατορίας» (454-412 και 378-338 π.Χ.) κύρια πηγή των τακτικών προσόδων των Αθηναίων ήταν ο φόρος που πλήρωναν τα μέλη της Συμμαχίας, της οποίας ηγείτο η Αθήνα.

Στις έκτακτες προσόδους, εκτός από τις διάφορες δωρεές (επιδόσεις) ευκατάστατων πολιτών, υπάγονταν οι ποικίλες λειτουργίαι, με τις οποίες το κράτος απαλλασσόταν από ορισμένες υποχρεώσεις, τις οποίες αναλάμβαναν πλούσιοι Αθηναίοι. Δειγματοληπτικά αναφέρω την τριηραρχίαν, με την οποία καλύπτονταν τα έξοδα εξοπλισμού τριήρεων, και τη χορηγίαν, με την οποία αναλαμβάνονταν τα έξοδα θεατρικών παραστάσεων. Στις προσόδους αυτές υπάγονταν και οι έκτακτοι φόροι ( εισφοραί ), που σε εμπόλεμες κυρίως καταστάσεις επέβαλλε το κράτος επί του κεφαλαίου. Υπενθυμίζω ότι άμεση ετήσια φορολογία δεν υπήρχε, αφού κάτι τέτοιο θεωρείτο προσβλητικό για έναν ελεύθερο πολίτη. Το 378 π.Χ., για τον καλύτερο έλεγχο των εισφορών , οι Αθηναίοι πολίτες διαιρέθηκαν σε συμμορίαι ανάλογα με την περιουσιακή τους κατάσταση. Στην πρώτη συμμορίαν εντάχθηκαν οι τριακόσιοι πλουσιότεροι.

Με βάση τα παραπάνω μπορούμε να πούμε ότι οι κρατικές πηγές εσόδων κατά την αρχαιότητα ήταν ανάλογες με τις σημερινές. Εκεί όπου υπήρχαν ριζικές διαφορές ήταν στους μηχανισμούς είσπραξής τους. Κάποια μικρά έσοδα, όπως π.χ. τα δικαστικά, εισπράττονταν απευθείας από το κράτος, αλλά ο τρόπος αυτός είσπραξης δεν ήταν ο συνήθης. Από το 362-361 π.Χ. το σύνολο των εισφορών το αθηναϊκό κράτος το έπαιρνε από τους τριακοσίους πλουσιότερους πολίτες του (!), που ανήκαν στην πρώτη συμμορίαν . Οι Αθηναίοι αυτοί είχαν την υποχρέωση να πληρώνουν προκαταβολικά το σύνολο του έκτακτου φόρου ( προεισφορά ), ενώ στη συνέχεια έπρεπε οι ίδιοι να μεριμνήσουν για την είσπραξη της εισφοράς από τας υπολοίπουςσυμμορίας, αν ήθελαν να πάρουν τα χρήματά τους πίσω. Πάντως, τις περισσότερες φορές το κράτος εκμίσθωνε τις δημόσιες προσόδους του σε ιδιώτες ( τελώνας ), προκειμένου να εισπράττει αμέσως ένα συγκεκριμένο ποσό, κάτι που δεν μπορούσε να πετύχει με τις δικές του υπηρεσίες. Οι τελώναι προπλήρωναν το συμφωνηθέν με την πολιτεία ποσό και στη συνέχεια αναλάμβαναν οι ίδιοι, και συχνά με... υπερβάλλοντα ζήλο, το έργο της είσπραξης των φόρων. Στους μεγάλους φόρους, μερικές φορές, ως ενοικιαστές εμφανίζονταν όχι μεμονωμένα άτομα αλλά εταιρείες, στις οποίες προΐστατο ένας αρχώνης ή τελωνάρχης, ενώ οι φόροι, σε γενικές γραμμές, εκμισθώνονταν όχι συνολικά αλλά μεμονωμένα. Βέβαια για να μπορούν οι τελώναι να εισπράττουν τους φόρους, το αθηναϊκό κράτος τους είχε παραχωρήσει δικαιώματα... «ζωής και θανάτου» επί των φορολογουμένων. Επομένως οι εισπρακτικοί μηχανισμοί κατά την αρχαιότητα ήταν πολύ πιο επώδυνοι από τους σημερινούς.

Πρέπει να σημειωθεί ότι το κράτος ζητούσε μεγάλες εγγυήσεις από αυτούς που είχαν την πρόθεση να συμμετάσχουν στους δημόσιους διαγωνισμούς για τις ενοικιάσεις των κρατικών προσόδων και αυτό το έκανε για να σιγουρέψει την είσπραξη του προσδοκώμενου ποσού. Ωστόσο οι δυσβάστακτες αυτές εγγυήσεις απέτρεπαν πολλούς από το να συμμετέχουν στους διαγωνισμούς αυτούς και αυτό με τη σειρά του προκαλούσε ένα νοσηρό φαινόμενο. Οι λιγοστοί ενδιαφερόμενοι έρχονταν σε συνεννόηση και μοίραζαν τους φόρους μεταξύ τους χωρίς να... αλληλοχτυπιούνται. Στην πώληση κάθε φόρου παρουσιαζόταν συνήθως ένας μόνον τελώνης, ο οποίος και έδινε ένα μέτριο τίμημα. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση και προκειμένου να αυξηθεί ο αριθμός των ενδιαφερομένων, η πολιτεία περιόρισε το ύψος των εγγυήσεων, αυξάνοντας βέβαια το ρίσκο να ζημιωθεί. Χωρίς αμφιβολία νοσηρά φαινόμενα των ημερών μας έχουν μακρά προϊστορία. Πιθανόν να έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι είναι σπάνιο να βρει κανείς ανθρώπους που ασχολούνται με το «εμπόριο» του χρήματος και να είναι έντιμοι.

Ο κ. Μιχάλης Α. Τιβέριος είναι καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

ΠΗΓΗ

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Εβραϊκό βασίλειο το ψευδοκράτος.

Το Ισραήλ αποδεικνύεται ένας από τους μεγαλύτερους επενδυτές στο ψευδοκράτος και Ισραηλίτες επιχειρηματίες αλωνίζουν στα κατεχόμενα και ασχολούνται με κάθε είδους επιχειρηματική δραστηριότητα.Σύμφωνα με αποκαλυπτικό δημοσίευμα της “Χουριέτ”, υπό τον τίτλο “Από το Ισραήλ ρεκόρ επενδύσεων στην ΤΔΒΚ”, η ισραηλινή εταιρεία “Ταχάλ” διαχειρίζεται δύο μονάδες αφαλάτωσης στα κατεχόμενα, μια στη Βοκολίδα και η άλλη στην Αμμόχωστο. Ακόμη, Ισραηλινοί επιχειρηματίες σε συνεργασία με Άγγλους κατασκευάζουν μαρίνα μεγάλων διαστάσεων στην κατεχόμενη Γιαλούσα.


Όπως γράφει η εφημερίδα, οι εργασίες γίνονται με άκρα μυστικότητα και δεν επιτρέπεται η είσοδος στο εργοτάξιο και η λήψη φωτογραφιών.Εξάλλου, στην περιοχή Κερύνειας δραστηριοποιούνται παράνομα πέντε εταιρείες με Ισραηλινούς συνεταίρους. Οι εταιρείες ανήγειραν πολύ μεγάλο αριθμό επαύλεων μεταξύ της κατεχόμενης Ακανθούς και του Αγίου Αμβροσίου, με καλύτερους πελάτες τους Άγγλους.Η “Χουριέτ” αναφέρει, επίσης, ότι πριν από τέσσερα χρόνια Ισραηλινοί επιχειρηματίες έγιναν συνέταιροι στο καζίνο “Τατλίσες” στην Κερύνεια, το οποίο μετονόμασαν “Λας Βέγκας”, αλλά στη συνέχεια αποχώρησαν από την επιχείρηση και στράφηκαν προς άλλους επιχειρηματικούς τομείς. Η εφημερίδα αναφέρεται στις δηλώσεις του Ισραηλινού Ρόνι Κούμπερμπεγκ, ο οποίος είναι κάτοχος ισραηλινού και αμερικανικού διαβατηρίου και ζει τα τελευταία 12 χρόνια στα κατεχόμενα. Εκτός του ότι είναι ο ίδιος επιχειρηματίας, ασχολείται και ως σύμβουλος Ισραηλινών επιχειρηματιών που θέλουν να επενδύσουν στα κατεχόμενα.


Ο Κούμπερμπεγκ, δήλωσε ότι μέσω του ιδίου αρκετοί Ισραηλινοί αγόρασαν ακίνητα στα κατεχόμενα, και ανέφερε ότι οι περισσότερες παράνομες επενδύσεις στα κατεχόμενα, μετά την Τουρκία, γίνονται από Ισραηλινούς.Αποκάλυψε ότι οι επιχειρηματίες δραστηριοποιούνται χρησιμοποιώντας τα ονόματα Τουρκοκυπρίων συνεταίρων τους. Τόνισε ότι οι Ισραηλινοί ενδιαφέρονται να επενδύσουν στα κατεχόμενα επειδή η γη είναι φθηνή και τα κατεχόμενα βρίσκονται πολύ κοντά στο Ισραήλ. “Επενδύσεις σημαίνει ρίσκο. Σε μας αρέσει το ρίσκο. Είναι μέσα στο αίμα μας”, δηλώνει. Αποκαλεί το ψευδοκράτος “δεύτερη πατρίδα του” και αναφέρει ότι έχει αποκτήσει μεγάλη κτηματική περιουσία στην Κερύνεια, όπως συμβαίνει και με άλλους Ισραηλίτες επιχειρηματίες.


Από Λάρνακα στα καζίνα


Η “Χουριέτ” επισημαίνει, επίσης, ότι πολλοί Ισραηλινοί φθάνουν μέσω του αεροδρομίου Λάρνακας και απ’ εκεί πηγαίνουν να παίξουν στα καζίνα των κατεχομένων. Εξάλλου, η διευθύντρια του λεγομένου πρακτορείου προώθησης επενδύσεων του ψευδοκράτους, Αϊσέ Ντονμεζέρ, δήλωσε ότι τους πρώτους οκτώ μήνες του 2009 αποτάθηκαν στη λεγόμενη υπηρεσία της για επενδύσεις, 19 εταιρείες από την Τουρκία, πέντε από την Αγγλία, πέντε από τη Γερμανία και μια από το Ισραήλ. Η Ντονμεζέρ δήλωσε ότι υπάρχουν επιχειρηματίες που επενδύουν χωρίς τη μεσολάβηση του λεγόμενου πρακτορείου.Τέλος, η “Χουριέτ” γράφει ότι στην Κερύνεια υπάρχει το οίκημα του Εβραϊκού Κινήματος “Σαμπάτ Λούκοβιτς”, το οποίο χρησιμοποιείται ως τόπος λατρείας των Ισραηλινών τουριστών και επιχειρηματιών που βρίσκονται στα κατεχόμενα.


Να υπενθυμίσουμε ότι, κάθε φορά που η κυπριακή Κυβέρνηση προβαίνει σε διαβήματα προς την ισραηλινή, η συνήθης επωδός είναι ότι η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν μπορεί να επέμβει στις επιχειρηματικές δραστηριότητες Ισραηλινών πολιτών.Δεν σημαίνει αναγνώρισηΟ Τούρκος διαπραγματευτής με την Ε.Ε. Εγκεμέν Μπαγίς, σχολιάζοντας την απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου, σχετικά με την αξιολόγηση της Τουρκίας, επανέλαβε και πάλι τη γνωστή θέση ότι η Τουρκία αναμένει την εφαρμογή της απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26ης Απριλίου 2004 για άρση της “απομόνωσης” των Τουρκοκυπρίων. “Εάν το πράξουν, τότε και εμείς μπορεί να εκπληρώσουμε την υποχρέωσή μας”, είπε. “Δεν έχουμε καμιά δυσχέρεια με το θέμα αυτό. Άλλωστε, μέχρι το 1987, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της Τουρκίας ήταν ανοικτά για τους Ελληνοκυπρίους. Το να ανοίξουμε τα λιμάνια μας δεν έχει και την έννοια αναγνώρισης του νότου”, δήλωσε προκλητικά ο Μπαγίς.


ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ


Πηγή

ΤΥΠΩΣΕ ΦΥΛΛΑΔΙΟ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ




◦Απαιτεί απόκτηση δικαιωμάτων «τουρκικής» μειονότητας.◦Ζητά να καθιερωθεί στην εκπαίδευση ως «μητρική» η τουρκική γλώσσα.◦Αξιώνει αναγνώριση «τουρκικής» εθνοτικής κοινότητας.◦Επεμβαίνει στην άμεση εκλογή Ιμάμηδων και Μουφτήδων.Με επτά γραμμές, που όμως αποτυπώνουν τις βασικές επιδιώξεις της υποψηφιότητάς της, που είναι ταγμένη στην Τουρκική Προπαγάνδα, προωθεί την υποψηφιότητά της η υποψήφια Βουλευτής της Ν.Δ.Ζεϊμπέκ Αϊσέλ.


Σε προπαγανδιστικό φυλλάδιο που τύπωσε και διανέμει σε δύο γλώσσες, η αποφοιτήσασα σε Λύκειο της Άγκυρας Ξανθιώτισσα και μετέπειτα Σπουδάστρια της Παντείου αλλά και στενή συνεργάτιδα του ΑΝΘΕΛΛΗΝΑ Δημητρά, προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους της ότι πρέπει να την προτιμήσουν μιας και γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους τα Τουρκικά Ιδεώδη και τις επιδιώξεις της…. «μητέρας πατρίδας», καλύτερα απ’ όλους τους συνυποψηφίους μουσουλμάνους!Δεν διστάζει εξ’ αρχής η… «Καραχασάν» της Ν.Δ. να μιλήσει για ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ στην Ελλάδα, να αξιώνει εθνοτική αναγνώριση της μουσουλμανικής μειονότητας και να προκαλεί με παρεμβάσεις της σε «θρησκευτικά ζητήματα», όπως η εκλογή των Ιμάμηδων και Μουφτήδων από το λαό απευθείας!ΤΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟΤο φυλλάδιο της κας Ζεϊμπέκ είναι ένα κατάπτυστο έντυπο, που μόνο ανθελληνική κατεύθυνση έχει, προβάλλει δε «ωμά» τα όσα «τουρκικά» οραματίζεται για την περιοχή μας.

Διαβάστε:

«Το όραμά μας:


- Να αποκτηθούν τα βασικά δικαιώματα της τουρκικής μειονότητας που πηγάζουν από Διεθνείς Συμφωνίες και το κεκτημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.- Η άρση του συνόλου των εμποδίων στην εκπαίδευση και ομιλία στην δεύτερη επίσημη μητρική γλώσσα της Μειονότητας, την Τουρκική.- Η βελτίωση του οικονομικού επιπέδου των μελών της τουρκικής μειονότητας.- Να αναγνωρισθεί η εθνική ταυτότητα της μειονότητας.- Κάθε κοινότητα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να εκλέγει τον θρησκευτικό της ηγέτη.- Δεσμεύομαι να συνεχίσω τον αγώνα που ξεκίνησα το 1997 που είχε ως αποτέλεσμα την κατάργηση του άρθρου 19, για την επανάκτηση των πολιτικών δικαιωμάτων των Ανιθαγενών.- Υπάρχει μια λανθασμένη εικόνα όσον αφορά τη γυναίκα της μειονότητας, με την απόφασή μου με τον πολιτευτώ προσδοκώ να αλλάξω την εικόνα αυτή και να ενεργοποιηθούμε πιο δυναμικά στα κοινωνικά προβλήματα.»

Η ΝΕΑ… «ΚΑΡΑΧΑΣΑΝ»


Η περίπτωση της Αϊσέλ δεν είναι η μοναδική. Ισως η προϊστορία της σε διάφορους χώρους δουλειάς για λογαριασμό της Αγκυρας, να της δίνουν την άνεση να μιλά ανοιχτά και απροκάλυπτα, αξιώνοντας την εκλογή της για να εκπροσωπήσει την Τουρκία στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.Η νέα… «Καραχασάν» της Νέας Δημοκρατίας προκαλεί και μάλιστα πολύ την τοπική κοινωνία.Θέτει για δικούς της σκοπούς και όσων τη στηρίζουν, διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους, ανακινεί ζητήματα εθνικής σημασίας και αναμειγνύει τη μειονότητα στις διμερείς σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας.- Τι λέει για όλα αυτά η Ν.Δ.;- Αναγνωρίζει και συναινεί με τις θέσεις της κας Ζεϊμπέκ;Αναμένουμε απαντήσεις… έτσι για την «τιμή… των όπλων»!


ΠΑΝ. ΠΕΝΤΖΟΥΡΙΔΗΣ

Πηγή

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Persona grata o Τούρκος δημοσιογράφος-πρωταγωνιστής της Κρίσης των Ιμίων;

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα", ο Cesur Sert, ένας εκ των τριών δημοσιογράφων της Hurriyet και του τηλεοπτικού σταθμού Kanal D που αφαίρεσαν την Ελληνική Σημαία από τη βραχονησίδα Ίμια στις 27 Ιανουαρίου 1996, έλαβε θεώρηση για να εισέλθει ανεμπόδιστα στη χώρα στις 7 Σεπτεμβρίου 2005 με σχετική βίζα που εξέδωσε το ελληνικό προξενείο Σμύρνης και μάλιστα ατελώς.


Δείτε το δημοσίευμα εδώ.

Πηγή

Οι ανακοινώσεις του δρα Άρη Πουλιανού στο 16ο Διεθνές Παγκόσμιο Συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Ανθρωπολογικών και Εθνολογικών Επιστημών: (IUAES)

Η εξέλιξη της ανθρωποποίησης-Δρ Άρης Πουλιανός, 16ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ανθρωπολογικών και Εθνολογικών Επιστημών, Κουνμίγκ-Κίνα, 31-7-2009
Ο τίτλος αυτής της εργασίας μπορεί να ακούγεται λίγο ντετερμινιστικός, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι τα ανθρώπινα όντα πέρασαν μια μεγαλύτερη περίοδο ανθρωποποίησης, απ' ό,τι συνήθως οι ιστορικοί πιστεύουν σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των μαρξιστών. Σίγουρα προερχόμαστε από τους πίθηκους, αλλά όχι τους αφρικανικούς. Πριν από 20 εκ. χρόνια ζούσαν στην Ευρώπη πάνω από πενήντα είδη πιθήκων.


Αλλά ένας πίθηκος, που ονόμασα Ημιόρθιο Ελλαδοπίθηκο (Helladopithecus semierectus), ζούσε στα δέντρα, δεκαεπτά εκατομμύρια χρόνια πριν (ΑΝΘΡΩΠΟΣ, τόμ. 3, N01, Ιαν. 1976, σελ 3 - 30, Αθήνα). Η γνωστή πανίδα Πικερμίου της περιόδου του Μειοκαίνου (23-5 εκ. χρόνια πριν), έχει βρεθεί από την Ουγγαρία, μέσω των Βαλκανίων, ως το Ιράν: (Wagner, A1840: Fossile Uberreste Von einem Affen und anderensau getierren aus Griechenland. Abh. Bayer. Akad. Wiss, 3, Μόναχο). Μεταξύ άλλων ευρημάτων, ένα πολύ σημαντικό από εκείνη την περίοδο ήταν ο Πεντελικός Μεσοπίθηκος (Mesopithecus pentelici), ενός επίγειου πιθήκου που έζησε σε μια μεγάλη περιοχή, πέρα από την Ελλάδα. Η μεγάλη του εξάπλωση σε μια ευρεία περιοχή, προϋποθέτει ότι κάποιοι ανθρωπόμορφοι πιθήκοι μπορούσαν να “κατεβούν από τα δέντρα'' (Roghinski, JJ & MG Levin, 1963: Anthropologhia, Moskva, str. 184 με 185), και άρχισαν να περπατούν. Κατά συνέπεια, μεταξύ αυτών των καταβατών, θα μπορούσε να είναι ορισμένες μορφές προγονικές τού ανθρώπου. Μια απολιθωμένη κάτω γνάθος από την Αττική βρέθηκε από έναν Γερμανό αξιωματικό κατά τα χρόνια της κατοχής (1942), και περιγράφεται από τον G. Von Koenigswald, (1972: Einunterkiefez eines fossilen Hominoiden aus dem Griechenlands unterpliozan. Konikl. Nederl. Akademie Van Wetenschappen. Σειρά Β, 75 , Αρ. 5, σελ. 385 - 394, Άμστερνταμ), φαίνεται να είναι μια προηγμένη μορφή που δεν ανήκει στους Δρυοπιθήκους (Dryopithecinae), και που θα μπορούσαν να αποτελούν επίσης την αρχή των αφρικανικών πρωτευόντων.


Ο Koenigswald του δωσε το όνομα 'graecopithecus' (Γκρεκοπίθηκος). Η ηλικία του είναι περίπου 9 εκατομμύρια έτη. Η κάτω σιαγόνα ενός άλλου είδους που βρέθηκε από τη γαλλική αποστολή το 1972 κοντά στη Θεσσαλονίκη, το οποίο είδος ονομάστηκε Μακεδονικός Δρυοπίθηκος (Dryopethicus macedoniensis). Αλλά είναι από ένα πιο προηγμένο είδος από τους Δρυοπιθήκους, και σύμφωνα με Koenigswald είναι πιο στενά συνδεδεμένο με τους ανθρωπίδες. Η ηλικία του είναι του Άνω Μειοκαίνου (Vallesian, 6-7 εκ. έτη).
Τέλος, το εύρημα που περιγράφεται στην παρούσα ανακοίνωση, του Ελλαδοπιθήκου (Helladopithecus), είναι το πάνω μέρος τού αριστερού μηραίου οστού κια βρέθηκε από την αποστολή μας το 1974 κοντά στα Θαρούνια, ένα χωριό στο νησί της Εύβοιας.


Η ηλικία του είναι του Κάτω Μειοκαίνου, περίπου 17 εκατομμυρίων ετών, η οποία επιβεβαιώθηκε από την στρωματογραφία του, και φυλάσσεται σήμερα στο Ανθρωπολογικό Μουσείο των Αρχανθρώπων των Πετραλώνων Χαλκιδικής. Περιγράφεται πλήρως στη συνέχεια και είναι ενός ημιόρθιου πιθήκου, στην κατηγορία την οποία οι συγγραφείς αποδίδουν το σύνολο παρόμοιων ευρημάτων από την Αττική και τη Μακεδονία. Το ευρεθέν οστό αυτό έχει 98 χλστ. μήκος (ονομάστηκε ''Α.Ε. - 1''), φαίνεται να ανήκει σε ένα νεαρό άτομο, και όλο το μήκος του (κατ' αναλογία υπολογιζόμενο) δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από 350 mm. Οπότε το ύψος τού ατόμου πρέπει να είναι περίπου 140-150 εκατοστά. Το βάρος του, σύμφωνα με το δείκτη Debetz (ICVS), πρέπει να είναι περίπου 40-42 κιλά. Ο δείκτης ευσαρκίας/παχύτητας τότε είναι περίπου 22,85. Ο ίδιος δείκτης σε ουρακοτάγκους, χιμπατζήδες και γορίλες είναι 32-33, ενώ για τον άνθρωπο είναι τα 18 -21. Αλλά μεταξύ όλων αυτών των έμμεσων μεθόδων προσδιορισμού τού ευρήματος, το καλύτερο θα ήταν να μετρηθεί επακριβώς η γωνία στρέψης, προκειμένου να καθοριστεί το ποσοστό της όρθιας στάσης.


Έτσι, αναπτύχθηκε μια νέα μέθοδος για τη μέτρηση της γωνίας στρέψης σε ένα σπασμένο μηριαίο οστό. Το αποτέλεσμα αυτών των διαδικασιών έδειξε ότι η γωνία θ (στρέψης) του σπασμένου οστού = 18ο-μοίρες, πράγμα που σημαίνει ότι αυτος ο πιθηκος ήταν περίπου 65% όρθιος στη διάρκεια της ζωής του. Αυτό σημαίνει ότι ήταν λίγο πολύ όρθιος, σίγουρα πιο όρθιος από τους περισσότερους σημερινούς αφρικανικούς πρωτεύοντες πιθήκους. Ως εκ τούτου, συνάγεται το συμπέρασμα, οτι ο Ελλαδοπίθηκος θα μπορούσε να είναι ο πρόδρομος του γένους Άνθρωπος (Homo). Τέλος, θέτουμε σε ξεχωριστή οικογένεια όλο το σύνολο των ευρημάτων των Ελλαδοπιθήκων από την Ελλάδα, ταξινομώντας το αμέσως μετά απο την οικογένεια των ανθρωπίδων (Hominid). Ως αποτέλεσμα της παραπάνω διαδικασίας, έχουμε τον πρώτο όρθιο άνθρωπο στη γη, τον Homo erectus trilliensis, που εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο από αυτή την περιοχή του Αιγαίου, στη ΝΑ Ευρώπη από 13 εκατομμύρια χρόνια πριν.


Η πάνω από εκατό χρόνια μακρά συζήτηση μεταξύ των ανθρωπολόγων σχετικά με την πολυφυλετική έναντι της μονοφυλετικής προέλευσης των ανθρώπων φαίνεται ότι τελειώνει. Φαίνεται ότι κάθε βιολογικό είδος στη Γη αναπτύσσεται σε ένα κέντρο και στη συνέχεια εξαπλώνεται.Η μονοφυλετική προέλευση του ανθρωπου (από τον Ελλαδοπιθηκο στον Homo erectus trilliensis) κατα τη γνώμη μας λίγο-πολύ επιβεβαιώθηκε και οι άνθρωποι εξαπλώθηκαν από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό, και στη συνέχεια σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Στο μεταξύ οι ανασκαφές συνεχίζονται: βρέθηκε μέρος τού σκελετού ένος κορίτσιου των 14 ετών. Το νέο εύρημα ονομάστηκε Όρθιος Άνθρωπος Τριλλιανός Δάφνη (Homo erectus trilliensis Daphnae), από το όνομα της κυρίας που βρίσκεται σε αυτή την αίθουσα, την κ. Δάφνη Α. Πουλιανού.


Τα τελεταία ευρήματα του δρα Άρη Πουλιανού, μέρος τού σκελετού τού αρχαιότερου ευρεθέντα Όρθιου Ανθρώπου "Δάφνη", 14 ετών, που έζησε πριν από 13.000.000 χρόνια:http://www.youtube.com/watch?v=1o8XhZ8sonw


Πηγή

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΠΟΠΑΤΟΥΝ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΓΛΥΦΟΥΝ - ΕΤΟΙΜΗ Η ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΤΖΕΦΡΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ.


Το «Βήμα» μετακινήθηκε προς το Γιώργο ή ο Γιώργος προς το «Βήμα»;

Το «Βήμα» μετακινήθηκε προς το Γιώργο ή ο Γιώργος προς το «Βήμα»;

Όταν μιλάγαμε για κυβίστηση του συγκροτήματος Λαμπράκη, του Ψυχάρη, του Πρετεντέρη και των άλλων διαπλεκόμενων κονδυλοφόρων της οδού Μιχαλακοπούλου που πάνε όπου φυσάει ο άνεμος, δεν περιμέναμε ότι θα φτάσουν στο έσχατο σημείο.

Το σημερινό Βήμα (Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009), μία εβδομάδα πριν τις εκλογές, τα λέει όλα:. «Παραχωρούμε το χώρο του κυρίου άρθρου στον Γ. Παπανδρέου», γράφει στην πρώτη σελίδα (“Κυβέρνηση με σχέδιο και βούληση»).
Δηλαδή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έγινε… δημοσιογράφος του Βήματος; Αστεία πράγματα.
Πριν λίγο καιρό το Βήμα τον λοιδορούσεκαι ήθελε να τον εξαφανίσει από την πολιτική σκηνή της χώρας. Τώρα τον λιβανίζει μπας και δε μείνει έξω από το παιχνίδι της επόμενης ημέρας.
Από την πλευρά του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δημιουργεί με κινήσεις σαν κι αυτή εικόνα ολοκληρωτικής παράδοσης στο εκδοτικό κατεστημένο. Αυτός δεν ήταν που πριν τις Ευρωεκλογές δεν έδωσε συνέντευξη στο Βήμα, θυμωμένος για το παιχνίδι που του έστησαν όταν συγκρούστηκε με τον Ευ. Βενιζέλο; Τώρα ξαφνικά όλα ξεχάστηκαν μπροστά στον κοινό σκοπό; Φαίνεται ότι η κατάληψη των… Ανακτόρων (του Μαξίμου στην προκειμένη περίπτωση) θέλει συστράτευση παλαιών και νέων συμμάχων.
Μπορούμε πλέον ξεκάθαρα να πούμε ότι μετά τον… γάμο στην οδό Μιχαλακοπούλου και τα κουφέτα που μοιράστηκαν ήλθε και ο αρραβώνας με τον Γ. Παπανδρέου. Να ζήσουν, να ευτυχήσουν αμφότεροι.
Και μια υποσημείωση. Ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο. Βλέπει και κρίνει το ρόλο των εφημερίδων και ιδιαίτερα αυτών που στηρίζουν τη διαπλοκή.
Και ας θυμηθούμε έναν παλιότερο τίτλο της ίδιας εφημερίδας
Αναρτήθηκε στο http://www.antinews.gr/?cat=1

Η βία, η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός στη Βυζάντιο, ή περί Βυζαντινής Ιεράς Εξέτασης

Πολλοί ιστορικοί, διανοητές και κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν την άποψη πως στο Βυζάντιο και στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπήρχε Ιερά Eξέταση. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές η «Ιερά Εξέταση» είναι δημιούργημα των Παπικών (Καθολικών) και αργότερα των Προτεσταντών (Διαμαρτυρομένων). Η Ορθόδοξη Εκκλησία σύμφωνα με την παραπάνω άποψη ουδέποτε χρησιμοποίησε βία και Ιερά Εξέταση προκειμένου να επιβάλλει τις απόψεις και τις ιδέες της. Βέβαια, η ωμή βία, ο φόβος και τρόμος και όλα αυτά τα παρεμφερή θεμελιώνονται, θεολογικώς και πρακτικώς, σε πολυάριθμα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης, των Ιερών Ευαγγελίων του Ιησού Χριστού, των Επιστολών του Παύλου, των Πράξεων και Επιστολών των Αποστόλων, των γραπτών και λόγων των Εκκλησιαστικών Πατέρων, και σε αποφάσεις συνόδων. Από την άλλη μεριά, όλες οι παραπάνω διαπιστώσεις έρχονται σε αντίθεση με την περίφημη ρήση του Ιησού Χριστού: «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν».

Σαφώς και προφανώς, και ως απαραίτητη προϋπόθεση αυτής της διερεύνησης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Eκκλησία εν γένει, είτε Δυτική είτε Ανατολική, υπήρξε αρχικά de facto μία Εκκλησία, η Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, μέχρι του Ιερού Φωτίου (+820-891, 9ος αιών) και de jure μέχρι το +1054, το έτος δηλαδή που υπεγράφη οριστικά το σχίσμα μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Εκκλησίας. Όταν δε μιλούμε περί Δυτικής Ιεράς Εξέτασης εννοούμε αυτήν, η οποία προέκυψε θεσμικά από τον 13ο αιώνα και μετά και εδραζόταν σ’ όλα τα φρικιαστικά γεγονότα και εγκλήματα που έλαβαν χώρα τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή κατά τους προηγούμενους αιώνες, κατά τους οποίους όπως προαναφέραμε, η Εκκλησία «με την χάρη, προστασία και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος» μέχρι το +1054 ήταν «η μία και μοναδική άμπελος του Ιησού Χριστού». Από τον 13ο αιώνα και μετά, βλέπομε τη βίαιη και ανεξέλεγκτη δράση της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας να περιορίζεται σημαντικά. Αυτό το συμβάν οφείλεται στις ιστορικές συγκυρίες και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις κατά τις εποχές αυτές. Δεν οφείλεται στο ότι η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία άλλαξε «καταστατικό» αφού προηγουμένως απέρριψε το προηγούμενο λανθασμένο «καταστατικό» της και επειδή κατάλαβε τα προηγούμενα λάθη της και ζήτησε συγγνώμη για τα εγκλήματά της.

Με τις εισβολές των σταυροφόρων και την δήωση της Κωνσταντινουπόλεως το +1204 απ’ αυτούς, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν έχει πλέον δυνάμεις, παραπαίει και χάνει την αυτοκυριότητά της. Η δύναμη της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, του κράτους και των αυτοκρατόρων μειώνεται δραματικά. Μετά, αν εξαιρέσομε τις Μογγολικές επιδρομές, από τον 13ο αιώνα το Βυζάντιο γίνεται σταδιακά υποτελές στους Σελτζούκους και μετά στους Οθωμανούς Τούρκους για να υποδουλωθεί πλήρως το +1453. Τα νομικά, ποινικά, αστικά και δικαστικά ζητήματα περιέρχονται στην εξουσία των νέων, αλλοφύλων και αλλοθρήσκων κατακτητών. Εκτός της χριστιανικής πίστεως τώρα έχουμε στα εδάφη της πάλαι ποτέ βυζαντινής αυτοκρατορίας και την μουσουλμανική και έτσι τα πράγματα γίνονται περισσότερο πολύπλοκα. Πέραν της δικαιοδοσίας που παραχωρήθηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία από τον πορθητή Μωάμεθ και τον εκάστοτε σουλτάνο, η Εκκλησία δεν είχε πλέον την νομική κατοχύρωση, την κρατική υποστήριξη και την αστυνομική δύναμη που έχαιρε πριν για να ασκεί την επιρροή της, να πράττει ηγετικά και να επιβάλλει όλες εκείνες τις τιμωρίες και τα επιτίμια, πράγματα που σχεδόν ανεξέλεγκτα έπραττε και επέβαλλε κατά τους Βυζαντινούς χρυσούς αιώνες της με την αρωγή των νόμων και την ανοχή ή υποστήριξη του ίδιου του κράτους.

Παρόμοιες δικαιοδοσίες κατά την διάρκεια των ίδιων σχεδόν αιώνων ισχύουν και για το άλλο ισχυρό σκέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, δηλαδή την εκκλησία της Ρωσίας (ή «πασών των Ρωσιών»). Τον 13ο αιώνα η Ρωσία υποδουλώνεται στους Μογγόλους και μετά στους Τατάρους. Τώρα η ρωσική εκκλησία χάνει την κοσμική δύναμή της επί των εξαθλιωμένων ρωσικών λαών. Μόνο κατά το δεύτερο ήμισυ του 15ου αιώνα αρχίζει σιγά-σιγά να επανιδρύεται η ρωσική αυτοκρατορία με τον Ιβάν 3ο τον Μεγάλο και κατά τον 16ο αιώνα με τον Ιβάν 4ο τον Τρομερό. Μετά τον Ιβάν τον Τρομερό, παρά τις προσπάθειες του διαδόχου του, Μπόρις Γκουντούνωφ για βελτίωση των πραγμάτων, επήλθε μια περίοδος 50 ετών καταστροφικής αναρχίας και εξαθλιώσεως, για να ανέλθουν τελικά στην εξουσία οι Ρωμανώφ και να αρχίσει πάλι η Ρωσία να παίρνει τα πάνω της. Ειρήσθω εν παρόδω, η επικράτηση του Χρι-στιανισμού στη Ρωσία από τον 9ο αιώνα και μετά κόστισε τη ζωή πολλών χιλιάδων παγανιστών της υπαίθρου. Κάθε τόσο οι νεοφώτιστοι χριστιανοί της ανωτέρας τάξε-ως των Ρως εύρισκαν σαν διασκέδαση το να πηγαίνουν στην ύπαιθρο και να εξοντώ-νουν όσους παγανιστές τύχαινε να συναντήσουν.

Έτσι λοιπόν, ενώ από τον 13ο αιώνα και εντεύθεν η Καθολική Ιερά Εξέταση και από τον 16ο αιώνα η Προτεσταντική Ιερά Εξέταση οργανώνονται στη Δύση ως επίσημοι θεσμοί και οργιάζουν με τις ασύλληπτες νέες μεθόδους θανάτου και βασανισμού, στην Ανατολή οι ορθόδοξοι λαοί υποδουλώνονται σε αλλόφυλους και αλλόθρησκους κατακτητές με συνέπεια η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία να χάσει τη δύναμή της και το αυτεξούσιό της και εκ των πραγμάτων να μη ημπορεί πλέον να συναγωνίζεται τις Ιερές Εξετάσεις της Δύσεως σ’ αυτή τη σύννομη επιβολή φόβου, τρόμου, πόνου, φρίκης και βασανισμού.

Κωνσταντίνος – Θεοδόσιος

Η άτυπη Βυζαντινή «Ιερά Εξέταση» αρχίζει με τον χριστιανό αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο (+274-337), ο οποίος όχι μόνον απλώς νομιμοποίησε τον Χριστιανισμό, αλλά του παρέδωσε όλη την αυτοκρατορία εν λευκώ. «Δεν χάθηκε ούτε στιγμή» λέ-γει ο Gibbon, «για να αποκλειστούν οι ιερείς και οι κήρυκες των ξεχωριστών συνάξε-ων από κάθε μερίδιο αμοιβών και απαλλαγών τις οποίες ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος είχε τόσο απλόχερα απονείμει στους κληρικούς της ορθοδόξου εκκλησίας. Αλλά κα-θώς οι αιρετικοί ακόμα υπήρχαν, κάτω από το σύννεφο της βασιλικής δυσμένειας, η κατάκτηση της Ανατολής ακολουθήθηκε αμέσως από ένα διάταγμα το οποίο ανακοί- νωνε την ολοκληρωτική καταστροφή τους.». (Η αναγραφή αυτή είναι από το βιβλίο του Ευσεβίου Η Ζωή του Κωνσταντίνου, τόμος 3, κεφάλαια 63-66.).

Υπό τον Κωνσταντίνο και τους υιούς του εξεδόθησαν διαταγές εναντίον των Δονατιστών, οι οποίοι υπέστησαν τις πιο σκληρές τιμωρίες μέχρις ότου εσφάγησαν από τον Ιερό Αυγουστίνο στη Βόρειο Αφρική. Η άτυπη αυτή «Ιερά Εξέταση» συνεχίστηκε με τον Μέγα σφαγέα της Θεσσαλονίκης Θεοδόσιο τον 1ον, (+347-395). Το έτος +382 εκδίδεται διάταγμα από τον Θεοδόσιο, όλοι οι αιρετικοί και ειδικά οι Μανιχαίοι να ανιχνεύονται και να τιμωρούνται. Ήδη απ’ αυτόν τον καιρό οι όροι «ιερά εξέτασις» και «ιεροεξεταστής» χρησιμοποιούνται γενικώς. Το +385, ο Πρισκιλλιανός, ο Γνωστικός και Μανιχαίος, καταδικάστηκε από τον Μάξιμο στην πόλη Treves, και θανατώθηκε με χρήση βασανιστηρίων μαζί με έξι μαθητές του. Ένας νόμος του Ονωρίου, υιού του Θεοδοσίου, το έτος +398, εκφόβισε τους καθοδηγητές ορισμένων αιρέσεων, και ιδιαιτέρως τους ιερείς των Μοντανιστών και των Ευνομιανών, με εξορίες και θανατώσεις εάν αυτοί επέμεναν να συγκεντρώνουν κόσμο διαδίδοντας τις αιρετικές τους απόψεις. Τα διατάγματα για την εκρίζωση των παραδοσιακών θρησκειών της υπαίθρου ήταν έτι περισσότερο αυστηρότερα.

Η εποχή του Ιερωνύμου και Αυγουστίνου

Έχοντας δημιουργηθεί κατά τον τέταρτο αιώνα, η άτυπη Ιερά Εξέταση βρισκόταν σε πλήρη ακμή τον πέμπτο αιώνα τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή. Μιλάμε δηλαδή για τον καιρό του Ιερωνύμου (+342-420) και του Αυγουστίνου (+354-540), των δύο μεγάλων καθολικών ορθοδόξων εκκλησιαστικών πατέρων, οι οποίοι έπαιξαν πρωταρχικό ρόλο στον καθορισμό του ορθοδόξου δόγματος και γνώριζαν καλά τα έργα και τη θεωρία των προκατόχων τους μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Αυτά καταδεικνύονται επαρκώς από τις Επιστολές και τα έργα των ιδίων. Ο Ιερώνυμος, όπως και ο Πάπας Λέων ο Μέγας αργότερα, ήταν υπέρ της θανατικής ποινής. Ας ρίξουμε μια ματιά στις θεολογικές διδαχές και θέσεις του Ιερωνύμου: «Μπορούμε να ρωτήσουμε» μας λέει «πώς γίνεται ο Θεός να είναι αγαθός, ο οποίος έδωσε τον νόμο και τους προφήτες, όταν βλέπει τη ζωή των διεφθαρμένων να ευδοκιμεί, και αυτοί να μην υφίστανται τίποτα απ’ αυτόν, σύμφωνα με την τιμωρία που τους αρμόζει. Έχουν πραγματικά πολλαπλασιαστεί, όλοι αυτοί που έχουν αποχωριστεί ―αυτοί που με λυσσαλέα σαγόνια γαβγίζουν κατά του δημιουργού των― και οι οποίοι με υβριστική γλώσσα τον μέμφονται με βλάσφημους λόγους. Αυτοί έχουν αφθονήσει ―αυτοί έχουν φυτρώσει, και έχουν επεκτείνει ρίζες. Έχουν γεννήσει γιους, και έχουν προσφέρει καρπούς. Τί καρπούς έχει προσφέρει ο Μαρκίων, με το να δημιουργήσει υιούς της απιστίας; Τί ο Βασιλίδης; Τί ο Βαλεντίνος; Όσον αφορά αυτούς, πραγματικά, έχει προφητευτεί, λέγοντας: “Έχουν γεννήσει γιους, και έφεραν καρπό. Βρίσκεσαι κοντά στο στόμα τους, αλλά μακριά από την καρδιά τους.”. Επικαλούνται τον Ιησού· αλλά δεν τον έχουν, και ούτε τον ομολογούν ως Χριστό. “Και συ, Κύριε, με έχεις γνωρίσει, και με έχεις δοκιμάσει ενώπιον σου. Αγίασε τους όταν έλθει η ημέρα της σφαγής τους”.». Εδώ ο Ιερώνυμος βασίζεται στο χωρίο του Ιερεμία: 12: 1-3: «Δίκαιος εί, Κύριε, ότι απολογήσομαι πρός σε, πλήν κρίματα λαλήσω πρός σε τι ότι οδός ασεβών ευοδούται, ευθήνησαν πάντες οι αθετούντες αθετήματα; εφύτευσας αυτούς καί ερριζώθησαν ετεκνοποιήσαντο καί εποίησαν καρπόν• εγγύς εί σύ τού στόματος αυτών καί πόρρω από τών νεφρών αυτών. και συ, Κύριε, γινώσκεις με, δεδοκίμακας την καρδίαν μου εναντίον σου• άγνισον αυτούς εις ημέραν σφαγής αυτών.» Ο Ιερώνυμος συνεχίζει επεξηγώντας αυτό το χωρίο. Μας λέει λοιπόν: «Κατά ποίον τρόπο θα όφειλα να ερμηνεύσω αυτό; Ονομάζει τα βασανιστήρια αυτών που βασανίζονται, αγιασμό. (Tormenta sanctificatiomen vocateorum quitorquentur.). “Αγίασε αυτούς,” λέει, “όταν φθάσει η ημέρα της σφαγής αυτών.”. Δηλαδή, “με το να τους φονεύσεις, τους αγιάζεις.”». (Id est, perhoc quod interficis eos, sanctifica eos.). ―[Εργασίες του Ιερωνύμου, Τόμος V, 818.].

Όταν ο Ιερώνυμος εξοργίστηκε επειδή ο Βιγιλάντιος απαγόρευσε τη λατρεία των λειψάνων, εξέφρασε την έκπληξή του διότι ο επίσκοπος του σκληρού αιρετικού δεν τον κατέστρεψε κατά σάρκα προς το συμφέρον της ψυχής· και ισχυριζόταν ότι ευσέβεια και ζήλος για τον Θεό δεν μπορεί να είναι ασπλαχνία. Η σκληρότητα, πράγματι, ισχυρίζεται, σ’ έναν άλλο χώρο, είναι το πιο γνήσιο ευεργέτημα, διότι προσωρινή τιμωρία μπορεί να αποτρέψει αιωνία καταδίκη (στο πυρ το εξώτερο). ―[Επιστολή 109, ad Rip. Comment. in Naum, 1, 9.].

Ας αναφερθούμε τώρα σε μερικά θέματα που θίγονται από τον Ιερό Αυγουστίνο, περιληπτικά. Στη νεανική του ηλικία, ο Αυγουστίνος δίδαξε θρησκευτική ελευθερία. Αλλά αυτά εντάσσονταν στο γενικό παλμό της νεότητας. Καθώς προχωρούσε στην ηλικία, διέγνωσε το σφάλμα του. Στο βιβλίο του “Retractationes ” (= Ανακλήσεις), ανακάλεσε τις πρώην διδασκαλίες του επ’ αυτού του θέματος: «Υπάρχουν δύο δικά μου βιβλία» μας λέει, ο τίτλος των οποίων είναι, “Εναντίον του Κόμματος του Δονάτου”. Στο πρώτο απ’ αυτά τα βιβλία είπα ότι δεν συνηγορούσα υπέρ της βιαίας επαναφοράς των σχισματικών στην κοινωνία μας διά της δυνάμεως καμίας κοσμικής εξουσίας. Πράγματι, τότε δεν συνηγορούσα υπέρ της, διότι δεν είχα ακόμα ανακαλύψει διά της εμπειρίας, ούτε σε πόση κακότητα η ατιμωρησία θα τους ενεθάρρυνε, ούτε σε πόσο καλλίτερες καταστάσεις η φιλοπονία της πειθαρχίας θα τους έφερνε.» ―[Retractationes, Liber II, Caput V.] Αφού λοιπόν ο Αυγουστίνος έμαθε διά της εμπειρίας τα καλά αποτελέσματα «της φιλοπονίας της πειθαρχίας,» από κεί και μετά, ήταν απόλυτα ειλικρινής στην συνηγορία του υπέρ του διωγμού. Στο γράμμα του προς τον Vincentius, 408 Κ. Ε., λέει: «Αποκλειόμαστε από την ξεκούραση ένεκα των Δονατιστών· η καταπίεση και η διόρθωση των οποίων, από τις εξουσίες που ο Θεός όρισε, μου φαίνεται πως δεν είναι μάταιος κόπος... Είσαι της γνώμης ότι κανείς δεν πρέπει να αναγκάζεται να ακολουθεί την ορθότητα· και όμως αναγιγνώσκεις ότι ο κύριος του οίκου είπε στους δούλους του “οποιονδήποτε βρείτε, αναγκάστε τους να έλθουν μέσα” ... Ο Παύλος παρεδόθη για να φυλακιστεί και να του περάσουν δεσμά· αλλά ο Σατανάς είναι χωρίς αμφιβολία χειρότερος από κάθε δεσμοφύλακα· όμως σ’ αυτόν ο Παύλος παρεδόθη μόνος του, ένας άνδρας για την καταστροφή της σάρκας του, ώστε το πνεύμα να σωθεί κατά την ημέρα του Κυρίου Ιησού... Γι’ αυτό, μια μητέρα κάνει οτιδήποτε αληθινό και σωστό, ακόμα και όπου τα παιδιά της αισθάνονται κάτι δριμύ και οδυνηρό να περνά από τα χέρια της, αυτή δεν αποδίδει κακό για κακό, αλλά εφαρμόζει πειθαρχία για να αποτρέψει το κακό της αμαρτίας, όχι με το μίσος που ζητά να βλάψει, αλλά με την αγάπη που ζητά να θερα-πεύσει. Εάν η επιβολή διωγμού ήταν σε όλες τις περιπτώσεις μεμπτή, δεν θα είχε γρα-φεί στα ιερά βιβλία: “Οποιοσδήποτε συκοφαντεί μυστικά τον γείτονα του, αυτόν θα καταδιώξω” (αποκόψω). Γι’ αυτό, σε μερικές περιπτώσεις, αυτός που υφίσταται τον διωγμό, έχει άδικο· και αυτός που τον επιβάλλει, έχει δίκιο... Αληθινά, λοιπόν, αν περασμένα γεγονότα που έχουν καταγραφεί στα προφητικά βιβλία ήταν μελλοντικά σημεία, τότε εδόθη ένα σημείο, διά του βασιλέως Ναβουχοδονώσωρος, και για τον καιρό κατά τον οποίο η Εκκλησία ήταν υπό τους αποστόλους και γι’ αυτόν που ζούμε τώρα. Κατά τον καιρό των αποστόλων και των μαρτύρων, εκπληρώθηκε αυτό το οποίο προφητεύτηκε όταν ο προαναφερθείς βασιλιάς ανάγκασε ευσεβείς και δικαίους ανθρώπους να σκύψουν μέχρι χάμω μπροστά στην εικόνα του, και έριξε μέσα στις φωτιές όλους όσους το αρνήθηκαν. [Βλέπε Δανιήλ 3: 1-7.]. Τώρα, όμως, εκπληρώθηκε αυτό το οποίο προφητεύτηκε αμέσως μετά, διά του ιδίου βασιλέως, όταν, αφού προσηλυτίστηκε για να λατρεύει το αληθινό Θεό, εξέδωσε ένα διάταγμα σε όλη την αυτοκρατορία του, ότι όποιοι μιλούν εναντίον του Θεού των Σεδράχ, Μισάχ και Αβγεναγώ, θα υποστούν την τιμωρία που στο έγκλημά τους αξίζει. [Βλέπε Δανιήλ 3: 29.]. Ο πρώιμος καιρός αυτού του βασιλέως αντιπροσωπεύει τον πρώην καιρό των αυτοκρατόρων οι οποίοι δεν πίστευαν στον Χριστό, στα χέρια των οποίων οι Χριστιανοί υπέφεραν ένεκα των αχρείων ειδολολατρών. Αλλά ο ύστερος καιρός αυτού του βασιλέως αντιπροσωπεύει τον καιρό των διαδόχων του αυτοκρατορικού θρόνου, που τώρα πιστεύουν στον Χριστό, στα χέρια των οποίων οι αχρείοι υποφέρουν ένεκα των Χριστιανών.». ―[Επιστολές του Αυγουστίνου, σελίδα 395, και μετά.]. Στο ανωτέρω απόσπασμα ο Αυγουστίνος βασίζεται στο χωρίο του Λουκά 14: 23, «και είπεν ο κύριος προς τον δούλον: έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγκασον εισελθείν, ίνα γεμισθή ο οίκος μου». Το μεταφράζει ως «cogito intrare» (από τα λατινικά ρήματα cogere = αναγάζω, εξαναγκάζω και intrare = εισέρχομαι) και το χρησιμοποιεί ως θεολογική κάλυψη για να κατασφάζει όλους τους ΔοκείτεςΔονατιστές της Βορείου Αφρικής που έπεσαν μέσα στην ακτίνα δράσεώς του, αφού προηγουμένως δεν κατάφερε να τους πείσει να εισέλθουν στην δική του αντίληψη περί χριστιανικής πίστεως. Από τότε και μετά το Cogito intrare, του Αυγουστίνου, έχει μείνει παροιμιώδες. Ξανά, μιλώντας για τους αιρετικούς, ο Αυγουστίνος λέει: «Ας πλακώσει ο θάνατος επάνω τους, και άσε τους να πάνε κάτω γρήγορα στην κόλαση· όπως ο Δαθάν και ο Αβειρών, οι συγγραφείς ενός ασεβούς σχίσματος.». ―[Επιστολές του Αυγουστίνου, σελίδες 395-420.]. Περί Δαθάν και Αβειρών: Αριθμοί, κεφάλαια 16, 26, Δευτερονόμιον 11, Ψαλμός 105: 17, Σοφία Σειράχ 55: 18, Δ΄ Μακκαβαίων 2: 17.)

Αυτές ήταν οι διδαχές σύμφωνα με τις οποίες το κάψιμο των αιρετικών άρχισε αμέσως μετά και συνεχίστηκε κατά διαστήματα μέχρι τον δωδέκατο αιώνα, όταν πλέον οργανώθηκε σε σύστημα και συνεχίστηκε εκτεταμένα σ’ όλο τον Χριστιανικό κόσμο για πεντακόσια περίπου χρόνια. Στην Επιστολή 104, προς τον Νεστόριο στην Κωνσταντινούπολη, (περίπου +390-451, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τα έτη +428-431) ο Αυγουστίνος γράφει: «Μήπως κατά τύχη έχεις ακούσει για μια αναφορά, η οποία είναι ακόμα άγνωστη σε μας, ότι δηλαδή ο αδελφός μου Πασσίδιος έχει αποκτήσει εξουσία για να διαπράττει πράξεις μεγαλύτερης σκληρότητας εναντίον των πολιτών σου, τους οποίους ―συγγνώμη γι’ αυτό που θα πω― αυτός αγαπά κατά τέτοιο τρόπο που πιθανότατα ευνοεί την ευτυχία τους περισσότερο από ό,τι κάνεις εσύ; Διότι το γράμμα σου δείχνει ότι αντελήφθης κάτι τέτοιο, όταν μου ζητάς να φέρεις μπροστά στα μάτια μου “την όψη που παρουσίαζε μια πόλη από την οποία άνθρωποι καταδικασμένοι στα βασανιστήρια εσύροντο σ’ αυτά,” και “να αναλογισθώ τους θρήνους μανάδων και γυναικών συζύγων, γιων και πατεράδων, την καταισχύνη που αισθάνονταν εκείνοι που τυχόν επέστρεφαν και αφήνονταν ελεύθεροι, πραγματικά, αλλά έχοντας υποστεί τα βασανιστήρια, και [ακόμα να αναλογισθώ] τη λύπη και τον στεναγμό που η θέα των πληγών και των σημαδιών τους πρέπει να ανανέωνε.”» ―[Επιστολές του Αυγουστίνου, τόμος 2, σελίδα 64.] Ξανά στην επιστολή 133, (412 Κ. Ε.,) προς Μαρκελλίνο, λέει: «Πραγματοποίησε, Χριστιανέ δικαστή, το καθήκον ενός φιλόστοργου πατέρα. Ας μετριαστεί η αγανάκτησή σου εναντίον των εγκλημάτων τους από ανθρωπιστικές σκέψεις. Μην εξωθείσαι από την θηριωδία των αμαρτωλών πράξεών τους, για να ικανοποιήσεις το πάθος της εκδίκησης, αλλά μάλλον να συγκινείσαι από τα τραύματα που αυτές οι πράξεις έχουν επιφέρει στις ίδιες τις ψυχές τους, και να εξασκείς την επιθυμία να τους θεραπεύσεις. Μην χάσεις τώρα αυτή την πατρική φροντίδα την οποία διατήρησες όταν ασκούσες την ανάκριση, που όταν την έκανες αποσπούσε μαρτυρίες τέτοιων φρικιαστικών εγκλημάτων, χωρίς να τους ξαπλώνεις στο στρεβλωτήριο, χωρίς να αυλακώνεις τις σάρκες τους με τα σιδερένια νύχια, χωρίς να τους προκαλείς εγκαύματα με φωτιές, αλλά με το να τους δέρνεις με ραβδιά ―μια μέθοδος σωφρονισμού που χρησιμοποιείται από διευθυντές σχολείων, και από τους ίδιους τους γονείς όταν συμμορφώνουν τα παιδιά, και συχνά επίσης από επισκόπους, στις καταδικαστικές αποφάσεις εκδοθείσες υπ’ αυτών. Είναι γενικώς αναγκαίο να χρησιμοποιείς περισσότερη σκληρότητα όταν κάνεις ανάκριση (εξέταση), έτσι ώστε όταν το έγκλημα έλθει στο φως, να υπάρχει χώρος για να επιδεικνύεις επιείκεια. ―[Στην ίδια Επιστολή, σελίδα 170.] ... Μην καλείς το εκτελεστή δήμιο τώρα, όταν πλέον το έγκλημα έχει ανακαλυφθεί, αφού απέφυγες να καλέσεις μέσα τον βασανιστή κατά τον χρόνο που το ανακάλυπτες.» ―[Στην ίδια Επιστολή.]... Εδώ ο Αυγουστίνος παρότρυνε επιείκεια σε μια ειδική περίπτωση. Αν σ’ αυτή την περίπτωση το άτομο στο οποίο απευθυνόταν, στον δικαστή ή τον ανακριτή δηλαδή, απείχε από «το να καλέσει τον βασανιστή,» δεν υπήρχε άραγε εκεί βασανιστής καθ’ όλα έτοιμος για να τον καλέσει μέσα αν, υποτεθείσθω, σκεφτούμε ότι οι επείγουσες ανάγκες της περίπτωσης το απαιτούσαν; [ Ήδη την εποχή του επίσκοπου Λυώνος Ειρηναίου (π. +125-203) υπήρχαν άνω των 100 διαφορετικών Χριστιανισμών και όχι ένας κατά την προκωνσταντίνια εκκλησία, δηλαδή κατά την περίοδο του χριστιανισμού των τριών πρώτων αιώνων.

Τότε, εξάλλου, ο Ειρηναίος (+180-185) έγραψε το βιβλίο «Κατά των Αιρέσεων», στο οποίο ονομάζει όλους τους άλλους «αιρετικούς» ενώ όσους πίστευαν όπως αυτός τους ονόμασε «ορθοδόξους». Τότε εμφανίζεται διά πρώτη φορά ο όρος «ορθόδοξος» και τα τέσσερα κανονικά ευαγγέλια με τους τίτλους που φέρουν. Ο Ειρηναίος επιτίθεται με μανία κατά των αιρετικών και μεταξύ άλλων τους αποκαλεί «όργανα του διαβόλου». Την εποχή εκείνη βεβαίως οι ορθόδοξοι όπως και όλοι οι χριστιανοί ήταν ελάχιστοι και δεν είχαν καμία κοσμική δύναμη· συνεπώς δεν μπορούσαν να εξοντώσουν τους αιρετικούς τους. Ειδάλλως και οι αιρετικοί εκείνοι θα είχαν την τύχη η οποία επιφυλάχθηκε για όλους τους αιρετικούς από τον Κωνσταντίνο και μετά.

Η εποχή του Ιουστινιανού και Εντεύθεν

Δεν ήταν μόνο ακμάζουσες οι διώξεις, με βία και φανατισμό, των αντιφρονούντων κατά τις ημέρες του Ιερωνύμου και του Αυγουστίνου, αλλά και κατά τον έκτο αιώνα αποκτούν πλήρη κρατική και νομική διασφάλιση από τον νομικό Κώδικα του Ιουστινιανού όπως και τον κώδικα τον επονομαζόμενο κώδικα του Θεοδοσίου. Με τον Ιουστινιανό (+482-565) η βυζαντινή «Ιερά Εξέταση» συνεχίζεται και νομιμοποιείται συνολικά και επίσημα. Π. χ. μέσα στον Ιουστινιάνειο Κώδικα βρίσκουμε: «Η Ιερά Εξέταση (ανάκριση) μπορεί να επεκταθεί, ακόμη και μέχρι θανάτου.» (In mortem quoque inquisition tendatur.). Το ενδέκατο κεφάλαιο έχει τίτλο: «Οι Μανιχαίοι, όπου και αν ευρεθούν, θα τιμωρούνται με θανατική ποινή.» (Manichaei ubicunque reperti capitali poena plectuntur.).

Η «Ιερά Εξέταση» συνέχισε να υπάρχει με ένταση και επαναλαμβανόμενη – περιοδική αγριότητα μέχρι την εκπνοή του Βυζαντίου. Τελούσε πάντοτε υπό την προστασία νόμων του κράτους, των αυτοκρατόρων και των επισκόπων. Οι νόμοι αυτοί μπορούν να μελετηθούν από στους κώδικες που ονομάστηκαν Θεοδοσιανός Κώδιξ και Ιουστινιάνειος Κώδιξ, και μέσα από συγγράμματα και μαρτυρίες διαφόρων Ιστορικών αυτών και των μετέπειτα εποχών. Αυτούς τους νόμους διαθέτουμε σήμερα με απόλυτη λεπτομέρεια. Ένα πλήρες σύγγραμμα που καταδεικνύει κάθε σωζόμενη λεπτομέρειά τους είναι το: The Establishment of Christianity and the Proscription of Paganismεδραίωσις του Χριστιανισμού και η Προγραφή του Παγανισμού), New York, The Columbia University Press, 1914, by, Maude Aline Huttmann. Μελετείστε το. Παρακάτω εκτίθεται ένα πολύ μικρό δείγμα δέκα τέτοιων νόμων από τη σχετική διεθνή βιβλιογραφία:

(1) Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης... Αν κάποιος με οποιαδήποτε εξουσία παραβεί [αυτό τον νόμο] θα τιμω-ρηθεί με αποκεφαλισμό. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1.11.1. Αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Α΄ προς Ταύρον, Έπαρχο του Πραιτωρίου. Δεκέμβριος του 354 μ. Χ. (2) Απαγορεύουμε σε εκείνους που έχουν μιαρές ειδωλολατρικές πεποιθήσεις να προσφέρουν τις καταραμένες τους θυσίες και να ασκούν όλες τις άλλες καταδικαστέες πρακτικές τους. Διατάσσουμε δε όλα τα Ιερά και οι Ναοί τους που στέκουν ακόμη, να καταστραφούν με πρωτοβουλία των τοπικών διοικητών και να εξαγνισθούν τα απομεινάρια τους με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκείας. Όλοι ας γνωρίζουν ότι αν παραβάτης του παρόντος νόμου παραπεμφθεί με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον δικαστού, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου. «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 25. (3) Εάν κάποια αγάλματα βρίσκονται ακόμη μέσα στους Ναούς και τα Ιερά και έχουν δεχθεί ή δέχονται ακόμη την λατρεία των ειδωλολατρών, όπου κι αν συμβαίνει αυτό, θα ξεριζωθούν εκ θεμελίων, αναγνωρίζοντας ότι αυτό έχει διαταχθεί κατ' επανάληψη και πολύ συχνά. Τα ίδια τα κτίρια των Ναών που βρίσκονται μέσα σε πόλεις ή κωμοπόλεις, ή έξω από αυτές, θα παραδοθούν σε δημόσια χρήση και θα καταστραφούν οι ανά τόπους βωμοί. «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 19. (4) Διατάσουμε, όλα τα ιερά και οι ναοί τους [των Ελλήνων] που βρίσκονται ακόμα άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της χριστιανικής θρησκείας.... Αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή, εμφανιστεί κάποιος που έχει παραβλέψει αυτό τον νόμο, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου. «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 25. Αυτοκράτορες Θεοδόσιος και Βαλεντινιανός προς Ισίδωρον, Έπαρχο Πραιτωρίου.14 Νοεμβρίου 435. (5) Κανείς να μην τολμήσει να αποπειραθεί αυτά που απαγορεύονται στους ανθρώπους και τα οποία διαφυλάσσονται στις ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες, γνωρίζοντας ότι διαιωνίζει πράξη που αποτελεί δημόσιο έγκλημα. Θέλομε λοιπόν τέτοιου είδους πράξεις να αποτραπούν έτσι ώστε και αν ακόμη εξακολουθούν να συμβαίνουν [ή καταγγελθεί ότι συμβαίνουν] τέτοια πράγματα, εν γνώσει βεβαίως των ιδιοκτητών, σε κάποιο λιβάδι ή σπίτι, τότε το λιβάδι ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθεί στο ταμείο των ιερότατων ανδρών [δηλαδή των ιερέων της χριστιανικής εκκλησίας], ενώ ο ιδιοκτήτης τους, επειδή εν γνώσει του έδωσε την συγκατάθεσή του να μιανθεί ο τόπος με τέτοια εγκλήματα, θα αποπεμφθεί από το (οποιοδήποτε) αξίωμά του, θα χάσει την περιουσία του, η οποία θα προγραφεί, και αφού υποστεί σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα, σύμφωνα με το δημόσιο και ιδιωτικό δίκαιο θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1.11.8. Αυτοκράτορες Λέων Α΄ και Ανθέμιος προς Διόσκωρον, Έπαρχο του Πραιτορίου. Εξεδόθη το +472. (6) Διατάζουμε τους άρχοντές μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θεοφιλεστάτους επισκόπους, να αναζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της ελληνικής θρησκείας, έτσι ώστε να μην συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται... Κανείς να μην έχει το δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη (περιουσίες) ή να χαρίζει με δωρεά ο,τιδήποτε, σε πρόσωπα ή τόπους που έχουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του ελληνισμού... Όσα δίδονται ή κληροδοτούνται μ' αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται. Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία [διατάζουμε] να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες με τις οποίες οι προηγούμενοι [χριστιανοί] βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την ελληνική πλάνη, με τις οποίες [τιμωρίες!] προσπαθούσαν να διασφαλίσουν την ορθόδοξη πίστη. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1.10.9 και επίσης Β 1.1.19 και Νομοκάνονα 6.3. (7) Επειδή μερικοί συνελήφθησαν (αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάπτισμα) διακατεχόμενοι από την πλάνη των ανόσιων μυσαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο θεό (μας)... Αυτοί θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας... αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην έσχατη των ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μας, μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οίκου τους, για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αφού διδαχθούν και αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κάνουν (να ζητήσουν δηλαδή μόνοι τους το σωτήριο βάπτισμα!) δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας, ούτε κινητής, ούτε ακίνητης. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και σε όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της ελληνικής θρησκείας, έτσι ώστε να μην συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1.10.9 και επίσης Β 1.1.19 και Νομοκάνονα 6.3. (8) Διατάσσουμε ότι κανείς δεν θα τιμήσει και λατρεύσει σε Ιερά που έχουν σφραγισθεί: δεν θ' αποδίδονται στο εξής τιμές προς ανόσια και αηδιαστικά αγάλματα, ούτε θα στολίζονται με στεφάνια οι ανόσιοι Ναοί, ούτε θα ανάπτονται οι βλάσφημες επιβώμιες πυρές, ούτε λιβάνια θα καίγονται, ούτε ιερεία θα θυσιάζονται, ούτε θα βρέ-χονται τα πάτερα με σπονδές οίνου και δεν θα διαπράττεται καμμιά από τις ιεροσυλί- ες αυτών των Θρησκειών. Όποιος αποπειραθεί να θυσιάσει ενάντια στις απαγορεύ-σεις που η Γαληνότης μας έχει επιβάλει και ενάντια στις απαγορεύσεις των προγενε-στέρων αγιοτάτων διαταγμάτων, και κατηγορηθεί δημοσίως ενώπιον δικαστού, θα καταδικάζεται εις θάνατον και θα κατάσχεται όλη η περιουσία του. Ας γίνει επίσης γνωστό σε όλους τους αξιωματούχους ότι θα καταδικασθούν στην ίδια ποινή, αν εξα-κολουθήσουν να συμμετέχουν σε απαγορευμένους από τους αυστηρούς νόμους μας εορτασμούς. Εάν κάποιος επιφανής πολίτης ή διοικητής επαρχίας αποκαλυφθεί μετά από κανονική καταγγελία ότι έχει συμμετάσχει σε τέτοια κακουργήματα, θα υποχρεωθεί να πληρώσει στο αυτοκρατορικό ταμείο πενήντα λίβρες χρυσού ο ίδιος και πενήντα λίβρες χρυσού οι αξιωματούχοι της ακολουθίας του. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 7. (9) Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα μικρά παιδιά πρέπει να δέχονται το σωτήριο βάπτισμα αμέσως και χωρίς καμία αναβολή, ώστε όπως και οι μεγαλύτεροι να μπορούν να εκκλησιάζονται και να κατηχούνται στις θείες γραφές και τους θείους κανόνες. Έτσι θα μπορούν να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθοδόξων χριστιανών και δεν θα επιστρέψουν ξανά στην παλαιά πλάνη. Και όσων έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα και περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν τα προσχήματα εβαπτίσθησαν οι ίδιοι ή πρόκειται να βαπτισθούν, αφήνοντας όμως τις συζύγους τους και τα τέκνα τους ή τα άλλα μέλη του οίκου τους μέσα στην Ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να στερηθούν όλων των πολιτικών δικαιωμάτων τους και να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, αφού είναι φανερό ότι έτυχαν του αγίου βαπτίσματος δίχως να έχουν πίστη, και τα ίδια ,δε, θα υφίστανται οι αλιτήριοι Έλληνες και οι Μανιχαίοι, τμήμα των οποίων είναι οι Βορβορίτες. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 10. (10) Ανακοινώνουμε σε όλους εκείνους που έχουν γίνει χριστιανοί και ήδη αξιωθεί το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, ότι όποτε εντοπισθούν επιμένοντες στην πλάνη των Ελλήνων θα καταδικασθούν στην εσχάτη των ποινών. Όσοι όμως δεν έχουν αξιωθεί ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να εμφανισθούν οικειοθελώς στην Βασιλεύουσα ή στις επαρχιακές πόλεις τους και να προσέλθουν στις αγιότατες εκκλησίες μαζί με τις συζύγους τους, τα τέκνα τους και όλα τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους και να κατηχηθούν στην αληθινή πίστη των χριστιανών. Έτσι, αφού κατηχηθούν και αποβάλουν μια για πάντα την πλάνη που τους διακατείχε, θα πρέπει να δεχθούν το σωτήριο βάπτισμα, διαφορετικά δεν θα έχουν κανένα απολύτως πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες κινητής ή ακινήτου περιουσίας. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν οι οικογένειές τους στην εξαθλίωση και επιπλέον οι ίδιοι θα υποβληθούν σε διάφορες ποινές. Απαγορεύουμε δε κάθε διδασκαλία των πασχόντων από την νόσο των ανοσίων Ελλήνων, ώστε να μην μπορούν να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Οι περιουσίες αυτών των ανθρώπων θα δημευθούν και οι ίδιοι θα τιμωρηθούν με εξορία. Αν κάποιος στην επικράτειά μας κρύβεται, αλλά συλληφθεί θυσιάζων ή διαπράττων το αδίκημα της ειδωλολατρίας θα τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών, με την οποία άλλωστε τιμωρούνται δικαίως και οι Μανιχαίοι και οι Βορβορίτες, γιατί κρίνουμε ότι όλοι αυτοί είναι εξίσου εγκληματίες. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 10.

Διαβάζοντας λοιπόν αυτό το μικρότατο δείγμα νόμων φτάνει κανείς στο συμπέρασμα ότι υπήρχε νομοθετημένη Ιερά Εξέταση παντού, τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση, κατά τους δώδεκα πρώτους αιώνες του επίσημου εγκόσμιου Χριστιανισμού. Υπήρχε εξοντωτικός διωγμός ειδικά εναντίον των Ελλήνων, των παραδοσιακών θρησκειών και των χριστιανών αιρετικών. Και οι υπόλοιποι, πολύ περισσότεροι νόμοι, γραμμένοι στο ίδιο μοτίβο, οι οποίοι αφορούν στην διάδοση και επιβολή της ορθοδόξου καθολικής χριστιανικής πίστεως και στον βασανισμό ή την κεφαλική καταδίκη κάθε άλλης θρησκείας, γνώμης και απόψεως κινούνται στο ίδιο απόλυτο και κατηγορηματικό πνεύμα. Μόνο με την ενδελεχή μελέτη των νόμων αυτών αποκτά κανείς πλήρη κατανόηση της γενική εικόνας του πως διαδόθηκε και του γιατί επεκράτησε η καινούρια εκδοχή του Ορθόδοξου Χριστιανισμού.

Πιο πρόσφατα, το έτος +1119, μιλάμε δηλαδή για τον 12ο αιώνα, ο Πατριάρχης Μιχαήλ εξαπέλυσε διωγμό κατά των Βογομίλων και εισήγαγε ως ποινή εναντίον τους το να τους καίνε ζωντανούς. Οι Βογόμιλοι της Βαλκανικής εξοντώθηκαν με μεγάλη βαρβαρότητα.

Το Αξίωμα του Quaesitor = Ανακριτή, Βυζαντινού Ιεροεξεταστή

Διάφοροι χριστιανοί απολογητές είτε εσφαλμένως είτε επί τούτου αποσιωπούν ή συγχέουν το αξίωμα του Κιαισίτωρος, “Quaesitor”, Ανακριτή, Βυζαντινού Ιεροεξεταστή, με εκείνο του Kιαίστωρος, “Quaestor”. Αν και οι δύο λέξεις διαφέ-ρουν μόνο κατά ένα «ιώτα» και προέρχονται από το λατινικό ρήμα “quaero = ψάχνω, αναζητώ, ερωτώ ή ζητώ να μάθω πληροφορίες, ερευνώ, διερευνώ, εξετάζω συστημα-τικώς, ανακρίνω”, τα αξιώματα αυτά εμπεριέχουν άλλες έννοιες και διαφορετικές αρμοδιότητες. Ο KιαίστωρQuaestor” είχε αρμοδιότητες δικαστού ειρηνοδικείου, ή εισαγγελέως επί ορισμένων ποινικών αδικημάτων, ή ακόμα επέβλεπε τις υποθέσεις του κρατικού ταμείου, κλπ. Ο ΚιαισίτωρQuaesitor” ,όμως, ήταν δικαστικός ανακριτής ή εξεταστής που μπορούσε να χρησιμοποιεί διάφορα βασανιστήρια κατά την δικαστική εξέταση ή ανάκριση. Ενώ ο θεσμός του Κιαισίτωρος, αρχίζει εν τοις πράγμασιν ήδη με τον Κωνσταντίνον τον μέγα , επισήμως και νομικώς εγκαθίσταται το έτος +539 διά της Νεαράς 80 «Περί Quaesitor» (του Ιουστινιανού). Με τον θεσμό αυτόν επιδιώκεται η έντονη αστυνόμευση της πόλεως και ο Κιαισίτωρ έχει εξουσία να τιμωρεί: (α) «τους παιδεραστούντας», (β) «τους γυναιξί ου νόμιμα μιγνυμένους», (γ) «εί τώ τά ες τό θείον ούν ορθώς ήσκηται». Εδώ βεβαίως μας ενδιαφέρει η περίπτωση (γ), η οποία λακωνικότατα πλην σαφέστατα παρουσιάζει όλα όσα παρουσιάζονται σ΄ αυτό το άρθρο. Πρόκειται για νομική διάταξη που αναφέρεται σε αρμοδιότητες και καθήκοντα νομιμοποιημένου ιεροεξεταστή.

Βασανιστήρια δια Μεταλλικών Οργάνων ήδη από το +472 μαρτυρούνται από τις ιστορικές και νομικές πηγές: ο Λέων 1ος χαρακτηρίζει επισήμως την ελληνική λατρεία ως δημόσιο έγκλημα. Μόνον η υποψία τελέσεως, σε κάποιο χώρο, οποιασδήποτε ελληνικής ή παραδοσιακής ιερουργίας έχει ως αποτέλεσμα την κατάσχεση του χώρου αυτού και τον βασανισμό του ιδιοκτήτη διά μεταλλικών οργάνων. Αυτός, εφ’ όσον επιζήσει, εξορίζεται διά παντός και παραμένει ισοβίως ανάπηρος και παραμορφωμένος. Τα μεταλλικά όργανα βασανισμού ήταν πολύ συνηθισμένα στο Βυζάντιο και είχαν έναν συγκεκριμένο στόχο. Εφ’ όσον το άτομο επιζούσε όλων των βασανιστηρίων επρόκειτο να εξέλθει εξ’ αυτών παραμορφωμένο και ανάπηρο ισοβίως. Πρόκειται για πρακτικές στην ιστορία του ανθρώπου που καλύπτονται και επικυρώνονται από τους νόμους του ίδιου του κράτους. Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα απάνθρωπης σκληρότητας της άρτι νομιμοποιηθείσης Εκκλησίας του 4ου αιώνος, ένα απόσπασμα του νόμου του έτους + 472, με αριθμό καταλόγου Ιουστινιανείου Κώδικος 1.11.8 στα λατινικά, των Αυτοκρατόρων Λέοντος Α΄ και Ανθεμίου προς Διόσκωρον, Έπαρχο του Πραιτωρίου, που είδαμε παραπάνω: “… si quidem dignitate vel militia quadam decorantur, amissiore militiae vel dignoitatis nec non rerum suarum proscriprione plectentur, privatae vero condicionis vel plebeii constituti post cruciatus corporis operibus metallorum perpetuo deputabuntur exilio.”. Μετάφραση: Εάν κάποιος απ’ αυτούς [δηλαδή τους πιστεύοντες στην Ελληνική θρησκεία] έχει πολιτικό ή στρατιωτικό αξίωμα, θα αποπεμφθεί από το αξίωμά του και δεν θα χάσει μόνον την περιουσία του η οποία θα προγραφεί, αλλά αφού υποστεί σωματικά βασανιστήρια διά μεταλλικών οργάνων [δηλαδή θα καταστεί ανάπηρος και δυσειδής ισοβίως, αν επιζήσει], ως ορίζει το δημόσιο και ιδιωτικό δίκαιο, θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία.

Άλλα Βασανιστήρια και η Σιδηρά Προσωπίδα

Τα βυζαντινά, όπως και τα προγενέστερα ρωμαϊκά βασανιστήρια τα οποία αποτελούσαν και τον άμεσο πρόγονό τους, περιελάμβαναν κάθε προσβολή, κακοποίηση και εξόντωση του ανθρωπίνου σώματος. Αυτά ήταν: Αποκεφαλισμός, κάψιμο στην πυρά, απαγχονισμός, στραγγαλισμός, λιθοβολισμός, ψήσιμο στη θράκα, γδάρσιμο, καταποντισμός σε ποτάμια ή στη θάλασσα πολλές φορές εντός ραμμένων σάκων γεμάτων με φίδια, ανάποδη σταύρωση, θανάτωση με βραστό νερό ή καυτό λάδι ή υπέρθερμη πίσσα, παλούκωμα, εγκαύματα με πυρωμένα σίδερα, δηλητηρίαση, τύφλωση, ακρωτηριασμός, αποκοπή ρινός, ωτίων, γλώσσης, γεννητικών οργάνων (ο όρος ήταν καυλοτόμησις) πολλές φορές μετ’ εμπηγμού αιχμηρών αντικειμένων μέσα στην τομή, ευνουχισμός, διαπόμπευση, ο επί δημοσίας θέας δι’ αιμορραγίας θάνατος, στρεβλώσεις, εξαρθρώσεις, δουλεία, ισόβια κάτεργα σε λατομεία και καταναγκαστικά έργα, ισόβια εξορία, ισόβια κράτηση εντός μοναστηριών και άλλα. Ένα παράδειγμα μεταλλικού οργάνου βασανισμού ανάμεσα στα άλλα ήταν η σιδηρά προσωπίδα. Αυτή «ερυθροπυρούτο» και κατόπι ετίθετο για μικρό χρονικό διάστημα επί του προσώπου του βασανιζόμενου ατόμου. Αυτό υφίστατο εγκαύματα δευτέρου ή τρίτου βαθμού τα οποία επουλώνονταν διά δυσειδών ουλών, οπότε πλέον έφερε εις το διηνεκές το στίγμα του «αιρετικού» ή ετεροδόξου. Υπήρχαν βεβαίως και διάφορα άλλα όργανα βασανισμού όπως οι στρεβλωτήρες, οι εξαρθρωτήρες, τα σιδερένια νύχια, κλπ.

Σύγκριση με την Δύση

Στη Δύση η Ρωμαιοκαθολική Ιερά Εξέταση ήταν μία μέθοδος ηθικής και φυσικής εξοντώσεως του ανθρώπου. Θεολογικά βασιζόμενη σε σχετικά χωρία του Ιερού Αυγουστίνου επέβαλλε την υποχρεωτική σωτηρία της ψυχής του αιρετικού και την απαλλαγή της από τα απειράριθμα και αιώνια μαρτύρια της κολάσεως ή του καθαρτηρίου. Επί της πυράς, ο υπογράφων την προσφερομένη ομολογία απολλύετο. Πρώτιστος σκοπός των ιεροεξεταστών ήταν η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και προσωπικότητος. Για παράδειγμα, στην γνωστή περίπτωση του Τζιορντάνο Μπρούνο ειδικός για την περίπτωση διορισθείς ιεροεξεταστής προσπαθούσε επί ένα έτος να τον νουθετήσει και να του αποσπάσει ομολογία, υποσχόμενος την πλήρη υλική και ηθική αποκατάστασή του, όπως συνέβη με τον Γαλιλαίο. Στον Ανατολικό, Ορθόδοξο, Χριστιανικό, Βυζαντινό κόσμο και στην Ορθόδοξη Βυζαντινή Ιερά Εξέταση ο νόμος του ίδιου του κράτους, των πα-τριαρχών, των συνόδων και των επισκόπων προέβλεπε αδικήματα άξια βαρύτατων ποινών και δεν υπήρχε χώρος ή περιθώριο ούτε για τους δηλωσίες.

Περί Αγίου Όρους και Σαμοθράκης.

Το όνομά του το όρος Άθως ή Άγιο Όρος το έλαβε από τον αρχαίο ιερό ναό του Αθώου Διός. Το σημερινό « Άγιο Όρος» ήταν κατά την αρχαία εποχή κέντρο θρησκευτικών σχολών και μυήσεως νεαρών παρθένων γυναικών, οι οποίες αφού ελάμβαναν κατάλληλη κατάρτιση γινόντουσαν ιέρειες της Θεάς Αρτέμιδος. Μετά την «αποφοίτησή» ή καλύτερα το πέρας της εκπάιδευσής τους, τις έστελναν να υπηρετήσουν στους ναούς της Θεάς Αρτέμιδος σε διάφορα μέρη της Μεσογείου. Στην πραγματικότητα σε ορισμένα μέρη των θρησκευτικών σχολών δεν ήταν επιτρεπτό να εισέλθουν άνδρες. Η ιστορία όμως αλλάζει τροπή με την πάροδο των χρόνων. Το γεγονός της «αλλαγής» του Αγίου Όρους συνέβη το 324 μ. Χ.: Ο Μέγας Κωνσταντίνος με δική του εντολή, το 324 μ. Χ., εκδιώκει τους γηγενείς κατοίκους, καταστρέφει τους Ναούς, και διαλύει τις γυναικείες θρησκευτικές σχολές. Με το οικοδομικό δε υλικό κτίζονται αργότερα τα σημερινά μοναστήρια, τα οποία διατηρούν πλέον το «Άβατο» για τις γυναίκες. Υπάρχουν αρκετά βιβλία για το Άγιο Όρος και το παραπάνω ζήτημα. Π. χ., το βιβλίο του Ιερομόναχου Σμυρνιωτάκη «Το Άγιο Όρος», το βιβλίο «Οι Γνωστικοί» του Γάλλου ερευνητή “La Carrierre”, κλπ.). Το ίδιο φαινόμενο φοβερής και καταθλιπτικής καταστροφής συνέβη και στην Σαμοθράκη όπου τα ομώνυμα ή αλλιώς Καβείρια μυστήρια λάμβαναν χώρα. Η εντολή της καταστροφής όλων των αρχαίων κτισμάτων, έργων τέχνης, ιερών, ναών, τεμενών, κλπ. δόθηκε από το Μέγα Θεοδόσιο τον 1ο το έτος +391. Η καταστροφή των ωραιότατων αρχαίων κτηρίων, έργων τέχνης, περικαλλών ναών, τεμενών και πανέμορφων αγαλμάτων ήταν μια ολοκληρωτική κατεδάφιση. Στην Σαμοθράκη την επί τούτου καταστροφή ανέλαβε το ειδικώς διά τούτο δημιουργηθέν «τάγμα» των «διωγμιτών», το οποίο αποβιβάστηκε στο νησί το έτος +392. Για να κάνουν καλά τη δουλειά τους έφτιαξαν και ασβεστοκάμινα για να μετατρέπουν τα μάρμαρα σε ασβέστη. Τέτοιος ήταν ο φανατισμός των νεοφώτιστων χριστιανών, προ ολίγων ετών νομιμοποιηθέντων. Αυτού του είδους οι καταστροφές συνεχίζονται σε ολόκληρη την Βυζαντινή επικράτεια ακόμα και μετά τον 12 αιώνα. Π. χ. ο Όσιος Χριστόδουλος έλαβε εντολή από το Αλέξιο Κομνηνό περί το έτος +1080 να μην αφήσει τίποτα αρχαίο που είχε απομείνει όρθιο στα νησιά του Αιγαίου. Το έτος +1088 κατέστρεψε τον αρχαίο Ναό της Αρτέμιδος στην Πάτμο για να χτίσει στη θέση του το μοναστήρι του Ιωάννου του Θεολόγου. Οι καταστροφές και οι κατεδαφίσεις αρχαίων κτισμάτων συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό στη Γάζα, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Συρία, τον Λίβανο, την Μικρά Ασία, την Αθήνα, την Ιταλία, κλπ.

Περί Σκυθοπόλεως

Στο τρίτο μέρος του βιβλίου Πάπισσα Ιωάννα, ο συγγραφέας Εμμανουήλ Ροΐδης καταγγέλλει το «σφαγείο» της Σκυθοπόλεως (μία από τις πόλεις της Δεκαπόλεως εντός του σημερινού Ισραήλ) το οποίο άρχισε επί Κωνσταντίνου και λειτουργούσε κανονικώς επί Ουάλεντος, Ουαλεντιανού και Θεοδοσίου Α΄ του «Μεγάλου». Τελείω-σε επί Θεοδοσίου Β΄ του μικρού. Η Σκυθόπολις ήταν ο τόπος συγκεντρώσεως απ’ όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας των ελληνιζόντων και φιλοσοφούντων και της εξοντώσεώς τους διά μέσων βασανισμού. Πάρα πολλοί βέβαια είχαν την καλή τύχη να πεθάνουν καθ’ οδόν! Ο Ροΐδης βασίζεται στις μαρτυρίες των: Σωζομενού, Ζωσίμου, Λιβανίου και Αμμιανού Μαρκελλίνου. Π. χ., περί Σκυθοπόλεως ο Αμμιανός Μαρκελλίνος γράφει: «Η λατρεία των Διοσκούρων κηρύσσεται εκτός νόμου θεωρηθείσα ως … «μαγική», θανατώνονται με την κατηγορία της ... «μαγείας» οι ιερείς της και κλείνονται όλα τα Ιερά της. Στην Σκυθόπολη της Συρίας, παλαιά πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Δεκαπόλεως, στήνονται τα πρώτα «στρατόπεδα θανάτου», οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των καταδικασθέντων Εθνικών: «... και από τα πιο απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις κατά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων» γράφει ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, ενώ στο ίδιο σημείο της συγγραφής του (ΙΘ, 12) τονίζει ότι «αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος από κακόβουλο ρουφιάνο ότι φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή ότι κάποιος τον είδε να κάθεται κοντά σε αρχαίους τάφους ή ερείπια για να καταδικασθεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντης». Στα «στρατόπεδα θανάτου» της Σκυθοπόλεως θα δράσουν οι «ιεροεξεταστές» Μόδεστος (αντικαταστάτης του Επάρχου του Πραιτωρίου Ερμογένους του Πόντου, ο οποίος είχε κριθεί.. «ελαστικός» και ... «ανεκτικός») και Παύλος «Ταρταρεύς» (ένας εξαιρετικά φανατικός και βίαιος χριστιανός, πρώην εκπαιδευτής μονομάχων).

Σε εκείνους ακριβώς τους τρομερούς καιρούς θα βασανισθούν ή εξορισθούν, ανάμεσα σε άλλους, και οι Σιμπλίκιος Φιλίππου (πρώην Έπαρχος Αιγύπτου και Ύπατος), Παρνάσιος ο Αχαιός (Έλλην εκ Πατρών, πρώην Έπαρχος Αιγύπτου), καθώς και ο υπέργηρος φιλόσοφος Δημήτριος Κύθρας (με την κατηγορία ότι απλώς θυσίαζε στους Θεούς).

Παντός Είδους Καύσεις, Διωγμοί και Καταστροφές

Στη Βυζαντινή «Ιερά Εξέταση» ανήκουν και οι συχνές καύσεις αρχαίων βιβλίων ή βιβλίων αιρετικών ή όσων άλλων βιβλίων δεν άρεσαν στους χριστιανούς ειδήμονες του Βυζαντινού κράτους. Τεράστιες πυρές οργανώνονταν σε δρόμους, πλατείες και στάδια πόλεων όπου υπέρογκοι σωροί βιβλίων γίνονταν παρανάλωμα, προς δημόσια τέρψη πολλών φανατικών και λύπη άλλων μορφωμένων παρευρισκομένων. Οι πυρές αυτές άρχισαν με τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄ τον Μέγα, τον επίσκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο, τον Ιωάννη Χρυσόστομο στην Κωνσταντινούπολη και συνεχίστηκαν αργότερα με τον ιερό Φώτιο (9ος αιών) στην Κωνσταντινούπολη. Το ότι στην Μυριόβιβλό του διέσωσε μερικές δεκάδες αρχαίων βιβλίων ( τα πολύ περισσότερα υπόλοιπα που συμπεριέλαβε είναι χριστιανικά) δεν τον απαλλάσσει από το βαρύτατο έγκλημά του, την καύση δηλαδή χιλιάδων αρχαίων βιβλίων. Μεταξύ αυτών ήταν και το σύγγραμμα του Ιστορικού Ιούστου του Γαλιλαίου, το οποίο έκαψε επειδή ο Ιούστος δεν ανέφερε τίποτα για τον Ιησού Χριστό, πράγμα που εξόργισε τον Φώτιο. Με εντολή του Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού το +448 καίγονται συστηματικά όλα τα βιβλία τα οποία αντιτίθενται με οποιοδήποτε θεμιτό τρόπο στον Χριστιανισμό. Τότε κάηκε συστηματικά και το δεκαπεντάτομο σύγγραμμα του Πορφυρίου «Κατά Χριστιανών». Νόμος αποκεφαλισμού εκδίδεται για όποιον συλλαμβανόταν να το κατ-έχει κρυφά (αφού φανερά ήταν αδύνατον). Αποτέλεσμα: Ανεξαρτήτως περιεχομένου απωλέσθηκαν πάρα πολλά αρχαία βιβλία. Όσα επέζησαν είναι μόνο το ένα στις δέκα χιλιάδες, κατά τις εκτιμήσεις των ειδικών. Από τις πληροφορίες που μας παρέχει ο ελληνίζων διανοούμενος Μιχαήλ Ψελλός (+1018-1078), υπολογίζομε ότι την εποχή του Ιερού Φωτίου (9ος αιών) υπήρχαν δέκα φορές περισσότερα βιβλία αρχαίων από όσα έχουμε εμείς σήμερα στα χέρια μας. Η απώλεια των βιβλίων αυτών έγκειται στις συχνές δημόσιες καύσεις βιβλίων που εκτελούσε ο ίδιος ο Φώτιος και οι όμοιοί του στην νοοτροπία συνεργάτες και διάδοχοί του, και στην δήωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους το +1204. Ο ελληνίζων μαθητής του Ψελλού, Ιωάννης Ιταλός (+1025-1090), αναθεματίστηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία και στο τέλος δολοφονήθηκε από κάποιους που η ταυτότητά τους παραμένει αδιευκρίνιστη. Δεν πρέπει να λησμονούμε επίσης και τη γενική ερείπωση και καταστροφή όλων των αρχαίων οικοδομημάτων, μνημείων, έργων τέχνης, βιβλιοθηκών, σχολών, κλπ. Από την ισοπέδωση του Σεραπείου και την καταστροφή της εντός αυτού βιβλιοθήκης από τον επίσκοπο Θεόφιλο στην Αλεξάνδρεια το 385 Ε με τις «ευλογίες» του Ιωάννου Χρυσοστόμου, μέχρι την καταστροφή του Ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο και πάλι με τις ευλογίες του Χρυσοστόμου και την καταστροφή πολλών αριστουργημάτων της γλυπτικής, ζωγραφικής, αρχιτεκτονικής, το κλείσιμο των μορφωτικών σχολών ο αρχαίος ελληνορωμαϊκός πολιτισμός έφτασε ως εμάς , σίγουρα, κατά πολύ φτωχότερος. Το γενικό σύνθημα των φανατικών χριστιανών ήταν «ες έδαφος φέρειν»!

Το έτος 415 περίπου ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Κύριλλος φανάτισε τους οπαδούς του, οι οποίοι με αρχηγό τον Πέτρο, τον αναγνώστη της Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου της Αλεξανδρείας απήγαγαν και βασάνισαν την μαθηματικό και φιλόσοφο, την πανέμορφη Υπατεία (+370-315). Τα κατακρεουργημένα μέλη του σώματός της τα παρέδωσαν στην πυρά Ο Ιουστινιανός κλείνει οριστικά την Ακαδημία του Πλάτωνος το έτος +529 και όσοι από τους καθηγητές της γλίτωσαν την σφαγή (επτά τον αριθμόν) διέφυγαν την νύχτα στην αυλή του βασιλέως της Περσίας Χοσρόη. Η βαρβαρότητα των φανατικών χριστιανών και του εμπαθούς, θεολόγου αυτοκράτορα Ιουστινιανού υπήρξε μεγάλη.

Ιεροί Πόλεμοι, Μοναχοί, Εικονομαχία, Αιρετικοί, Απώλεια Περιοχών.

Στην ιστορία του Βυζαντίου και της ανατολικής ορθοδόξου χριστιανικής εκκλησίας ανήκουν και πολυάριθμοι, πολύνεκροι και τρομακτικής αγριότητας ιεροί εμφύλιοι πόλεμοι, εσωτερικοί πόλεμοι λόγω θρησκευτικών ή φιλοσοφικών πεποιθήσεων. Πιο συγκεκριμένα συναντούμε σφαγές, διωγμούς, δολοφονίες και αναθεματισμούς κατά των διαφόρων χριστιανών αιρετικών από τους ορθοδόξους, ασταμάτητους εξοντωτικούς διωγμούς εναντίον των ελληνιζόντων και των παραδοσιακών θρησκειών είτε στις πόλεις είτε στην ύπαιθρο, ισοπέδωση του αρχαίου κόσμου, την αγριότατη ιστορία δύο αιώνων εικονομαχίας. Σ’ αυτά τα δεινά προστίθενται και τα εξής: Αυθαιρεσίες, μηχανορραφίες και εκβιασμοί παντός είδους, υπέρμετρη κατασπατάληση ανθρωπίνου δυναμικού, πλούτου και εδαφών για τις εκκλησίες και τα μοναστήρια, αναθέματα, κλπ. Ο ρήτορας Λιβάνιος προς το τέλος του 4ου αιώνα είχε προτείνει στους χριστιανούς ηγεμόνες, αντί να καταστρέφουν τα αρχαία κτήρια να τα αναμορφώσουν κατά τις παρούσες ανάγκες και να τα χρησιμοποιούν. Δυστυχώς η πρότασή του δεν έλαβε την πρέπουσα προσοχή. Αυτές οι «πληγές» και οι αγριότητες συνεχίζονταν ακόμα και επί Κομνηνών, τον 11ο και 12ο αιώνα, και σε διαφόρους βαθμούς μέχρι και την άλωση της Πόλεως από τους Οθωμανούς. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε δύο παραδείγματα: (1) Μνημονεύουμε τους πλείονες των 300 Πελοποννησίους, οι οποίοι κατά την ύστατη στιγμή, 88 χρόνια πριν την άλωση, έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη ως εθελοντές στρατιώτες για να βοηθήσουν στο να απωθήσουν τους Τούρκους απ’ την Βυζαντινή επικράτεια. Η ορθόδοξη εκκλησία και το πατριαρχείο τους θεώρησε αιρετικούς ως ελληνίζοντες, τους αφόρισαν και διέταξαν να τους συλλάβουν και να τους πνίξουν στον Βόσπορο. Τελικά, παρά την προστασία τους από την αυτοκρατορική φρουρά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό Απόκαυκο, οι φανατισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί της Πόλεως και οι εκκλησιαστικοί παράγοντες όρμησαν εναντίον τους και τους ανάγκασαν σε οπισθοχώρηση εντός του ναού της εκκλησίας του παλατιού. Εκεί μέσα τους έσφαξαν όλους! Στην συμπλοκή φονεύτηκε και ο πρωθυπουργός Απόκαυκος! (2) Μόλις 13 χρόνια πριν την άλωση η ορθόδοξη εκκλησία και το πατριαρχείο υπέκυψε στους ανθενωτικούς και αθέτησε την κανονική, οικουμενική σύνοδο τηs BologniaFerrara, η οποία είχε υπογραφεί τόσο από τις αρχές των δυτικών όσο και από τις αρχές των ανατολικών. Έτσι δήλωσαν ότι προτιμούσαν «καλλίτερα το σαρίκι του Τούρκου παρά την Τιάρα του Πάπα». Εκείνα τα χρόνια πολλοί ήταν αυτοί που πίστευαν ότι η «υπέρμαχος στρατηγός» θα έσωζε την Πόλη. Η άλωση επήλθε διότι όπως πίστευαν οι λαϊκοί Βυζαντινοί άνθρωποι τελικά: «Ήταν θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει». Η τεμπελιά το βόλεμα και η διαφθορά πολλών χιλιάδων ικανών νέων εντός των μοναστηριών με αποτέλεσμα την ανυπαρξία ικανού στρατού και υπηρεσιών, η θρησκοληψία και μοιρολατρία, η καταρράκωση της οικονομίας, η αβάσταχτη φορολογία, η κάθε είδους διαφθορά, ο ηθικός ξεπεσμός, η μηχανορραφία, οι δολοφονίες, οι προδοσίες, η δημιουργία τρομερών διαχρονικών μισών, ερίδων, διχοστασιών μεταξύ αντιπάλων και αδικηθέντων, κλπ., όλα αυτά τα συνεχή και «μοιραία» προβλήματα ρήμαξαν το βυζαντινό κράτος κοινωνικά, ηθικά, οικονομικά, στρατιωτικά, αποδεκάτισαν τους πληθυσμούς του, μίκρυναν σταδιακά την έκταση του και τελικά επέφεραν την πλήρη καταστροφή και υποταγή του σε αλλόφυλους και αλλόθρησκους. Φέρ’ ειπείν, η διαμάχη των Ορθοδόξων με τους Νεστοριανούς κράτησε επί πολλά έτη. Όταν η Συρία χανόταν από το κράτος και έπεφτε στα χέρια των Αράβων (7ος αιών) στην Κωνσταντινούπολη είχαν ακόμα σαν επίμαχο θέμα τους και διαφωνούσαν έντανα γι’ αυτό, το τι θα γίνει με τους Νεστοριανούς. Ο Νεστόριος ως γνωστόν εξέφρασε την άποψη ότι ο «Λόγος» εισήλθε εις το κύημα της παρθένου Μαριάμ όχι κατά την σύλληψη αλλά κατά την γέννηση και ότι η ανθρώπινη φύση του Ιησού ήταν επέκταση της θεϊκής φύσεως του.

Η Χρονογραφία του Πορφυρογέννητου περιγράφει με πολλές φρικιαστικές, πραγματικά, λεπτομέρειες μέρος από τον απολογισμό της εικονομαχίας και της νίκης των εικονολατρών ή της τελικής νίκης της Ορθοδοξίας. Τα έργα και οι ημέρες, όπως περιγράφονται στους σχετικούς βίους του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα, των Αγίων Τύχωνος και Επιφανίου στην Κύπρο, του Αρμενίου Νίκωνος του «Μετανοείτε» στην Πελοπόννησο, του Καππαδόκη Αγίου Μελετίου στην Αττικο-Βοιωτία, του Οσίου Χριστοδούλου στα νησιά του Νοτίου Αιγαίου, αποκαλύπτουν ένα πνεύμα αρκούντως φανατικό και μισαλλόδοξο, ενδεικτικό της σκληρότητας και της έλλειψης ανοχής στη διαφορετικότητα που χαρακτήριζε και χρωμάτιζε την εποχή τους. (Βλ. Επαμ. Ι. Σταματιάδου, Οι Καταλανοί εν τή Ανατολή, Βιβλι-οθήκη Ιστορικών Μελετών 32, 1869. ).

Τουρκοκρατία και Εκκλησία

Κατά την τουρκοκρατία η Ορθόδοξη Εκκλησία, το Πατριαρχείο της Πόλης συνεχίζουν όσο δύνανται να ακολουθούν τους Βυζαντινούς ρυθμούς τους. Μία από τις πολλές ρήσεις του πρώτου πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως μετά την άλωση, του Γεωργίου Κουρτέση Γενναδίου ή Σχολαρίου η οποία εκστομίστηκε μόλις είχε πέσει ολόκληρο το Βυζάντιο στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων ήταν η εξής: «Χαίρε στρατιώτα Χριστού καί τής αυτού δόξης υπέρδικε, χαίρετε ώ μακάριαι χείρες τούς γούν δυσσεβείς καί αλάστορας Ελληνιστάς καί πυρί καί σιδήρω καί ύδατι καί πάσι τρόποις αξαγαγατέτης παρούσης ζωής ράβδιζε, είργε, είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείραν απότεμνε, καί άν ούτω μένει κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ.». Αυτά τα λόγια αντικατοπτρίζουν και πιστοποιούν πλήρως την πρώην ανελλιπώς λειτουργούσα Βυζαντινή «Ιερά Εξέταση», τους Βυζαντινούς Πολιτικοθρησκευτικούς Νόμους και τα Βυζαντινά βασανιστήρια. Τέτοια παρόμοια λόγια βρίσκουμε και στην Χρονογραφία του Πορφυρογέννητου για την τύχη των ηττηθέντων εικονομάχων ή αιρετικών στα χέρια των ορθοδόξων εικονολατρών. Ο Γεννάδιος εύχεται και επιθυμεί όλα αυτά να διατηρηθούν και να συνεχιστούν με τη νέα οθωμανική τάξη πραγμάτων. Από τα ανωτέρω επίσης διαφαίνεται ότι πάντοτε, ακόμα και μετά την άλωση, Ελληνιστές υπήρχαν, αλλά συνεχώς τελούσαν υπό δίωξη, και ο Γεννάδιος με θράσος, λεκτική βία και φανατισμό, όπως και οι προκάτοχοί του, τους ονομάζει «δυσσεβείς και αλάστορας» και θέλει να τους βγάλει από τη μέση διά παντός είδους βασανιστηρίων. Συγκεκριμένα ο Γεννάδιος δήλωνε την πνευματική του ιδιότητα και τις πεποιθήσεις του ως εξής: «Έλλην ων τηι φωνήι, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες αλλ' από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμι, αποκρινούμαι χριστιανός είναι.».

Προτεινόμενη και ενδεικτική βιβλιογραφία:

1) Αλέκος Αγγελίδης, Ρασοφόροι, Ημέρες και Έργα του Ιερατείου, Εκδόσεις Πλάτωνος, Θεσσαλονίκη 1999.

2) Απάντησις εις τό Χριτιανικόν Κείμενον - Λίβελλον «Κοινότοπα Αρχαιο-λατρικά Παραμύθια», Συλλογική Εργασία τής Επιτροπής διά τήν Αναγνώριση τής Ελληνικής Θρησκείας, «Τό Καρουχαρείον» Διδακτικόν Μέσον 84, Απρίλιος 2006.

3) Η Aντιπαγανιστική Nομοθεσία της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους Κώδικες, Εισαγωγή – Μετάφραση Αφροδίτη Καμάρα, Εκδόσεις Κατάρτι, 2000. 4) Λιλή Ζωγράφου, Αντιγνώση, Τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού, 17η Έκδοση, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια,1974 - 1983.

5) Αμαλία Κ. Ηλιάδη, Εικονομαχία και Αντιμοναστική Στροφή, (Κων/νος Ε΄), Τρίκαλα 2003.

6) Γιάννη Κορδάτου, Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, 2 Τόμοι, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1975.

7) Παν. Μαρίνης, Ελληνισμός και Χριστιανισμός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήναι 2003.

8) Παν. Μαρίνης, Φωνή Εξυπνισμού εν τω Αιώνι της Νυκτός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήναι 2005.

9) Βλάσης Γ. Ρασσιάς, Υπέρ της των Ελλήνων Νόσου, 3 Τόμοι, Εκδόσεις Ανοικτή Πόλη, 1992-2002. (551 σελίδες.). Τόμος Πρώτος: Περί Πατρώων Θεών, γ΄ έκδοση. (Σελίδες 185.). Τόμος Δεύτερος: Η Συρρίκνωση της Αρχαίας Ψυχής, β΄ έκδοση επαυξημένη. (Σελίδες 182.). Τόμος Τρίτος: Ες Έδαφος Φέρειν.. β΄ έκδοση επαυξημένη. (Σελίδες 184.).

10) Κυριάκος Σιμόπουλος, Βασανιστήρια και Εξουσία, Από την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, το Βυζάντιο και την τουρκοκρατία ως την εποχή μας, Αθήνα 1987.

11) Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα, Από το +333 έως το +1821, Τέσσερις Τόμοι, Αθήνα 1970-1989.

12) Επαμ. Ι. Σταματιάδου, Οι Καταλανοί εν τή Ανατολή, , Βιβλιοθήκη Ιστορικών Μελετών 32, 1869.

13) Karlheinz Deschner, Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, Μετάφραση από τα Γερμανικά, Εκδόσεις Κάκτος, 2004. (3418 σελίδες.). Τόμος 1ος: Πρώιμα Χρόνια. (Σελίδες 878.). Τόμος 2ος: Το Τέλος του Αρχαίου Κόσμου. (Σελίδες 710.). Τόμος 3ος: Αρχαία Χριστιανική Εκκλησία: Α΄ Πλαστογραφίες, Απάτες Θαυμάτων – Λειψάνων – Προσκυνημάτων. (Σελίδες 539.). Τόμος 4ος: Αρχαία Χριστιανική Εκκλησία: Β΄ Σκοταδισμός, Εκμετάλλευση, Καταστροφές. (Σελίδες 451.). Τόμος 5ος: Η Αρχή του Μεσαίωνα: Α΄ Μεροβίγγειοι. (Σελίδες 440.). Τόμος 6ος: Η Αρχή του Μεσαίωνα: Β΄ Καρολίδες και Καρλομάγνος, Ο Χριστιανικότατος Σφαγέας της Ευρώπης. (Σελίδες 400.).

14) Acharya S, The Christ Conspiracy, the Greatest Story ever Sold, AUP 1999.

15) Michael Baigent, Richard Leigh, The Inquisition, Penguin Books, 2000. Πρόκειται για μια γενική Ιστορία της Ιεράς Εξετάσεως.

16) Helen Ellebre, The Dark Side of Christian History, Morningstar and Lark, 1996

17) G. W. Foote, J. M. Wheeler, Crimes of Christianity, Printed by the Coptic Press, 7 Coptic Street, London W. C., obtainable at Pioneer Press, August 1887.

18) Robert Held, Inquisition / Inquisición, Torture Instruments – Instrumentos de Tortura, Qua d’ Arno, Florence, 1991. Πρόκειται για καλαίσθητο άλμπουμ μεγάλου μεγέθους με πολλές σπουδαίες ιστορικές σημειώσεις, εικόνες και παρουσίαση των τρομακτικών οργάνων βασανισμού της Ιεράς Εξετάσης. Η έκδοση είναι δίγλωσση, αγγλική και ισπανική.

19) Maude Aline Huttmann, The Establishment of Christianity and the Proscrip-tion of Paganism, New York, The Columbia University Press, 1914, Η εδραίωσις του Χριστιανισμού και η Προγραφή του Παγανισμού. Εδώ υπάρχουν όλες οι λεπτομέρειες των χριστιανικών νόμων από τον Κωνσταντίνο και εφεξής για την μεταστροφή του αρχαίου κόσμου στο χριστιανισμό.

20) A. H. M. Jones, Constantine and the Conversion of Europe, University of Toronto press, 1904-2001.

21) Henry Kamen, The Spanish Inquisition, a historical revision, The Folio Society, London 1998. Μια ιστορική αναθεώρηση της Ισπανικής Ιεράς εξετάσεως από την Folio Society του Λονδίνου.

22) D. G. Kousoulas, The First Christian Emperor, Τhe Life and the Times of Constantine the Great, Rutledge Βooks Ιnc., 1997.

23) George MacDonald, Thumb Screw and Rack, Austin, Texas, AAP, 1991. Πρόκειται διά συνοπτική παρουσίαση βασανιστηρίων και φρικιαστικών οργάνων βασανισμού της Ιεράς Εξετάσεως με σπουδαίες ιστορικές σημειώσεις και μια περιληπτική παρουσίαση του φρικτού μαρτυρίου του Geleyn Cornelius από τους ιεροεξεταστές το έτος 1572, στις σελίδες 6-7.

24) Malleus Maleficarum, Translated from Latin and with an Introduction, Bibliography and Notes, by Rev. Montague Summers, The Pushkin Press, London, 1928-1951. Πρόκειται για το τρομακτικό εγχειρίδιο της Καθολικής Ιεράς Εξετάσεως, με τίτλο η «Σφύρα κατά των Κακοπραγούντων». Ένα μεγάλο μέρος του εγχειριδίου αναλώνεται στους τρόπους διαπιστώσεως του αν μία γυναίκα κατέστη έγκυος από άνδρα ή από κανένα διάβολο (incubus).

25) Uta Ranke-Heineman, Eunuchs for the Kingdom of Heaven (translated from German), Doubleday, 1990.

26) Kathy Rudy, Sex and the Church, Beacon Press, 1997.

27) The Russian Primary Chronicle, Laurentian Text, Translated into English and Edited by Samuel Hazzard Cross and Olgerd P. Sherbowitz-Wetzor, The Mediaeval Academy of America, Publication No 60, Third Printing, Cambridge Massachusetts 1973.

28) Evaggelos G. Vallianatos , The Passion of the Greeks: Christianity and the Rape of Hellenes, Clock & Rose Press, 1st Edition, December 1, 2006.

29) Charles B. Waite, History of the Christian Religion to the Year Two Hundred (2000), Fifth Revised Edition, C. V. Waite & Co., Chicago 1900 - 1992.

30) Joseph Wheless, Forgery in Christianity, Kessinger Publishing.

31) Joseph Wheless, The Church that was Founded on Lies and Forgeries, Christian Frauds, Forgeries and Fakeries Exposed, Haldeman – Julius Publications.

32) Ιωάννης, Νεοκλής Φιλάδελφος, Μάρκου Ρούσσος, Διδάκτωρ Καθηγητής Μαθηματικών Ερευνητής Βιβλικών και Χριστιανικών ζητημάτων, Οκτώβριος 2007


ΠΗΓΗ