Μια συλλογή από τα «Παράδοξα», τα «Γκίνες» τής αρχαιότητας.

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΕΜΝΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΡΑΣΙΟΥ, ΣΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΕΖΕΔΑΚΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ     Το πιο άσεμνο έργο τέχνης. Ήταν τού μεγάλου ζωγράφου, Παρρασίου, με μια ασυνήθιστα ρεαλιστική σκηνή από τη μυθολογία, στην οποία απεικονιζόταν η Αταλάντη, καθώς έκανε στομαστικό έρωτα στον Μελέαγρο.      Το πιο ακριβό σαπούνι. Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, βασιλιάς τής Μακεδονίας, ξόδεψε 6.400 κιλά ασήμι περίπου, προκειμένου να αγοράσει σαπούνι για τις ερωμένες του.           Η πιο υψηλή τιμή για βιβλίο. Ο Αριστοτέλης αγόρασε τα έργα τού Σπευσίππου αντί τριών ταλάντων, που αντιστοιχούσαν σε 77 κιλά ασήμι.      Τα πιο πολυτελή μεζεδάκια. Ήταν αυτά, που πρόσφερε ο Μέγας Αλέξανδρος στούς καλεσμένους του. Μπουκίτσες από καρύδια, σύκα και άλλες λιχουδιές τυλιγμένες σε φύλλα χρυσού. Τις ξεφύλλιζαν και έτρωγαν το περιεχόμενό τους πετώντας το χρυσάφι στο έδαφος.      Οι άνθρωποι τής αρχαιότητας ενδιαφέρονταν να μάθουν για φαινόμενα, που εμείς σήμερα θα τα ονομάζαμε ρεκόρ ή εντυπωσιακά γεγονότα. Αυτά τα φαινόμενα προέρχονταν από διάφορα πεδία τής ζωής· μπορεί να περιλάμβαναν θαυμαστές πληροφορίες για την Αίγυπτο, για παράξενα ζώα ή για τούς πλουσιότερους ανθρώπους τού κόσμου. Η κλασική γραμματεία είναι γεμάτη από ανέκδοτα και αναφορές τέτοιων εξαιρετικών γεγονότων, των «Παραδόξων», όπως ονομάζονταν. Ας απολαύσουμε ορισμένα από αυτά...     Το πιο πιστά ζωγραφισμένο ύφασμα     Το πιο πιστό έργο ζωγραφικής στην αρχαιότητα το είχε φτιάξει ο Παρράσιος, σε ένα διαγωνισμό με αντίπαλο το συνάδελφό του, Ζεύξη. Ο δεύτερος είχε παρουσιάσει σε ένα θέατρο έναν πίνακα με σταφύλια, τα οποία φαίνονταν τόσο αληθινά, που τα πουλιά πήγαιναν συνεχώς και τα τσιμπούσαν. Η επιτυχία αυτή τού είχε πάρει τα μυαλά. Τότε, ο Παρράσιος ζωγράφισε μια κουρτίνα και την έδειξε στούς συναδέλφους του. Φαινόταν τόσο αληθινή, που ο Ζεύξης τον ρώτησε τι ζωγραφιά κρύβεται πίσω από την κουρτίνα. Όταν κατάλαβε το λάθος του, παραδέχτηκε, ότι ο Παρράσιος είναι πιο ταλαντούχος από εκείνον, επειδή είχε καταφέρει να ξεγελάσει έναν καλλιτέχνη, ενώ εκείνος είχε κοροϊδέψει μόνο μερικά πουλιά. Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, Φ.Ι. 35,65 Τοιχογραφία από την Πομπηία (1ος αι. μ.Χ.).   Η πιο υψηλή τιμή για ένα βιβλίο     Δεν γνωρίζουμε πολλά για τις τιμές των βιβλίων - ή μάλλον των ρολών παπύρων τής αρχαιότητας. Κανένας όμως, δεν είχε πληρώσει περισσότερα από τον Αριστοτέλη, όταν αγόρασε για τη βιβλιοθήκη του τα λιγοστά έργα τού φιλόσοφου Σπεύσιππου. Η τιμή ανερχόταν στα τρία τάλαντα, δηλαδή 77 κιλά ασήμι ή 72.000 δηνάρια, όπως γράφει 400 χρόνια αργότερα ο Αύλος Γέλλιος. Ο ίδιος συγγραφέας αναφέρει, ότι κάποιος φίλος του αγόρασε από ένα βιβλιοπώλη έναντι 20 χρυσών νομισμάτων ένα αντίγραφο από το δεύτερο άσμα τής Αινειάδας τού Βιργιλίου. Η υψηλή τιμή ήταν δικαιολογημένη, γιατί το βιβλίο ανήκε στον ίδιο τον Βιργίλιο. Ενδεχομένως μάλιστα να ήταν και το γνήσιο χειρόγραφο του. Γέλλιος, Α.Ν. 2,3,5. 3,17,3 Η πιο αυστηρή τιμωρία για ένα θεατρικό έργο      Ποτέ ένας δραματουργός δεν απογοητεύτηκε τόσο πολύ όσο ο Αθηναίος Φρύνιχος, όταν ανέβηκε στο θέατρο η τραγωδία του «Μιλήτου Άλωσις» (για την άλωση τής πόλης από το Δαρείο, το 492 π.Χ.). Το έργο αναφερόταν στην καταστροφή τής πόλης από τους Πέρσες δύο χρόνια πριν, και συγκίνησε τόσο πολύ το κοινό, που ξέσπασε σε κλάματα. Αντί όμως να τιμήσουν τον ποιητή, αποφάσισαν με δημοκρατικό τρόπο να τιμωρήσουν τον Φρύνιχο, επειδή θύμισε στούς έλληνες τη φοβερή τους δυστυχία. Το πρόστιμο που τού επιβλήθηκε ανερχόταν στις 1.000 δραχμές, που αντιστοιχούσε σε πολλά μεροκάματα ενός απλού εργάτη. Στράβων, 14,1,7 Το πιό αστείο ελληνικό θεατρικό έργο     Ο Ηγεμόνας από τη Θάσο υπήρξε ένας επιτυχημένος συγγραφέας κωμωδιών ή, για να το πούμε πιο σωστά, παρωδιών. Δυστυχώς όμως, δεν έχει σωθεί κανένα έργο του. Όταν ανέβηκε το 413 π.Χ. στην Αθήνα το έργο του «Γιγαντομαχία», έφτασε στην πόλη η είδηση τής καταστροφικής ήττας τού αθηναϊκού στόλου στη Σικελία, που είχε συμβεί πριν δύο χρόνια. Παρά το γεγονός, ότι όλοι στο κοινό είχαν έναν ή περισσότερους συγγενείς, που είχαν λάβει μέρος σε αυτή την άτυχη ναυτική εκστρατεία, παρέμειναν στο θέατρο και γέλασαν μέχρι δακρύων. Η παράσταση δεν διακόπηκε.     Αθήναιος, Δειπν. 9,407 Οι πιο πολλοί χρυσοί κύλικες σε ένα γάμο     Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος παντρεύτηκε στα Σούσα τη Στάτειρα, την κόρη τού βασιλιά των Περσών Δαρείου Γ΄, διοργάνωσε μια γιορτή ασύγκριτης μεγαλοπρέπειας. Μετά το δείπνο δόθηκε σε κάθε έναν από τους 9.000 καλεσμένους ένα χρυσό κύπελο με κρασί, για να κάνουν σπονδές. Με αφορμή το γάμο, ο Αλέξανδρος εξόφλησε τα χρέη των στρατιωτών του, που έφτασαν περίπου στούς 225 τόνους ασήμι. Πλούταρχος, Βίος Αλεξ. 70 Η πιο τιμημένη μούμια τής αρχαιότητας     Η σορός τού Μεγάλου Αλεξάνδρου είχε μεγάλη συμβολική αξία για τούς στρατηγούς του και τούς διαδόχους του, ακόμα και σε σχέση με τη νομιμοποίηση τής θέσης τους. Κατά τη μεταφορά της από τη Βαβυλώνα στη Μακεδονία, ο Πτολεμαίος κατάφερε να πάρει στην κατοχή του τη νεκρική εξέδρα και να τη φέρει στην Αίγυπτο. Εκεί, ο Αλέξανδρος ταριχεύτηκε και τοποθετήθηκε σε μια χρυσή σαρκοφάγο. Για πολλά χρόνια μπορούσε κάποιος να δει τη σαρκοφάγο σε ένα τάφο στην Αλεξάνδρεια. Ο Στράβων, 300 χρόνια αργότερα, αναφέρει, ότι η αρχική σαρκοφάγος αντικαταστάθηκε από μια γυάλινη. Ενδεχομένως εννοεί αλαβάστρινη.      Ο αυτοκράτορας Αύγουστος είχε επισκεφθεί τον τάφο τού Αλεξάνδρου, αλλά, όπως αναφέρεται, ήταν τόσο αδέξιος, που έκανε ζημιά στη μούμια σπάζοντας την άκρη τής μύτης της. Ο αυτοκράτορας Καλιγούλας λέγεται, ότι είχε εμφανιστεί φορώντας το θώρακα τής πανοπλίας τού Αλέξανδρου. Περίπου 200 χρόνια αργότερα, επισκέφθηκε το νεκρικό θάλαμο ο αυτοκράτορας Καρακάλλας. Επειδή εκεί μέσα έκανε κρύο και ένιωθε δυσάρεστα τύλιξε τη μούμια με το μανδύα του. ,      Μετά από 500 χρόνια εξαφανίστηκε η μούμια τού Μεγάλου Αλεξάνδρου Από τότε κανένας δεν έχει καταφέρει να ανακαλύψει τον τάφο του. Στράβων 17.1.8. Σουητώνιος, Καλιγ. 52. Δίων Κάσσιος 51,16,5. Ηρωδιανός 4,8,9. Η πιο μεγάλη μαριονέτα     Οι παρεκτροπές τού σελευκίδη βασιλιά Αντίοχου Θ΄ (πέθανε το 95 π.Χ.), καθώς και το ενδιαφέρον του για το θέατρο τον έκαναν αντιπαθή, τουλάχιστον στούς ιστορικούς τής αρχαιότητας. Ιδιαίτερα ανάρμοστο θεωρούσαν τον ενθουσιασμό του για τις μαριονέτες. Ο βασιλιάς είχε ζητήσει να τού φτιάξουν τεράστιες κούκλες και είχε μάθει να τις χρησιμοποιεί. Τού έδινε μεγάλη χαρά να έχει επάργυρα ή επίχρυσα ζώα διαφόρων ειδών ύψους δύο μέτρων. Διόδωρος 34. 35,34   Η Αφροδίτη θεωρείτο το καλύτερο «μοντέλο» τής αρχαιότητας, καθώς αναπαραστάθηκε από τούς περισσότερους γλύπτες, ζωγράφους και αγγειογράφους. Ο πιο μεγάλος λόφος στάχτης     Δίπλα στο ναό τού Δία στην Ολυμπία υπήρχε ένας παράξενος βωμός. Είχε δημιουργηθεί από τις στάχτες των θυσιών, που προσφέρονταν στο θεό και είχαν εναποτεθεί εκεί με το πέρασμα των αιώνων. Οι άνθρωποι είχαν αναμίξει αυτή τη στάχτη με νερό από τον Αλφειό ποταμό και είχαν φτιάξει το βωμό, που ήταν κλιμακωτός. Την εποχή που επισκέφθηκε το ναό ο Παυσανίας, ο βωμός είχε διάμετρο 37 μέτρα και ύψος 6,5 μέτρα. Παυσανίας 5,13,9-11 Η πιο μεγάλη παραγωγή δοχείων νυκτός     Η μεγαλύτερη παραγωγή δοχείων νυκτός είναι πολύ πιθανό, ότι συνέβη το 307 π.Χ. στην Αθήνα. Τότε, ο βασιλιάς Κάσσανδρος τής Μακεδονίας, έχρισε κυβερνήτη το Δημήτριο Φαληρέα, αλλά οι κάτοικοι τής πόλης τον έδιωξαν. Μετά γκρέμισαν τα τριακόσια ορειχάλκινα αγάλματα τού μισητού άνδρα, έλιωσαν το μέταλλο κι έφτιαξαν δοχεία νυκτός. Να λογική χρήση και για τα αγάλματα των σύγχρονων δικτατόρων. Στράβων 9,1,20 Ο πιο διαβόητος πυρομανής     Το 356 τι.Χ. καταστράφηκε από φωτιά ο ναός τής Αρτεμης στην Έφεσο, που ήταν ένα από τα επτά θαύματα τού αρχαίου κόσμου. Οι αρχές κατάφεραν να πιάσουν το δράστη. Το όνομα του ήταν Ηρόστρατος. Όταν τον ρώτησαν ποιο ήταν το κίνητρο του, εκείνος απάντησε, ότι ήθελε να γίνει διάσημος και να μείνει στην ιστορία. Οι αρχές αποφάσισαν να κρατήσουν σιωπή ιχθύος και να μην αποκαλύψουν το όνομα τού εγκληματία, για να μην κάνουν και άλλοι τρελοί παρόμοιες πράξεις. Παρ΄ όλα αυτά, το θέμα έγινε γνωστό και από τότε αποκαλούμε ηροστράτεια τη φήμη, που αποκτούν οι εγκληματίες από τις πράξεις τους. Βαλέριος Μάξιμος 8,14 παρ. 5. Γέλλιος, Α.Ν. 2,6,18 Η απάτη με τις πιο μεγάλες συνέπειες     Μια απλή απάτη κατά τη διάρκεια τού πολύχρονου Πελοποννησιακού Πολέμου (431 έως 404 π.Χ.) οδήγησε την Αθήνα στο τέλος της. Η πόλη Εγεστα στη Σικελία είχε διαμάχη με τους γείτονες της, που είχαν τη βοήθεια των ισχυρών Συρακουσών. Οι κάτοικοι τής Εγέστας αποφάσισαν να ζητήσουν στρατιωτική βοήθεια από τούς Αθηναίους.      Η εκκλησία τού δήμου στην Αθήνα ήταν σκεπτική αλλά επειδή οι Συρακούσιοι ήταν πιστοί σύμμαχοι τής Σπάρτης αποφάσισαν, λαμβάνοντας υπ΄ όψη τα μελλοντικά στρατιωτικά έξοδα, να ερευνήσουν πόσο πλούσια ήταν πραγματικά η Εγέστα. Έστειλαν λοιπόν μια διερευνητική αποστολή στη Σικελία. Όταν οι απεσταλμένοι έφτασαν στην Εγέστα, τούς πήγαιναν από δείπνο σε δείπνο σε ολόκληρη την πόλη. Σαστισμένοι διαπίστωσαν, ότι όλα τα σπίτια ήταν γεμάτα με πανάκριβα ασημένια σερβίτσια. Στην πραγματικότητα, όμως κάθε βράδυ ήταν τα ίδια ποτήρια και πιάτα, που πήγαιναν μυστικά από τραπέζι σε τραπέζι.      Οι απεσταλμένοι πείστηκαν για τις δυνατότητες τού σχεδίου και επέστρεψαν στην Αθήνα. Εκεί δέχθηκαν με ενθουσιασμό την αναφορά τους και τον επόμενο χρόνο, το 415 π.Χ., έστειλαν έναν ισχυρό στόλο στη Σικελία. Δύο χρόνια αργότερα σχεδόν όλοι όσοι είχαν συμμετάσχει στην επιχείρηση είχαν σκοτωθεί σε μάχες ή γίνει σκλάβοι. Ήταν ένα φοβερό πλήγμα για την Αθήνα στη μάχη της εναντίον τής Σπάρτης και, παρά το πέρασμα τού χρόνου, δεν κατάφερε ποτέ να το ξεπεράσει. Θυκυδίδης 6,6-8. 6,46 Ένα ρεκόρ, που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ     Ο Δεινοκράτης ήταν ένας καλλιτέχνης και αρχιτέκτονας, που έφτιαχνε μεγαλοπρεπή σχέδια για τον Μέγα Αλέξανδρο. Ήθελε να μετατρέψει το βουνό Αθως σε ένα γιγάντιο γλυπτό, που θα έδειχνε το βασιλιά να κάνει σπονδή στούς θεούς. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε, ότι ο Αθως είναι ένα βουνό που έχει σχήμα πυραμίδας και ύψος 2.033 μέτρα. Για να πλαισιωθεί το γλυπτό θα έχτιζε δύο πόλεις δίπλα στο βουνό, που θα συνδέονταν με ένα τεχνητό ποτάμι, μέσα στο οποίο θα έρρεε η σπονδή τού Αλέξανδρου. Το σχέδιο όμως απορρίφθηκε και ο Δεινοκράτης αναγκάστηκε να αρκεστεί στο σχεδιασμό τής Αλεξάνδρειας τής Αιγύπτου. Στράβων 14,1,23 Ο πιο ισχυρός μαγνήτης τής αρχαιότητας     Το 250 π.Χ. ο αρχιτέκτονας Τιμοχαρης ξεκίνησε να κατασκευάζει ένα, μοναδικό στο είδος του, ναό για τη βασίλισσα Αρσινόη στην Αλεξάνδρεια. Τα είδωλα των θεών θα ήταν από σίδερο και θα αιωρούνταν ελεύθερα στο χώρο με τη βοήθεια μαγνητών στην οροφή και στο πάτωμα.      Ωστόσο, ο θάνατος τόσο τού αρχιτέκτονα όσο και του βασιλιά Πτολεμαίου Β΄ το 246 π.Χ. ανέστειλαν την ολοκλήρωση τού σχεδίου. Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, Φ.Ι. 34,148           Στην Αλεξάνδρεια υπήρχαν πολλές κουλτούρες, θρησκείες και λαοί, που συμβίωναν. Για έναν ιερέα εκεί η ζωη ήταν συνεχής αγώνας να προσεκλύσει περισσότερους πιστούς. Όσοι είχαν πιο επιτυχημένα κόλπα γέμιζαν τούς ναούς τους. Σε πολλές περιπτώσεις οι ιερείς χρηματοδοτούσαν την έρευνα κι οι επιστήμονες τής εποχής (π.χ. Ήρων) κατασκεύαζαν μηχανές για τον εντυπωσιασμό τού αφελούς 12θεϊστικού ποιμνίου. Σε ένα παλαιότερο άρθρο τής Ελεύθερης Έρευνας αναφέρεται η χωρίς εμφανή στήριξη κι ως δια μαγείας αιώρηση (με κρυμμένο μαγνήτη στην οροφή) ενός σιδερένιου άρματος τού Απόλλωνα στο ναό τού Σέραπι. Σύμφωνα με άλλη αναφορά, σε άλλο ναό τής Αλεξάνδρειας, δύο αγάλματα τού Άρη και τής Αφροδίτης στο αποκορύφωμα τής τελετής πλησίαζαν μεταξύ τους. Μόλις ενώνονταν τα μαγνητικά πεδία παραγόταν έλξη και έμοιαζαν να αγκαλιάζονται. Το ένα άγαλμα ήταν από μαγνητίτη και το άλλο από σίδηρο. (Διαβάστε: Η αρχαία επιστήμη στην υπηρεσία τού 12θεϊστικού ιερατείου). Η πιο ακριβή αγορά σαπουνιού     Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, βασιλιάς τής Μακεδονίας, ξόδεψε περίπου 6.400 κιλά ασήμι, για να αγοράσει σαπούνι, για τις ερωμένες του - χρήματα, που είχε αποσπάσει εκβιαστικά το 300 π.Χ. από τούς Αθηναίους. Πλούταρχος, Βίος Δημήτρ. 27 Η πιο καταστροφική λεηλασία  αρχαίων αντικειμένων στην αρχαιότητα     Το 44 π.Χ., ο Ιούλιος Καίσαρας ίδρυσε στην Κόρινθο μια αποικία. Η περιοχή ήταν ακατοίκητη 102 χρόνια, από τότε δηλαδή, που την είχαν καταστρέψει οι ρωμαίοι. Οι έποικοι έκαναν αμέσως μια σειρά από ανακαλύψεις, όταν ξεκίνησαν να απομακρύνουν τα ερείπια και να φτιάχνουν νέα κελάρια. Αυτοί οι «αρχαιολόγοι» είχαν εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από την ποιότητα των ορειχάλκινων αγαλμάτων και των ανάγλυφων από τερακότα, που φαίνεται ότι σύλησαν όλους τούς τάφους. Στη συνέχεια, τα αντικείμενα πουλήθηκαν σε υψηλές τιμές στη Ρώμη. Σύντομα οι κορινθιακές τεφροδόχοι έγιναν τής μόδας. Η μόδα όμως ξέφτισε γρήγορα, καθώς στην αγορά προσφέρονταν όλο και λιγότερες και όλο και χειρότερες τεφροδόχοι. Στράβων, 8,6,23 Η πιο υψηλή αμοιβή για μια ομιλία     Ο ρήτορας Ισοκράτης έγραψε κάποτε έναν υπερασπιστικό λόγο, που τον πούλησε για 20 τάλαντα. Αυτό αντιστοιχεί δε 500 κιλά ασήμι. Σίγουρα ο αγοραστής ήθελε μια καλή υπεράσπιση, διότι εκείνη την εποχή, όποιος δικαζόταν στην Αθήνα έπρεπε να υπερασπιστεί ο ίδιος τον εαυτό του. Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, Φ.Ι. 7,110 Η πιο υψηλή ιατρική αμοιβή     Ο Κλεόμβροτος από την Κέα έβαλε στην τσέπη αμοιβή ρεκόρ, όταν έσωσε τη ζωή τού βασιλιά Αντίοχου Σωτήρα (πρώτο μισό τού 3ου αιώνα π.Χ.). Η θεραπεία κόστισε 100 τάλαντα, περίπου 2.500 κιλά ασήμι. Πληρώθηκε όμως, από το βασιλιά Πτολεμαίο. Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, Φ.Ι. 7,123 Τα πιο πολυτελή μεζεδάκια     Όταν κάποτε ο Μέγας Αλέξανδρος θέλησε μαζί με τούς φίλους του να το ρίξει πραγματικά έξω, τύλιξε το επιδόρπιο, από καρύδια, σύκα και άλλες λιχουδιές, με φύλλα χρυσού. Κατάπληκτοι οι υπόλοιποι φιλοξενούμενοι παρακολουθούσαν πώς οι στρατηγοί ξετύλιγαν τις μπουκίτσες τους και πετούσαν στη συνέχεια το χρυσάφι στο έδαφος. Οι σκλάβοι, που συμμάζεψαν το χώρο μετά τη γιορτή, μπορούσαν να κρατήσουν ό,τι έβρισκαν. Αθήναιος, Δειπν. 4,155 γ-δ Τα πιο πολλά χρήματα, που δόθηκαν ποτέ, για την αγορά ενός σκύλου     Τον 5ο αιώνα π.Χ., ο Αλκιβιάδης είχε ένα μεγάλο και ωραίο σκύλο, για τον οποίο είχε πληρώσει 700 δραχμές. Ένας μεροκαματιάρης στην Ακρόπολη κέρδιζε τότε μια δραχμή την ημέρα. Πλούταρχος, Βίος Αλκ. 9 Ο πιο δυσάρεστος τρόπος, να χαλάσεις το κέφι τής παρέας     Τον 5ο αιώνα π.Χ., ο Ηρόδοτος αναφέρει έναν άνδρα, που στις γιορτές των πλούσιων αιγυπτίων μετά το φαγητό περιέφερε στην ομήγυρη ένα ξύλινο γλυπτό. Ήταν υπέροχα φτιαγμένο κι έδειχνε ένα νεκρό μέσα στο φέρετρό του. Επάνω στο φέρετρο οι καλεσμένοι διάβαζαν, πως θα έπρεπε να τρώνε και να χαίρονται, επειδή γρήγορα θα πέθαιναν κι αυτοί και θα βρίσκονταν μέσα σε ένα τέτοιο φέρετρο. Ηρόδοτος 2,78 Το άρθρο λόγω έκτασης έχει αναρτηθεί σε δύο μέρη. Τέλος A΄ μέρους τού άρθρου. Διαβάστε το Β΄ μέρος κάνοντας κλικ εδώ. ΠΗΓΗ