ΤΟ ΣΑΒΟΥΩΤ - ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

Μιά ακόμη εβραϊκής καταγωγής χριστιανική γιορτή

Οι γιορτές τού χριστιανικού εορτολογίου δεν έχουν άμεση σχέση με τον ελληνικό πολιτισμό και τις γιορτές στην αρχαία Ελλάδα, όπως δήθεν ισχυρίζονται ελληνοχριστιανοί θεωρητικοί. Από τότε που επιβλήθηκε ο χριστιανισμός, με βάση τον ιουδαϊσμό αναπτύχθηκε κι όχι τις εθνικές γιορτές.

Σε παλαιότερες αναρτήσεις μας εξετάσαμε την εβραϊκή καταγωγή τής γιορτής τού Πάσχα (βλ. Εβραϊκό Πεσάχ - χριστιανικό Πάσχα, Ένας αφανής, αλλά πλήρης εξεβραϊσμός των Ρωμιών. Τα έθιμα και οι συμβολισμοί τού Πάσχα), των Χριστουγέννων (βλ. Χριστούγεννα και Χανουκά), καθώς και τής βυζαντινής -λεγόμενης- μουσικής (βλ. Βυζαντινή μουσική: Η αυθεντική συνέχεια τής εβραϊκής). Στο άρθρο αυτό θα εξετασθεί η εβραϊκή καταγωγή τής Πεντηκοστής.

Από το Σαβουώτ στην Πεντηκοστή

Η γιορτή τής Πεντηκοστής (Σαβουώτ, στα εβραϊκά) οφείλει το όνομά της, στο ότι γιορταζόταν από τους Εβραίους πενήντα ημέρες μετά το Πεσάχ. Με το όνομα αυτό απαντάται μόνο στα δευτεροκανονικά βιβλία⁽¹⁾ της Παλαιάς Διαθήκης και στους Εβραίους ιστορικούς Φίλωνα⁽²⁾ και Ιώσηπο⁽³⁾. Στην Παλαιά Διαθήκη καλείται «εορτή των εβδομάδων»⁽⁴⁾ ή «εορτή τής συγκομιδής των πρωτογεννημάτων»⁽⁵⁾. Οι Εβραίοι έπρεπε να μετρήσουν επτά εβδομάδες μετά το Πεσάχ και την πεντηκοστή ημέρα να τελέσουν την γιορτή τής Πεντηκοστής⁽⁶⁾. Κατά την γιορτή αυτή πρόσφεραν στο ναό μέρος των πρωτογεννημάτων ως έκφραση ευχαριστίας προς τον Γιαχβέ για τη συντελεσθείσα παραγωγή του αγρού⁽⁷⁾. Δεν ήταν όμως μόνο ευχαριστία για τους καρπούς, αλλά και ανάμνηση, για το ότι ο Γιαχβέ τους είχε δώσει τη «ρέουσα μέλι και γάλα» γη⁽⁸⁾.

Όταν οι Εβραίοι προσκυνητές τής γιορτής τής Πεντηκοστής πλησίαζαν στο ναό, οι ιερείς έβγαιναν έξω ψάλλοντας κατάλληλους γιορταστικούς ψαλμούς και παρελάμβαναν τα πρωτογεννήματα, τα οποία απέθεταν εμπρός από το θυσιαστήριο, ενώ οι προσκυνητές πρόσφεραν θυσίες⁽⁹⁾. Μετά την καταστροφή τού ναού τής Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.), οπότε δεν ήταν δυνατόν να γίνει η προσφορά των πρωτογεννημάτων, η γιορτή τής Πεντηκοστής προσέλαβε άλλο περιεχόμενο, την ανάμνηση τής νομοθεσίας (των δέκα εντολών), που παρέδωσε ο Γιαχβέ στον Μωυσή στο όρος Σινά⁽¹⁰⁾. Η παράδοση αυτή επικράτησε έκτοτε στη ραββινική γραμματεία⁽¹¹⁾.

Η χριστιανική Πεντηκοστή δεν έχει καμμία διαφορά από την εβραϊκή. Στις «Πράξεις» αναγράφεται, ότι οι απόστολοι είχαν συγκεντρωθεί, για να γιορτάσουν την Πεντηκοστή ως γνήσιοι Εβραίοι που ήσαν. Έγινε τότε μεγάλη βοή και παρουσιάστηκαν γλώσσες σαν φωτιάς, κάθε μία από τις οποίες κάθησε επάνω σε κάθε απόστολο, οπότε «επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου» και άρχισαν να μιλούν ξένες γλώσσες⁽¹²⁾.


Φωτοτυπία από φυλλάδιο,
το οποίο ενημερώνει
γιά τις εορταστικές εκδηλώσεις τής Πεντηκοστής
στη Φλόριντα των Η.Π.Α.
υπό τη "σκέπη"
τού Άστρου τού Δαβίδ.

Οι Εβραίοι παίδες και η αγία Σιών

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ψαλλόμενα από τους ιερείς στους χριστιανικούς ναούς τής χώρας μας την ημέρα τής Πεντηκοστής⁽¹³⁾, με τα οποία επισημαίνεται η εβραϊκή καταγωγή τού Ιησού και των αποστόλων:

* «Ότε το Πνεύμα σου κατέπεμψας Κύριε, καθημένοις τοις αποστόλοις, τότε οι των Εβραίων παίδες θεωρούντες, εξίσταντο θάμβει, ήκουον γαρ αυτών φθεγγομένων ετέραις ξέναις γλώσσαις, καθώς το Πνεύμα εχορήγει αυτοίς.» Οι Εβραίοι παίδες άκουγαν τους αποστόλους να μιλάνε ξένες γλώσσες, η μητρική επομένως γλώσσα των αποστόλων ήταν η εβραϊκή.

* «Γλώσσαις αλλογενών, εκαινούργησας Χριστέ τους σους μαθητάς, ίνα δι' αυτών σε κηρύξωσι τον αθάνατον Λόγον και Θεόν.» Η ψαλμωδία κάνει λόγο για γλώσσες αλλογενών, επομένως το γένος τόσο των αποστόλων, όσο και του Ιησού ήταν το εβραϊκό (βλ. Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και μισελληνισμού).

Οπωσδήποτε από τις ψαλμωδίες δεν λείπουν οι σιωνιστικοί εκθειασμοί:

* «Τάδε λέγει Κύριος. Τα τέκνα Σιών, χαίρετε και ευφραίνεσθε.»

* «Χαίρε Σιών αγία, Μήτηρ των Εκκλησιών, Θεού κατοικητήριον.»

* «Νυν εκ Σιών γαρ εξελήλυθε νόμος.»

* «Σιών αγία η Μήτηρ Εκκλησιών απασών, εν η πυρός εν είδει, το Παράκλητον Πνεύμα επί τους αποστόλους κατήλθε φρικτώς, χαίρε νυν και εόρταζε την κοσμοπόθητον όντως Πεντηκοστήν, συν ημίν πανηγυρίζουσα.»

* * *

Η καταγωγή τού χριστιανισμού ουδεμία άμεση σχέση έχει με την Ελλάδα και τους Έλληνες. Στους ρωμιοοχριστιανούς προπαγανδιστές, που υποστηρίζουν τη δήθεν ελληνικότητα της Ορθοδοξίας, θα απευθύνω την φράση, που αναφέρεται στις «Πράξεις» (2,13) και την οποία «έτεροι χλευάζοντες έλεγον», όταν άκουγαν τους αποστόλους την Πεντηκοστή να μιλούν ακατανόητα: «Γλεύκους μεμεστωμένοι εισί» (είναι γεμάτοι γλυκό κρασί).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Τωβίας 2,1 και Β΄ Μακ. 12,32.
2. «Περί των δέκα λόγων», 160.
3. «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», ΙΙΙ, 10.6, ΧΙΙΙ, 8,4, ΧΙV, 13,4.
4. «Έξοδος», 34,22, «Δευτερονόμιον», 16,9.
5. «Έξοδος», 23,16.
6. «Δευτερονόμιον», 16,9.
7. «Δευτερονόμιον», 16,3.
8. «Δευτερονόμιον», 26,9.
9. «Δευτερονόμιον», 26,10.
10. Βασιλείου Βέλλα, «Εβραϊκή Αρχαιολογία», εκδ. «Αποστολικής Διακονίας», 1996.
11. Pes. 68b.
12. «Πράξεις», 2,1-13.
13. «Πεντηκοστάριον».

Ίων Δημόφιλος
Πηγή...