ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: Παιδί και Νέοι Γονείς

Παιδί και Νέοι γονείς, μην σκεφτείς πως εσύ είσαι παλιός γονιός και ο παλιός είναι αλλιώς. Όχι, σε σχέση με τα παιδιά κάθε γονιός είναι Νέος και ο Νέος μπορεί να είναι ωραίος, αλλά είναι και άμυαλος και εγωιστής ταυτοχρόνα. Σχεδόν πάντα την πληρώνουν τα παιδιά απο την επιπολαιότητα και την ρηχή σκέψη και αισθήματα του νέου γονιού. Διάβασε προσεκτικά είτε έχεις παιδιά (τυχερέ) είτε όχι (πιο τυχερέ), ενός παιδιού, γιατί στα μάτια, και στις λέξεις του καθρεφτίζεται το Παν.
Επίσης παιδί δεν είναι μόνο κάποιος, όποιος, μικρός για τους κοντόφλαμους οφθαλμούς σου, αλλά κάθε άνθρωπος που διατηρεί ασβεστη την παιδική φλόγα ανεξαρτήτως ηλικιακής ταυτότητας. Είμαι τυχερή γιατί έχω γνωρίσει κάμποσους τέτοιους. Επίσης (αυτό είναι συμβουλή), αν θέλεις να εντρυφήσεις στα μυστήρια της ζωής, κάνε το μέσα απο ένα παιδικό νου και λόγο. Είναι πιο εύκολο. Κάτι ήξερε ο Μέγας Ηράκλειτος.
———————————————————
Λένε πως μία εικόνα χίλιες λέξεις. Αλλά ας αναλύσω λίγο αυτή την εικόνα (2η εικόνα). Έστω από την δική μου οπτική γωνία. Μία οπτική γωνία που πρόκειται να γραφτεί από μία 16χρονη. Σε αυτή την εικόνα είναι ένα παιδί. Απλά ένα παιδί. Κι όμως στα μάτια του κρύβει πολλά πράγματα. Αυτό που εγώ βλέπω είναι πόνο. Είναι σε αυτή την ηλικία και τα όμορφα ματάκια του έχουν δακρύσει. Ίσως αυτό που λείπει από καθένα από σας είναι το να δείτε τα πράγματα με την δική μας οπτική γωνία. Θέλετε να λέγεστε γονείς όταν σας είναι τόσο δύσκολο να παραδεχτείτε το λάθος σας, να έρθετε να μας το πείτε και να ζητήσετε ένα συγνώμη. Σας είναι τόσο δύσκολο να μας εμπιστευτείτε για ένα δικό σας θέμα. Γιατί?
© Danay από © Μythaon Podikopoulos
Γιατί υποτίθεται ότι εμείς επειδή είμαστε παιδιά δεν μπορούμε να έχουμε μία άποψη, η οποία στο κάτω κάτω της γραφής μπορεί να σας βγει και ωφέλιμη ή μπορεί καν να μην το είχατε σκεφτεί. Σας μειώνει τόσο πολύ τον εγωϊσμό να ακούσετε κάτι από κάποιον που είναι μικρότερος. Μα είναι τραγικό! Το ίδιο σας το παιδί είναι. Λόγος για ζήλια? Κανείς. Πόσοι από σας θεωρείται τους έφηβους αντιδραστικά στοιχεία? Οι περισσότεροι, για να μην γίνομαι και απόλυτη.
Αναρωτηθήκατε ποτέ όμως ένα πράγμα? Δεν γίνεται ένας άνθρωπος να γίνει από μόνος του αντιδραστικός.

Σκεφτήκατε ότι οι πράξεις σας σε συνδυασμό με τις πράξεις της κοινωνίας έφερε τα παιδιά σας εκεί που είναι και στην συμπεριφορά που έχουν. Αν όχι… δεν το θεωρώ περίεργο. Γιατί? Γιατί το να λέγεσαι γονείς είναι εύκολο. Όχι να είσαι. Να είσαι γονιός σημαίνει ευθύνη αλλά πέρα από ευθύνη σημαίνει αγάπη. Αλλά αγάπη χωρίς όρους! Χωρίς κλουβιά να κλείνεις μέσα τα παιδιά σου. Διότι με αυτό ακριβώς τον τρόπο το κάνεις αντιδραστικό. Εφόσον το κλείνεις και το αναγκάζεις να κάνει αυτό που ΕΣΥ θες τότε ναι! Θα γίνει αντιδραστικό. Γιατί έχει προσωπικότητα την οποία θέλει να διαμορφώσει. Θέλει να κάνει λάθη για να μάθει. Γιατί καλώς ή κακώς από τα λάθη μαθαίνεις.
Προσωπικά θεωρώ σχεδόν τυχερό τον εαυτό μου που δεν είμαι τέλεια, γιατί μπορώ να μάθω. Να μάθω να βλέπω καλύτερα τους ανθρώπους, αλλά ίσως το κυριότερο να μάθω να σηκώνομαι όταν πέφτω. Γιατί κανείς δεν αξίζει να βρίσκεται κάτω. Τα λάθη είναι ένα είδος μαθήματος. Γιατί όπως λέτε όλοι οι γονείς: «Διάβασε παιδί μου να περάσεις σε καμιά καλή σχολή. Είμαστε σε δύσκολους καιρούς» Και όταν κάνουμε λάθη λοιπόν γιατί μας κρίνετε? Γιατί παραπονιέστε?
Εξάλλου σκεφτείτε την ηλικία που έχουμε. Μία ηλικία στην οποία καλούμαστε να μάθουμε και τον έξω κόσμο. Την βιαιότητα, την επίκριση που θα δεχόμαστε, τις τρικλοποδιές. Ή μήπως θεωρείται πιο σημαντικό να μάθουμε Ιστορία που δεν θα μας χρησιμεύσει και ιδιαίτερα, αντί να μάθουμε να βραβεύουμε τον εαυτό μας, να αξιώνουμε τον εαυτό μας, να πατάμε στα πόδια μας, να μη σερνόμαστε, να είμαστε δυναμικοί, να είμαστε ΑΛΗΘΙΝΟΙ. Τι σας είναι πιο σημαντικό?
Για λίγα λεπτά μόνο κοιτάξτε να μάτια αυτού του παιδιού και αναρωτηθείτε αν έχετε κάνει με τις πράξεις σας ποτέ το δικό σας παιδί έτσι. Θεωρείται ότι επειδή είμαστε παιδιά σας πάει να πει ότι είμαστε ιδιοκτησία σας και ότι δεν μας χάνεται. Αλλά σκεφτείτε πως θα ήταν να φτάνατε το παιδί σας στο σημείο να σηκωθεί να φύγει για να σας δείξει ότι χρειάζεται και απαιτεί να το ακούτε, να το σέβεστε και να μη του φέρεστε λες και είναι 5χρονο. Τότε θα είχατε πεθάνει από την ανησυχία μη ξέροντας που είναι το παιδί σας, μήπως έχει πάθει κάτι, αν είναι καλά. Αλλά πρέπει να φτάσει σε αυτό το σημείο για να καταλάβετε? Να φτάσει σε αυτό το σημείο ώστε να κάνετε ένα βήμα πίσω τον εγωισμό σας και να το αφήσετε να κάνει το λάθος του (όπως εσείς το κρίνετε). Αγάπη… έτσι αποκαλείται αυτό που νιώθετε για το παιδί σας.
Είναι αστείο όμως κάποιες φορές ο τρόπος με τον οποίο πάτε να το αποδείξετε. Για παράδειγμα? Λοιπόν… τσακώνεστε, του βάζετε τις φωνές, του επιβάλλεται αυτό που εσείς θέλετε, και το τιμωρείται ή στην χειρότερη τον χτυπάτε (που αν κάποιος από σας το έχει κάνει αυτό, να αγγίξει το παιδί του με βίαιο τρόπο, τον θεωρώ ανάξιο να τον αποκαλώ γονιό). Όταν όμως πάει με τα νερά σας, και κάνει ό,τι θέλετε, όπως το θέλετε… πωωω!! Τότε το λατρεύετε όχι απλώς το αγαπάτε. Γιατί έκανε αυτό που θέλατε! Αυτό δεν το αποκαλώ αγάπη.
Αγάπη αποκαλώ να μπαίνετε στο σπίτι, είτε εσείς είτε το παιδί, να πηγαίνετε μπροστά του, να το κοιτάτε στα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα και να το αγκαλιάζετε σφιχτά, να σας νιώσει! Μη ζητάτε εμπιστοσύνη όταν εσείς οι ίδιοι ούτε κατά διάνοια δε το εμπιστεύεστε, επειδή είναι ‘’μικρό’’ ακόμη. Σας λέω λοιπόν πως έχω περάσει από τις περισσότερες ψυχολογίες ενός παιδιού στην ηλικία μου. Για μένα ήταν τόσο σημαντικό μία αγκαλιά, να ξέρω πως όταν θα την χρειαστώ μόνο με ένα βλέμμα θα την έχω και όχι να παρακαλάω για αυτή. Λέτε ότι ξέρετε τα παιδιά σας. Πόσοι από σας ξέρετε τι περνάει από το μυαλό του κάθε βράδυ.
Πόσο υποφέρει ίσως με κάποιες σκέψεις που το τρώνε και ίσως το κάνουν να βλέπει τον εαυτό του ως ένα μηδενικό ή ακόμη χειρότερα? Ως ένα ΤΙΠΟΤΑ! Πόσες φορές τα βράδια κλαίει και θέλει απλώς να ξυπνήσει και να έχουν τελειώσει όλα. Έχετε σκεφτεί ότι ίσως το παιδί σας κάποια στιγμή να θέλησε να βάλει τέλος στην ζωή του γιατί θεωρεί ότι πληγώνει, ή ότι δεν προσφέρει κάτι, ότι είναι ένα τίποτα, ένας ανίκανος. Και σταματάει την τελευταία στιγμή. Αλλά πόσα είναι και τα παραδείγματα από παιδιά που αυτοκτόνησαν?

Ίσως το παιδί σας έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση όπως στην 3η εικόνα. Να κλείνετε στον εαυτό του. Να μη θέλει κανέναν και σα να μη φτάνει αυτό να πιστεύει ότι δεν υπάρχει κανείς για εκείνον. Και θα πείτε: «Μα είμαι εγώ εδώ για εκείνον». Λοιπόν… είστε? Στα αλήθεια? Έμπρακτα? Ή απλά τον κρίνετε? Αναρωτιέστε γιατί είναι έξω κάθε μέρα? Γιατί όταν είναι έξω με τους/τις φίλους/φίλες τους δεν χρειάζεται να σκέφτονται το τι «πρέπει» να κάνουν, το πόσο δύσκολα τους είναι κάποια πράγματα. Γιατί όταν είναι έξω με τους φίλους τους είναι απλώς οι εαυτοί τους χωρίς φόβο για επίκριση! Γιατί χρειάζονται να βγουν έξω να πάρουν καθαρό αέρα. Να μην «πνίγονται» σε τέσσερις τοίχους.
Ίσως αυτή η φωτογραφία φαίνεται γελοία, (4η εικόνα) αλλά όχι δεν είναι. Για δύο λόγους. 1. Κοιτάξτε τα μάτια και 2. Κοιτάξτε το γεγονός ότι έχει γονατίσει κάτω. Φαίνεται να τα έχει παρατήσει. Όπως ακριβώς κάνει πολλές φορές ένα παιδί – έφηβος. Κατεβάζει τα μάτια και αφήνεται. Γονατίζει και πέφτει. Αλλά υπερτερούμε σε κάτι που εσείς δεν το κάνετε και συχνά. Κάνουμε κάτι που παρόλο που είναι τόσο δύσκολο το κάνουμε. Κι όμως δεν το αναγνωρίζεται και ίσως στους περισσότερους από σας δεν έχει περάσει καν από το μυαλό. Εμείς σε αντίθεση με σας όσες φορές και να πέσουμε βρίσκουμε πάντα λόγο να σηκωθούμε γιατί?
Γιατί θέλουμε την ζωή μας. Θέλουμε να ζήσουμε! Και όχι απλώς να υπάρχουμε.
Ενώ εσείς είναι πολλές φορές που δεν σηκώνεστε και αντί να ψάξετε ένα τόσο απλό λόγο ψάχνεστε σε περίπλοκα πράγματα. Και ίσως οι περισσότεροι από σας τώρα σκεφτείτε: «Τι λέει μωρέ τώρα? Έχουμε τόσα στο κεφάλι μας! Έχουμε περάσει τόσα» Αλλά σε αυτό θα σας απαντήσω πως ακριβώς επειδή έχετε περάσει τόσα θυμηθείτε τι ήταν αυτό που κάθε φορά παρά τις δυσκολίες σας έκανε να ολοκληρώσετε αυτό που είχατε αρχίσει!
Λέτε για μας να είναι εύκολο να βλέπουμε τον εαυτό μας να χάνει την δύναμή του και την θέληση του? Όχι δεν μας είναι! Αλλά παλεύουμε γιατί μας ανήκει η ζωή μας. Φτάνουμε στα άκρα που ίσως πολλές από αυτές τις φορές που φτάνουμε στα άκρα είναι λάθος και μπορεί να μας επιφέρει άσχημες συνέπειες και επίπονες. Αλλά για πολλά παιδιά από μας έτσι ζούνε! Εσείς ζείτε στην ρουτίνα. Δεν έχετε όρεξη για να αλλάξετε τίποτα. Και θα πείτε τώρα: «Δουλεύω κάθε μέρα. Τι μου λες εμένα τώρα? Έχω ανάγκη για ξεκούραση» Ναι… και όταν έχετε ρεπό? Ο πατέρας αντρικά πράγματα. Βόλτες, τηλεόραση ή υπολογιστής. Και η μαμά! Αχ η μαμά…
Η μαμά ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού. Και μετά μας λέτε: «Μην κάθεσαι τόσες ώρες στον υπολογιστή» ή «Δεν ασχολείσαι μαζί μου». ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΝΕΤΕ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΕ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΝΑ ΠΑΙΞΕΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ Ή ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΣ? Οπότε κάθε φορά που πάτε να πείτε κάτι που αφορά και εμάς και εσάς σκεφτείτε ότι ίσως την συμπεριφορά μας την έχετε προκαλέσει εσείς.
Μου είναι βίωμα το να μου πει ο γονιός μου: «Αφού δεν κάθεσαι μαζί μου». Η απάντηση μου ήταν η εξής: «Όταν ήμουν μικρή, ερχόμουν για μία καληνύχτα και ήσασταν ψυχροί, ήθελα να παίξουμε και δουλεύατε, ήθελα χάδια και ήσασταν κουρασμένοι, ήθελα να πάω στην παιδική χαρά και ήσασταν κουρασμένοι. Τώρα που είμαι σε αυτήν την ηλικία, πάγωσα. Δεν θέλω, δεν μου βγαίνει» Πράγματι μου είναι τόσο δύσκολο, τόσα χρόνια, αλλιώς με είχαν μάθει. Δεν φταίμε πάντα!
Δεν είμαστε αυτά τα κωλόπαιδα που είναι όλη την ώρα έξω… Ή τα κωλόπαιδα που «τρυπιούνται» (και εννοώ τρύπες όπως στην γλώσσα, στα χείλια) Γιατί είμαστε πολύ πιο σοβαροί από κάποιους που φοράνε κουστουμάκια! Επίσης! Είναι τόσο τραγικό το γεγονός ότι μας μαθαίνεται να μην κρίνουμε από την εξωτερική εμφάνιση όταν εσείς βλέπετε κάποιον με μοϊκάνα και σκουλαρίκια και το λέτε κωλόπαιδο, ή έναν αλλοδαπό και τον κρίνετε ως κλέφτη, βρομιάρη και άλλα κοσμητικά επίθετα, ενώ υπάρχουν και Έλληνες οι οποίοι είναι τέτοιοι. Ή επειδή βλέπετε ένα ζευγαράκι έξω κρίνετε την κοπέλα ως παλλακίδα (το λέω έτσι για να μην εκφραστώ χυδαία).
Βλέπετε ένα παιδάκι στο δρόμο να πουλάει κάτι και το λέτε ζητιάνο, αλλά κατά τα άλλα το λυπάστε, αντί να του δώσετε κάτι να φάει. Κρίνετε κάθε τι που για την κοινωνία δεν είναι προσαρμοσμένο. Λυπάστε έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες, αλλά ξέρετε κάτι? Αυτοί είναι οι άνθρωποι που πραγματικά εκτιμάνε τον άλλον γι αυτό που είναι και βλέπουν την ζωή ως μια ευκαιρία να διορθώνονται κάθε μέρα και να ΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΤΟΥΣ ΣΤΙΓΜΗ! Θα σας πω μία φράση ενός ανάπηρου και τυφλού: «Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είμαι έτσι γιατί έμαθα να μην κρίνω τους ανθρώπους γι αυτό που δείχνουν. Βλέπω αυτό που είναι και κοιτάω μέσα στην ψυχή τους.»
Πριν γελάσετε ξανά διαβάστε αυτό που είπε και σκεφτείτε, τελικά τι διδάσκεστε στα παιδιά σας? Λύπηση, ρατσισμό ή συμπόνια? Θα θελα να ξερα, αν κανείς από σας δάκρυσε έστω και λίγο με την σκέψη ότι κάθε μέρα απομακρύνει τα παιδιά του από εκείνον και πιο πολύ. Με την σκέψη ότι ίσως το παιδί είναι τόσο απελπισμένο και μόνο που δεν μιλάει σε κανέναν. Σας άγγιξε καθόλου ή απλώς το διαβάσατε και σκεφτήκατε: «Λέει χαζομάρες. Είναι μόνο 16 χρονών! Εγώ δεν είμαι έτσι. Είμαι εκπληκτικός γονιός.» Και μετά από όλο αυτό ας έχετε το κουράγιο να συνεχίσετε την ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ζωή σας μαζί με τα παιδιά σας και μετά από λίγα χρόνια κοιτάξτε που θα βρίσκονται τα παιδιά σας και με τι τραύματα! Συνεχίστε να μη δίνετε χρώμα στην ζωή της οικογένειας σας και δείτε σε λίγα χρόνια το παιδί σας. Και είναι τελικά μόνο δύο λέξεις αυτό το οποίο κάνετε: ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ΖΩΗ!
Υ.Σ. Μιλάω για την πλειονότητα! Υπάρχουν και εξαιρέσεις και παιδιά που ίσως δεν είναι έτσι…

@ Μυθάων. Το κείμενο που μόλις αναγνώσατε, είναι αυτούσιο της Δανάης 16+ ετών, απλά το ανέβασα. Θέλω να κάνω δυο επισημάνσεις.
1) Κανόνας άνευ εξαιρέσεων. “Αυτά που έμαθες, αυτά ξέρεις, αυτά κάνεις“. Για να κάνεις κάτι εντελώς διαφορετικό, πρέπει να ξεχάσεις αυτά που ξέρεις και να μάθεις εντελώς διαφορετικά. Εμείς σαν παιδιά των γονέων μας μάθαμε από αυτούς την “αγάπη“. Την “αγάπη“ τους ξέρουμε-γνωρίζουμε και αυτήν την “αγάπη“ εφαρμόζοντας, τα δικά μας παιδιά μάθανε. Για το νεογνό-άνθρωπος, όπως το γάλα από τον μαστό της μητέρας του είναι ανάγκη, έτσι και η αγάπη είναι ανάγκη! Ανάγκη είναι αυτό, που χωρίς αυτό πεθαίνεις. Επειδή εμείς έτσι μάθαμε από τους γονείς μας και έτσι ξέρουμε, σε καμιά περίπτωση μπορούμε αυτό να το επικαλεστούμε ως δικαιολογία για την “γονική” μας αλλά και γενικώς ανθρωπινή ΑΠΟΤΥΧΙΑ !!!
2) Για το παρελθόν. Ότι ζωγράφιζα ασπρόμαυρο τον καμβά της ζωής μου, στον όποιο οι σημαντικότερες παραστάσεις του ήταν τα παιδιά μου, μπορώ να λυπάμαι και να μετανοώ ενδεχομένως. Όμως αυτό δεν προσφέρει κανένα απολύτως όφελος σε παρόντα χρόνο, στον οποίο άλλωστε ζούμε. Συνεπώς αφού η ζωή ως φαινόμενο είναι πάντα παρούσα, εστιάζομαι στο παρόν και είμαι τώρα ένας γονιός ο οποίος μαθαίνει άλλα πράγματα, ουσιώδη πράγματα, τα γνωρίζει καλώς και τα εφαρμόζει. Τέλειος ουδείς, διότι τέλειος σημαίνει έφτασα στο τέλος, στο τέρμα, δεν υπάρχει κάτι να εξελίξω. Παραμένω όμως στην οδό Τελειότητας και ασχέτως πόσες φορές θα σκοντάψω ή θα πέσω, θα συνεχίσω να βαδίζω στην οδό Τελειότητας. Χωρίς το άγχος του τερματισμού, καθότι μοιάζει με μαραθώνιο, αλλά δεν είναι!
3) Η επί μακρόν στέρηση τροφής στον ανθρώπινο οργανισμό έχει, μιαν αξία προσοχής, παρενέργεια. Όταν πια επιτέλους θα την προσφέρεις, δεν είναι αποδεκτή. Ο οργανισμός την κάνει εμετό, λες και του προκαλεί δυσφορία και με τον εμετό την αποβάλλει. Έχει πια μια δυσανεξία προς κάτι αναγκαίο!!! Έχω την εντύπωση ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την αγάπη, το αναγκαίο της ανθρώπινης ψυχής. Όταν μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα στέρησης, προσφερθεί, εμφανίζεται η δυσανεξία αγάπης!
Η μόνη λύση είναι μικρές μικρές δόσεις με υπομονή και κατανόηση της κατάστασης του “ασθενούς”. Μέχρι να αρθεί η δυσανεξία. Μετά τα πράγματα γίνονται απολαυστικά.
4) Ναι, η Δανάη είναι κόρη και απρουφενια Μυθαωνος. Μην περιμένετε να περιγράψω με λόγια αυτό που αισθάνομαι πια για τα παιδιά μου. Το αίσθημα είναι βιωματικό, όχι γνωστικό. -> γνώση->σκέψη->έλλογο->λόγια.
5) Τελικά οι επισημάνσεις ήταν έξη !
6) Πόσο σ’ ευχάριστο γλυκιά μου, να ‘ξέρες μόνο! Απρουφ!!!
ΥΓ: από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.
@ miastala
Η Ευτυχία η Ειρήνη η Δύναμη υπάρχουν μονάχα όταν δεν υπάρχει μίσος.
Να μισείς είναι ο πλέον σίγουρος δρόμος προς την δυστυχία.
Να Αγαπάς είναι ο μοναδικός δρόμος προς την Ευτυχία την Ειρήνη.
Να Αγαπάς ό,τι κι αν συμβαίνει είναι Η Δύναμη.
Το μυστικό κλειδί της μεγαλοσύνης, για να ανοίξεις όλα τα μυστήρια της ζωής
απόσπασμα απο το βιβλίο «Ξανά Θυμήσου..»