ΝΟΗΤΑ ΦΡΟΥΡΙΑ
Υπάρχει ένα αρχαίο ρητό, που αναφέρεται στα κάστρα και λέει πως κάθε κάστρο φτιάχτηκε για να πέσει μία μέρα στα χέρια του εχθρού του. Ο άνθρωπος ωστόσο, σχεδόν αγνόησε το νόημα εκείνου του παλιού ρητού και επέλεξε να ορίσει το δικό του κάστρο. Ήταν βλέπετε πιο βολικό για τον κάθε έναν, να οχυρωθεί πίσω από τα τοίχοι ενός οχυρού, παρά να αντιμετωπίσει τους φόβους του. Και φυσικά μην πάει το μυαλό σας, σε κοινά οχυρά, γιατί αναφέρομαι στα νοητά κάστρα, που ο άνθρωπος έχει βάλει τον εαυτό του μέσα τους .Φυσικά τα ονόματα τους είναι πολλά, αλλά ίσως το πιο σπουδαίο, είναι εκείνο το κάστρο του πολιτισμού .Σε αυτό, η ανθρωπότητα στήθηκε πίσω από τα τοίχοι του ώστε να αυτοεξοριστεί όλη εκείνη η μάταιη και σκοτεινή πλευρά της, που δεν ταίριαζε στους νέους τρόπους σκέψεις. Όμως ένα από τα πράγματα που δεν σκέφτηκε ποτέ, ήταν να κλειδώσει της κερκόπορτες του οχυρού! Τι θέλω να πω με αυτό? Μπορεί να βρεθήκαμε πίσω από τα τείχη , του υποτιθέμενου πολιτισμού, αλλά η διαφορά μας με εκείνους τους ανθρώπους που έτρωγαν καρπούς , είναι μόνο στο ότι σήμερα, κάτω από το πέπλο του πολιτισμού έχουμε ανακαλύψει καινούργιες αιτίες να αλληλοσκοτωνόμαστε ως είδος. Βλέπετε, τότε ο μόνος λόγος διαμάχης ήταν η επιβίωση σε αντίθεση με σήμερα που μια πλειάδα από ιδεολογικές αιτίες έχουν κάνει τον άνθρωπο να επιτίθεται στο ίδιο του το είδος. Με απλά λόγια το κάστρο έχει πέσει τα αχυρένια τείχη τα πήρε ο άνεμος και η ανθρωπότητα στέκει νομίζοντας πως το κάστρο θα την σώσει. Ίσως να αρχίσει να το αντιλαμβάνεται όταν ξεκινήσουν να στήνονται τα θεμέλια ενός νέου οχυρού.Θα αναρωτιέστε βέβαια γιατί ξεκίνησα με όλο αυτόν το συνειρμό. Μάλλον γιατί ελπίζω πως κάπου στο μέλλον η ανθρωπότητα θα κατανοήσει πως τα φρούρια φτιάχτηκαν ώστε να κλείνονται μέσα σε αυτά όσοι δεν είναι ικανοί να πολεμάν έξω από τα τείχη. Ίσως τελικά τα κάστρα να είναι απλός η επιλεγμένη φυλακή εκείνων που κλείστηκαν μέσα τους .Το μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάν είναι ότι κάποτε το κάστρο θα πέσει και αλίμονο σε εκείνους που θα είναι μέσα…
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ
Με όλες αυτές τις σκέψεις, ο δρόμος μου με έβγαλε έξω από το παλιό κάστρο . ‘Έστεκε εκεί ώστε να θυμίζει σε μας ότι τελικά τα οχυρά καταλαμβάνονται . Η ιστορία του έμοιαζε κλειδωμένη σε εκείνα τα συρτάρια του βασιλιά χρόνου και σχεδόν ξεχασμένη . Στην αρχαιότητα εκεί που βρισκόταν το σημερινό κάστρο, υπήρχε η ακρόπολη της Λοκρίδας. Το ίδιο το κάστρο κατασκευάστηκε από τους σταυροφόρους το 1204. Αργότερα δόθηκε στον Μαρκήσιο Γ.Παλατσίνι τον γνωστό ως Μαρκεζόπουλο, ένα όνομα που του έδωσαν οι έλληνες χάριν της ευημερίας που είχε ο τόπος. Πολύ αργότερα οι άρχοντες του κάστρου , μαζί με άλλους τοπικούς ηγέτες , στρέφονται κατά του δεσποτάτου και του Μιχαήλ παλαιολόγου. Όμως το κάστρο δεν θα πέσει έως το 1311, όπου ύστερα από την πολιορκία των Ισπανών θα λεηλατηθεί. Λίγα χρόνια αργότερα η μοναδική απόγονος των Παλατσίνι, θα παντρευτεί έναν Βενετό, ώστε να διατηρηθεί η κυριαρχία τον Φράγκων στην περιοχή. Μέσω αυτής της κίνησης, θα εξασφαλίσει και την προστασία των βενετών της Ευβοίας. Το 1410 οι Φράγκοι θα εγκαταλείψουν την περιοχή, αφού το οχυρό θα πέσει στα χέρια των Τούρκων. Για λίγο χρονικό διάστημα και κάτω από τα πλαίσια μια συνθήκης θα το αποκτήσουν ξανά οι Φράγκοι , αλλά θα ξαναπέσει στα χέρια των Τούρκων, όπου και θα γνωρίσει την παρακμή του. Το 1821 μια χούφτα από επαναστατημένους Έλληνες, θα το πολιορκήσουν και θα έρθει έτσι από τότε στα ελληνικά χέρια.
ΓΡΑΦΕΙ: ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ: ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
Υποσημείωση .Το θέμα αναφέρεται για πρώτη φορά στον χώρο του αγνώστου από τον Γρηγόρη Τσουκαλά και την enterstar.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου