Μιχάλης Ιγνατίου: Οι «επαγγελματίες» εχθροί της ΑΟΖ

Πριν από δύο χρόνια, ο τότε υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας είχε δηλώσει ότι η ΑΟΖ αποτελεί μόδα και θα περάσει. Η αλήθεια είναι ότι έγινε πραγματική μόδα από τον ελληνικό λαό που κατάλαβε την αξία της ΑΟΖ και σήμερα αποτελεί μια σημαντική πρόκληση για την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.
Γράφει: Μιχάλης Ιγνατίου
Δεν θα ξεχάσω τη συνομιλία ανάμεσα στον κ. Δρούτσα και τον καθηγητή Καρυώτη στο ξενοδοχείο Ritz Carlton της Ουάσιγκτον, πριν περίπου δύο χρόνια και τη θετική στάση του τότε υπουργού για το θέμα αυτό. Η συζήτηση έγινε ενώπιόν μου και έμεινα έκπληκτος από αυτά που είπε ο κ. Δρούτσας. Ανακοίνωσε στον Καρυώτη ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συμφωνεί με τις θέσεις του για την ΑΟΖ και ότι ο (τότε) Πρωθυπουργός θα έφερνε το θέμα προς συζήτηση με τον Ταγίπ Ερντογάν στην επόμενη συνάντησή τους. Δεν έγινε τίποτα από τα παραπάνω και πληροφορήθηκα όχι επειδή δεν το ήθελε ο κ. Δρούτσας, αλλά επειδή τον απέτρεψε ο κ. Παπανδρέου. Εκτός εάν ο κ. Δρούτσας έλεγε ψέμματα στον Ελληνοαμερικανό καθηγητή και αδικώ τον πρώην πρωθυπουργό…
Ξαφνικά, στο τέλος του 2012 ξεκίνησε μια νέα μόδα. Εμφανίστηκαν επιθετικά οι φανατικοί εχθροί της ΑΟΖ. Το περίεργο είναι ότι όταν άρχισε να συζητείται το θέμα, μερικοί εξ αυτών ήταν από τους πρώτους που έγραψαν θετικά σχόλια για την ΑΟΖ. Είμαι έντονα προβληματισμένος και προσπαθώ ακόμα να καταλάβω τι ακριβώς έγινε και γιατί αυτή η ξαφνική μεταστροφή τους.
Χρησιμοποιήθηκαν βαρύτατοι χαρακτηρισμοί και χαρακτήρισαν ειρωνικά ως «ΑΟΖολογούντες» τους ανθρώπους που ασχολούνται με την ΑΟΖ, αλλά και απατεώνες, και προδότες! Αίφνης πληροφορηθήκαμε ότι «η υφαλοκρηπίδα, και όχι η ΑΟΖ, είναι το θέμα που πρέπει να μας απασχολεί», αν και πρόκειται για ξεκάθαρη τουρκική θέση.
Η επίθεση και οι βαρύτατοι χαρακτηρισμοί δεν ήταν μόνο λανθασμένη κίνηση, αλλά αποτελούσε καραμπινάτο εκφοβισμό, που στόχευε στη «δολοφονία» μίας καθαρής και νόμιμης ενέργειας, η οποία καλύπτεται απόλυτα από τον ΟΗΕ και τις διεθνείς συνθήκες.

Συνάδελφοι δημοσιογράφοι και αναλυτές εμφανίστηκαν να είναι οι ειδικοί για το Δίκαιο της Θάλασσας, χωρίς καν να το διαβάσουν. Διότι αμφιβάλλω αν έκαναν τον κόπο να μελετήσουν τα 320 Άρθρα της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας. Εγώ υπερηφανεύομαι ότι τα διάβασα, για να έχω τουλάχιστον μία ιδέα γι’ αυτή τη σύμβαση, που με κατάλληλους χειρισμούς προστατεύει τον υποθαλάσσιο πλούτο της Ελλάδας. Δεν είμαι ειδικός, ούτε θα μπορέσω να γίνω ποτέ. Αλλά όταν ασχολούμαι και γράφω για το εθνικό αυτό θέμα, καταφεύγω σε καθηγητές και πρέσβεις, που ξόδεψαν 30 χρόνια να ασχολούνται και να μελετούν την ΑΟΖ.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, του οποίου όσο περνούν τα χρόνια αναγνωρίζεται η οξυδέρκεια και η νομική κατάρτιση για το θέμα, δεν αποφάσισε λανθασμένα να ανακηρύξει ΑΟΖ το 2004. Οι όψιμοι κατήγοροί του τον ψέγουν χωρίς να συνειδητοποιούν ότι για την περίπτωση της Κύπρου ομιλούμε πιά περί μίας πραγματικότητας. Απέναντι σε 30 χιλιάδες κατοχικούς στρατιώτες, 900 άρματα μάχης, το ναυτικό και την αεροπορία της Τουρκίας, τόλμησε να ανακηρύξει την ΑΟΖ χωρίς να ανοίξει μύτη. Οχι μόνο επειδή προχώρησε σε στρατηγική συμφωνία με το Ισραήλ, αλλά επειδή η Τουρκία γνώριζε πως η Λευκωσία σεβάστηκε απόλυτα τις διεθνείς συνθήκες.
Άρα είναι λανθασμένος ο ισχυρισμός ότι «η Ελλάδα δεν χρειάζεται καμιά ανακήρυξη ΑΟΖ για τη διεκδίκηση της κυριότητας των υποθαλασσίων υδρογανανθράκων της, διότι –όπως λένε- έχει ήδη την κυριότητα με την, ισχυρότερη της ΑΟΖ, ως προς τον υποθαλάσσιο πλούτο, έννοια της υφαλοκρηπίδας, όπως ορίζεται από τη σύμβαση του Μοντέγκο Μπέι».
Ο παραπάνω ισχυρισμός υπονοεί ότι ο Παπαδόπουλος αντέδρασε αντεθνικά όταν πρώτα ανακήρυξε και μετά οριοθέτησε ΑΟΖ αντί να ασχοληθεί με την υφαλοκρηπίδα. Δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Αλλωστε, οι εχθροί της ΑΟΖ γνωρίζουν -και κατά βάθος υπερηφανεύονται- ότι αυτή τη στιγμή το Ισραήλ και η Κύπρος προχώρησαν σε εξερεύνηση για υδρογονάνθρακες στις ΑΟΖ, που έχουν οριοθετήσει και δεν σκοπεύουν να οριοθετήσουν την υφαλοκρηπίδα, μια και η έννοια της ΑΟΖ καλύπτει την υφαλοκρηπίδα αλλά επιπλέον ασχολείται με την αλιεία και την αιολική ενέργεια, που δεν καλύπτονται από την υφαλοκρηπίδα. Είναι απορίας άξιο γιατί οι εχθροί της ΑΟΖ αγνοούν αυτά τα δυο βασικά θέματα για την Ελλάδα.
Επίσης δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζονται μερικοί, χωρίς σπονδυλική στήλη, διπλωμάτες ότι η Ελλάδα σκέπτεται τη μονομερή οριοθέτηση της ΑΟΖ. Αυτό δεν μπορεί να γίνει γιατί η οριοθέτηση πρέπει να συμφωνηθεί από τουλάχιστον δύο κράτη. Και όμως. Δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά ανάμεσα σε ανακήρυξη και οριοθέτηση; Δυστυχώς, διπλωμάτες που ασχολούνται με το θέμα δεν γνωρίζουν αυτή τη βασική διαφορά ανάμεσα στην ανακήρυξη και στην οριοθέτηση. Η ανακήρυξη είναι μονομερής πράξη, σε αντίθεση με την οριοθέτηση που είναι διμερής πράξη.
Ο κ. Καρυώτης, στον οποίο έθεσα όλες τις αντιρρήσεις που καταγράφηκαν μαζικά τις τελευταίες ημέρες, μου απάντησε ότι «σίγουρα διακατέχονται από ένα ‘φοβικό σύνδρομο’ όταν μας λένε ότι ανησυχούν για τις αντιδράσεις της Τουρκίας, τη στιγμή που η Άγκυρα δεν αντέδρασε καθόλου όταν η Κύπρος ανακήρυξε ΑΟΖ». Το 2004, σημειώνει., η Τουρκία απλώς είπε ότι δεν αναγνωρίζει αυτή την ανακήρυξη, ενώ αναγνωρίστηκε αμέσως από τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ρωσία. Όπως πολύ σωστά είπε ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής, «ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε ΑΟΖ το 2004, διαθέτοντας τέσσερα τανκς και δύο ελικόπτερα!».

Εσχάτως έχουν, επίσης, διαρρεύσει από άσχετους διπλωμάτες πληροφορίες για δήθεν συντεταγμένες που έχει χαράξει η ελληνική κυβέρνηση για τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και οι οποίες θα επιδοθούν στον ΟΗΕ.
Είναι δυνατόν διπλωμάτες που ασχολούνται με το θέμα να μην γνωρίζουν πως:
Πρώτον, αυτές οι συντεταγμένες υπάρχουν για δεκαετίες στα συρτάρια της ελληνικής κυβέρνησης και
Δεύτερον, δεν μπορούν αυτές οι συντεταγμένες να δοθούν στον ΟΗΕ εάν δεν έχει υπάρξει ήδη οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας με τα κράτη που έχει θαλάσσια σύνορα η Ελλάδα.
Αναφορικά με τη στάση της Τρίπολης για την ΑΟΖ, μας πληροφόρησαν ότι η χώρα αυτή ενδιαφέρεται να φέρει και την Τουρκία στο θέμα της οριοθέτησης ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Λιβύη. Δυστυχώς, δεν αντιλαμβάνονται ότι η Λιβύη δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία. Ούτε οι ίδιοι οι Τούρκοι, στους χάρτες που έχουν κυκλοφορήσει, εμφανίζουν τη χώρα τους να έχει θαλάσσια σύνορα με τη Λιβύη. Απορούμε, βέβαια, γιατί κωφεύει και δεν αντιδρά το υπουργείο Εξωτερικών, ώστε να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους.
Η ουσία του προβλήματος είναι οι υδρογονάνθρακες και οι μη «ΑΟΖολογούντες» λένε με στόμφο ότι «στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», ουδείς έχει παρουσιάσει το παραμικρό στοιχείο για την ύπαρξη αυτών των τεραστίων αποθεμάτων. Μπορεί και να υπάρχουν, απλώς εμείς δεν το γνωρίζουμε».
Είναι κοινό μυστικό στην Ουάσιγκτον (αλλά και στην Αθήνα) ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα οι Αμερικανοί γνωρίζουν για τον ορυκτό πλούτο των ελληνικών θαλασσών. Υπάρχουν μόνο μερικές λογικές διαφωνίες για το Αιγαίο, επειδή είναι ηφαιστειογενής περιοχή. Οι εκθέσεις του καθηγητή Φώσκολου, ο οποίος ασχολείται με το θέμα πάνω από 40 χρόνια, βασίζονται σε μελέτες των ΗΠΑ και του Καναδά. Βέβαια, το λάθος που κάνουν οι υποστηρικτές της ΑΟΖ είναι ότι νομίζουν ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να καρπωθεί μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα τα οικονομικά οφέλη από αυτούς τους υδρογονάνθρακες. Δυστυχώς, θα χρειαστεί περίοδος μεταξύ 5 και 10 ετών για να αρχίσουν να φαίνονται κάποια κέρδη για την ελληνική οικονομία.
Το θέμα της ΑΟΖ είναι εθνικό ζήτημα. Άρα, απαιτείται περισσή προσοχή όταν ειδικοί και μη ασχολούνται με αυτό. Δεν υπάρχουν προδότες και πατριώτες σ’ αυτή την ιστορία. Υπάρχει μόνο το συμφέρον της Ελλάδας και τίποτα άλλο, γι’ αυτό πρέπει να τερματιστεί πάραυτα η αντιπαράθεση και να αφεθεί απερίσπαστος ο πρωθυπουργός ώστε να λάβει την τελική απόφαση…