Οι Θορυβοποιοί

Θορυβοποιός: εκ του ποιώ θόρυβο, δημιουργώ ένα μη επιθυμητό σήμα, σταθερό ή μεταβλητό. Μη επιθυμητό; Χμμ… Καλή ερώτηση. Ο θόρυβος είναι εξ ορισμού ένα μη επιθυμητό σύνολο κυμάνσεων, το οποίο εμποδίζει τον Παρατηρητή να λάβει ένα χρήσιμο σήμα ή κύμανση. Η απάντηση, λοιπόν, στην ανωτέρω ερώτηση δίνεται με μία νέα ερώτηση: Για ποιόν; Για τον δέκτη σημάτων, ή για τον θορυβοποιό; Ναι και όχι, αντίστοιχα.

Ο θόρυβος δεν αφορά μόνο το ηχητικό φάσμα, αλλά αλλοιώνει όλο το αισθητηριακό input στον εγκεφαλικό επεξεργαστή μας. Τα ωφέλιμα δεδομένα συγχέονται με τα θορυβώδη, μέσω κυματικής συνήχησης και συντονισμού, με αποτέλεσμα τον αποπροσανατολισμό του παρατηρητή σε βαθμό αποδοχής μίας ακατανόητης κατάστασης ως φυσιολογικής (μίμηση: αφού το δέχονται “όλοι”, το δέχομαι κι εγώ).

Ο θόρυβος, σε όλες τις επιστήμες που απαιτούνται και γίνονται μετρήσεις υψηλής ακρίβειας, αντιμετωπίζεται με τη χρήση φίλτρων. Η επιλογή, όμως, του κατάλληλου φίλτρου προϋποθέτει την αναγνώριση του “είδους” του θορύβου που υφίσταται, πόσο μάλλον του γεγονότος της ίδιας της ύπαρξής του. Έτσι και στην υπέρτατη επιστήμη της επιβίωσης της υπόστασής σου. Πάρε χαμπάρι ότι κάτι δεν πάει καλά με το input σου. Είναι πιο εύκολο απ’ όσο ακούγεται, αρκεί να κρίνεις απ’ το αποτέλεσμα (το ότι το δέχονται όλοι δεν σημαίνει ότι θα το δεχτείς κι εσύ). Αφού βεβαιωθείς (προειδοποιώ: είναι γροθιά στο στομάχι!) και το χωνέψεις (με αμέτρητες σόδες!), άρχισε να αναρωτιέσαι από πού αλλοιώνονται τα δεδομένα (προέλευση), προς ποια κατεύθυνση (σκοπός), με ποιο τρόπο (τεχνικές). Με τακτική επανάληψη θα δημιουργηθεί τελικά ένα απαραίτητο φίλτρο επίγνωσης.

Το παραπάνω φίλτρο είναι αρκετά ισχυρό, αλλά όχι παντοδύναμο. Υπάρχει ένα είδος θορύβου ο οποίος το παρακάμπτει με εξαιρετική αποτελεσματικότητα. Είναι ο περίφημος λευκός θόρυβος. Ένα περιοδικό, περίπου σταθερό, σύνολο σημάτων, η παρατεταμένη διάρκεια του οποίου το καθιστά μη αντιληπτό. Υπερκαλύπτει κάθε μορφή βαθιάς κατανόησης, κριτικής σκέψης και προβληματισμού. Ίσως σε κάποιο διήγημα επιστημονικής φαντασίας να μιλούσαμε για έναν «Νοητικό Επιπεδοποιητή»!

Έχετε σίγουρα παρακολουθήσει τους “ζωντανούς πομπούς”: Ακίνητα μάτια, παγωμένη έκφραση, φωνή δίχως διακυμάνσεις, με σταθερή ροή (μονο)λόγου, ο οποίος έχει ιδιαίτερα προσεγμένο ηχητικό ειρμό.

Αποτέλεσμα 1: Δεν αντιλαμβάνεστε την έλλειψη νοηματικού ειρμού.

Αποτέλεσμα 2: Μπορεί, αν είστε τυχεροί, να συνειδητοποιήσετε κάποια στιγμή ότι ισχυρίζεστε με περισσή ζέση ότι ένας ελέφαντας μπορεί να κρυφτεί πολύ καλά πίσω από μία μαργαρίτα (και δεν εννοώ την καλοταϊσμένη συμμαθήτριά σας απ’ το γυμνάσιο!).

Αποτελεί μία μορφή ύπνωσης, η οποία δεν αντιμετωπίζεται με μία επιφανειακή επίγνωση της διαδικασίας, αλλά με την διακοπή της, ή με μία εξαιρετικά ενεργοβόρα ανάλυση σε πραγματικό χρόνο (αν δεν σας μοιάζει εύκολο, έχετε δίκιο!).

Γιατί συμβαίνουν όλα τα παραπάνω; Α, να με συγχωράτε. Ρωτήστε τους ίδιους τους Λευκούς Θορυβοποιούς, αν βέβαια γλιτώσει η συνείδησή σας απ’ τα δίχτυα τους… Βέβαια, όπως είχε γράψει και ο Frank Herbert στο περίφημο Dune: «Μη ρωτάς Γιατί. Να είσαι προσεκτικός με το Πώς. Το Γιατί αναπόφευκτα οδηγεί στο παράδοξο. Το Πώς σε παγιδεύει σε ένα σύμπαν αιτίου και αιτιατού. Και τα δύο αρνούνται το άπειρο.»

ΥΣ. Αλήθεια, πως θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τον αντίπαλο (-αντίθετο) του Θορυβοποιού;…

}^{

Λεωνίκης

Πηγή