Εκείνοι που καταγίνονται με τη σπουδή του Εσωτερισμού γνωρίζουν ασφαλώς ότι οι Aγιες Γραφές των Αρχαίων Ελλήνων, δηλ. τα Eργα του Ομήρου, Ησιόδου, Πινδάρου, Ορφέα κ.α., γράφτηκαν για να διατηρήσουν την Εσωτερική Παράδοση. Δε γράφτηκαν για να χρησιμεύσουν μόνο για ψυχαγωγία των αναγνωστών ή σα βοηθήματα στη μελέτη της αρχαίας γλώσσας.
Αλλά οι τρομερές αποκαλύψεις των πιο πάνω αναφερομένων Μυστών, παραδίδονταν αποκλειστικά κατά τη Μύηση στους ορισμένους ώριμους και ηθικά εξελιγμένους. Υπήρχε πάντα ο κίνδυνος της εκμετάλλευσης των γνώσεων από πνευματικά κατώτερα άτομα. Γι' αυτό και τα έργα των Πνευματικών αρχηγών χρησιμοποίησαν το Επταπλό Kλειδί του Συμβολισμού, ώστε να διατυπώνουν μεν την αλήθεια, να αποκρύπτουν όμως το πραγματικό-εσωτερικό νόημα .
Αυτή η πραγματικότητα συμβαίνει και σήμερα. Η γνώση της ατομικής ενέργειας λ.χ., χρησιμοποιήθηκε σε βάρος της ανθρωπότητας από τους εξωτερικούς επιστήμονες. Μολαταύτα, κι εδώ επίσης διαπιστώνεις τη μυστικότητα στις έρευνες κι ίσως την επιτήρηση των ερευνητών στα άδυτα των εργαστηρίων.
Και η ατομική ενέργεια αποτελούσε μονάχα ένα τομέα της Γνώσης των μυστών της Αρχαιότητας. Δεν περιοριζόταν στα ελάχιστα που φανέρωσε ο Δημόκριτος και Λεύκιππος. Αυτοί ήταν μυημένοι που αποκάλυψαν όσα θεώρησαν ακίνδυνα. Αλλά η διδασκαλία του Πυθαγόρα στους Ιεροφάντες των Δελφών, σχετικά με τη χρήση της ατομικής ενέργειας σε ώρες κινδύνου, δείχνει, από την εφαρμογή της κατά την Περσική επιδρομή, ότι η γνώση της ήταν ουσιαστική και όχι θεωρητική ή ημιτελής.
Αν επομένως η ατομική-πυρηνική επιστήμη, συνιστούμε μια και μόνο πτυχή της Ιερής Γνώσης των μυστών, και αν η απόκτησή της από τους εξωτερικούς επιστήμονες, οδήγησε στην καταστροφική εκμετάλλευσή της, αναρωτιέται κανείς, τι θα προέκυπτε, αν ίσως ξέφευγαν κι άλλα τέτοιας ολκής μυστικά από τα άντρα των Μυήσεων, στον έξω κόσμο των ανώριμων και ανεύθυνων ανθρώπων.
Η αίσθηση ευθύνης των Μυημένων καθιερωτών των Μυστηρίων, όπως o Ορφεύς, θέσπισε το Επταπλό Κλειδί του Συμβολισμού, για τη σύνθεση των Ιερών Κειμένων. Αυτά πλάστηκαν με σκοπό τη διατήρηση της Γνώσης, κι όταν ο άνθρωπος έφτανε στην ωριμότητα, θα ανακάλυπτε τον τρόπο αποκωδικοποίησης των γραπτών, των εικόνων ή μνημείων. Η χρήση τότε της Γνώσης θα είχε εποικοδομητικό χαρακτήρα. Η ελεύθερη κοινοποίηση των αληθειών ήταν αυστηρότατα απαγορευμένη. Το Πλατωνικό: «ακάθαρτον γάρ καθαρού άπτεσθαι ου θεμιτόν» , και το «Φλέγξομαι οις θέμις εστί, θύρας δι επίθεσθε βεβήλοις», δείχνουν αρκετά την επιφύλαξη των Μυστηριακών Υπευθύνων.
Σήμερα όμως αναντίρρητα, η πραγματικότητα της άνεσης μέσο της υλιστικής τεχνολογίας, πείθοντας για τη μονομερή αξία της Ύλης, οδηγεί στη γνωστή φρενική αποχαλίνωση. Ο αδαής και αστόχαστος πιστεύει στην αξία και μόνο του παρόντος χρόνου μιας ευτυχίας, μέσα στον παράδεισο των υλικών ανέσεων.
Μια απλή νύξη λοιπόν, για την ανεξαρτησία μας από τις χίμαιρες του τεχνολογικού υλισμού, είναι απαραίτητη, χάρη της εξισορρόπησης. Κι έχομε τη γνώμη, ότι η ανεξαρτοποίηση μας από την προσωρινότητα της φθαρτής Ύλης, ξεσκεπάζεται με την υπόδειξη - αποκάλυψη, έστω και ελαχίστων, από εκείνα που κρύβονται στα απρόσιτα, αδιαφήμιστα και όντως ανερμήνευτα, Κείμενα των Ελλήνων Πνευματικών Αρχηγών.
Αδιαμφισβήτητα, ο Αρχαιοελληνικός Πολιτισμός, αντίθετα από το σημερινό, προσανατολιζόταν στο μήνυμα του "ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ". Κι αν ο εξωτερικός μορφικός εαυτός, ήδη τυχαίνει γνωστός, τότε το Δελφικό ρητό σημαίνει: "ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ". Συνεπώς, κάθε εξωστρεφής γραμματολογικός τρόπος προσέγγισης με τα Μηνύματα των Ελλήνων, αποτελεί επιδερμική απόπειρα.. Χρειάζεται η Μεταφυσική - Εσωτεριστική αξίνα για την ανασκαφή των θαμμένων ναών.
Σαν παράδειγμα της αποκωδικοποίησης των διαφορετικά ακατανόητων συμβολισμών, διάλεξα δύο αποσπάσματα από το έργο «ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ » του Ησιόδου. Η εργασία αυτή, αποτελεί απλά τμήμα κεφαλαίου, συνοπτικά διασκευασμένο, από το βιβλίο μας που σχολιάζει τον Ομηρικό Ύμνο « ΕΙΣ ΔΗΜΗΤΡΑ » .
«Και δια παρθενικής απαλόχροος ου διοίσιν,
ήτε δόμων έντοσθε φίλη παρά μητέρι μίμνει
ου πω έργα ιδυία πολυχρύσου Αφροδίτης,
ευ τε λοεσσαμένη τέρενα χρόα και λιπ΄ελαίω
χρισάμενη μύιη καταλέξεται ένδοθι οίκου
ήματι χειμερίω, ότ΄ ανόστεος όν πόδα τένδει
εν τ΄απύρω οίκω και ήθεσι λευγαλέοισιν ».
Σε μετάφραση
« Και δε φυσομανάει (ενν. Ο Βοριάς), απάνω στην τρυφερή παρθένα,
που μένει μέσα στο σπίτι μαζί με την καλή της μάνα, αμάθητη
ακόμα σχετικά με τα έργα της χρυσής Αφροδίτης, και που λούζει
το απαλό της το κορμί, αλείφεται με λάδι και ξαπλώνει σε δωμάτιο
εσωτερικό του σπιτιού κάποια μέρα χειμωνιάτικη, όταν
ο ανόστεος (ενν. ο δίχως οστά), τραγανίζει το πόδι του στο
σπίτι του, που δεν έχει καν φωτιά, μέσα στο ελεεινό του κονάκι »
Με την ανάγνωση του αποσπάσματος, αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, ότι δεν εννοεί τα πάντα. Κάτω από τα αινιγματικά λόγια κρύβονται Γνώσεις Εσωτερισμού, και μόνο με αυτές αποκαλύπτεται η ουσία.. Και για να είμαστε ειλικρινείς, η δική μας ερμηνεία ,που ακολουθεί, αφορά μόνο μια πλευρά του Επταπλού αποσυμβολισμού.
Η «τρυφερή παρθένα» αλληγορεί την Ουσία, που είναι γνωστή σαν «Κουνταλίνι». Αυτή, για τους περισσοτέρους από μας, παραμένει αδρανής μέσα στον αιθερικό σάκο της, στο Ιερόν Οστούν, στον κόκκυγα. Μένει στην αρχική της κατάσταση παγοποιημένη. Δεν έχει βγει από την εστία της (=μάνα). Δεν έχει περάσει από την «οδό» που φέρνει στα 'Ανω. Η «οδός» είναι ένας αιθερικός αγωγός με το όνομα Σουχιούμνα. Αν είχε φτάσει στην Ουσία ως πάνω, ως την κορυφή του κεφαλιού, θα είχε ενωθεί με την 'Αρρενα Αρχή, στο κέντρο αποθήκευσης της Ενέργειας – τσάκρα (=τροχό), που λέγεται Σαχασράρα. Για τον αναγνώστη, που δε γνωρίζει τη Σανσκριτική ορολογία, πληροφορούμε ότι οι τροχοί (=τσάκρας), στον αιθερικό άνθρωπο, είναι επτά. Ο κατώτατος στον κόκκυγα, λέγεται Μουλαντάρα. Εκεί φυλάγεται η Κουνταλίνι. Το ανώτατο τσάκρα, στην κορυφή, είναι η Σαχασράρα.'Οταν η Κουνταλίνι ανέβει ως πάνω, γίνεται η ένωσή της με την 'Αρρενα Αρχή, τον Σίβα. Επειδή λοιπόν η «παρθένα» δεν έχει κάνει αυτή την ένωση, το Γάμο, γι'αυτό και ο Ησίοδος τη συμβολίζει έτσι. Τονίζει ότι είναι αμάθητη στα γαμήλια έργα της Αφροδίτης. Φυσικά, η ένωση έχει πνευματικό χαρακτήρα, είναι η «σύμφυσης» των δύο Αρχών, του Νεοπλατωνικού Πορφυρίου.
«Η χειμωνιάτικη μέρα» του ποιήματος, σημαίνει τη χρονική διάρκεια, κατά την οποία η Ουσία, (κουλουριασμένη σαν το φίδι, 3½ κύκλους), μένει μόνη, στην κοκκυγική εστία. Η τυχόν ένωσή της θα πυροδοτούσε ολόκληρη την ανθρώπινη υπόσταση και η «χειμωνιάτικη μέρα» θα γινόταν «ανοιξιάτικη».
Ο αινιγματικός «Ανόστεος», που προβλημάτισε τους ξένους μελετητές (εξάλλου κανένας 'Ελληνας ως τώρα δεν καταπιάστηκε με τη σχολίαση των Ομηρικών κ.α. Ύμνων) σημαίνει την Ουσία, την αποθηκευμένη στο σάκο του Ιερού Οστού. Φυσικά, η αιθερική υπόστασή της, δεν έχει «κόκαλα» (=οστά), και γι'αυτό ονομάστηκε αλληγορικά «Ανόστεος». Λόγοι για την παραπλάνηση του αμύητου επέβαλαν να αποκληθεί η Ουσία την πρώτη φορά «παρθένα», και τη δεύτερη «Ανόστεος». Το «σπίτι» του δευτέρου είναι ίδιο με της «παρθένας», γι'αυτό και η συγκυρία της ταυτόχρονης αναφοράς τους. Ο χαρακτηρισμός «ελεεινό κονάκι», γίνεται σε σύγκριση με το ύψος του ανωτάτου τσάκρα, του ΧΡΥΣΟΥ, όπου τελείται ο Γάμος. Για τον ίδιο λόγο και η προϊσταμένη του Γάμου, η Αφροδίτη, λέγεται «χρυσή». Κι όταν λέγεται ότι ο Ανόστεος «τραγανίζει το πόδι του», εννοούν ότι εξακολουθεί η Ουσία να διατηρεί την κυκλική της μορφή. Δηλαδή το κεφάλι, δαγκώνει την ουρά (=πόδι). Είναι ο Ουροβόρος 'Οφις των Αλχημιστών. 'Οταν εκταθεί και ισιώσει γίνεται το ΕΝΑ. Η κυκλόμορφη στάση δείχνει παθητικότητα: ΜΗΔΕΝ, θνητότητα.
Ο «Ανόστεος» δεν είναι ούτε … «χταπόδι», μα ούτε και «καλαμάρι», όπως γράφουν σε αγγλική υποσημείωση σχολίων. Είναι αστείο και το υποθέτει κανείς και ασυμβίβαστο με όποια λογική. Αλλά η εξωτερική γνώση αδυνατεί να εισχωρήσει σε υπερβατικές ερμηνείες. Καταλήγει πάντα σε αδιέξοδο.
Το «σπίτι» του Ανόστεου στερείται φωτιάς. Γιατί η Ουσία μέσα στο σάκο, μένει παγοποιημένη. Γι'αυτό και η σκηνογραφία με το χειμώνα και το Βοριά που λυσσομανάει. Σίγουρα ο «Βοριάς» συμβολίζει την κάθοδο της Πράνας (αιθερικού αέρα), από την ειδική υποδοχή στο κεφάλι, που ονομάζεται Σουτράτμα. Να αναφέρουμε επίσης ότι δεν ταυτίζονται τα 7 τσάκρας με τους ενδοκρινείς αδένες. Τα τσάκρας απλά τους τροφοδοτούν. Δίχως την παροχή αύτη, ο αδένας ασθενεί. Από το Βοριά (=κεφαλή), η Ουσία-πράνα κατέρχεται προς τα κάτω (Νότος), και ένα τρίτο της αποθηκεύεται στον κόκκυγα. Εξάλλου:«και δια παρθενικής απαλόχροος ου διάησιν» (στ.519)
Αυτό σημαίνει, ότι με όλη του την ορμή ο «Βοριάς», δεν αγγίζει βλαπτικά καθόλου την «απαλή παρθένα», που λούζεται και αλείφεται αρώματα μέσα στο σπίτι της. Αλληγορικά: ετοιμάζεται για την ένωση.
Θα συνεχίσουμε τώρα με το β', απόσπασμα:
« Αλλ΄όποτ΄άν φερέσικος από χθόνος αμ΄φυτά βαίνει
Πληιάδας φεύγων, τότε δη σκάφος ουκέτι οινέων
Αλλ΄άρπας τε χαρασσέμεναι και δμώας εγείρει,
Φεύγειν δε σκιερούς θώκους και επί ηόα κοίτον
ώρη εν αμήτου, ότε τ΄ηέλιος χρόα κάρφει.
Τημούτος σπεύδειν και οίκαδε καρπόν αγίγειν
όρθρου ανιστάμενος ίνα βίος άρκιος είη. (571 – 576)
Μετάφραση:
«Αλλά όταν εκείνος που κουβαλάει το σπίτι του σκαρφαλώνει
από τη γη πάνω στα φυτά, για να ξεφύγει τις Πλειάδες,
τότε δεν είναι πια καιρός να σκάβεις τ'αμπέλια, αλλά
να ακονίζεις τα δρεπάνια σου και να ξεσηκώνεις τους
σκλάβους σου. Απόφευγε τα καθίσματα σε ισκιερούς
τόπους, όπως και το να κοιμάσαι ίσαμε την αυγή, κατά την
εποχή της συγκομιδής, όταν ο ήλιος κατακαίγει το σώμα.
Τότε να εργάζεσαι και να φέρνεις στο σπίτι τους καρπούς
Σου, όντας όρθιος από το χάραμα, για να εξασφαλίσεις τα
προς το ζην»
«Εκείνος που κουβαλάει το σπίτι του» αλληγορεί τον «Ανόστεο». Σαν το σαλιγκάρι (=φερέοικος), ελικοειδώς ανεβαίνει στον αιθερικό αγωγό, (Σουχιούμνα), και συνδέει τον κόκκυγα με την κορυφή. Ο αγωγός συμβολίζεται με «φυτό».
Η κυριολεκτική αντίληψη των στίχων, δεν οδηγεί σε κανένα συμπέρασμα. Γιατί, πως τάχα θα ξεφύγει ο Ανόστεος (φερέοικος) από τις πλειάδες, με μιαν αναρρίχηση; Μήπως οι Πλειάδες βρίσκονται στο έδαφος ; Και γιατί να «τις αποφύγει»;… Ολοφάνερα ΑΛΛΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ κρύβονται. Ο «φερέοικος» συμβολίζει την ανερχόμενη Ουσία. Με τον όρο «Πλειάδες» υπονοείται η Πολλαπλότητα του μορφικού κόσμου. ( Πλείων = συγκρ. του πολύς - πλειότερος, περισσότερος. Λεξικό Σταματάκου σελ. 797)
Η Πολλαπλότητα διάκειται δυσμενώς προς την ενότητα. Φυσικά, πρόκειται για αντίθεση προς το ταξίδι της επιστροφής στην Ενοποίηση. Αυτή είναι η αιτία που ο «φερέοικος» αποφεύγει τις Πλειάδες σκαρφαλώνοντας στο φυτό. Με τις Πλειάδες αλληγορούν το χαμηλό, πολυσύνθετο κόσμο των «πολλών» και των χωρισμένων. Η σωτηρία άρα είναι στην Ανάβαση που οδηγεί στον Ενοποίηση.
Συνεπώς, όταν η εποχή της Ανύψωσης έχει αρχίσει, δεν είναι καιρός να ασχολείσαι με την καλλιέργεια. Αυτό γίνεται όταν η Ουσία «κοιμάται» ή «λούζεται». Τώρα, που ξεκίνησε το ταξίδι για 'Ενωση, δεν ταιριάζει να «σκάβεις τα αμπέλια». Τα αμπέλια είναι αναρριχώμενα, όπως ο «φερέοικος», ο «Ανόστεος» και η «παρθένα». Με τα αμπέλια συμβολίζεται ο Διόνυσος. Ο Εσωτερικός Εαυτός που τώρα ξεκινά την 'Ανοδο στην Εκδήλωση. 'Εχει ξεπερασθεί το «σκάψιμο» πια. Πρέπει να σε απασχολεί το ξεσήκωμα των δυνάμεων (=δούλοι), για την προώθηση της Ουσίας. Τα «δρεπάνια» είναι η δυνατότητα αποκοπής από το Χρόνο.
Αν ο Ησίοδος συνιστά να μην κάθεσαι σε τόπους ισκιερούς, εννοεί ότι ο ήδη φωτιζόμενος άνθρωπος, πρέπει να αποφεύγει κάθε σκότος. Αν δεν εννοεί αυτό, τότε υπάρχει αντίφαση. Γιατί, πως μας συνιστά να «αποφύγουμε τη σκιά», ενώ σύγκαιρα ξέρει ότι κατά την εποχή συγκομιδής: «ο ήλιος κατακαίγει το σώμα», άρα η ερμηνεία ξεπερνά την κυριολεκτική.
Αν συνιστά επαγρύπνηση, αποφυγή «ύπνου», γιατί τώρα άρχισε η δράση προς την Ενότητα. Η «συγκομιδή» αφορά την συλλογή των καρπών που προέρχονται από τους κόπους αποφυγής των «Πλειάδων».
Θα δώσουμε ακόμα εδώ, για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ίσως, έναν αποσυμβολισμό θέματος που κρύβεται στον Ομηρικό Ύμνο ΕΙΣ ΔΗΜΗΤΡΑ. Η θεά καταφεύγει στην Ελευσίνα, γίνεται ΤΡΟΦΟΣ του Δημοφώντα, παιδιού του Κελεού και Ματάνειρας. Η αποκωδικοποίηση με το φυσιολογικό κλειδί, ξεσκεπάζει τις ως τώρα άγνωστες πτυχές του Ύμνου.
Εδώ, στο μύθο αυτό, έχουμε τη διαδικασία δημιουργίας ΘΥΡΟΞΙΝΗΣ στο θυρεοειδή αδένα – ή Βισχιούντα Τσάκρα. Η Δήμητρα είναι η ορμόνη τυροσίνη. Η τυροσίνη, ξέρουμε, κατεβαίνει από την υπόφυση – 'Αζνα Τσάκρα-, και φτάνει στο θυρεοειδή αδένα. Αυτός εκπροσωπεί το ανάκτορο της Ελευσίνας με τους δύο κλάδους, δηλ. το λατινικό V, (Visiouda), που αντιστοιχούν στον Κελεό (άρρενα), και στην Μετάνειρα (θήλεια).
Αφού φτάσει η τυροσίνη στον Θυρεοειδή αδένα, ενώνεται με τα αποθηκευμένα μόρια ιωδίου. 'Ετσι παράγεται η θυροξίνη, ορμόνη απαραίτητη στον μεταβολισμό. Η Δήμητρα κατεβαίνει από την Κρήτη (Κεφαλή - Υπόφυση ) και γίνεται ΤΡΟΦΟΣ του Δημοφώντα. Πρόκειται για την αποκάλυψη μέσα στον Ύμνο της διαδικασίας, μεταβολισμός - θρέψη, που πρωτοστατεί η Τυροσίνη για την δημιουργία της Θυροξίνης. Η αλληγορική καύση, συμβολίζεται με την κάθε βραδινή καύση του Δημοφώντα από την Θεά.
'Οταν η τυροσίνη επιτελέσει την ένωση με το αποθησαυρισμένο ιώδιο του θυρεοειδούς, ο αδένας (με την Μετάνειρα εκπρόσωπο) εμποδίζει τη Δήμητρα να ενώνεται με το ιώδιο, αφού η ακατάσχετη κάθοδος τυροσίνης δημιουργεί τον υπέρ-θυρεοειδισμό. 'Ετσι ο Ύμνος παριστάνει την Μετάνειρα να ανακόπτει το έργο της Δήμητρας.
Μονολότι, ομολογουμένως επιγραμματικά τα σχόλια αυτά, νομίζουμε ότι μπορούν να αποδείξουν τι είναι δυνατόν να αλληγορούν οι απλησίαστοι αυτοί Αρχαίοι Ελληνικοί στίχοι και η Παράδοση. Στα χέρια του κάθε ειλικρινούς ερευνητή είναι τα κλειδιά του συμβολισμού και του αποσυμβολισμού των μύθων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου