Κατά την Αρχαία Σοφία όταν η ανθρωπότητα προικίστηκε με σκέψη, τότε εμφανίστηκε στον πλανήτη μια ενιαία θρησκεία, που την ονόμαζαν «Σοφία-Θρησκεία». Αυτή υπήρξε το λίκνο από το οποίο μεταλαμπαδεύτηκαν όλες οι μεταγενέστερες θρησκείες και ήταν η διαδεδομένη πνευματική επιστήμη του αρχαίου και προϊστορικού κόσμου. Η ύπαρξή της είναι εμφανής στα ιερά κείμενα όλων των εθνών, καθώς και στις διδασκαλίες των μεγάλων μυημένων, ενώ η παρουσία αυτής της σοφίας-θρησκείας έστω και σε ψήγματα, είναι πάντοτε ένα έρεισμα για πνευματική μαθητεία και μια παρακίνηση προς την αρετή.
Η ενιαία αυτή εσωτερική παράδοση που ήταν γνώση και λατρεία μαζί, με την πάροδο των ετών χωρίστηκε σε δύο γραμμές. Στη γραμμή της θρησκείας και στη γραμμή της απόκρυφης γνώσης. Όσο η ανθρωπότητα τυλιγόταν από τα πέπλα του εγωισμού και της πονηριάς και όσο ξεμάκραινε από την πνευματική της φύση, η γνώση-σοφία χωρίστηκε από τη θρησκεία. Έγιναν δύο διαφορετικά συστήματα προσέγγισης του Θείου, το ένα, η θρησκεία, μόνο να πιστεύει και να μην ερευνά, το άλλο, η γνώση, να πιστεύει αφού πρώτα ερευνά.
Μέσω της θρησκείας παρουσιάστηκε η εσωτερική ζωή με σύμβολα και παραβολές (θεολογία) και επεβλήθη η ηθική, ενώ η πνευματική γνώση κρύφτηκε από τους πολλούς και μεταφέρθηκε στις μέρες μας μέσω μύησης και από δάσκαλο σε μαθητή.
Το σύνολο της μυστικής γνώσης – που κανένας δεν μπορεί να το γνωρίζει στην πληρότητά του – είναι αυτό που σήμερα ονομάζεται Θεοσοφία ή «θεία γνώση».
«Λέμε, λοιπόν, ότι η Θεοσοφία δεν είναι μία θρησκεία, αλλά η ίδια η ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ο μοναδικός δεσμός της ενότητας, που είναι τόσο παγκόσμιος και περιεκτικός ώστε ουδείς άνθρωπος , ούτε ένα μέρος – από τους θεούς και τους θνητούς έως τα ζώα, το χορτάρι και το άτομο – μπορεί να είναι έξω από το φως του. Επομένως, κάθε οργάνωση ή σώμα με σχετικό τίτλο θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι μια ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ.»
Ο όρος θρησκεία, προέρχεται στην Αγγλική από το λατινικό relegere που σημαίνει «ενώνω» ή «συγκεντρώνω». Ετυμολογικά, στην Ελληνική, προέρχεται από το θεραπεύω και το θράνος. Το μεν θεραπεύω σημαίνει ότι υπηρετώ και φροντίζω, ενώ το θράνος σημαίνει το υποστήριγμα. Στα Σανσκριτικά η ίδια ιδέα αποδίδεται με τον όρο dharman, που σημαίνει τον νόμο.
Είναι από τη Μητέρα-Πηγή, τη Σοφία-Θρησκεία, από την οποία πήγασαν όλες οι διαφορετικές «θρησκείες». Γεγονός είναι ότι καθεμία με τον καιρό χρωματίστηκε με προσωπικές απόψεις και ενδιαφέροντα και έτσι διαχωρίστηκαν μεταξύ τους μόνο για να προκαλέσουν σέκτες, φανατισμούς και εχθρότητες.
Η ανθρωπότητα χρησιμοποίησε τις θρησκείες ως δικαιολογία για κατακτήσεις είτε ατομικές είτε λαϊκές. Αν και πολίτες του ιδίου κράτους, άτομα διαφορετικών πίστεων βασανίζονται από εχθρότητες που οφείλονται κυρίως στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
Η ιερή γνώση παράλληλα με την μακρόχρονη εμπειρία και τον εν όψει κίνδυνο μιας νέας σύρραξης με το πρόσχημα των φαινομενικά διαφορετικών θρησκειών, υπαγορεύει την επαναφορά όλων των θρησκειών στην ενιαία τους «κολυμπήθρα».
Ήλθε η ώρα για την ανθρωπότητα να συλλάβει την έννοια της ενότητας της ζωής και την ανάγκη για συνύπαρξη. Γνώση και θρησκεία θα πρέπει να επανεύρουν στην κοινή τους πηγή, τη «Σοφία-Θρησκεία».
«Θρησκεία είναι, στην ευρύτερη έννοιά της, αυτό που συνδέει όχι μόνον όλους τους ανθρώπους αλλά επίσης όλα τα Όντα και τα πράγματα ολόκληρου του Σύμπαντος σε ένα μεγάλο σύνολο» λέει η Ε.Π.Μ….
… Κατ’αυτόν τον τρόπο, η ενότητα του καθετί στο σύμπαν προϋποθέτει και δικαιολογεί την πίστη μας στην ύπαρξη μιας γνώσης που είναι και επιστημονική, και φιλοσοφική και θρησκευτική, και θα πρέπει να ονομάζεται στην ολότητά της και την παγκοσμιότητά της με τον διακριτό όρο ΣΟΦΙΑ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ.»
Κάθε άνθρωπος είναι μια πνευματοψυχή που, αν και γεννημένη από την ίδια Παγκόσμια Πηγή, έχει τη δική του πνευματική ταυτότητα, θα λέγαμε τη δική του αποκλειστική σφραγίδα. Για τούτο ο καθένας από μας ακολουθεί τον δικό του δρόμο, αυτόν που του προσδιορίζουν οι έμφυτες τάσεις του αποκτημένες διαμέσου των προσωπικών του εμπειριών.
Η θρησκεία βέβαια είναι ένας τρόπος ευγενικός, τρυφερός και ανώδυνος, που επιδιώκει την ηθικοποίηση του ανθρώπου. Δημιουργεί στον άνθρωπο συγκίνηση και δέος για τον προσωπικό του Θεό, του αποκαλύπτει έναν ανώτερο κόσμο για ανταμοιβή και έναν κατώτερο κόσμο για τιμωρία και έτσι τον αφυπνίζει συνειδησιακά.
Η θρησκεία είναι απαραίτητη όσο και ο αέρας που αναπνέουμε και θα εξυπηρετεί περισσότερο τον σκοπό της αν επανασυνδεθεί με το άλλο τμήμα της «τη Σοφία» που υποβαστάζει τη γνώση για την αδιάρρηκτη ενωτική σχέση όλων των ειδών της ζωής, αυτή τη σχέση που ονομάζεται «παγκόσμια αδελφότητα».
Με δεδομένο τα θεμελιώδη Θεοσοφικά αξιώματα που είναι
- Ο σχηματισμός ενός πυρήνα Παγκόσμιας Αδελφότητας, αδιακρίτως φυλής, πίστης ή χρώματος, και
- Τη συγκριτική μελέτη των αρχαίων και νέων θρησκειών, φιλοσοφιών και επιστημών,
μια νέα θρησκεία ή η νέα θρησκεία, θα πρέπει να αγκαλιάσει όλα τα μέχρι τούδε γεννήματα της Μίας Θρησκείας-Σοφίας, σεβόμενη τις προσωπικές ανάγκες λατρείας των πιστών τους.
Η νέα θρησκεία δεν θα πρέπει να επιβάλλεται αλλά να προστατεύει κατανοώντας τις ανάγκες των λαών και να προσφέρει εκείνη τη γνώση που θα απαλλάξει τον άνθρωπο από τη χωριστικότητα και τον φανατισμό, καταστάσεις που προέρχονται από την ιδιοτέλεια. Η νέα θρησκεία θα πρέπει να είναι η θρησκεία της Αγάπης, της Αλληλεγγύης, του Αλτρουϊσμού, και της Ανοχής, στην πράξη και όχι στα «χαρτιά». Η πνευματική γνώση και όχι η θεολογία θα είναι το στήριγμα και ο σύμμαχός της και αυτή η θεία γνώση που αναπτύσσει τον σεβασμό προς κάθε είδος ζωής, τη δικαιοσύνη και τη σοφία, θα εξελίσσει και θα διευρύνει την ανθρώπινη συνειδητότητα.
Κάποια μέρα, όχι σύντομα, η Σοφία-Θρησκεία θα ξαναβρεί την πρωταρχική θέση της και τότε θα είναι η Μία Ενιαία Σοφία-Θρησκεία και πάλι στον πλανήτη μας, όταν η ανθρωπότητα θα είναι σε θέση να πραγματοποιεί και να βιώνει την εσωτερική ενότητα στη γη.
Στην ερώτηση αν θα φοβόμουν την εμφάνιση μιας καινούριας θρησκείας, απαντώ: την αναμένω, γιατί είναι «ανάγκη των καιρών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου