Κάθε πολιτικό σύστημα που στηρίζεται στην νομιμοποίηση μέσω της ψήφου, ανεξάρτητα από τη μορφή του πολιτεύματος, έχει την τάση να κλείνεται, να αυτοαναπαράγεται και να δημιουργεί μια κλειστή διαπλεκόμενη ολιγαρχία.
Η σχηματιζόμενη ολιγαρχία, προκειμένου να αποφύγει την κοινωνική εμπλοκή στο εσωτερικό της εφευρίσκει θεσμικούς τρόπους αυτονόμησης από την κοινωνία ενώ ταυτόχρονα την νέμεται για να επιβιώνει. Αυτός είναι ένας φυσικός κοινωνικοπολιτικός νόμος και παρατηρείται σε όλες τις χώρες, σε όλες τις κοινωνίες, σε όλες τις εποχές και σε όλα τα κοινωνικά και πολιτικά συστήματα.
Η παγίδα στην οποία πέφτει η κάθε κοινωνία και ιδίως η ελληνική είναι η ψήφος. Αφού λοιπόν οι πολίτες ψηφίζουν και επιλέγουν αυτούς που επιλέγουν, κανείς πλέον δεν μπορεί να ζητά ευθύνες από το πολιτικό σύστημα. Αυτό είναι η μεγαλύτερη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και η μεγαλύτερη λαϊκή παγίδα. Για να γίνει κατανοητό αυτό ας παρομοιάσουμε το κομματικό σύστημα με ένα σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων από το χώρο της φυσικής.
Είτε ένα από τα συγκοινωνούντα δοχεία είναι χονδρό (μεγάλο κόμμα) είτε πολύ λεπτό (μικρό κόμμα) το υγρό που πέφτει μέσα (ψήφοι) ισορροπεί στο ίδιο ύψος. Ακόμα και αν αφαιρέσουμε υγρό από μέσα (αποχή, λευκό, άκυρο) το σύστημα θα ισορροπήσει ξανά έστω και πιο κάτω. Αυτό γίνεται γιατί το σύστημα είναι κλειστό και αυτονομημένο από το περιβάλλον του. Όπως βλέπουμε η ψήφος των πολιτών μπορεί να γεμίζει τα διάφορα δοχεία, αλλά αμέσως μετά την ψηφοφορία το σύστημα αυτονομείται και ισορροπεί. Αυτό το κλειστό σύστημα είναι στατικό και δεν διαθέτει μέσα του κοινωνική ενέργεια, αλλά και ούτε θέλει να πάρει κοινωνική ενέργεια γιατί κάτι τέτοιο θα χαλάσει την ισορροπία του.
Τι πρέπει να κάνουμε;
Θα πρέπει να ενώσουμε το σύστημα με το περιβάλλον του. Να κάνουμε το σύστημα δυναμικό. Αν λοιπόν βυθίσουμε μέσα στο σύστημα δύο ακροδέκτες των οποίων οι δύο άλλες άκρες συνδέονται με τη λαϊκή «μπαταρία», τότε θα διοχετευτεί στο σύστημα λαϊκή ενέργεια, θα αποκτήσει κινητικότητα και θα παράγει έργο ανάλογα με τις τάσεις και τις εντάσεις της λαϊκής «μπαταρίας».
Πρέπει λοιπόν να εισαχθούν θεσμοί στο Σύνταγμα που θα ενώνουν συνεχώς το πολιτικό σύστημα με το κοινωνικό «ηλεκτρικό πεδίο» ώστε το σύστημα να γίνει ανοιχτό και δυναμικό διαρρεόμενο διαρκώς από λαϊκή ενέργεια. Για παράδειγμα, δημοψηφίσματα με λαϊκή πρωτοβουλία για κάθε θέμα, ακόμα και αυτό του Συντάγματος, νόμοι με λαϊκή πρωτοβουλία, εσωκομματική δημοκρατία με αποφασιστική συμμετοχή των κομματικών μελών στις αποφάσεις των κομμάτων, αποφασιστική συμμετοχή των πολιτών στους θεσμούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, άμεση εκλογή της κυβέρνησης από το λαό, ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης κ.λ.π.
Αν περιμένουμε απλά να αλλάξουμε την κατάσταση μόνο με την ψήφο μας κάθε τέσσερα χρόνια επιλέγοντας ένα άλλο δοχείο (κόμμα) ή πρόσωπο από το κομματικό σύστημα, ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
Toυ Πέτρου Χασσάπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου