Όλη η αλήθεια για το χρέος και ελλείμματα και πως θα σωθούμε!

Από την Μαρία Νεγρεπόντη - Δελιβάνη

Ένα βιβλίο που σοκάρει με τις αποκαλύψεις του...!

Το νέο αυτό βιβλίο της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη διαπνέεται από την προσπάθειά της να ανατρέψει τις εγκληματικές συνέπειες της εκστρατείας διεθνούς διασυρμού μας, ως λαού δήθεν ανεύθυνου, που ξοδεύει χωρίς να σκέπτεται, που ρέπει επικίνδυνα προς την κραιπάλη και τη διαφθορά, που είναι εκ φύσεως τεμπέλης, αναξιόπιστος και διεφθαρμένος και γι’ αυτό του αξίζει να τιμωρηθεί σκληρά και παραδειγματικά.

Με αδιάβλητα επιχειρήματα αποδεικνύεται, στις σελίδες αυτού του βιβλίου, το πόσο έωλη είναι η προσπάθεια απόδοσης ευθυνών στη λιλιπούτεια Ελλάδα, για το πρόβλημα της υπερχρέωσης, ενόσω εξαιτίας του καταποντίζεται ήδη ολόκληρη η ΕΕ-ευρωζώνη. Αντιθέτως, κατά τη συγγραφέα του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας, το αξεπέραστο εξαρχής πρόβλημα της Ευρώπης εντοπίζεται στην ένωση ανομοιογενών οικονομιών, με τόσο διαφορετικές διαρθρώσεις και με τόσο άνισο αναπτυξιακό επίπεδο.

Το πρόβλημα της ΕΕ επιβαρύνθηκε, ακόμη περισσότερο στη συνέχεια, εξαιτίας της πρόωρης και μη επαρκώς μελετημένης δημιουργίας του κοινού νομίσματος, αλλά και εξαιτίας της ατυχέστατης μακροοικονομικής της πολιτικής, που αποδείχθηκε μοιραία για τα λιγότερο προηγμένα μέλη της.

Κάθετα εναντίον του Μνημονίου και του απερίγραπτου συνονθυλεύματος που το ακολουθεί, ως Λερναία Ύδρα, η συγγραφέας αναλύει διεξοδικά τους λόγους, για τους οποίους είναι ουτοπική, αλλά και εγκληματική η προσμονή λύσεων από προγράμματα, που έχουν αποτύχει παντού, όπου αυτά εφαρμόστηκαν, καθώς και από μέτρα που εκκινούν από εσφαλμένη διάγνωση των προβλημάτων.

Και ενώ, ένα πρόγραμμα ταχύρρυθμης ανάπτυξης, που να βασίζεται αρχικά σε σημαντικές δημόσιες επενδύσεις, αδιαφορώντας για τη βραχυχρόνια αύξηση του ελλείμματος, θα ήταν η λύση, η ελληνική οικονομία αντιθέτως-και όχι μόνο- καταστρέφεται μεθοδικά κάτω από τις στραγγαλιστικές συνταγές πρόκλησης βαθιάς ύφεσης, που της επιβάλλονται από την τρόικα, και που γίνονται πειθήνια αποδεκτές από την κυβέρνηση. Εξάλλου, παρότι αποδείχθηκε περίτρανα, από επίσημες κυβερνητικές μετρήσεις, ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας δεν είναι υπερμεγέθης, αλλά αντιθέτως ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων εμπίπτει απολύτως, ως ποσοστό, στο μέσο όρο των κρατών-μελών της ΕΕ-ευρωζώνης, ωστόσο η εκατόμβη των δημοσίων υπαλλήλων επιταχύνεται, με σπασμωδική πια προσφυγή σε πρωτόγνωρα μέτρα. Όσο κι αν είναι αδιανόητο, τα κωμικοτραγικά αυτά μέτρα εκκινούν από ηθελημένη σύγχυση ανάμεσα σε πρόβλημα μεγέθους και σε πρόβλημα αναποτελεσματικότητας του ελληνικού δημόσιου τομέα. Σύγχυση που εξηγείται ολοκληρωτικά από το μένος, που διακατέχει τους φανατικούς νεοφιλελεύθερους, εναντίον οτιδήποτε φέρει δημόσια οσμή. Και ενώ η αντιμετώπιση της χαμηλής αποτελεσματικότητας θα απαιτούσε τη λήψη ποιοτικών μέτρων, οι ζωές χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και των οικογενειών τους κονιορτοποιούνται, με πρωτοφανή βαναυσότητα, εξαιτίας της εφαρμογής των πιο βάρβαρων ποσοτικών μέτρων.

Ακόμη, η συγγραφέας του συγγράμματος αποκαλύπτει ότι το σύνολο σχεδόν των μεταρρυθμίσεων, που επαγγέλλονται από την τρόικα και την άβουλη ελληνική κυβέρνηση, ως δήθεν απαραίτητες και ως δήθεν σωτήριες, είναι διαμετρικά αντίθετες αυτών που επιβάλλεται να επιχειρηθούν. Ως κορωνίδα των εσφαλμένων μεταρρυθμίσεων η συγγραφέας αναφέρεται στις τραγικές μεταβολές που υλοποιήθηκαν στην ελληνική αγορά εργασίας, και που την επανέφεραν στο ισχύον καθεστώς του σκοτεινού Μεσαίωνα.

Η λύση που προτείνεται, στο ανά χείρας βιβλίο, και που γίνεται λιγότερο αποτελεσματική με την κάθε μέρα που περνά, είναι η βροντερή καταγγελία του Μνημονίου και των συνοδευτικών του, με ταυτόχρονη προσφυγή σε πρόγραμμα επιθετικής ανάπτυξης, που να ενισχύεται από δικαιότερη αναδιανομή του εισοδήματος.

Οι αναμφισβήτητοι κίνδυνοι μιας τέτοιας απόφασης οφείλουν, αναγκαστικά, να συγκριθούν με την οικτρή κατάσταση στην οποία η χώρα μας έχει περιέλθει. Κατάσταση πλήρους εξαθλίωσης και υποδούλωσής μας, για δεύτερη φορά, κάτω από τη βαριά γερμανική μπότα. Κατάσταση, που δεν αφήνει ελπίδα φωτός στο ατέλειωτο τούνελ που έχουμε εγκλωβιστεί. Και αναφορικά με το ακριβό μας ευρώ, και τη μισητή δραχμή, θα ήταν τώρα περισσότερο από ποτέ ρεαλιστική η λήψη υπόψη τής, όντως, υψηλής πιθανότητας διάλυσης της ΕΕ-ευρωζώνης, εις τα εξ ων συνετέθησαν. Η, ακόμη, η μετάλλαξή τους σε σχήμα στο οποίο δεν θα υπάρχει θέση για την Ελλάδα.

Η συγγραφέας του ανά χείρας έργου υποστηρίζει ότι το δημόσιο χρέος, και κυρίως ο τρόπος που επιλέγεται για την αντιμετώπισή του, αποτελεί όχημα για την εμπέδωση μιας σύγχρονης αποικιοκρατίας. Η Ελλάδα γίνεται, έτσι, το πειραματόζωο της πρώτης ευρωπαϊκής αποικίας, ανοίγοντας διάπλατα την οδό και για τις λοιπές υπερχρεωμένες οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου.

Πράγματι, η συνεχής εξάρτηση από δάνεια, που όχι απλώς αδυνατεί να αποπληρώσει, αλλά που επιπλέον αυξάνουν το χρέος της, χωρίς και να περιορίζουν το έλλειμμα, καταδικάζουν την Ελλάδα σε δια βίου συνθήκες πτώχευσης. Καθώς η νέα συνθήκη ανταγωνιστικότητας, που προωθεί η Γερμανία, έρχεται να συμπληρώσει τη συνθήκη σταθερότητας- υπεύθυνη εν πολλοίς για την κατάρρευση του ευρωπαϊκού Νότου- η Ελλάδα θα πορεύεται για δεκαετίες, χωρίς αναπτυξιακή δυναμική, αλλά με στραγγαλιστική λιτότητα. Η αποστολή της θα είναι η εξασφάλιση εξευτελιστικά φθηνού, αλλά και επαρκώς εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού, για τις ανάγκες του πλούσιου ευρωπαϊκού Νότου, και κυρίως της Γερμανίας.

Έτσι, ουσιαστικά, η χώρα μας δεν έχει επιλογές, αλλά η άμεση καταγγελία Μνημονίων, Μεσοπρόθεσμων και λοιπού θλιβερού συνονθυλεύματος, αποτελεί τη μοναδική ελπίδα επιβίωσής της. Γιατί, οι όποιες ουτοπίες περί της ύπαρξης δήθεν αλληλεγγύης και συνοχής, στους κόλπους της ΕΕ-ευρωζώνης θα πρέπει προ πολλού να έχουν διαλυθεί, ακόμη και στη συνείδηση των πιο αισιόδοξων συμπατριωτών μας. Αν υπάρχουν, ακόμη, περιθώρια παραμονής μας στην ΕΕ-ευρωζώνη με όρους ανεκτούς και λιγότερο εξαθλιωτικούς από αυτούς που ήδη μας επιβάλλονται, θα τους εξασφαλίσουμε αποκλειστικά και μόνο αν κατορθώσουμε να αποδείξουμε στην κυρία Μέρκελ και στους πέριξ αυτής ότι η αποχώρησή μας θα τους δημιουργήσει ανυπέρβλητα προβλήματα.

Στο μεταξύ η τρόικα καταστρέφει, με ολοένα επιταχυνόμενους ρυθμούς, όχι απλά και μόνο την υφιστάμενη παραγωγική βάση της οικονομίας μας, αλλά και τη μελλοντική, αποκλείοντας ακόμη και στο απώτερο μέλλον την ανόρθωσή της. Αφού οι Τροϊκανοί ξερίζωσαν το σύνολο των ρυθμίσεων της αγοράς εργασίας, που την ξεχώριζαν από εργασιακό μεσαίωνα, και αφού διέβαλαν με μεθόδους γκεμπελικής έμπνευσης τον δημόσιο τομέα, στρέφοντας εναντίον του τον ιδιωτικό, τώρα ζητούν ανυπόμονα το αίμα –προς το παρόν- 30.000 δημοσίων υπαλλήλων, καθώς και το άμεσο ξεπούλημα ολόκληρης της Ελλάδας, με οποιουσδήποτε όρους.

Εκκινώντας από άκρατο νεοφιλελεύθερο φανατισμό, που διακρίνεται από έντονα αλλεργικά φαινόμενα απέναντι σε οτιδήποτε προέρχεται από το δημόσιο, η τρόικα αποφάσισε ότι έχουμε υπερμεγέθη δημόσιο τομέα –παρότι κάτι τέτοιο ουδόλως προκύπτει από τα επίσημα στατιστικά δεδομένα, που αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή ότι το μέγεθός του εμπίπτει απολύτως στο μέσο όρο των κρατών μελών της ΕΕ-ευρωζώνης- και προχωρεί ακάθεκτη στο άμεσο «κούρεμά του». Επείγεται, δηλαδή, η τρόικα, να αφαιρέσει ουσιαστικά τη ζωή από χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους, και από τις οικογένειές τους, εκβιάζοντάς μας ότι διαφορετικά δεν θα εγκρίνει την αναμενόμενη δανειακή μας δόση. Πρόκειται για ανθρωποθυσίες, που παραπέμπουν στους αρχαίους χρόνους, και είναι να απορεί κανείς για το πώς η κυβέρνηση, αλλά και η πλειοψηφία των ΜΜΕ αναλώνονται στην αναζήτηση μεθοδεύσεων, που θα προλάβουν τη δημιουργία προβλημάτων, γύρω από τη εκτέλεση του συλλογικού αυτού εγκλήματος, και όχι τρόπων που θα το αποτρέψουν.

Είναι απολύτως ανθρώπινο και κατανοητό, ο καθένας μας να φοβάται τι θα του συμβεί αν τα σπάσουμε με την τρόικα, και άλλωστε η δική μας κυβέρνηση κάνει ότι είναι δυνατόν για να μεγεθύνει τον πανικό. Ωστόσο, οι συνθήκες της κόλασης που ζούμε, μας είναι γνωστές. Πρόκειται για καθεστώς χωρίς ελπίδα. Ελπίδα μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα από την ανάπτυξη, που φυσικά αποκλείεται παντελώς στο τροϊκανικό περιβάλλον. Αλλά, και θα αποκλείεται δια παντός στο προσεχές μέλλον, όταν θα έχει συντελεστεί το επαίσχυντο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας.

Είναι, λοιπόν, σαφές ότι δεν έχουμε καιρό. Ας συνειδητοποιήσουμε, όσο γίνεται γρηγορότερα, ότι οι εταίροι μας δε συμφωνούν μεταξύ τους, είναι κατώτεροι των περιστάσεων, και ουσιαστικά αναζητούν τρόπους για να μας απομονώσουν, προσπαθώντας, απλώς, να κερδίσουν χρόνο, για να μας αποβάλλουν ως βαρίδιο. Ας αναλογιστούμε, ακόμη, ότι και το ευρώ χαροπαλεύει. Πρέπει, λοιπόν, να βιαστούμε….

Από τις Εκδόσεις Ιανός

Πηγή