Βενιζέλος για ΑΤΕ:Οι δανειστές μας δεν ήθελαν την ύπαρξη μιας κρατικής τράπεζας

Ο  πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος μιλώντας στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, υποστήριξε  ότι οι δανειστές της χώρας άσκησαν πολύ μεγάλη πίεση και απείλησαν ότι δεν θα γίνει ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αν υπάρχει μια τράπεζα κρατική, ειδικού σκοπού (όπως η ΑΤΕ).
Η απόφαση ελήφθη σε τεχνικό επίπεδο από την ΕΚΤ και την Τράπεζα της Ελλάδος, ενώ  είχε προηγηθεί άτυπος διάλογος μεταξύ της ΤτΕ και των άλλων τραπεζών, προκειμένου να βολιδοσκοπηθούν οι προθέσεις τους σε σχέση με την ΑΤΕ.

Τέλος, σημείωσε ότι το βασικό ήταν να σωθούν οι θέσεις του προσωπικού με την πλήρη απορρόφηση του όλου δικτύου και όλου του προσωπικού, με πλήρη διασφάλιση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Νέο βίντεο πολιτικού και εθνικού περιεχομένου από την Κατερίνα Μουτσάτσου

 Και νέο πολιτικό βίντεο από την Κ. Μουτσάτσου. "Ωδή στη χαμένη χαρά". Ακούραστη η Κατερίνα Μουτσάτσου στην προσπάθεια της ενάντια σε ένα νεοφιλελεύθερο και απάνθρωπο κόσμο, δημιούργησε ένα νέο πολιτικό βίντεο και το ανέβασε στο youtube.

Τίτλος «Ωδή στη χαμένη χαρά», παραφράζοντας τον τίτλο της 9ης Συμφωνίας του Μπετόβεν, «Ωδή στη Χαρά», η οποία έχει...χρησιμοποιηθεί ως ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Υπό τη μουσική υπόκρουση της Ωδής, η Κατερίνα βρίσκεται σε μια παραλία και γράφει στην άμμο τις αξίες της Ένωσης και του Ευρωπαϊκού – Ελληνικού Πολιτισμού, που τις σβήνει το κύμα.
Λέξεις όπως Δημοκρατία, Αλληλεγγύη, Έθνη, Αξιοπρέπεια αλλά και Δουλειές, Κοινωνική Περίθαλψη, βλέπουμε να τις… παίρνει η θάλασσα.


Η ηθοποιός έγραψε σχετικά στο youtube, στο κείμενο που συνοδεύει το βίντεο:

Occupy E.U.
«Η Ωδή της Χαράς» του Μπετόβεν (1785) είναι ο επίσημος ύπνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.)
Η «Ωδή της Χαμένης Χαράς» είναι μια μεταφορά για τη σημερινή κατάσταση με την οποία έρχονται – και θα έρχονται – σταδιακά αντιμέτωποι οι λαοί της Ευρώπης – οι Έλληνες όντας οι πρώτοι επιτηθέμενοι με τον πιο βίαιο τρόπο.
Στο όνομα μιάς «Ένωσης» όλο και πιο αντι-δημοκρατική – μολυσμένη από τη διαφθορά της πολιτικής της Ελίτ, των διεθνών τραπεζιτών, των πολυεθνικών, και των μέσων μαζικής ενημέρωσης – ψέματα, εκβιασμοί, ηθικολογίες, και «αποδιοπομπαίοι τράγοι», χρησιμοποιούνται για την υποδούλωση των λαών, καταστρέφοντας τις ζωές των ανθρώπων, και τη δημοκρατία.
http://skandalistis.blogspot.gr/2012/07/lifestyle.html

Στην υγειά του μ@λ@κ@! με την ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Στα ξαφνικά και με μισόλογα, το «υγιές» κομμάτι της Αγροτικής Τράπεζας μεταβιβάστηκε στην Τράπεζα Πειραιώς. Το «ασθενές» κομμάτι της Αγροτικής Τράπεζας που απομένει, θα το λουστούμε εγώ κι εσύ, μαλάκα. Οι μαλάκες!
 Ο Σάλλας και πάλι πρώτος μάγκας. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Τράπεζας της Ελλάδας «Η διαφορά της αξίας των μεταφερόμενων στοιχείων ενεργητικού και παθητικού καλύπτεται από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας». Μπερεκέτι. Το αφεντικό τρελάθηκε και μοιράζει τράπεζες.
 
 Το καλύτερο; «Κύκλοι του υπουργείου Οικονομικών» χαρακτήρισαν το δωράκι της ΑΤΕ στον Σάλλα ως «σημαντικό βήμα για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος και τη βελτίωση της ρευστότητας στην αγορά».
 
 Αν είναι έτσι, τότε γιατί να δώσουμε τα 50 δισ. στις Τράπεζες; Δεν τα χρειάζονται πια. Πρώτον, έγινε «σημαντικό βήμα για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος» και δεύτερον θα βελτιωθεί η ρευστότητα στην αγορά. Με ποιον τρόπο; Μαγικό! Το ραβδάκι του Σαμαροβενιζελοκουβέλη θα κάνει πάλι το θαύμα του.
 
 Θαύματα παντού! Η ΑΤΕ κρίθηκε απλώς «μη βιώσιμη». Από ποιον; Πώς; Γιατί; Τα στοιχεία, ρε παιδιά. Πώς τη βαφτίσαμε «μη βιώσιμη» την ΑΤΕ και εμφανίστηκε ο Σάλλας για να κάνει τον σωτήρα των εργαζομένων και των καταθετών; Να προσκυνήσουμε όλοι μαζί τον Σάλλα, ρε παιδιά! Να το ξαναπώ: Ο Σάλλας πήγε και έσωσε το ΥΓΙΕΣ κομμάτι της ΑΤΕ! Το κερδοφόρο, δηλαδή! Έγινε κατανοητό τώρα;
 
 Το υπόλοιπο θα το πληρώσουμε εμείς! Γιατί; Γιατί έτσι γουστάρει ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, Κουβέλης και η Τρόικα. Λογαριασμό θα μας δώσουν; Ποιοι είμαστε εμείς που ζητάμε εξηγήσεις; Ένα τίποτα είμαστε.
 
 Κάτι περίεργοι που ούτε θυμόμαστε ότι τα τρελά χρέη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι από δάνεια της ΑΤΕ με εγγύηση τη μελλοντική κρατική επιχορήγηση που θα πάρουν τα κόμματα. Δηλαδή, παπάρια! Άραγε αυτά τα δάνεια εκατομμυρίων, θα πάνε στο «υγιές» ή στο «νοσηρό» κομμάτι της ΑΤΕ;
 
 Άλλωστε, πριν λίγο καιρό, μας έκαναν τη χάρη και μας πήγαν σε εκλογές. Ψηφίσαμε, δεν ψηφίσαμε; Ε, αυτό ψηφίσαμε, τον Σάλλα. Να τον χαιρόμαστε όλοι μαζί. Και τον Στουρνάρα και τον κάθε παπάρα που δημοσιοσχετεί υπέρ των τοκογλύφων.
 
 Κι αφού ψηφίσαμε, δεν αράξαμε μετά στη μπαλκονάρα, ξύνουμε τ’ αρχίδια μας, κουνάμε τη βεντάλια και βρίζουμε τη ζέστη; Αράξαμε, τα ξύνουμε και βρίζουμε. Ωραία! Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, όλα θα πάνε καλά. Άλλωστε, όλο το φαγοπότι, στην υγειά μας γίνεται. Στην υγειά του μαλάκα.
 
 Α! Και ταυτόχρονα σπρώχνουν κι 1,7 δισ. ευρώ για τη διάσωση της PROTON BANK, η οποία όμως και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα σωθεί. Αντί δηλαδή να πάρει το Κράτος μετοχές των τραπεζών που σώζει με ΔΙΚΑ ΜΑΣ λεφτά, χαρίζει ρευστό και δημόσια περιουσία στις ιδιωτικές τράπεζες! Άντε, άσπρο πάτο. Εβίβα μαλάκα. Θα το τερματίσουμε το μαλακόμετρο κάποια στιγμή, πού θα μας πάει;
[Αναδημοσίευση από tvxs.gr]
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ρατσιστική επίθεση Πακιστανών σε βάρος δύο Ελλήνων - Ήθελαν να τους σκοτώσουν

Ρατσιστική επίθεση Πακιστανών σε βάρος  δύο Ελλήνων είχαμε τα ξημερώματα της Κυριακής στο Περιστέρι. Πιο συγκεκριμένα ομάδα δέκα Πακιστανών που βρισκόταν σε δρόμο του Περιστερίου, επιτέθηκε αναίτια σε δύο Έλληνες,  αγόρι και κορίτσι, που περνούσαν με τα μηχανάκια τους από το σημείο και τους τραυμάτισαν, χτυπώντας τους με γροθιές, κλωτσιές και ξύλινα ρόπαλα.
Από την επίθεση των Πακιστανών η 19χρονη και ο 20χρονος τραυματίστηκαν και μεταφέρθηκαν
σε νοσοκομείο της Αττικής. Η νεαρή φέρει σοβαρά τραύματα στο κεφάλι και στα δάχτυλα και κάταγμα στο δεξί της χέρι, ενώ ο 20χρονος τραύμα στο κεφάλι.
Αξίζει να σημειωθεί ότι και τα δύο θύματα έχουν χτυπηθεί στο κεφάλι γεγονός που αποδεικνύει την πρόθεση των Πακιστανών να σκοτώσουν τους δύο Έλληνες. Από τη δεκαμελή ομάδα των δραστών, συνελήφθησαν τρεις Πακιστανοί στην κατοχή των οποίων βρέθηκαν και κατασχέθηκαν δύο ξύλινα ρόπαλα.
Οι έρευνες ωστόσο συνεχίζονται για τον εντοπισμό και τη σύλληψη και των υπόλοιπων δραστών.
Φυσικά καμία ανακοίνωση υπέρ των θυμάτων δεν πρόκειται να εκδοθεί από ελληνικά "προοδευτικά" κόμματα και οργανώσεις διότι οι τραυματίες είναι Έλληνες και όχι αλλοδαποί…..
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τατουάζ στην Ελληνο-Ρωμαϊκή Αρχαιότητα

«Θα σου κάνω τατουάζ με εικόνες από φοβερά βασανιστήρια
από τα οποία υποφέρουν οι πιο φοβεροί αμαρτωλοί στον Άδη!
Θα σου κάνω τατουάζ με άσπρο χαυλιόδοντα από αγριογούρουνο!»

Μία βίαιη εικονογραφία που υπόσχεται φοβερές τιμωρίες σε ανταγωνιστές ή σε άπιστους εραστές ήταν κάτι αρκετά κοινό στις κατάρες της Ελληνιστικής εποχής, αλλά η παραπάνω κατάρα είναι ξεχωριστή γιατί απειλεί να πάρει εκδίκηση με το «χτύπημα ενός τατουάζ.» Ο συγγραφέας αυτής της κατάρας που βρέθηκε σε κομμάτια αιγυπτιακού παπύρου είναι άγνωστος, αλλά υπάρχουν πολλά στοιχεία που κάνουν την ποιήτρια Μυρώ από το Βυζάντιο που έζησε περίπου το 300π.Κ.Ε. σαν την πιθανότερη υποψήφια. Δες επίσης Μάγοι και Κατάρες στην Αρχαία Ελλάδα
Ανάλογη τιμωρία με τατουάζ εμφανίζεται την ίδια περίοδο σε μία σκηνή από το θεατρικό έργο του Έλληνα συγγραφέα Ηρώδα, «Η Ζηλιάρα.» Εκεί η περιφρονημένη Βιτίννα καλεί τον Κόση, έναν επαγγελματία του τατουάζ σε σκλάβους, εγκληματίες και αιχμαλώτους πολέμου να φέρει τις βελόνες του για να τιμωρήσει τον άπιστο σκλάβο εραστή της.
Τόσο στον Ελληνικό όσο και στον Ρωμαϊκό κόσμο ο στιγματισμός του σώματος δεν ήταν τόσο διαδεδομένος σε αντίθεση με τον αντίστοιχο στιγματισμό κοπαδιών ζώων που φαίνεται να ήταν μία συνηθισμένη πρακτική. Αν και σήμερα τα τατουάζ είναι κυρίως διακοσμητικά, στην αρχαιότητα μπορεί να λειτουργούσαν σαν τιμωρία, να είχαν μαγικές αλλά και ιατρικές λειτουργίες.  Όπως και σήμερα τα βασικά βήματα για τη δημιουργία ενός τατουάζ είναι σε γενικές γραμμές τα ίδια: το δέρμα «τρυπιέται με βελόνες όπου χύνεται το χρώμα, τα χρώματα που κυριαρχούν είναι το μπλε και το μαύρο χωρίς να αποκλείονται και τα άλλα …
…και έχουμε μαρτυρίες ότι οι καλλιτέχνες των τατουάζ χρησιμοποιούσαν συχνά έτοιμα σχέδια τα οποία και εφάρμοζαν στο επιθυμητό σημείο με τη χρήση κάρβουνου και κατόπιν ξεκινούσαν την διαδικασία. Η αντίδραση του δέρματος όπως την περιγράφουν οι πηγές θυμίζει την αντίδραση μετά από το τρύπημα με μία βελόνα και φυσικά αναφέρονται και τρόποι που υπήρχαν για την αφαίρεση των τατουάζ είτε με χειρουργική επέμβαση ή με την εφαρμογή ειδικών μειγμάτων στο δέρμα.
Αυτό που θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στις πήγες η λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το τατουάζ (μία λέξη της Πολυνησιακής διαλέτου) είναι η λέξη «στίγμα, ρ. στιγματίζω, αρχ. Ελλην. στίζειν» που σημαίνει γενικότερα το σημάδι, σημαδεύω και συγκεκριμένα το σημάδι που γίνεται με τη χρήση πυρακτωμένου μετάλλου. Στα αρχαία Ελληνικά η πρωταρχική του σημασία ήταν για να περιγράψει τα στίγματα στο δέρμα του φιδιού. Συνήθη σημεία τατουάζ στο σώμα ήταν το μέτωπο, το κεφάλι, τα χέρια, οι αστράγαλοι κτλ.
Κάνε κλικ στις εικόνες να τις δεις μεγάλες

Μία άλλη μέθοδος στιγματισμού του σώματος στην αρχαιότητα αποτελούσε η εφαρμογή βαθιών κοψιμάτων στο δέρμα, μία διαδεδομένη πρακτική στην Αφρική και συγκεκριμένα στους Αιθίοπες σκλάβους. Τέλος υπήρχε και η εφαρμογή ενός συνδυασμού τατουάζ και καυτηριασμού του δέρματος με καυτές κόκκινες βελόνες που εφάρμοζαν συγκεκριμένες θρησκευτικές ομάδες την ύστερη αρχαιότητα.
Στην Ελλάδα η χρήση των «ποινικών τατουάζ» πιθανώς να ήρθε από την Περσία τον 6^ο π.Κ.Ε. αιώνα.Σύμφωνα με τον ιστορικό Ηρόδοτο, ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του εναντίον της Ελλάδας είχε θυμώσει τόσο που η θαλασσοταραχή είχε καταστρέψει τη γέφυρα που είχε κατασκευάσει στον Ελλήσποντο ώστε διέταξε τους στρατιώτες του να αιχμαλωτίσουν εκείνο το ανυπάκουο σώμα νερού με σιδερένιες αλυσίδες που έριξαν στη θάλασσα. Κατόπιν έβαλε τους άντρες του να το μαστιγώσουν 300 φορές. «Άκουσα ακόμη, γράφει ο Ηρόδοτος, ότι ο Ξέρξης διέταξε εκείνους που έκαναν τατουάζ στη βασιλική αυλή να κάνουν τατουάζ στο νερό!»
Μία άλλη ιστορία από τον Ηρόδοτο και πάλι αναφέρει ότι περίπου το 500π.Κ.Ε., ο τύραννος της Ιωνίας Ιστιαίος της Μιλήτου ήταν αιχμάλωτος του Πέρση βασιλιά Δαρείου. Σε μία προσπάθειά του να παρακινήσει το γαμπρό του, Αρισταγόρα να επαναστατήσει, ο Ιστιαίος ξύρισε κρυφά το κεφάλι ενός αρκετά έμπιστου δούλου του και έγραψε ένα μήνυμα στο κρανίο του με μία βελόνα και μελάνι. «Ο Ιστιαίος για τον Αρισταγόρα,» έγραφε το μήνυμα, «παρακινεί την Ιωνία να επαναστατήσει!» Σε μερικές εβδομάδες τα μαλλιά του δούλου ξαναμεγάλωσαν και έκρυψαν το τατουάζ-μήνυμα και ο Ιστιαίος έστειλε το «γράμμα του.» Φθάνοντας στον προορισμό του ο δούλος ξύρισε το κεφάλι του. Ο Αρισταγόρας διάβασε το μήνυμα γραμμένο στο κρανίο και ξεκίνησε την επανάσταση που τελείωσε με την Περσική επίθεση στην Ελλάδα.
Το τατουάζ σε αιχμαλώτους πολέμου ήταν αρκετά κοινό. Μετά την ήττα της Σάμου από τους Αθηναίους τον 5^ο αι. π.Κ.Ε., οι Αθηναίοι έκαναν τατουάζ μία κουκουβάγια—το έμβλημα της Αθήνας—στο μέτωπο των αιχμαλώτων. Όταν η Σάμος με τη σειρά της νίκησε τους Αθηναίους, οι Σάμιοι έκαναν τατουάζ στους Αθηναίους αιχμαλώτους ένα πολεμικό πλοίο της Σάμου αντίστοιχα.
Ο ιστορικός Πλούταρχος, αηδιασμένος από την απίστευτη ατίμωση που έπεσε στους 7,000 Αθηναίους και τους συμμάχους τους που πιάστηκαν αιχμάλωτοι στις Συρακούσες το 413π.Κ.Ε., αναφέρει ότι τους έκαναν τατουάζ στο μέτωπό τους, ένα άλογο (το σύμβολο των Συρακουσών) πριν τους πουλήσουν για σκλάβους στα ορυχεία.
Μία επιγραφή νομικού περιεχομένου από την Έφεσο δείχνει ότι κατά τους πρώτους χρόνους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όλοι οι δούλοι που στέλνονταν στην Ασία τους είχαν κάνει τατουάζ τις λέξεις «ο φόρος έχει πληρωθεί.» Ακρωνύμια, λέξεις, προτάσεις, ακόμα και χλευαστικά σχόλια χαράζονταν στα μέτωπα, στο λαιμό, στα μπράτσα και στα πόδια των δούλων και των καταδίκων είτε σαν τρόπος ταυτοποίησής τους είτε σαν σημάδι τιμωρίας. «Σταμάτησέ με, είμαι φυγάς,» ήταν ένα από τα συνήθη μηνύματα που γράφονταν στο μέτωπο των Ρωμαίων δούλων. Αυτή η πρακτική αποκτήνωνε τους κοινωνικά κατώτερους με το να αποτυπώνει στο σώμα τους λέξεις που σημάδευαν για πάντα πάνω τους την αιχμαλωσία τους, την υποδούλωσή τους ή την ενοχή τους.
Ο Έλληνας φιλόσοφος Βίωνας περιγράφει το πρόσωπο του πατέρα του που ήταν γεμάτο τατουάζ (ήταν πρώην δούλος) σαν μία αφήγηση «της σκληρότητας του κυρίου του.» Το γεγονός ότι πολλοί ιδιοκτήτες δούλων σημάδευαν το «εμπόρευμά» τους χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο φαίνεται από έναν Ελληνικό νόμο του 3^ου αιώνα π.Κ.Ε. που σώζεται αποσπασματικά και επέτρεπε στους «κύριους να κάνουν τατουάζ στους άτακτους σκλάβους, αλλά απαγόρευε αυτή την πρακτική σε όσους ήταν υπάκουοι.»
Στη Ρώμη, ο αυτοκράτορας Καλιγούλας «σημάδεψε πολλούς καλούς ανθρώπους» με τατουάζ και τους καταδίκασε στη δουλεία σύμφωνα με τον Σουητώνιο. Οι μονομάχοι επίσης σημαδεύονταν σαν δημόσια περιουσία, και στους τελευταίους χρόνους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και οι στρατιώτες για να τους αποθαρρύνουν από το να γίνουν λιποτάκτες.
Οι Ρωμαϊκές αρχές ακόμα τιμωρούσαν τους πρώτους Χριστιανούς με τατουάζ που τους έκαναν στο μέτωπο και τους έστελναν κατόπιν στα ορυχεία. Το 330κ.Ε. ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α’ απαγόρευσε την πρακτική του τατουάζ στα πρόσωπα των κατάδικων, των μονομάχων και των στρατιωτών. Επειδή το ανθρώπινο πρόσωπο αντικατόπτριζε «την εικόνα της θείας ομορφιάς,» όπως έλεγε, «δεν γινόταν να παραμορφώνεται.»
Τα τατουάζ που είχαν τη μορφή τιμωρίας δεν γίνονταν με προσεκτικό τρόπο και δεν ήταν καλλιτεχνικά εμπνευσμένα. Το μελάνι χυνόταν πάνω στα χοντροχαραγμένα γράμματα πάνω στη σάρκα του αιχμαλώτου που είχε ήδη σημαδευτεί με σιδερένιες βελόνες. Η αιμορραγία ήταν αναπόφευκτη και συχνά η όλη διαδικασία μπορούσε να είναι θανατηφόρα. Χωρίς συνθήκες υγιεινής το τατουάζ ήταν πάντα κάτι επικίνδυνο και έτσι έκανε περισσότερη έντονη την ιδέα σαν μία μορφής τιμωρίας.
Στον Ελληνο-Ρωμαϊκό κόσμο τα τατουάζ με θρησκευτικό χαρακτήρα αναφέρονται κυρίως σε περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου. Ο Ηρόδοτος αναφέρεται σε έναν ναό αφιερωμένο σε έναν αιγυπτιακό θεό που ονομάζει Ηρακλή ότι αν κάποιος δούλος, οποιοσδήποτε και αν είναι ο κύριός του, ζητήσει άσυλο εκεί και «στιγματιστεί» τότε δίνει τον εαυτό του στην ίδια τη θεότητα και κανείς δεν μπορεί να τον αγγίξει λόγω των στιγμάτων που φέρει. Με τον ίδιο τρόπο, οι πρώτοι Χριστιανοί, έκαναν τατουάζ στο σώμα τους θρησκευτικά σύμβολα να να εξουδετερώσουν έστω και συμβολικά με αυτόν τον τρόπο αυτά που τους έκαναν οι Ρωμαίοι δυνάστες τους.
Ανάμεσα στο λαό των Μοσσύνοικων που κατοικούσαν στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, σημειώνει ο ιστορικός Ξενοφώντας «παρατηρεί κάποιος ότι τα ευτραφή παιδιά των καλύτερων οικογενειών έχουν τατουάζ πολύχρωμων λουλουδιών μπροστά και πίσω στο σώμα τους.» Για πολλούς αρχαίους λαούς, τα τατουάζ ήταν δείγμα γενναιότητας, εξασφάλιζαν μαγική προστασία και εντυπωσίαζαν τον εχθρό.
Αν και αυτή η μορφή τατουάζ ήταν γνωστή τόσο στους Έλληνες όσο και στους Ρωμαίους ελάχιστα ήταν διαδεδομένη σε αυτούς και πολύ περισσότερο ο στιγματισμός τους σώματος για καλλωπιστικούς λόγους. Η υποτιμητική χρήση των τατουάζ στην αρχαιότητα περιοριζόταν στον Ελληνικό και το Ρωμαϊκό πολιτισμό, καθώς η χρήση τους ήταν αρκετά διαδεδομένη σε άλλους λαούς όπως οι Θράκες, οι Σκύθες, οι Δάκιοι, οι Γαλάτες, οι Κέλτες κτλ., οι οποίοι ήταν πάντα πρόθυμοι να στιγματίσουν το σώμα τους.
Στη Θράκη σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, το αστιγμάτιστο δέρμα σήμαινε απουσία ταυτότητας και οι άνδρες και οι γυναίκες που στόλιζαν το σώμα τους με τατουάζ ήταν αντικείμενα θαυμασμού. Σε ένα περιστατικό από τον 3^ο αιώνα π.Κ.Ε. υπάρχει μία ιστορία που αναφέρει την ήττα των Σκυθών από τους Θράκες. Οι νικητές χάραξαν σύμβολα ήττας πάνω στα σώματα των χαμένων, αλλά οι γυναίκες των Θρακών σκέφτηκαν να στολίσουν τα σώματά τους με τατουάζ «μετατρέποντας έτσι μία σφραγίδα βίας και ντροπής σε στολίδι.»
Στα μάτια λοιπόν των Ελλήνων και των Ρωμαίων η αρκετά διαδεδομένη συνήθεια του τατουάζ στο σώμα φάνταζε ξένη, αλλά παρόλο αυτά συγγραφείς όπως ο Ιπποκράτης έκανε προσπάθεια να καταλάβει ποιοι ήταν οι λόγοι που λαοί όπως οι Σκύθες αρέσκονται σε αυτή την πρακτική. Αναφέρει λοιπόν ότι «στην πλειοψηφία τους οι Σκύθες και οι άλλοι νομάδες σημαδεύουν τους ώμους τους, τα μπράτσα τους, τους καρπούς τους, το στήθος τους και τους γλουτούς τους εξαιτίας της υγρασίας και της μαλακότητας του οργανισμού τους.
Επειδή το σώμα τους έχει υγρασία και είναι πλαδαρό, δεν έχουν τη δύναμη ούτε να χειριστούν το τόξο, ούτε να ρίξουν το ακόντιο. Αλλά όταν σημαδεύουν το σώμα τους, η υπερβολική παγιδευμένη υγρασία στραγγίζει από τις κλειδώσεις τους και τα σώματά τους γίνονται περισσότερο δυνατά, θρεμμένα και χειρίσιμα.» Ο Ιπποκράτης στο έργο του υποστηρίζει ότι εξαιτίας του αρκετά ψυχρού κλίματος που ζούσαν οι Σκύθες οι ίδιοι δεν μπορούσαν να έχουν αυξημένη κινητική δραστηριότητα και για αυτό το λόγο συσσωρευόταν περίσσια υγρασία στα σώματά τους.

Στους Ρωμαϊκούς χρόνους οι γιατροί είχαν αναπτύξει τεχνικές για να αφαιρούν τατουάζ, αλλά ήταν αρκετά επίπονες και επικίνδυνες. Στα γραπτά του ο γιατρός Αίτιος περιγράφει: «Καθαρίστε το τατουάζ με γλυκερίνη, τρίψτε με ρυτίνη από τερέβυνθο και τυλίξτε το με επίδεσμο για πέντε μέρες. Την έκτη μέρα «γδάρτε το τατουάζ» με μία αιχμηρή βελόνα, σκουπίστε το αίμα και καλύψτε με αλάτι. Μετά από έντονο τρέξιμο, ώστε να προκαλέσετε ιδρώτα, εφαρμόστε ένα καυστικό κατάπλασμα. Το τατουάζ θα εξαφανιστεί σε 20 μέρες.» Όλες οι καυστικές εφαρμογές σκοπό είχαν να προκαλέσουν πληγή στο δέρμα και έτσι να εξαφανίσουν το τατουάζ. Μία από αυτές τις καυστικές ουσίες αναφέρεται ότι προερχόταν από πόδια κόρακα. Μία περισσότερο ασφαλής λύση, όπως αναφέρουν άλλοι συγγραφείς είναι να κρύβουν κάτω από μακριά ρούχα ή επιδέσμους τα ντροπιαστικά τατουάζ τους ή αν είναι δυνατόν να αφήνουν να μεγαλώνουν οι τρίχες σε αυτό το σημείο.
Αρκετά ενδιαφέρουσες είναι οι περιπτώσεις καταγραφής θαυματουργικής αφαίρεσης τατουάζ που έγιναν στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου. Στην πρώτη περίπτωση αναφέρεται ο Θεσσαλός Πάνδαρος που είχε τατουάζ στο μέτωπό του. Όπως ήταν συνηθισμένο, τον επισκέφθηκε ο ίδιος ο θεός στον ύπνο του, έδεσε μία ταινία στο μέτωπό του και του είπε να την αφαιρέσει αφού θα έβγαινε έξω από το ιερό. Όταν το έκανε τα στίγματα μεταφέρθηκαν από το μέτωπό του πάνω στην ταινία, την οποία και αφιέρωσε κατόπιν στο ιερό.
Για να τιμήσει το θεό, ο Πάνδαρος τότε έδωσε παραγγελία σε κάποιον να του φτιάξει ένα αφιέρωμα, αλλά εκείνος τον εξαπάτησε και του έκλεψε τα χρήματα. Τότε ο τεχνίτης είδε και αυτός στον ύπνο τον Ασκληπιό, ο οποίος τύλιξε γύρω από το κεφάλι του την ταινία του Πανδάρου. Ο τεχνίτης ξύπνησε, αφαίρεσε την ταινία και είδες ότι είχαν μεταφερθεί στο μέτωπό του τα τατουάζ του Πανδάρου.
Οι Ρωμαίοι απορούσαν με τους πολεμοχαρείς λαούς που φαίνονταν να ενισχύουν την ψυχολογική τους δύναμη με τη χρήση των τατουάζ. Ο ιστορικός Ηρωδιανός αναφέρει τις πρώτες επαφές με τις άγριες φυλές των Βρετανικών νήσων περίπου το 200κ.Ε.: «φοβεροί πολεμιστές, οι οποίοι στιγματίζουν το σώμα τους με μυριάδες σχέδια και όλα τα είδη των ζώων.» Ο ιστορικός Κλαύδιος (περ. 400κ.Ε.) περιγράφει τις αψιμαχίες με τους ντόπιους πληθυσμούς στη Σκωτία. Στους Ρωμαίους στρατιώτες επιβλήθηκαν παρά τη θέλησή τους τατουάζ από τις αρχές και έμειναν μέχρι το τέλος της μάχης να κοιτούν επίμονα «τους παράξενους τρόπους που έβαφαν οι Πίκτες τα πρόσωπά τους.»
Παρόλο την παρεξηγημένη αντίληψη σχετικά με την πρακτική αυτή, στην αρχαιότητα η ιδέα του τατουάζ αντιμετωπιζόταν με ενθουσιασμό σαν ένα εξωτικό σύμβολο. Ο στιγματισμός με τατουάζ από τους Θράκες ήταν ένδειξη καλής καταγωγής σε αντίθεση με το πώς αντιμετώπιζαν την πρακτική αυτή στον υπόλοιπο αρχαίο Ελληνικό και Ρωμαϊκό κόσμο. Τον πέμπτο και τον τέταρτο αιώνα π.Κ.Ε. μία σειρά από εικόνες σε αγγεία απεικονίζουν το θάνατο του Ορφέα από μία Μαινάδα από τη Θράκη που έχει εμφανή τατουάζ στο σώμα της (δες φωτο.)
Τα σχέδια που απεικονίζονται είναι γεωμετρικά, είτε δείχνουν ζώα και είναι τοποθετημένα σε σημεία που αναδεικνύουν το αθλητικό σθένος και τους εύκαμπτους μύες των γυναικών. Σε έναν κρατήρα απεικονίζονται δύο μαινάδες που τρέχουν ξυπόλητες και φαίνονται τα τατουάζ στα μπράτσα τους και στα πόδια τους. Μία από αυτές έχει σχέδια που ξεκινούν από τον αστράγαλο έως το γόνατο: παράλληλες γραμμές, ζικ-ζακ, ήλιος και ένα ελάφι. Άλλα αγγεία δείχνουν γυναίκες με σχέδια κύκλων, φύλλα αμπέλου, σπείρες, ζώα κτλ.
Η ιστορία έχει δείξει ότι οι άνθρωποι στιγμάτιζαν τον εαυτό τους για πολλούς λόγους—για μαγική προστασία, για να απαλύνουν τον πόνο, για εκδίκηση ή να να δηλώσουν τη νίκη τους εναντίον ενός εχθρού. Το τατουάζ έτσι μπορεί να καλλωπίζει, να προκαλέσει πόνο ή να ταπεινώσει κάποιον. Έδειχνε γενναιότητα, θρησκευτικές πεποιθήσεις, ομαδικό πνεύμα ή προσωπική ανεξαρτησία. Το μήνυμα τους μπορεί να ήταν σε κοινή θέα ή να παρέμενε κρυφό.
Συνοψίζοντας, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι συνέδεαν την πρακτική του καλλωπιστικού τατουάζ με κατώτερες φυλετικά βαρβαρικές φυλές και δεν την υιοθέτησαν ποτέ για τον εαυτό τους. Ο στιγματισμός σαν μορφή τιμωρίας σε σκλάβους, σε εγκληματίες ή σε αιχμαλώτους πολέμου ήταν δάνειο από τους Πέρσες στους Έλληνες και από εκεί στους Ρωμαίους, οι οποίοι στα τελευταία χρόνια της αυτοκρατορίας το εφάρμοσαν και στους στρατιώτες τους ή στους τεχνίτες των όπλων τους για λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω.
—Βιβλιογραφία: C.P. Jones, Tattooing and Branding in Graeco-Roman Antiquity, JRS 77 (1987) 139-155.

Διαβάστε ακόμα:
Κερδίστε την Ανεξαρτησία και Σαρώστε Αλύπητα Κάθε Εκμετάλλευση: Ο καταναγκασμός τρέφει την ενοχή και την εξάρτηση, ενώ η επιλογή ενδυναμώνει την αγάπη και την ανεξαρτησία. Σε μια ψυχολογικά εξαρτημένη σχέση δεν υπάρχει επιλογή, με συνέπεια να επικρατεί πάντα αγανάκτηση και κακή διάθεση. Ψυχολογικά ανεξάρτητος σημαίνει να μη χρειάζεσαι τους άλλους. Δεν λέω να μη θέλεις τους άλλους, αλλά να μη χρειάζεσαι.
Η «Λουλουδική» Συνείδηση της Νέας Ανθρωπότητας!:  Η παρεγκεφαλίδα, αποτελείται από μια μεγάλη μάζα πυκνά συμπιεσμένων φυλλωμάτων. Δεν είναι μόνο οι νευρώνες που μοιάζουν πολύ με άνθη, αλλά και ο ίδιος ο εγκέφαλος μοιάζει με κάποιο βοτανολογικό είδος.
Η Δύναμη Της Προσφοράς και Της Αποδοχής: Το σώμα σου, οι σκέψεις σου, τα αισθήματα σου βρίσκονται σε μια συνεχή κίνηση, σε μια διαδικασία, ασταμάτητη δυναμική διαδικασία ανταλλαγής ενέργειας, μέσα στο Ενεργειακό Κοσμικό και αυτά τα ίδια είναι ενέργεια.
Προπαγάνδα και Μάζα: «Ο μέσος πολίτης είναι ο πιο ευαίσθητος αισθητήρας που υπάρχει επί της γης. Ο ίδιος του ο νους είναι το μεγαλύτερο φράγμα ανάμεσα σ’ αυτόν και την πραγματικότητα. Μέσα στο μυαλό του υπάρχουν στεγανά διαμερίσματα, αδιαπέραστα από τη λογική.
Η Μυθική Βιο-Τέχνη στην Κλασσική Αρχαιότητα: Οι κλασσικές ιστορίες που περιγράφουν αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες θα μπορούσαν να είχαν ονομάσει σαν βιο-τέχνη (βίος=ζωή που κατασκευάζεται μέσα από την τέχνη της επιστήμης, τέχνη) προμηνύουν παράξενα τους τρόπους που τα σύγχρονα συναισθήματα της αισιοδοξίας σχετικά με την μοντέρνα βιο-τεχνολογία ανταγωνίζονται με την αίσθηση του τρόμου.
ΠΗΓΗ

10 κανόνες για να μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι

της Νάνσυ Ψημενάτου Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας understanding-self.gr
1. Θα λάβεις ένα σώμα. Μπορεί να σου αρέσει ή να το μισείς, αλλά είναι δικό σου να το κρατήσεις για όλη την περίοδο της ζωής σου.
2. Θα πάρεις μαθήματα. Είσαι γραμμένος σε ένα υποχρεωτικό και πλήρους φοίτησης πανεπίσημο σχολείο που ονομάζεται “ζωή”.
3. Δεν υπάρχουν λάθη, μόνο μαθήματα. Η προσωπική ανάπτυξη είναι μια διαδικασία δοκιμών, λαθών και πειραματισμών. Τα «αποτυχημένα» πειράματα είναι μέρος της διαδικασίας τόσο όσο είναι και τα πειράματα που τελικά «πέτυχαν». 
4. Τα μαθήματα επαναλαμβάνονται μέχρι να τα μάθεις. Ένα μάθημα θα σου παρουσιαστεί με διάφορες μορφές, μέχρι να το μάθεις. Όταν θα το έχεις μάθει, μπορείς να προχωρήσεις στο επόμενο.

5. Η μάθηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν υπάρχει καμία περίοδος της ζωής σου που δεν περιλαμβάνει μαθήματα. Αν είσαι ζωντανός, αυτό σημαίνει ότι εξακολουθούν να υπάρχουν μαθήματα.
6. Το “εκεί” δεν είναι καλύτερο μέρος από το “εδώ”. Όταν το “εκεί” έχει γίνει “εδώ”, απλά θα αποκτήσεις ένα άλλο “εκεί” που θα μοιάζει πάλι καλύτερο από το “εδώ”.
7. Οι άλλοι άνθρωποι είναι απλώς καθρέφτες σου. Δεν μπορείς να αγαπήσεις ή να μισήσεις κάτι σχετικά με ένα άλλο πρόσωπο εκτός και αν αντανακλά κάτι που αγαπάς ή μισείς στον εαυτό σου.
8. Το τι θα κάνεις την ζωή σου, εξαρτάται από εσένα. Έχεις όλα τα εργαλεία και τους πόρους που χρειάζεσαι. Τι τι θα κάνεις με αυτά εξαρτάται από εσένα. Η επιλογή είναι δική σου.
9. Οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα σου. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής βρίσκονται μέσα σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να παρατηρήσεις, να ακούσεις και να εμπιστευτείς.
10. Θα τα ξεχάσεις όλα αυτά;

Πηγή: Καλά Νέα

Τα κρύα «ντουζ» των Αρχαίων Ελλήνων

Αν και σήμερα γνωρίζουμε ότι απλά μπάνια υπήρχαν στην αρχαία Ινδία, την Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία δεν είχαν μέσα τους εγκαταστάσεις όπου οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πλυθούν και να λουστούν ρίχνοντας πάνω τους νερό ή έχοντας κάποιον δούλο να στέκεται πίσω από έναν πιο κοντό τοίχο και να ρίχνει το νερό από ψηλά πάνω τους.
Τα πρώτα πραγματικά μπάνια με ντουζιέρες όπως έχουμε εμείς σήμερα, με νερό που ερχόταν με αντλίες ήταν εφεύρεση των αρχαίων Ελλήνων. Μετά τον καθιερωμένο χρόνο που περνούσαν οι αρχαίοι Έλληνες αθλητές στο γυμνάσιο, πλένονταν και λουζόντουσαν σε κτηριακές εγκαταστάσεις όπως αυτές που φαίνονται στην εικόνα από Αθηναϊκό αγγείου του 4ου αι. π.Κ.Ε.
Κάνε κλικ στις εικόνες να τις δεις μεγάλες


Όπως μπορείτε να διακρίνετε, πρόκειται για δύο ουσιαστικά ντουζιέρες, μέσα σε ένα οικοδόμημα με αετωματική επίστεψη όπου πλένονται δύο νεαροί άνδρες. Έξω από το οικοδόμημα στέκονται σε δύο ζευγάρια τέσσερεις νεαροί άνδρες που αλείφουν τα σώματά τους με λάδι. Οι αρχαίοι Έλληνες καθάριζαν συνήθως τα σώματά τους με κομμάτια πηλού, άμμο και στάχτη τα οποία και ονόμαζαν γενικά ῥύμμα. Κατόπιν άλειφαν το σώμα τους με ελαιόλαδο ώστε το σώμα να παραμείνει μαλακό και έξυναν το λάδι και τη βρωμιά από το σώμα τους με ένα εργαλείο που το ονόμαζαν στλεγγίδα (αρχ. στλεγγίς ή στλεγγίδις). Η στλεγγίς ή αργότερα όπως ονομάστηκε ξύστρα ήταν συνήθως σιδερένια. Όσοι πήγαιναν για να πλυθούν κουβαλούσαν μαζί τους ή όπως ήταν καθιερωμένο ο δούλος που τους συνόδευε τη στλεγγίδα, τον αρύβαλλο με τα έλαια και πετσέτες. Στην Οδύσσεια αναφέρεται ότι μετά το μπάνιο και την περιποίηση του σώματος συνηθιζόταν η κατανάλωση δροσερών ροφημάτων.



Στην επόμενη φωτογραφία βλέπετε το αποτύπωμα από ένα σφραγιστικό δακτυλίδι που δείχνει έναν αθλητή να κρατάει τη στλεγγίδα και στα αριστερά της φωτογραφίας υπάρχει ένα μικρό τραπέζι όπου βρίσκεται τοποθετημένος ο αρύβαλλός του, δηλ. ένα μικρό σφαιροειδές φλασκί με στενό λαιμό στο οποίο αποθήκευαν τα έλαια που προορίζονταν για το σώμα. Στη φωτογραφία διακρίνεται ακόμα και το κορδόνι του, που στην πραγματικότητα ήταν συνήθως δερμάτινο και από το οποίο το έδεναν στο χέρι τους ή το κρεμούσαν από κάπου, όπως για παράδειγμα στην προηγούμενη εικόνα όπου είναι κρεμασμένος από τα δέντρα. Το σχήμα του αρύβαλλου ποίκιλλε, από τον απλό σφαιροειδή έως πιο περίτεχνα σχέδια όπως βλέπετε και στις εικόνες με ασυνήθιστα σχέδια: πόδι, κουκουβάγια σκαντζόχοιρος κτλ.
Στην επόμενη φωτογραφία βλέπουμε επίσης ένα κτήριο με ντουζιέρες, αλλά αυτή τη φορά κάνουν μπάνιο εκεί τέσσερεις αρκετά μυώδεις γυναίκες. Το νερό διοχετεύεται από ντουζιέρες που έχουν το σχήμα αγριόχοιρων και λιονταριών. Από πάνω και ψηλά υπάρχουν ράβδοι όπου οι λουόμενες έχουν κρεμάσει τις πετσέτες τους και τα ρούχα τους. Το όλο σκηνικό δεν ξενίζει καθόλου την εικόνα που έχουμε και εμείς σήμερα για τις ντουζιέρες με εξαίρεση ίσως τις ζωόμορφες κεφαλές της ντουζιέρας.
Αν και η διαδικασία του λουτρού τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες είχε σκοπό την καθαρότητα του σώματος, τα κρύα μπάνια ήταν επίσης αρκετά συχνά σαν μία πρακτική ευεργετική για τα νεύρα. Παρόλο αυτά, μετά από έντονη άσκηση ή κούραση αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα ζεστό μπάνιο για να αναζωογονηθεί το σώμα και να χαλαρώσουν οι τεντωμένοι μύες. Ο Ησίοδος διαφωνεί με εκείνους που έχουν εμμονή με την καθαρότητα του σώματος και την υπερ-περιποίηση του σώματος με ζεστά έλαια. Ακόμα και στην εποχή του Ομήρου η συνεχής ενασχόληση με τα ζεστά μπάνια θεωρούνταν ένδειξη πολυτέλειας και της θηλυπρέπειας.
Είτε το λουτρό είτε η επάλειψη του σώματος με έλαια συνήθως ήταν μέρος της προετοιμασίας κάποιοι για να πάρει το βραδινό του γεύμα ή το κυρίως γεύμα του μέσα στη μέρα. Ο Επίκτητος αναφέρει ότι το μεσημέρι ήταν η ώρα που οι επικούριοι πλενόντουσαν συνεχώς.
Εν συντομία να αναφέρουμε ότι στην Αθήνα η συχνή χρήση των δημοσίων λουτρών θεωρούταν τόσο από το Σωκράτη όσο και από το Δημοσθένη κάτι το θηλυπρεπές και μη ηθικό.  Σύμφωνα με τον Φωκίων που λέγεται ότι δεν έκανε ποτέ μπάνιο σε δημόσιο λουτρό και ο Σωκράτης τα χρησιμοποιούσε ελάχιστα. Βασικά ο ενδοιασμός υπήρχε στη χωρίς μέτρο χρήση των θερμών λουτρών και όπως γνωρίζουμε υπήρχε απαγόρευση για την κατασκευή τους μέσα στην πόλη. Tα μπάνια-κτήρια ονομάζονταν βαλανεῖα και ήταν είτε δημόσια (δημόσια, δημοσιεύοντα) είτε ιδιωτικά (ἴδια, ἰδιωτικά). Τα ιδιωτικά λουτρά προορίζονταν αποκλειστικά για όσους ήταν ιδιοκτήτες τους. Φαίνεται ακόμα ότι υπήρχε ένα μικρό εισιτήριο για όσους χρησιμοποιούσαν τα δημόσια λουτρά.
Τέλος, γενικότερα οι αρχαίοι Έλληνες δεν εκτιμούσαν όσους ήταν βρώμικοι και πίστευαν ότι η πραγματική καθαρότητα του σώματος επιτυγχάνεται με το κρύο μπάνιο.



Διάβασε επίσης
Τα Κυνικά Καύματα και η ζωή στην περιοχή του Αιγαίου στην αρχαιότητα. «Το θερινό αστέρι [Σείριος], το οποίο αστράφτει περισσότερο από όλα τα αστέρια αστράφτει πιο λαμπρό αφού λουστεί στο κύμα» Όμηρος, Ιλιάδα ε, 10κ.ε. Με αφορμή την έναρξη της περιόδου των κυνικών καυμάτων έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε πώς έβλεπαν οι Έλληνες της αρχαιότητας που κατοικούσαν στην περιοχή του Αιγαίου ένα από τα λαμπρότερα αστέρια στον ουρανό, τον Άλφα του Μεγάλου Κυνός, γνωστό και σαν Σείριο.
Σφεντόνα, ένα όπλο που τσάκιζε κόκαλα στην Αρχαία Ελλάδα.  Μεγαλύτερη ειρωνική διάθεση και χιούμορ έχουν βλήματα που αναγράφουν πάνω επιφωνήματα πόνου, όπως παπαῖ, δηλαδή «άουτσ!!!» Στο σημείο αυτό δεν παρατηρούμε τίποτα άλλο παρά μία πολύ απλή εφαρμογή ψυχολογικού πολέμου. Αντιλαμβάνεστε τα συναισθήματα που ενδεχομένως να ένιωθε κάποιος όταν μέσα στον πόνο του διάβαζε και το «συστημένο μήνυμα».
Η Γλώσσα Των Ηλυσίων Πεδίων  Οι Αρχαίοι Σοφοί ξέρανε ότι το σώμα μας είναι δυνατόν να προγραμματιστεί με την γλώσσα, τις λέξεις και την σκέψη. Φυσικά η συχνότητα γι αυτόν τον προγραμματισμό, πρέπει να είναι η σωστή. Γι’ αυτό δεν είναι ο καθένας επιτυχής στον εσωτερισμό η μπορεί να κάνει πράγματα με την ίδια δύναμη.
Οι Αρχαίοι  Έλληνες Φιλόσοφοι, Διά-Στοχαστικοί… και το Ελληνικό θεοκρατικό, συντηρητικό κατεστημένο στην Αρχαιότητα. Αρχαίοι Έλληνες Δια-στοχαστές, Δια-νοούμενοι, Επιστήμονες και Φιλόσοφοι με πλήθος, απειράριθμες ιδέες και επιστημονικές ανακαλύψεις που αρκετές από αυτές, έφτασαν μέσα από τα βιβλία τους στο σήμερα, ενώ πολλαπλάσιες αυτών, τις έκαψαν οι επελάσεις των βαρβάρων…
ΠΗΓΗ

ΔΝΤ προς ΕΚΤ: Κουρέψτε τα ελληνικά ομόλογα να σωθούν Ισπανία – Ιταλία

Να προχωρήσει στο “κούρεμα” των ελληνικών ομολόγων που έχει στην κατοχή της καλεί την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τονίζοντας πως μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αποκλιμακωθούν οι πιέσεις στα ισπανικά και ιταλικά ομόλογα. Σε ανεπίσημη μελέτη του για την κατάσταση της αγοράς ομολόγων στην Ευρωζώνη, το ΔΝΤ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η... αποτελεσματικότητα του προγράμματος αγορών ισπανικών και ιταλικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά από την ΕΚΤ είναι σήμερα περιορισμένη, καθώς η τράπεζα δεν αποδέχθηκε το “κούρεμα” των ελληνικών ομολόγων τα οποία έχει στη διάθεσή της. Αποδεχόμενη απώλειες, η ΕΚΤ θα απορροφήσει μέρος του ελληνικού χρέους, σημειώνει η έκθεση, βοηθώντας παράλληλα στη μείωση των επιτοκίων δανεισμού για Ισπανία και Ιταλία. Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Γουίλιαμ Μάρει, ο οποίος ρωτήθηκε για τη μελέτη από την εφημερίδα, δήλωσε ότι πρόκειται για “μια τεχνική ανάλυση των πιθανών επιπτώσεων του προγράμματος αγοράς κρατικών ομολόγων της ΕΚΤ και δεν αφορά την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους”. πηγη

http://epitropesdiodiastop.blogspot.gr/2012/07/blog-post_4027.html

Oρος Βλοχός,αρχαία Θεστία Αγρινίου:Πανάρχαια Πυραμίδα;

Συστοιχίες Πυραύλων και άρματα στέλνει η Τουρκία στα σύνορα με την Συρία !

Η Τουρκία έστειλε ένα κομβόι από περίπου 20 οχήματα που μεταφέρουν στρατιώτες, συστοιχιών πυραύλων και τεθωρακισμένα οχήματα στα σύνορα με τη Συρία, τη Δευτέρα εν μέσω αυξανόμενης ανησυχίας στην Τουρκία σχετικά με την ασφάλεια στα νότια σύνορα της, δελτία ειδήσεων και αυτόπτες μάρτυρες.

Ήταν η τελευταία σε μια σειρά αναπτύξεων στην περιοχή τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν υπήρξε καμία ένδειξη ότι τα τουρκικά στρατεύματα θα διασχίσουν τα σύνορα, και οι κινήσεις των στρατευμάτων μπορεί να είναι αυστηρά προληπτικά για την αντιμετώπιση της κλιμακούμενη βία στη Συρία.

Το κονβόι άφησε μια βάση στην επαρχία Γκαζιαντέπ να κατευθυνθούν νότια, προς Kilis επαρχία, όπου τα στρατεύματα θα παραμείνουν, σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο

Μακεδονία 3ος αιώνας π.Χ. : Η επιγραφή του Παράμονου της αρχαίας Μορρύλου

Δύο χιλιάδες τριακόσια χρόνια πριν, στην αρχαία Μόρρυλο, που βρισκόταν δέκα χιλιόμετρα νότιο δυτικά της πόλης Κιλκίς, (στο μικρό χωριό Άνω Απόστόλοι) ένας καλοκάγαθος πολίτης αποφάσισε να ενισχύσει από το υστέρημά του, το Δήμο της Πόλης του.

Το όνομά του ήταν ‘Παράμονος’. 

Κατοικούσε στην ξακουστή για το Ασκληπιείο της, κωμόπολη της Κρηστωνίας.

Η Μόρρυλος, ιστορικά, ήταν μια μικρή αγροτική πόλη που μας είναι γνωστή από τα ελληνιστικά χρόνια (3ος π.Χ. αιώνας).

Ιωάννινα - Βέβηλοι κατέβασαν την Ελληνική σημαία από το κάστρο και ανάρτησαν την πακιστανική

Στη συνέχεια του προηγουμένου άρθρου για το πρωτοφανές γεγονός που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στην πόλη των Ιωαννίνων, μετά από διασταυρώσεις που έκανα ο ίδιος όλη αυτή την εβδομάδα από μαρτυρίες κατοίκων για τι το ακριβώς συνέβη εκείνο το πρωί 8:30 π.μ της περασμένης Κυριακής στην ιστορική κεντρική πύλη του κάστρου των Ιωαννίνων, το θέμα εχει ως εξής...

Πόσο είναι τελικά το δημόσιο χρέος της Ελλάδας;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

Υπό την βαριά σκιά της τρόικας βρίσκεται για ακόμη μια φορά η Ελλάδα. Υπό το κλίμα των ασφυκτικών -όπως είθισται πλέον- πιέσεων διεθνώς, αρχίζουν σήμερα, Τρίτη, οι διαπραγματεύσεις κυβέρνησης και τρόικας, οι οποίες θα κρίνουν την εκταμίευση της δόσης των 31 δισ. Ευρώ τον Σεπτέμβριο. Στο επίκεντρο των διαβουλεύσεων θα βρεθεί το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής της περιόδου 2013 - 2016 και συγκεκριμένα οι περικοπές δαπανών ύψους 11,5 δισ. ευρώ για τη διετία 2013 - 2014.

Τη Δευτέρα, σε πολύωρες συσκέψεις ο υπουργό Οικονομικών Γ. Στουρνάρας και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας, προσδιόρισαν μέρος των δαπανών των 11, 5 δισ. ευρώ που δεν είχαν εξευρεθεί ακόμη. Αξιοποιώντας  την έκθεση του ΚΕΠΕ, τις προτάσεις των υπουργείων, εκθέσεις που έχει εκπονήσει το ΔΝΤ, αλλά και παρατηρήσεις της Ομάδας Δράσης της ΕΕ για την Ελλάδα κάλυψαν τα 9,5 δισ. ευρώ από τις εξοικονομήσεις ύψους 11,5 δισ. ευρώ που ζητά η τρόικα σε μεσοπρόθεσμη βάση.

Αυτά αφήνει να διαρρεύσουν το υπουργείο οικονομικών και τα παπαγαλάκια της συγκυβέρνησης.

Από πού θα τα βρουν αυτά τα ποσά είναι λίγο ως πολύ γνωστό. Δεν θα αφήσουν τίποτε να στέκεται όρθιο, ότι μπορεί να κοπεί θα κοπεί, ενώ ότι μπορεί να πουληθεί, θα πουληθεί. Την ίδια ώρα η φοροεπιδρομή ήδη δεν γνωρίζει κανένα ηθικό, κοινωνικό και οικονομικό φραγμό. Αρκούν αυτά τα 11,5 δις ευρώ, ακόμη κι αν σκεφτεί κανείς ότι μπορούν να αντληθούν από μια οικονομία και κοινωνία που πνέει τα λοίσθια; Ούτε κατά διάνοια. Ακόμη κι αν βρεθούν είναι σίγουρο ότι στην επόμενη επίσκεψη του το κλιμάκιο της τρόικας θα ζητήσει κι άλλα, πρόσθετα μέτρα.

Ήδη το πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού στο εξάμηνο Ιανουαρίου-Ιουνίου 2012 έφτασε στο 2,3 δις ευρώ, όσο δηλαδή ήταν ο ετήσιος στόχος που είχε τεθεί εξαρχής από την τρόικα. Ενώ οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις που υπάρχουν ανεβάζουν το πρωτογενές έλλειμμα στο τέλος του χρόνου σε πάνω από 6 δις ευρώ, δηλαδή γύρω στο 3% του ΑΕΠ. Αν προσθέσουμε σ' αυτό και τα 9 περίπου δις ευρώ που συνιστούν τους πληρωτέους τόκους του δημοσίου χρέους για το 2012, τότε το δημοσιονομικό έλλειμμα θα ανέλθει τουλάχιστον στα 15 δις ευρώ. Και σ' αυτά δεν έχουν μπει τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα και έντοκα γραμμάτια που πρέπει να πληρώσει το ελληνικό κράτος έως το τέλος του 2012.

Σύμφωνα με το Δελτίο Δημοσίου Χρέους (Νο 65, Μάρτιος 2012) το χρονοδιάγραμμα λήξης χρέους της κεντρικής διοίκησης υποδηλώνει ότι μέχρι το τέλος τις 31/12/2012, το ελληνικό δημόσιο έχει να πληρώσει 14,9 δις ευρώ σε βραχυπρόθεσμους τίτλους και 8,6 δις ευρώ σε ομόλογα και δάνεια. Σύνολο 23,5 δις ευρώ ληξιπρόθεσμοι τίτλοι χρέους έως το τέλος του 2012.

Αν προσθέσουμε και το εκτιμώμενο δημοσιονομικό έλλειμμα των 15 δις ευρώ, τότε το συνολικό άνοιγμα του ελληνικού δημοσίου στο τέλος του 2012 θα είναι τουλάχιστον 38,5 δις ευρώ. Πόσο απ' αυτό το ποσό μπορεί να καλυφθεί με πρόσθετα μέτρα και πόσο με νέο δανεισμό θα το δούμε στην πορεία. Πάντως η νέα δόση των 31 δις ευρώ που προβλέπεται για τον Σεπτέμβριο, δεν έχει καμιά σχέση με την κάλυψη αυτών των δανειακών αναγκών του ελληνικού δημοσίου. Τα 25 από αυτά προορίζονται για νέα ανακεφαλαιοποίηση των εγχώριων τραπεζών, ενώ τα υπόλοιπα πρόκειται να καλύψουν ανοίγματα των εγχώριων τραπεζών προς την ΕΚΤ που έχει καλύψει το ελληνικό δημόσιο με δικές του εγγυήσεις.

Προσέξτε τα νούμερα: το δημοσιονομικό έλλειμμα θα είναι τουλάχιστον 15 δις ευρώ στα τέλη του 2012 και οι τροϊκανοί με τους ντόπιους ομολόγους τους ψάχνουν για 11,5 δις ευρώ για την επόμενη διετία. Μαζί με τα ληξιπρόθεσμα θα φτάσει τα 38,5 δις ευρώ το άνοιγμα του ελληνικού δημοσίου στο τέλος του 2012. Θέλει μεγάλη φαντασία για να καταλάβει κανείς ότι είτε θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα περικοπών και μειώσεων, είτε θα πρέπει να βρεθούν πρόσθετοι πόροι δανεισμού του ελληνικού κράτους;

Αλήθεια πόσο είναι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σήμερα;

Σε απόλυτα νούμερα το δημόσιο χρέος της Ελλάδας μειώθηκε από τα 368,0 δισ. ευρώ στο τέλος του 2011 (165,3% του ΑΕΠ) στα 280,4  δισ. ευρώ στο πρώτο τρίμηνο του 2012, λόγω της αναδιάρθρωσης. Για να δούμε πώς έχει διαμορφωθεί:

Τον Απρίλιο του 2012 προστέθηκαν 31,6 δις ευρώ νέα δάνεια του ελληνικού δημοσίου.

Το ποσό αυτό αφορά στο δανεισμό του δημόσιου τομέα από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Από το συνολικό ποσό τα 25 δις ευρώ δόθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τα 3,3 δις ευρώ για την ανταλλαγή ομολόγων και τα 3,3 δις ευρώ για δανεισμό σε μετρητά. Επομένως στο τέλος Απριλίου το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας αυξήθηκε τουλάχιστον στο ποσό των 312 δις ευρώ.

Τον μήνα Μάιο προστέθηκαν άλλα 4,2 δις ευρώ, τα οποία αφορούν το δανεισμό του δημόσιου τομέα από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Με αυτά συμπληρώθηκε το ποσό δεδουλευμένων τόκων ύψους 4,8 δις ευρώ, που καταβλήθηκαν με τη μορφή βραχυχρόνιων τίτλων τουEFSF, για τα ομόλογα που συμμετείχαν στο PSI. Με άλλα λόγια πρόκειται για πρόσθετο χρέος του ελληνικού δημοσίου.

Συνεπώς στα τέλη Μαΐου το συνολικό δημόσιο χρέος του ελληνικού κράτους διαμορφώθηκε στα 316,2 δις ευρώ. Αν σ' αυτό συμπεριλάβουμε και την δόση του Σεπτεμβρίου, η οποία – όπως είπαμε – θα πάει να καλύψει ανάγκες πρόσθετου χρέους του ελληνικού δημοσίου που προκύπτει από την στήριξη των τραπεζών, τότε το συνολικό δημόσιο χρέος θα διαμορφωθεί στα 347,2 δις ευρώ, ήτοι πάνω από το 165% του ΑΕΠ. Αν βέβαια υποθέσουμε ότι θα επαληθευθεί η πρόβλεψη για μόλις 5% ύφεση το 2012, που ήδη φαντάζει πολύ αισιόδοξη.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι μέσα σ' ένα χρόνο εξανεμίστηκαν σχεδόν τα όποια οφέλη από την εικονική απομείωση του δημόσιου χρέους λόγω του «κουρέματος» δια του PSI. Και πάλι το δημόσιο μένει μ' ένα άνοιγμα τουλάχιστον 15 δις ευρώ που θα πρέπει να καλύψει με πρόσθετα σκληρά μέτρα, ή με νέο δάνειο. Κι αυτό αν υποθέσουμε ότι τα 23,5 δις ευρώ ληξιπρόθεσμα μέχρι το τέλος του 2012 θα καλυφθούν με την έκδοση εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου.

Πόσο θέλει κανείς για να καταλάβει τον βάναυσο φαύλο κύκλο που μας έχει εγκλωβίσει η πληρωμή των χρεών και η αναγωγή του πρωτογενούς πλεονάσματος σε υπέρτατο εθνικό στόχο; Το λέμε αυτό γιατί ορισμένοι – ακόμη κι από τους λεγόμενους αντιμνημονιακούς – θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι ο τρόπος υλοποίησης των στόχων που θέτει η τρόικα και όχι οι στόχοι αυτοί καθ' αυτοί. Ακούσαμε μάλιστα τον κ. Τσίπρα να αποδέχεται ότι εθνικός στόχος είναι ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός. Γιατί; Από πού κι ως πού; Όποιος θεωρεί ότι πρώτο μέλημα της δημοσιονομικής πολιτικής του κράτους είναι ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, τότε είτε δεν ξέρει τι του γίνεται, είτε απλά τον έχει τυφλώσει η νεοφιλελεύθερη θεολογία. Ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός είναι επιτεύξιμος σαν στόχος μόνο σε συνθήκες ανόδου της οικονομίας, αλλιώς οι πολιτικές ισοσκελισμού βαθαίνουν την κρίση και την ύφεση. Σε συνθήκες όπου οι επενδύσεις ανά τρίμηνο έχουν φτάσει να κυμαίνονται γύρω στα 5 δις ευρώ, ποσό που σε τρέχουσες τιμές μας γυρίζει πίσω στα 1995, τότε το πρώτιστο μέλημά σου είναι η τόνωση τους. Αν βέβαια σ' ενδιαφέρει να καταπολεμηθεί η ανεργία και να αυξηθεί η σταθερή απασχόληση που θα σηκώσει ολόκληρη την οικονομία.

Σ' αυτά τα πλαίσια είσαι υποχρεωμένος από τον ίδιο τον χαρακτήρα της ύφεσης να προχωρήσεις σ' έναν ελεγχόμενα ελλειμματικό προϋπολογισμό για μερικά χρόνια με σκοπό να ενισχυθεί εξαιρετικά το δημόσιο πρόγραμμα επενδύσεων. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να δημιουργηθούν πραγματικές θέσεις εργασίας, αλλά και να δοθεί κίνητρο για ιδιωτικές επενδύσεις, όχι βέβαια του ληστρικού είδους που επιδοτεί ο κρατικός κορβανάς τόσα χρόνια.

Για να γίνει αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσουμε να πληρώνουμε τους δανειστές και να κηρύξουμε το δημόσιο χρέος παράνομο. Όσοι ανησυχούν για το πώς θα πληρώνουμε τον ελλειμματικό προϋπολογισμό, θα πρέπει να τους θυμίσουμε ότι υπό τις υπάρχουσες συνθήκες το ελληνικό δημόσιο εκδίδει έντοκα γραμμάτια αξίας 15-20 δις ευρώ κάθε χρόνο για να καλύψει τρύπες του. Αντί λοιπόν να δανείζεται για να πληρώνει τοκογλυφικά και να καλύπτει τρύπες που προκαλεί η ασυδοσία των κυβερνώντων, θα μπορεί να δανείζεται για να κάνει επενδύσεις σε υποδομές και παραγωγή. Το υψηλό κόστος δανεισμού θα εξισορροπείται από τους ρυθμούς ανόδου της οικονομίας και των εισοδημάτων που θα προκαλεί το εκτεταμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα έχει επιβληθεί ένα αυστηρό καθεστώς ελέγχου της κίνησης κεφαλαίου, αλλά και ο ουσιαστικός εξορθολογισμός του δημόσιου τομέα που ξεκινά πάντα από την πολιτική κεφαλή.

Ισοσκελισμένο προϋπολογισμό σε συνθήκες ύφεσης και υπερχρέωσης ζητά μόνο όποιος πρακτορεύει τα συμφέροντα των δανειστών και δεν νοιάζεται στο ελάχιστο για το αν θα μπορέσει ποτέ να ορθοποδήσει η οικονομία και η κοινωνία. Όλα τα άλλα είναι απλά κούφια λόγια και προφάσεις εν αμαρτίαις όσων παίζουν με το πόνο ενός ολόκληρου λαού
.

Www.promitheasblog.com

Στον καιρό της "δημοκρατίας" και των "ολυμπιακών ιδεωδών"

Αν υπάρχει κάτι που απειλείται σε αυτή τη χώρα, από τις "σκέψεις" των παιδιών και τις πράξεις των κρατούντων είναι μια ελληνική λέξη, η σημασία της οποίας έχει σκεπαστεί από την πολύ οχλαγοή.

Ένα ανέκδοτο που, πιθανά, να το έλεγα κι εγώ σε κατάσταση φαιδρής χαλαρότητας αποτέλεσε το έναυσμα για να βγει η στο φως η εικόνα της άγνοιας και του αποπροσανατολισμού.

Η μικρή αθλήτρια δεν διώχτηκε, για ένα ανέκδοτο, αλλά για τις πολιτικές της πεποιθήσεις και συμπάθειες, οι οποίες είναι φανερές, αν κανείς δει το σταχυολόγημα στο οποίο έχουν προβεί τα "έγκριτα" μέσα.

Στο όνομα, λοιπόν, μιας "δημοκρατίας" που δεν υπάρχει απώλεσε το όνειρο της και πήγαν χαμένοι οι κόποι της.

Ο συστηματικά προπαγανδιζόμενος "εχθρός¨δεν είναι πια αυτός που με φορολογεί άγρια, μου τοκίζει κάθε δεκάρα που προσπαθώ να μαζέψω, για να συντηρηθώ ή ο κάθε φυλής ολιγάρχης. Εχθρός δεν είναι πια ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, σε διευθύνοντες και εκτελεστές, σε νομοθετούντες και υπηκόους. Είναι οτιδήποτε άλλο, εκτός από όλα αυτά. Φταίει το κακό το ριζικό μας, ο κακός πολιτικός, ο λαός, το κράτος, η αγορά ή η ιδιοκτησία, και τείνει να γίνει πίστη πως πάνω απ' όλα φταίει ο "κωλότουρκος", ο αφρικανός, ο τσιγγάνος, ο πακιστανός που φτύνει τη τσίχλα του στον πεζόδρομο, ο αλλόχρωμος, ο αλλόθρησκος ή ο αλλοεθνής.

Ο γνωστός για τις εξαγωγικές σε χρήμα δραστηριότητες, κ. Κούβελος, συμβάλλει με τις πράξεις του  στη σύγχιση και από κοντά όλοι οι άλλοι.

Ο ολοκληρωτισμός, στην Ελλάδα (και όχι μόνο) έχει ποικιλία χρωμάτων για να εκφράζεται, από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά. Η δημοκρατία δεν έχει τίποτα. Παραμένει στα αζήτητα της ιστορίας και της πραγματικότητας.

Η δουλειά που κάνει το σύστημα πληροφόρησης και διαμόρφωσης συνειδήσεων είναι πολύ καλή. Η δουλειά που κάνουν ή δεν κάνουν,  όσοι υποτίθεται ή νομίζουν ή πιστεύουν πως αντιστρατεύονται όλες τις αληθινές αιτίες του κακού, είναι πολύ κακή. (Και η δική μας, μαζί). Δεν ξέρουν να αγαπούν . Δεν ξέρουν πως προϋπόθεση της κοινότητας είναι η φιλία, η αγάπη, ο έρωτας και τα συνώνυμα. Πριν φτάσουμε στον τρόπο διοίκησης που λέγεται δημοκρατία.

Κι εμείς, που αυτά τα λόγια γράφουμε, είμαστε πολύ μικροί. Σχεδόν ηττημένοι.

Και κανείς δεν μπορεί να δει πως όλα αυτά κι εκείνα και τα άλλα, τα εκατέρωθεν και τα πομπώδη, δεν έχουν καμία σχέση, με ότι κράτησε των ελλήνων την κοινότητα ζωντανή στο πέρασμα των χρόνων. Αρέσει, δεν αρέσει, ότι ζούμε, πιστεύουμε και λέμε,  δεν έχει σχέση, με όσα σκέφτηκε ο Ρήγας ή είπε ο Καποδίστριας ή ο Κολοκοτρώνης.

Αυτό που αποτέλεσε συνεκτικό κρίκο και τελικά απελευθερωτική δύναμη, ήταν μια ενότητα βασισμένη στην κοινή γλώσσα και την κοινή πίστη.

Αυτά τα δυο, που συνέθεσαν έθνος, φιλοσοφία και επιστήμη, που ονομάστηκαν, γιατί ήταν, "ελληνικά", δεν εμπεριέχουν το μίσος ή τη λογοκρισία, την εξόντωση της άλλης άποψης, σαν βασικό ιδεολογικό όπλο, σαν μέσο ύπαρξης.

Αν δεν υπήρχε ο έλληνας, δεν θα υπήρχε ο άνθρωπος, σαν έννοια και νόημα και "μετά λόγου γνώσεως", οι δυτικοί της αναγέννησης ονόμασαν τις ελληνικές σπουδές, "ανθρωπιστικές". Τις αποδιώξαμε από το "πολιτικό" προσκήνιο, αποδιώχνοντας τον έλληνα και τον άνθρωπο (λέξεις συνώνυμες).

Ο έλληνας και ο βάρβαρος των αρχαίων ελλήνων διέφεραν σε τούτο μόνο: Ο βάρβαρος αγνοούσε την πολιτική, ως συμμετοχική πράξη πολιτών και όχι ως αυτό που ζούμε σήμερα.

Το ένστικτο της επιθετικότητας, η ανάγκη του ανθρώπου να φοβάται και να λατρεύει Μονάρχες, σταλμένους από το Θεό είχε εξημερωθεί, μόνο από αυτό που οι έλληνες ονόμασαν πολιτική. Με όσα συνέβεναν στην ελληνική πόλη και σχετίζονταν με τη διοίκηση της και όχι με την εξουσία κάποιου άλλου πάνω της.

Κατά τον μοναρχικό ή ολιγαρχικό Πλάτωνα, ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος προτού αναγνωρίσει τον άνθρωπο, η πολιτική έχει ως σκοπό τη διάπλαση ενάρετων ανθρώπων και η σπουδαιότητα της βρίσκεται στο ότι είναι αυτή που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο.

Η νεωτερική ελληνική επανάσταση στηρίχτηκε πάνω στη σχέση των ανθρώπων, στον θεμέλιο λίθο της κοινωνίας, όπως την προσδιόρισε ο Αριστοτέλης: τη φιλία. Καθόλου τυχαία, η επωνυμία "Φιλική Εταιρεία". Η φιλία δεν είναι μόνο το θεμέλιο αλλά και η βαθύτατη πηγή των νόμων. (Αν, βέβαια, καταφέρναμε τη δημοκρατία και την πολιτική, πριν υιοθετήσουμε τις λογικές των κοτσαμπάσηδων). Στη φιλία ανάμεσα σε ανθρώπους,  η δικαιοσύνη είναι πραγματοποιημένη. Όπως και η ισότητα, η αλληλεγγύη, ενώ απουσιάζει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, ο διαχωρισμός σε αυτούς που αποφασίζουν και σε αυτούς που πρέπει να υπακούουν.

Η ελληνική εκεχειρία των Ολυμπιακών αγώνων και οι ιδέα του δάφνινου στέφανου στους Δελφούς, ενός κλαριού ελιάς στην Ολυμπία ή ενός άγριου σέλινου στη Νεμέα, δεν έχουν σχέση με τα ιδεώδη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, του Κούβελου, των Ναζί και των λοιπών εκφραστών του ολοκληρωτισμού και της ολιγαρχίας.

Κοινότητα Ανθρώπων - Κοινωνία του Δώρου

(εικόνα Δον ΨΥΧΩΤΗΣ:"Από το "Α" της Αγάπης στο "Ω" της ζωής")

Πηγη

ΜΥΣΤΙΚΑ ΟΠΛΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Οι αρχαίοι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι σε κάθε

τομέα του πολιτισμού. Μοιραία λοιπόν δεν θα μπορούσαν

να υστερήσουν και στην πολεμική τεχνολογία, εφόσον

μάλιστα, όπως πίστευαν «Πόλεμος πατήρ πάντων

εστί» (ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων). Η παρεξηγημένη

αυτή φράση του Ηρακλείτου δεν εκφράζει,

όπως υποστηρίζουν ορισμένοι, το φιλοπόλεμο και

«ιμπεριαλιστικό» πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων. Αντιθέτως

εκφράζει τπν μεγάλη αλήθεια του αρχαίου κόσμου,

ότι η ανάγκη γεννά. Η ανάγκη αντιμετώπισης υπερτέρων

αντιπάλων ήταν η γενεσιουργός αιτία της δημιουργίας

και ανάπτυξης «ειδικών» όπλων, ήδη από τους χρόνους

που γεννήθηκε ο πολιτισμός στην πατρίδα μας, περί την

9η χιλιετία π.Χ. Οι σχεδόν πάντα αριθμητικώς ασθενέστεροι

Έλληνες δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να αναπτύξουν

ειδικές δυνατότητες, οι οποίες θα τους επέτρεπαν

να αντιμετωπίσουν επί ίσοις όροις τους πολυπλη-

θείς αντιπάλους τους. 




Τοξικά βέλη 



Η γένεση του τόξου ως όπλου, για το κυνήγι αρχικά 

και για τον πόλεμο κατόπιν, χάνεται στα βάθη της

ανθρώπινης ιστορίας. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει

πότε οι άνθρωποι άρχισαν να το χρησιμοποιούν. Το

παράδοξο όμως είναι ότι από το την λέξη τόξο γεννήθηκε

και μια ακόμα ελληνική λέξη που υποδηλώνει το

δηλητήριο, η λέξη «τοξικό». Ο διάσημος Έλληνας ιατρός

του 1ου αιώνα μ.Χ. Διοσκουρίδης ήταν ο πρώτος που

ετυμολογησε το επίθετο «τοξικός» από το «τόξο», γράφοντας

χαρακτηριστικά ότι το επίθετο «τοξικός» δηλώνει

τον σχετικό με το τόξο. Πως όμως σχετίζεται ένα

όπλο με τα λογής λογής τοξικά, δηλαδή τα δηλητήρια; Η

απάντηση είναι απλή. Από πολύ νωρίς οι πρωτόγονοι

άνθρωποι ανακάλυψαν ότι κάποιες ουσίες είχαν την ικανότητα

να ναρκώνουν ή να σκοτώνουν άμεσα όποιον ή

ότι ερχόταν σε επαφή μαζί τους.



Στα πρώτα στάδια της ιστορίας οι πρωτόγονοι κυνηγοί

χρησιμοποιούσαν τοξικά βέλη για να ναρκώνουν τα

ζώα θύματά τους. Η επιλογή του δηλητηρίου έπρεπε να

γίνει προσεκτικά, έτσι ώστε να μην κινδυνεύσει και ο 

χρήστης, αλλά ούτε και όσοι θα έτρωγαν το σκοτωμένο 

με τον τρόπο αυτό ζώο. Προφανώς η γνώση αυτή των

πρώτων κυνηγών βρήκε εφαρμογή και στους πρώτους

πολέμους, όταν ελλείψει ασπίδων και θωράκων τα εκη-

βόλα όπλα και κυρίως το τόξο αποτελούσαν την τελευταία

λέξη της πολεμικής τεχνολογίας. Περί τα μέσα της

5ης χιλιετίας π.Χ. όμως μια μεγάλη τεχνολογική επανάσταση

έλαβε χώρα στον ελλαδικό χώρο, η έναρξη

κατεργασίας των μετάλλων. Η κατεργασία των μετάλλων

έδωσε νέες πρωτόγνωρες δυνατότητες στους τότε

Έλληνες. Ιδιαιτέρως από την αυγή της 4ης χιλιετίας π.Χ.

όπου άρχισαν να κατεργάζονται και τον χαλκό, όλα

μετεβλήθησαν. Τα νέα όπλα με τις μεταλλικές αιχμές

απεδείχθησαν τρομερά εναντίον των αθωράκιστων αντιπάλων.



Μοιραία λοιπόν δημιουργήθηκαν και τα αντίμετρα,

η ασπίδα και ο θώρακας. Σε αυτό το νέο επιχειρησιακό

περιβάλλον που σταδιακά δημιουργήθηκε, το

τόξο άρχισε να χάνει τη σημασία του στο πεδίο της

μάχης. Το μικρό του βεληνεκές και η επίσης μικρή του

διατρητική ικανότητα δεν του προσέδιδαν την αναγκαία

δύναμη ανάσχαισης (stopping power) που απαιτείτο για

την εξουδετέρωση ενός εφοδιασμένου με ασπίδα ή

θώρακα ή και τα δύο αντιπάλου πολεμιστή. Αντιθέτως

στην Ανατολή, όπου κανένας στρατός με εξαίρεση ίσως

τον Ασσυριακό, δεν πολυχρησιμοποίησε ισχυρές θωρακίσεις,

το τόξο παρέμεινε το βασικό όπλο έως το 1700

μ.Χ. Στην Ελλάδα όμως οι φάλαγγες των σαρισσοφόρων

Μινυών, Μινωιτών και αργότερα Μυκηναίων πολεμιστών,

ήταν σχεδόν απρόσβλητες από τα βέλη των αντί

πάλων. Ο μόνος τρόπος για να «ανακτήσει» το τόξο την

σημασία του ήταν να αποκτήσει δηλητηριώδη αιχμή.

Έτσι, ακόμα και αν δεν έπληττε τον αντίπαλο καίρια,

αλλά επιπόλαια σε ένα αθωράκιστο σημείο του σώματος

του, θα μπορούσε να του επιφέρει ακόμα και τον θάνατο.



Κατά πάσα πιθανότητα ένα τέτοιο δηλητηριασμένο

βέλος σκότωσε τον Αχιλλέα, πληγώνοντάς τον στην ακάλυπτη

πτέρνα του. Ο «άνανδρος» αυτός τρόπος πολέμου

καυτηριάζεται από τον Όμηρο, αλλά και από τους μεταγενεστέρους

του και το τόξο χαρακτηρίζεται το όπλο

των δειλών, υπογραμμίζοντας έτσι την αντιδιαστολή με

τον «καθαρό» τρόπο της εκ του συστάδην αντρίκιας

μάχης. Ωστόσο τα βιολογικά όπλα υπήρχαν και είναι

λογικό οι Έλληνες της Ανατολίας Τρώες να τα χρησιμοποιούν

περισσότερο, λόγω της επαφής τους με τους λοιπούς

ανατολικούς πολιτισμούς. Αυτό όμως δεν σημαίνει

ότι και οι της μητροπολιτικής Ελλάδος συμπατριώτες

τους δεν τα γνώριζαν. Απλώς είχαν πάψει να τα πολυ-

χρησιμοποιούν.



Πότε πράγματι πρωτοχρησιμοποιήθηκαν βιολογικά

όπλα στην Ελλάδα; Στο ερώτημα αυτό κανείς δεν μπορεί

να απαντήσει με βεβαιότητα. Μπορεί όμως να στηριχθεί

στην κωδικοποιημένη ελληνική πρωτοϊστορία, την μυθολογία,

και να αναζητήσει εκεί απαντήσεις. Ο πρώτος λοιπόν

που φέρεται να χρησιμοποιεί βιολογικά όπλα είναι ο

μεγαλύτερος Έλληνας ήρωας, ο Ηρακλής. Στο σημείο

αυτό αξίζει να γίνει μια διευκρίνηση σχετικά με τον μέγιστο

Έλληνα ήρωα. Ο Ηρακλής δεν ήταν ένα πρόσωπο,

ήταν η προσωποποίηση του ίδιου του Ελληνισμού. Έτσι

εμφανίζονται τουλάχιστον δύο πρόσωπα με το αυτό

όνομα, τα οποία έδρασαν σε διαφορετικές χρονικές

στιγμές, αλλά έφτασαν να ταυτίζονται μεταξύ τους. 0

πρώτος ο Ιδαίος, Κρητικός Ηρακλής, ήταν σύντροφος

τους Δία. Ο δεύτερος ο Μινύας - Μυκηναίος είναι ο

εκτελεστής των άθλων. Σε έναν από τους άθλους του ο

Ηρακλής εκλήθη να σκοτώσει ένα τέρας την Λερναία

Ύδρα, το τέρας με την δηλητηριώδη ανάσα. Σύμφωνα με

τον μύθο το τέρας είχε εννέα (σύμφωνα με άλλες

παραλλαγές 15-100) κεφάλια, το ένα εκ των οποίων

ήταν αθάνατο. Ο Ηρακλής τελικώς κατόρθωσε να σκοτώσει

το τέρας. Έκοψε ένα προς ένα τα κεφάλια και

τους έβαζε φωτιά. Κατόπιν απέκοψε και το αθάνατο 

κεφάλι και το έθαψε κάτω από έναν μεγάλο βράχο στην 

Λέρνη. Κατόπιν έσκισε το σώμα του άψυχου τέρατος και

βούτηξε τα βέλη του στο δηλητηριώδες αίμα του. Όλα

αυτά ακούγονται φυσικά ως χαριτωμένα παραμύθια. Και

όμως κρύβουν πίσω τους μια πολύ μεγάλη δόση αλήθειας.



Προσφάτως Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν

ότι ο Αργολικός Κόλπος διαθέτει πλουσιότατα κοιτάσματα

υδρογοναθράκων, πετρελαίου και αερίων. Η εκφυγή

των φυσικών αερίων λοιπόν προκαλούσε την δηλητηριώδη

ανάσα του τέρατος, το όνομα ακόμα του οποίου -

Ύδρα - το συσχετίζει με το νερό, με το υγρό. Ούτε πρέπει

να θεωρείται τυχαίο ότι ο ήρωας αναγκάστηκε να

κάψει τα κεφάλια του «τέρατος». Το πιο ενδιαφέρον

σημείο όμως είναι ότι ο Ηρακλής, γνωρίζοντας προφανώς

τις ιδιότητες των υδρογοναθράκων, βούτηξε τα

βέλη του στο «αίμα» της Ύδρας. Αρκετά αργότερα, ο

Οδυσσέας αυτή τη φορά φέρεται στην Οδύσσεια να

ταξιδεύει ως την Εφύρα, την πόλη της Ηπείρου, κοντά

στα ύδατα της Στυγός, με σκοπό να κατέβει στον κάτω

κόσμο, η είσοδος του οποίου ευρίσκετο εκεί. Ο Όμηρος

αναφέρει ότι ο Οδυσσέας πήγε στην Εφύρα αναζητώντας

δηλητήρια με τα οποία θα άλειφε τις αιχμές των

βελών του. Ο βασιλιάς της πόλης Ίλος όμως, αρνήθηκε

να του παραχωρήσει τα δηλητήρια, αν και η Εφύρα

χαρακτηριζόταν από τους αρχαίους ως ο παράδεισος

των δηλητηρίων. Το παράδοξο όμως είναι ότι και η

συγκεκριμένη περιοχή της Ηπείρου είναι πλούσια σε

κοιτάσματα υρδογονανθράκων και φυσικού αερίου,

όπως απεκάλυψε ο αείμνηστος αρχαιολόγος και ελληνιστής

Νίκολας Χάμοντ στο βιβλίο του «Ήπειρος». Φαίνεται

λοιπόν από πολύ νωρίς οι Έλληνες να έχουν ανακαλύψει

τους υδρογονάνθρακες και τα παράγωγά τους και

να τα χρησιμοποιούν και σε πολεμικούς σκοπούς. Με

ποιόν τρόπο όμως; Προφανώς ένα βέλος βουτηγμένο σε

πίσσα ή σε αργό πετρέλαιο δεν θα προκαλούσε άμεσα

τον θάνατο σε έναν άνθρωπο που θα τον έπληττε σε μη

καίριο σημείο. Μήπως λοιπόν τα βουτηγμένα σε αυτά τα

υλικά βέλη ήταν απλώς πυρφόρα βέλη, με άσβεστο

όμως πυρ; Υπάρχουν όμως περιγραφές που φανερώνουν

την τοξικότητα της περιοχής, αφού ακόμα και τα πουλιά 

που πετούσαν από πάνω και εισέπνεαν τις δηλητηριώδεις 

αναθυμιάσεις πέθαιναν. Αναφέρει η Οδύσσεια: «εξ

Εφύρης ανιόντα παρ' Ίλου Μερμερίδαο, οίχετο γαρ

κείσε θόης νηός Οδυσσεύς φάρμακον ανδροφόνον διζήμενος,

όφρα οι είη ιούς χρίεσθαι χαλκήρεας» (από την 

Εφύρα καθώς ερχόταν από τον Ίλο Μερμερίδη, γιατί

πήγε και εκεί με γρήγορο πλοίο ο Οδυσσέας, φάρμακο

ανδροφόνο αναζητώντας, για να το έχει τα χάλκινα βέλη

του να αλοίβει. α 259 -262). Από την άλλη γνωρίζουμε

ότι δηλητηριώδη βέλη, με την κλασσική έννοια του

όρου, υπήρχαν. Αυτά όμως δεν τα βουτούσαν σε υδρογονάνθρακες,

αλλά σε διαλύματα νερού αναμεμειγμένου

με τριμμένα φύλλα ή λουλούδια ορισμένων φυτών ή

μανιταριών ή δηλητηρίου φιδιών. Τα πλέον διαδεδομένα

τοξικά φυτά ήταν το Ακόνιτο, η Άτροπος, γνωστό ως

Μπελλαντόνα, από την οποία παράγεται η στρυχνίνη, το

Στραμώνιο, το Κώνιο, το Δελφίνιο, η Δακτυλίτιδα, η Γόγ-

γολη, το Μαυρόχορτο και άλλα. Από αυτά το πλέον

θανατηφόρο είναι το Ακόνιτο, το οποίο προκαλεί παύση

της καρδιακής λειτουργίας και τελικά τον θάνατο. Σύμφωνα

με ορισμένες απόψεις το Ακόνιτο ήταν υπεύθυνο

για τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τον θάνατο

όμως προκαλούν και τα περισσότερα από τα παραπάνω

αναφερθέντα φυτά. Το Κώνιο άλλωστε είναι ιδιαιτέρως

γνωστό από την εκτέλεση του Σωκράτη. Τα γνωστά λοιπόν

αυτά φυτά, αποτελούσαν την πρώτη ύλη των αρχαίων

βιολογικών όπλων. Η αποτελεσματικότητά τους

πάντως εξαρτάτο από πολλούς παράγοντες, όπως η

κράση του θύματος, ο χρόνος χρήσης τους και οι κλιματολογικές

συνθήκες. Η αντοχή του κάθε ανθρώπου είναι

ένας τελείως υποκειμενικός παράγοντας, ο οποίος όμως

εξαρτάται και από το πόσο ισχυρό είναι το δηλητήριο, το

οποίο εξασθενεί με το πέρασμα του χρόνου. Ακόμα επιδρούν

και οι κλιματολογικές συνθήκες καθώς η βροχή

για παράδειγμα «ξέπλενε» το δηλητήριο από τα όπλα.

Από την άλλη πρέπει να υπήρχαν και ατυχήματα, με

φίλια θύματα, όταν για παράδειγμα ένα βέλος έκοβε τον

ίδιο τον χρήστη του. Ο μύθος αναφέρει πως ο Ηρακλής

έπληξε κατά λάθος με ένα δηλητηριώδες βέλος τον φίλο

του κένταυρο Χείρωνα, ενώ και ο κένταυρος Φόλος

πέθανε όταν τρυπήθηκε κατά λάθος από ένα βέλος που

προσπαθούσε να αποσπάσει από το σώμα ενός πληγωμένου.



Ενδιαφέρον παρουσιάζει ακόμα η μυθολογική

αναφορά στο τέλος του Ηρακλή. Ο ήρωας σκότωσε τον

κένταυρο Νέσσο, με ένα βέλος βουτηγμένο στο αίμα της

Ύδρας. Ο κένταυρος πριν πεθάνει έδωσε στην σύζυγο

του Ηρακλή Διηάνειρα το μολυσμένο αίμα του, λέγοντας

της να το φυλάξει σε μέρος σκοτεινό και δροσερό,

μακριά από το φως και την ζέστη - μήπως διότι υπήρχε

κίνδυνος ανάφλεξης του; Με το αίμα του κενταύρου η

Διηάνειρα άλειψε έναν χιτώνα του Ηρακλή. Ο τελευταίος

φόρεσε τον χιτώνα και πήγε να εκτελέσει θυσία

στους θεούς. Τότε όμως, εμπρός από την φλόγα του

βωμού, ο χιτώνας ανεφλέγη και ο Ηρακλής άρχισε να

καίγεται, ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή η θερμότητα

απλώς ενεργοποίησε το δηλητήριο, το οποίο λειτούργησε

ως ένα είδος οξέως. Στην απελπισία του ο ήρωας

πεσε σε ένα ποτάμι, αλλά και εκεί η φωτιά δεν έσβησε! 



Όταν δε επιχείρησε να βγάλει το δηλητηριασμένο ρούχο 

αφαίρεσε μαζί και τις σάρκες του. Τελικώς ο Ηρακλής

κάηκε ζωντανός. Και αυτός ο μύθος είναι ενδεικτικός

των γνώσεων των αρχαίων Ελλήνων για τα παράδοξα

αυτά όπλα, τα οποία σκότωσαν ακόμα και έναν Ηρακλή.

Πριν πεθάνει ο ήρωας άφησε τα όπλα του στον φίλο

του Φιλοκτήτη. Ο Φιλοκτήτης αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα

προσωπικότητα. Επικεφαλής επτά πλοίων, το

καθένα των οποίων είχε πλήρωμα 50 τοξοτών, κίνησε

για την Τροία. Άριστος τοξότης και ο ίδιος, είχε εξοπλισθεί

με τα δηλητηριώδη βέλη του Ηρακλή. Δεν έμελλε

όμως να φτάσει εκεί με τους λοιπούς συστρατιώτες του.



Ο Φιλοκτήτης είτε δαγκώθηκε από φίδι, είτε σύμφωνα

με άλλη παραλλαγή του μύθου, τρυπήθηκε κατά λάθος

από ένα δικό του δηλητηριασμένο βέλος. Αποτέλεσμα

τούτου ήταν να αφεθεί σε ένα νησάκι κοντά στη Λήμνο.

Ο Φιλοκτήτης, ο καλύτερος τοξότης των Αχαιών, σώθηκε

τελικά με την επέμβαση του ιατρού Μαχάωνος. Το

γεγονός ότι η δηλητηρίαση του Φιλοκτήτη δεν προερχόταν

από δάγκωμα φιδιού δεν χρειάζεται και μεγάλη

σοφία για να το καταλάβει κανείς. Στην Ελλάδα μόνο ένα

είδος έχιδνας έχει τόσο ισχυρό δηλητήριο ώστε να επιφέρει

τον θάνατο. Οι αρχαίοι όμως γνώριζαν πως να

αντιμετωπίζουν ακόμα και το δάγκωμα από ένα τέτοιο

φίδι - χάραγμα του σημείου δαγκώματος, αναρρόφηση

του δηλητηρίου, επίδεση αρκετά εκατοστά πάνω από

την πληγή, ώστε να μην φτάσει το δηλητήριο γρήγορα

στην καρδιά. Άρα κατά πάσα πιθανότητα ο Φιλοκτήτης

επλήγη από κάτι άλλο. Στην περίπτωση του όμως στάθηκε

τυχερός στην ατυχία του, εφόσον μάλλον το δηλητήριο

είχε εξασθενίσει λόγω του χρόνου που είχε παρέλθει,

αλλά και ο ίδιος ήταν νέος και με ισχυρό οργανισμό.

Έτσι επέζησε και πήγε τελικώς στην Τροία, σκορπώντας

τον όλεθρο με τα δηλητηριώδη βέλη του, ένα εκ των

οποίων σκότωσε και τον Πάρι. Σύμφωνα με την ποιητική

περιγραφή ο Πάρις υπέφερε ιδιαιτέρως από το δηλητήριο,

νιώθοντας αφόρητο κάψιμο και δίψα. Όλα αυτά τα

συμπτώματα προϊδεάζουν για δηλητηρίαση από το φυτό

Ακόνιτο. Και είναι λογικό ο Φιλοκτήτης να χρησιμοποίησε

ένα δραστικό δηλητήριο για τα βέλη του, εφόσον,

από ιδία πείρα κατάλαβε ότι το δηλητήριο της Ύδρας

είχε πλέον εξασθενήσει.



Η φρίκη των αρχαίων βιολογικών όπλων όμως δεν

τελείωσε και μετά τα Τρωικά. Τα κείμενα διαφόρων συγγραφέων

της ύστερης αρχαιότητος και των πρώτων χριστιανικών

χρόνων, όπως ο Γαληνός, ο Κουίντος ο εκ

Σμύρνης, αλλά και ο Διόδωρος Σικελιώτης και ο Παυσανίας,

αποδεικνύουν ότι τα όπλα αυτά συνέχισαν να χρησιμοποιούνται

όλο αυτό το διάστημα, από την προϊστορία

έως και τον 4ο αιώνα μ.Χ. Τα δηλητήρια που χρησιμοποιήθηκαν

στην περίοδο αυτή ήταν δραστικότερα των

παλαιοτέρων, απόκοτος της γνώσης που οι χρήστες τους

είχαν αποκομίσει από τους παλαιοτέρους. Έτσι αντί ενός

μόνο δηλητηρίου πολλές φορές χρησιμοιοποιείτο ένα

μίγμα τοξικών υλικών, προερχόμενο κυρίως από δηλητηριώδη

φυτά, αναμεμειγμένο μερικές φορές με δηλητήριο

φιδιού. Η αρχαία «συνταγή» ακολουθήθηκε κατά

γράμμα και σε νεωτέρους χρόνους. Υπάρχουν αναφορές

ότι μουσουλμάνοι τοξότες χρησιμοποίησαν εμποτισμένα

σε Ακόνιτο βέλη κατά των Ισπανών το 1483. Ακόμα

και οι Γκούρκα χρησιμοποίησαν παρόμοια βέλη κατά των

Βρετανών τον 19ο αιώνα. Προσφάτως δε απεκαλύφθη

ότι και Γερμανοί επιστήμονες, κατά τη διάρκεια του Β'

Παγκοσμίου Πολέμου, επειραματίζοντο στην κατασκευή

«τοξικών» βολίδων, εμποτισμένων επίσης σε Ακόνιτο.

Ακόμα και σήμερα φυλές ινδιάνων στον Αμαζόνιο χρησιμοποιούν

δηλητηριώδη βέλη, εμποτισμένα με δηλητήριο

ενός είδους βατράχου που ζει στην περιοχή.



Ωστόσο στους κλασσικούς, ελληνιστικούς και

ρωμαϊκούς χρόνους φαίνεται πως υπήρξε ένα «μορατόριουμ» 

θα λέγαμε, στην ανάπτυξη βιολογικών όπλων για πολεμική

χρήση. Δηλητήρια εξακολούθησαν φυσικά να χρησιμοποιούνται

στο κυνήγι και στις δολοφονίες. Η χρήση

τους στον πόλεμο θεωρήθηκε πράξη «βαρβαρική» και

σταμάτησε. Φυσικά αν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι έπαψαν

να χρησιμοποιούν βιολογικά όπλα, οι αντίπαλοι

τους δεν συμμεριζόντο πάντοτε τα ίδια αισθήματα. Έτσι

αναφέρεται η χρήση δηλητηριωδών βελών τόσο από

τους Πέρσες, όσο και από τους Γαλάτες και τους Δάκες,

αλλά και τους Σλάβους, όπως μαρτυρά ο αυτοκράτορας

Μαυρίκιος στο «Στρατηγικόν» του 6ου αιώνα π.Χ. Και οι

λαοί αυτοί όμως έπαψαν σταδιακά να τα χρησιμοποιούν,

σε γενικευμένη τουλάχιστον κλίμακα, κυρίως λόγω των 

αντίποινων τα οποία υφίσταντο όσοι χρήστες τους είχαν 

την ατυχία να πέσουν ζωντανοί στα χέρια των εχθρών

τους. Έτσι όταν ο στρατός τους Αλεξάνδρου πέρασε το

326 π.Χ. από το σημερινό Πακιστάν βρέθηκε αντιμέτωπος

με τους εντοπίους, οι οποίοι είχαν εμποτίσει σε

δηλητήριο φιδιού όχι μονό τα βέλη τους, αλλά ακόμα και

τα σπαθιά τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα βέλη τους

δεν έφεραν μεταλλική αιχμή. Η κατάληψη του στελέχους

τους ήταν κούφια, προφανώς για να «συγκρατεί»

περισσότερο δηλητήριο. Ευτυχώς η έλλειψη μεταλλικής

αιχμής περιόριζε τη διατρητικότητα του βέλους, απέναντι

στις ασπίδες και τους θώρακες των Ελλήνων. Ίδιου

τύπου βέλη χρησιμοποιούσαν και οι Σκύθες, οι οποίοι με

αυτά κατανίκησαν την στρατιά του Πέρση βασιλιά

Δαρείου, στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. Παρόλα αυτά οι

στρατιώτες του Αλεξάνδρου, αγνοώντας το εχθρικό

μυστικό, επιτέθηκαν εναντίον τους και τους νίκησαν.

Μετά το πέρας της μάχης όμως πολλοί, έστω και ελαφρά

τραυματισμένοι, πέθαναν. Ο Αλέξανδρος τότε κατάλαβε

ότι οι εχθροί χρησιμοποιούσαν δηλητήριο και κατάφερε

να μάθει και το αντίδοτο. Χάρη σε αυτό σώθηκε η ζωή

του στρατηγού του Πτολεμαίου του Λάγου, ο οποίος είχε

τραυματιστεί ελαφρά από βέλος στον ώμο, αλλά κινδύνευε

να πεθάνει. Το τραύμα του είχε μαυρίσει και μύριζε

απαίσια. Μετά τη χορήγηση του αντιδότου όμως

θεραπεύτηκε άμεσα.



Πέραν των γνωστών δηλητηρίων όμως των φυτών και

των φιδιών οι Έλληνες πρέπει να γνώριζαν και το δηλητήριο

που περιέχει το κεντρί ενός είδους σαλαχιού. Σύμφωνα

με μια παράδοση ο Οδυσσέας βρήκε τον θάνατο

από πλήγμα με ένα δόρυ που είχε αιχμή από κεντρί

σαλαχιού. Δράστης του φόνου ήταν ο νόθος γυιός του


από την μάγισσα Κίρκη, ο Τήλεφος.

Του Π.Καρύκα

http://originalmakedon.blogspot.gr/
http://skotinoprosopo.blogspot.gr/2012/06/blog-post_13.html