ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΩΝ.

Το συμπέρασμα αυτό είναι ξεκάθαρο και προκύπτει αβίαστα αν επιχειρήσει κανείς να σταθμίσει το κυρίαρχο μήνυμα από τη συνάντηση Παπανδρέου – Νταβούτογλου στο περιθώριο της συνόδου του ΟΑΣΕ.

Μάλιστα αν δεν επιστρατεύαμε τα τελευταία αποθέματα ευγένειας που μπορεί να διαθέτει κανείς όταν κρίνει την Παπανδρεϊκού τύπου άσκηση εξωτερικής πολιτικής, θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς περιστροφές, ότι ο πρωθυπουργός ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ υποθηκεύει γι ακόμα μία φορά σε επικίνδυνους ατραπούς την εξωτερική πολιτική της χώρας. Και φυσικά δε θα είχαμε άδικο σ αυτή τη διαπίστωση.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΛΑΘΟΣ ΠΡΩΤΟ:

Ο Πρωθυπουργός επέλεξε να συναντηθεί προσωπικά με τον τούρκο υπουργό εξωτερικών Νταβούτογλου. Τυπικά αυτό εμφανίζεται ως μια ορθή διαδικασία αφού ο κ Παπανδρέου διατηρεί στο προσωπικό του χαρτοφυλάκιο και το χαρτοφυλάκιο της εξωτερικής πολιτικής.

Επί της ουσίας όμως, και με δεδομένη τη συγκυρία, και με δεδομένες τις κυοφορούμενες εξελίξεις εν όψει της επικείμενης αξιολόγησης της Τουρκίας, πρόκειται για γκάφα ολκής, για λάθος πολιτικά και διπλωματικά ανεπίτρεπτο.

Σ αυτή τη συνάντηση έπρεπε να παραστεί ο υφυπουργός εξωτερικών και όχι ο πρωθυπουργός της χώρας, προκειμένου να είναι σαφέστατος ο συμβολισμός και ακόμη πιο σαφές το μήνυμα στη γείτονα Τουρκία.

Με την απερίσκεπτη και βιαστική κίνηση του πρωθυπουργού…
Ο Νταβούτογλου αναβαθμίστηκε…
Ο Έλληνας πρωθυπουργός απαξιώθηκε…
Και μαζί μ αυτόν απαξιώθηκε γι ακόμα μία φορά και η μαχητικότητα της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

ΛΑΘΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ:

Συμφώνησαν και οι δυό – και φυσικά επιστρατεύτηκαν και τα ΜΜΕ για να στηρίξουν αυτό το ανεπίτρεπτο και ενδεχόμενα ενδοτικό πλαίσιο συμφωνίας – ότι οι σχέσεις των δύο χωρών, επανέρχονται στο πνεύμα του 1999 – 2004.
Δηλαδή με λόγια απλά, και με τη σύμφωνη γνώμη του Έλληνα πρωθυπουργού, οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις επανέρχονται στην μετά το 1996 εποχή και αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι: Αποδεχόμαστε, νομιμοποιούμε, και θέτουμε ως δεδομένη και αποδεκτή βάση στη διακρατικότητα των σχέσεων μας…

1. Το γκρίζο Αιγαίο που προέκυψε μετά την προδοσία των Ιμίων…
2. Το ντροπιαστικό καθεστώς υποτακτικότητας που οδήγησε στην παράδοση του Οτσαλάν…
3. Την μαύρη για την εξωτερική πολιτική της χώρας, Σημιτική περίοδο, με τα ζεϊμπέκικα και λοιπά υποκατάστατα εξωτερικής πολιτικής των οποίων παραμένει πιστός νοσταλγός ο απερίσκεπτος και …περιορισμένης ευθύνης πρωθυπουργός της χώρας.

ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ:

Ο Νταβούτογλου δυο πράγματα ήθελε… δυο πράγματα πήρε.
Το πρώτο ήταν να υποβαθμίσει με την παρουσία του την πρωθυπουργική παρουσία. ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ….

Το δεύτερο ήταν να αποσπάσει τη συγκατάθεση για τη νομιμοποίηση της πιο μαύρης περιόδου για την ελληνική εξωτερική πολιτική. ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ…

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΕΡΗΦΑΝΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ ΜΑΣ.

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Αν επιλέγαμε να το πούμε μονολεκτικά, τότε η λέξη «ΑΙΣΧΟΣ» από μόνη της θα αρκούσε.

Αν επιλέξουμε να το διατυπώσουμε περιφραστικά, τότε οφείλουμε να καλέσουμε τον Ελληνικό λαό απόλυτη επαγρύπνηση, για να αποτρέψει – ανατρέψει αυτή την εθνικά επικίνδυνη και διπλωματικά απερίσκεπτη εξωτερική πολιτική, πριν οδηγήσει τη χώρα σε δρόμους χωρίς επιστροφή.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Μήπως οφείλετε μπροστά σ αυτές τις εξελίξεις να μη μένετε σιωπηλός κύριε Σαμαρά??? ΜΗΠΩΣ???