Στην αρχαία Ελλάδα “ο/οι δαίμων/ονες” είχαν σημαντικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων και συναντούνται σε πλήθος συγγραμάτων, όπως του Ομήρου, του Ησιόδου, του Πλάτωνα, του Ηροδότου κ.α. Αναφέρονται κυρίως ως θεότητες οι οποίες δρουν στον ουράνιο χώρο ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους. Έχουν μια αμφίδρομη σχέση, δηλαδή είναι κατά κάποιο τρόπο ο ενδιάμεσος αγγελιοφόρος των θεών προς τον γήινο κόσμο και το αντίστροφο. Ως βοηθοί των θεών στέλνουν τις αποφάσεις τους μέσω των χρησμών, ενώ παρακολουθούν και την εξέλιξη της ζωής των θνητών έως ότου να ελευθερωθεί η ψυχή τους από τα δεσμά του ανθρωπίνου σώματος. Ακόμα φέρονται ως φύλακες άγγελοι του κάθε ανθρώπου, ενώ κάθε θεός δύνατο να έχει πλήθος αυτών στην διάθεσή του. Ο Ησίοδος μας αποκαλύπτει περισσότερο την αγαθή έννοια της ύπαρξής τους, διότι μας αναφέρει ότι ως δαίμονες δρουν οι ψυχές του “χρυσού γένους” οι οποίες θεοποιήθηκαν και με προσταγή του Ζευ προστάτευαν τους εκάστοτε ανθρώπους. Μετέπειτα οι φιλόσοφοι όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας κ.α έγραψαν ότι είναι οι “επόμενοι των θεών”, ή ότι είναι “παίδες αυτών αλλά όχι θεοί”, ενώ χαρακτηρίστηκαν είτε ως μοίρα, είτε ως τύχη (καλή ή κακή). Παράλληλα μην ξεχνάμε και το περίφημο δαιμόνιο του Σωκράτη, που μέσω αυτού έπαιρνε τις σωστές αποφάσεις, αλλά και φιλόσοφοι όπως ο Θαλής και Εμπεδοκλής που εννοούσαν την ψυχή του σύμπαντος. Χαρακτηριστικό πάντως είναι ότι παρόλες τις έννοιες που δόθηκαν στην αρχαιότητα δεν προσωποποιήθηκε κανένας δαίμονας!
Συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι η έννοια του “Δαίμων-ονος” αντικατοπτρίζει μια άυλη μορφή υψηλής πνευματικότητας που διαχέετε στο σύμπαν και που εκπορεύετε εκ του θείου, με σκοπό την βοήθεια όλων των ανθρώπων ή την δοκιμασία τους (με την καλή έννοια) ώστε να βρουν το δρόμο τους στην δύσκολη υλιστική ζωή. Αυτό όμως προυποθέτει και ανάλογο πνευματικό υπόβαθρο των θνητών, διότι μόνο έτσι θα καταφέρουν να αντιληφθούν την καλοσύνη και την αγαθότητά του.
Φθάνουμε τώρα στα χρόνια όπου “απεβίωσε” το πνεύμα και επικράτησαν οι θρησκείες, βλέποντας έκπληκτοι πως η έννοια της λέξεως αυτομάτως άλλαξε, στο ιουδαϊκό αλλά και στο χριστιανικό δόγμα. Σε Π. Διαθήκη και σε εβραϊκά κείμενα γίνετε λόγος δια μυστηριώδη υπεραίσθητα όντα που λέγονται “Σεδίμ” ή “Σερίμ”, και εκτελούν κακόβουλες πράξεις! Δυστυχώς η ίδια κακή έννοια δίνεται και στα κείμενα της Κ. Διαθήκης. Βλέπουμε κατ’ αρχήν ότι ο άρχων των δαιμόνων είναι ο σατανάς - διάβολος*, ενώ ειδικότερα στην αποκάλυψη του Ιωάννη κεφ.ΙΒ εδαφ. 9, αναγράφετε η πτώση του σατανά μαζί με τους αγγέλους του! Συνεχίζοντας την έρευνα ανακαλύψαμε παρόμοιες έννοιες και σε άλλα “ευαγγέλια”. Όπως στα:
- α) Κατά Λουκάν σε όλο το Η΄ κεφάλαιο μνημονεύεται η ύπαρξη δαιμονίων σε άντρες και γυναίκες (ανάμεσά τους και η Μαρία), οι οποίοι δεν ήταν χριστιανοί, ήταν άγριοι και κατοικούσαν σε μνημεία! Ακόμα είναι έκδηλη η κακή επιρροή που ασκούν στον άνθρωπο σύμφωνα με τους χριστιανούς της εποχής, και η εξάγνισή τους από τον Ιησού**!
- β) Κατά Μάρκον στο Ε΄ κεφ.*** λέγεται η ίδια περίπου ιστορία περί ακαθάρτων ψυχών που ζούνε σε μνημεία.
- γ) Κατά Ματθαίον στο Η΄ κεφ.**** έχουμε πάλι τα ίδια λεγόμενα με την διαφορά ότι γράφει άλλο όνομα περιοχής στην οποία συνέβησαν τα γεγονότα. Πιθανή λανθασμένη αντιγραφή...;
Το συμπέρασμα που αποκομίζουμε είναι ότι στα θρησκευτικά χρόνια δια την δημιουργία των θρησκειών και την εγκαθύδρισή τους, έπρεπε να αλλοιώσουν τα αρχαία πατρώα έθιμα. Έτσι βάφτισαν κακές τις όποιες καλές έννοιες και το αντίθετο. Παρατηρούμε λοιπόν ότι:
- α) Οι δαίμονες έγιναν κακοί, ή ότι ήταν καλοί στην αρχή, αλλά εξέπεσαν εκ του ουρανού λόγω της αλλαζονίας τους, και την θέση τους πήραν οι άγγελοι πλέον!
- β) Ο αρχηγός των δαιμόνων (διάβολος - σατανάς) προσωποποιήθηκε, ώστε να γίνει φανερός εχθρός του κάθε ανθρώπου, και να βοηθήσει τους “αγαθούς” απεσταλμενούς του θεού να σπείρουν την φοβία και την προκατάληψη, ώστε να επιτευχθεί η πνευματική υποδούλωση.
- γ) Οι αντικαταστάτες των δαιμόνων (άγγελοι) προσωποποιήθηκαν και λατρεύτηκαν δια την επικράτησή τους έναντι των παλαιών!
Είναι πλέον αναπόφευκτη η σύγκριση μεταξύ των δύο εποχών, και των μηνυμάτων που εκπέμπουν:
Από την έννοια της αγαθότητας που υπάρχει στο σύμπαν (Δαίμων) και που δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, αλλά υπάρχει δια όλους αρκεί κάποιος να θελήσει και να προσπαθήσει να την φθάσει, καταλήγουμε στις θρησκευτικές εποχές που η αγαθότητα “δαιμονοποιήται”, διότι αυτοί που την κατείχαν είχαν ελεύθερο πνεύμα (ήταν κάτοικοι των μνημείων), και δεν υπέκυπταν στα εξ’ Ανατολής καινούρια δόγματα!
Φάνηκε η νοοτροπία εκείνης της εποχής και μέσου του εξαγνισμού που έκανε ο Ιησούς σε αυτούς που κατείχαν τον Δαίμων-να μέσα τους, που δεν ήταν άλλη από την εξαφάνιση κάθε τι Ελληνικού, ή την μεταστροφή του προς τον σκοταδισμό των θρησκειών.
Οι αξίες με τις οποίες είχαν γαλουχηθεί γεννιές και γεννιές στην αρχαία Ελλάδα (κάθε ονομασία και ιδιότητα θεού ή θεοτήτων ή ηρώων κ.α, αντιπροσώπευε κάποια φυσικότητα ή καλή πράξη που επέδρασε προς το σύνολο των ανθρώπων ή την ενέργεια του σύμπαντος και την καλοσύνη που πρέπει να έχουμε ως άνθρωποι), κατέρευσαν σύμφωνα και με τα λεγόμενα της αποκάλυψης***** που εξυμνεί την πτώση του αρχηγού των Δαιμόνων μαζί με τους έκπτωτους αγγέλους του, και την απαρχή του πνευματικού σκότους.
Υποσημειώσεις:
* Βλέπε το παραπάνω κείμενο περί Εωσφόρου - σατανά.
** Ειδικότερα στο εδάφιο 2, στο 12, και από το εδαφ. 27 έως και το 33.
*** Από το 1ο εδαφ. έως και το 13.
**** Από το 28 εδάφ. έως και το 32.
***** Κεφ. ΙΒ. εδαφ 9.
- ΙΑΣΩΝ
Πηγές:
α) Εγκυκλοπαιδικό λεξικό Ηλίου
β) Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας των Liddell & Scott.
γ) Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας του Δημητράκου.
δ) Κ. Διαθήκη μεταφρασθείσα εκ του Νικ. Βάμβα.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου