Χριστιανισμός και οικειοποίηση τα των Εθνικών

'Εκανα μια μικρή εργασία για το τι έχουν οικειοποιηθεί οι χριστιανοί από τους Εθνικούς.

Ας τα δούμε:

1) Ο Αʼη Γιώργης και Ώρος - Βελλεροφόντης

Ο Αιγύπτιος Θεός Ώρος φονεύει τονκροκόδειλο



Ο Έλληνας ήρωας Βελλεροφόντης σκοτώνει την χίμαιρα



και τελικά ο ʼη-Γιώργης σκοτώνει δράκοντα



2) Ίσιδα και Ώρος ή Παναγία και Ιησούς;





και



3) Θεός Ήλιος, Απόλλων ή "Φως εκ φωτός Θεός αληθινός", Ιησούς;


Ο Θεός Ήλιος


Ο Θεός Απόλλων ως το φως της αρετής


Ο Ιησούς 3ος αιώνας από τύμβο στην Ρώμη

4) Ο μοσχοφόρος Απόλλων ή ο Ιησούς ποιμένας;


Ο Απόλλων μοσχοφόρος


Ο Ιησούς ποιμένας!

5) Ο Ιησούς φιλόσοφος με τήβεννο



Ο Σωκράτης με την τήβεννο


Ο Ιησούς με τήβεννο 4ος αιώνας Ρώμη

6) Ανθρωποθυσία και ανάσταση



Ο Αντίνοος, με σταυρό και σταφύλια του Διονύσου αναστημένος ήρωας


Ο Κοπτικός Ιησούς, με τα σταύλια του Διονύσου τριγύρω!

7) Σέραπις και Γιαχβέ
1KINGS 1:50 Ο δε Αδωνιας εφοβηθη απο προσωπου του Σολομωντος και σηκωθεις υπηγε και επιασθη απο των κερατων του θυσιαστηριου.



Βωμός του Θεού Σεράπιδος στην Δήλο, χαρακτηριστικό του τα κέρατα.
3ος αιώνας π.Χ.

8 ) Περί του Ενός, 1η υπόθεση Παρμενίδη, διάλογος Πλάτωνος
Από την αθανασία στην αιωνιότητα.


Στον διάλογο Παρμενίδης του Πλάτωνα γίνεται λόγος για το Εν.
Το Εν αποτελεί την πρώτη αιτία Θεών και ανθρώπων.
Το Εν είναι ο Θείος Νους που από αυτόν όλα προέρχονται

Η 1η υπόθεση του Παρμενίδη εξετάζει τι συμβαίνει αν υπάρχει μόνο το Εν ως ενότητα.

Τελικό συμπέρασμα βγαίνει πως για να υπάρχει το Εν ως ενότητα και ως μοναδικότητα δεν μπορεί να μετέχει στο «είναι» και έτσι αυτομάτως τίθεται εκτός υλικού κόσμου.

Αυτή είναι και θέση του χριστιανισμού για τον Θεό.

Βέβαια αργότερα ο Παρμενίδης εξετάζει και άλλες περιπτώσεις όπως τι συμβαίνει όταν το Εν μετέχει στην ουσία και άλλες παρόμοιες βγάζοντας διαφορετικά συμπεράσματα.

Σε ένα άλλο σημείο που επιμένουν οι χριστιανοί είναι στο ορισμό του Θεού.
Για αυτούς Θεός είναι το αεί υπάρχων πνεύμα που είναι αυθύπαρκτο και δεν δημιουργήθηκε από άλλη οντότητα ωστόσο αυτό είναι ο Πατήρ όλων των οντοτήτων.

Οι Εθνικοί ωστόσο Θεό ονομάζουν όχι το αυθύπαρκτο ον αλλά το αθάνατο ον.
Έτσι ιδέες όπως ευτυχία, σοφία, καλοσύνη κτλ είναι αιώνιες άρα και Θεοί.

Μεταξύ αυτών των Θεοτήτων υπάρχει και το Εν που αποκαλείται ύψιστο μεταξύ των Θεών.

Με τον χριστιανισμό έχουμε μια μετατόπιση στον ορισμό του Θεού, από το αθάνατο στο αεί υπάρχων – αιώνιο.

9 ) Εξομολόγηση, νηστεία και αμαρτία στα Ελευσίνια μυστήρια.

Είναι γνωστό πως στα πλαίσια της πνευματικής ζωής στην αρχαιότητα υπήρχε η εξομολόγηση ως κάθαρση του πνεύματος πριν τα μυστήρια.

Επίσης μια άλλη καθαρτική μέθοδος ήταν η νηστεία. Στα Ελευσίνια μυστήρια πριν την μύηση τρώγανε τον πλακούντα (είδος ψωμιού με σησάμι και μέλι) και απείχαν από άλλες τροφές.

Επίσης γνωστό είναι το Δελφικό παράγγελμα «Αμαρτάνων μετανόει» που δηλώνει την αλλαγή του τρόπου σκέψης στην περίπτωση που υπήρχε πνευματική αστοχία.

10 ) Το σώμα και αίμα του Ιησού και ο οίνος και ο άρτος των Ελευσίνιων μυστηρίων του Θεού Διόνυσου και της Θεάς Δήμητρας.

Στα αρχαία μυστήρια οι μύστες ύστερα από τον καθαρμό ενωνόντουσαν με το Θείο.
Αλλά με ποιο τρόπο;

Ο Σαλούστιος μας αναφέρει ότι με την αρετή ο άνθρωπος ενώνεται με το θείο και λάμπουν οι Θεοί μέσα του.

Έτσι οι μύστες αφήνανε πίσω τους την πνευματική αστοχία και υποσχόντουσαν για αλλαγή του νου τους (μετάνοια), όπως πρόσταζε το Δελφικό παράγγελμα «Αμαρτάνων μετανόει».

Αυτή η υπόσχεση δινόταν τελετουργικά ώστε να θυμίσουν στον μύστη τι ακριβώς είναι ο άνθρωπος.

Ο άνθρωπος είναι πνεύμα και χθόνιο σώμα.

Το πνεύμα συμβολίζεται με τον οίνο (τον Διόνυσο, τον νου του Διός) και το χθόνιο μέρος με τον άρτο (την Θεά Δήμητρα).

Τα δύο ενωμένα σε μια οντότητα λάμπουν με την αρετή το Απολλώνιο φως της ψυχής.

Έτσι οι μύστες έπιναν μια γουλιά οίνο και τρώγανε ένα κομμάτι ψωμί ως υπόσχεση της μετάνοιας τους.
Η μετάνοια έφερνε τον νέο τρόπο νόησης και την αρετή.
Έτσι ο άνθρωπος πετύχαινε την Θέωση.

11 ) Ο σπερματικός λόγος του Κλεάνθη.

Ως φιλοσοφικός όρος ανήκει στον στωικό φιλόσοφο Κλεάνθη (3ος π.Χ. αιώνας).
Δηλώνει τους θείας προέλευσης νόμους της φύσης που διέπουν την γένεση και κατευθύνουν την ενέργεια της ύλης. Η έννοια κατά τους στωικούς είναι συμπαντική δεδομένου κατ’ αυτούς τα πάντα είναι έμψυχα.

12 ) Νηστεία και κάθαρση και τελετουργικό λουτρό ή "νίπτω τας χείρας μου".


Από τοιχογραφία της Πομπηίας, νίψη των χεριών κατά την μύηση σε μυστήριο της Ίσιδος.



Η κάθαρση ήταν μέρος της πνευματικής ζωής της αρχαιότητας.

Γνωρίζουμε ότι πριν τα Ελευσίνια μυστήρια υπήρχε η κάθαρση του σώματος και του πνεύματος.

Για την κάθαρση του σώματος υπήρχε ολιγοήμερη νηστεία και ήταν προετοιμασία για το επόμενο στάδιο.
Για την κάθαρση του πνεύματος η εξομολόγηση των βαρών της ψυχής.

Συμβολικά η κάθαρση δηλωνόταν τελετουργικά με την νίψη των χεριών.
Έτσι έξω από κάθε ναό είχαν τα χερνιβία που με αυτά έπλεναν τα χέρια τους οι θρησκευτές.

13 ) Η τριαδικότητα του Πλάτωνα περί Θεού-Ενός ως Πατήρ, Δύναμη, Νους και η τριαδικότητα του Χριστιανισμού ως Πατήρ – ʼγιο Πνεύμα – Ιησούς.

Οι Εθνικοί κατατάσσουν τους Θεούς τους σε διάφορες ομάδες. Μια από αυτές είναι οι τριαδικές μορφές.

Μια όμως τριάδα είναι ιδιαίτερα γνωστή αφού την έχει οικειοποιηθεί και ο χριστιανισμός παραχαράσσοντας την όμως.

Αυτή η τριάδα είναι η τριαδικότητα που εμφανίζει το Εν.

Το Εν είναι η θεότητα που νοεί και μέσω της νόησης υπάρχουν τα «άλλα» ως υποστάσεις.

Το Εν όμως είναι ο νοών που νοεί και τον εαυτό του.
Έτσι το νοητό είναι πάλι το ίδιο το Εν.
Από την άλλη η νόηση με τον νοών δεν διαχωρίζεται αφού είναι το ίδιο πράγμα.
Αλλά και το νοητό είναι ο ίδιος ο νοών.
Έτσι νοών, νόηση, και νοητό είναι το ίδιο ομοούσιο ον.
ʼρα το Εν φαίνεται να είναι τριαδικό ως η πηγή των νοητών δηλαδή είναι ο Πατήρ, είναι η ίδια η ενέργεια δηλαδή η Δύναμη ή το ʼγιο Πνεύμα (νόηση) αλλά και το αντικείμενο της νόησης δηλαδή το νοητό ή αλλιώς ο γόνος του νοώντος και της νόησης δηλαδή ο Υιός.
Έτσι έχουμε την τριάδα Πατήρ, ʼγιο Πνεύμα, και Υιός η οποία αναφέρεται στο ίδιο ον το Εν.

Το Εν ή αλλιώς Πρώτος Νους συμβολίζεται με τον ήλιο για να δειχθεί η απορροή της νοητικής δύναμης του ως ακτινοβολία που διαχέεται παντού, κατά τους νεοπλατωνικούς Πλωτίνο και Πρόκλο.

Η έννοια της απορροής της Θείας Δύναμης από τον Πατέρα διατηρείται στον χριστιανισμό ως εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος ωστόσο αλλάζει το νόημα του Υιού αφού στον χριστιανισμό γίνεται ο Ιησούς.

14 ) Ο απαγορευμένος καρπός και τα μήλα των Εσπερίδων

Στην Ιουδαϊκή εκδοχή του μύθου υπάρχει ένας απαγορευμένος καρπός, το μήλο που δίνει την γνώση του καλού και του κακού και πάνω στο δένδρο είναι ο όφις τυλιγμένος.

Στην Ελληνική εκδοχή υπάρχει το δένδρο με τα μήλα των Εσπερίδων που δίνει την αθανασία και πάνω του τυλιγμένος βρίσκεται το φίδι Λάδωνας ως φρουρός του.

http://www.theoi.com/Titan/Hesperides.html


Αν και οι δύο μύθοι τονίζουν διαφορετικά πράγματα το μοτίβο και το μυθολογικό υπόβαθρο είναι το ίδιο.

Μια σημαντική διαφορά! Οι Ιουδαίοι είναι αυτοί που δεν επιθυμούν την γνώση γιατί τους φέρνει μπελάδες και αναπολούν τις μέρες στον Παράδεισο που ήταν ανέμελοι.
Επίσης ο άνθρωπος φτιαγμένος από τον Γιαχβέ είναι ως δημιούργημα του που δεν πρέπει να επιθυμεί την θέωση, άλλωστε για αυτόν τον λόγο εκδιώχθηκε από τον παράδεισο.

Από την άλλη έχουμε τον Έλληνα άνθρωπο που επιθυμεί διακαώς την γνώση.
Η γνώση χαρίζεται από τον Προμηθέα ως θείος νους-πυρ.
Ο Δίας όμως τον τιμωρεί γιατί θεωρεί ότι οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι για αυτό το δώρο.
Ο Δίας μετατρέπει την γνώση σε αρετή στέλνοντας τον Απόλλωνα και αποτρέπει έτσι τον άνθρωπο να καεί από το Προμηθειακό πυρ.
Τέλος ο Δίας ανασταίνει τον Διόνυσο μετατρέπωντας το Προμηθειακό πυρ σε Θείο Νου και μετέχοντας ο άνθρωπος στα μυστήρια του θεώνεται και γίνεται ισόθεος.

Η διαφορά μεταξύ Ιουδαίου και Έλληνα είναι ολοκάθαρη στο θέμα της θέωσης!

15 ) Κατακλυσμός, Δευκαλίωνας και Πύρα ή Νώε και κιβωτός.

Το κλειδί σε αυτόν τον μύθο είναι το περιστέρι που στέλνει ο Δευκαλίωνας για να δει αν η κακοκαιρία πέρασε ή όχι. Χαρακτηριστικό της προηγμένης παρατήρησης του ναυτικού λαού των Ελλήνων.

Σε αντίθεση με τον Νώε που αντιγράφει από δύο μύθους. Έναν του Έπους του Γκιλγκαμές και τον Ελληνικό μύθο του Δευκαλίωνα.

Από τον μύθο του Γκιλγκαμές παίρνει το κοράκι και από τον μύθο του Δευκαλίωνα το περιστέρι.

Έτσι ο Νώε στέλνει για να διαπιστώσει αν απορροφήθηκαν τα νερά δύο πτηνά.

Συγκεκριμένα το βιβλικό κείμενο λέει:

GEN 8:5 Τα δε υδατα ωλιγοστευον κατα συνεχειαν εως του δεκατου μηνος· την πρωτην του δεκατου μηνος εφανησαν αι κορυφαι των ορεων.
GEN 8:6 [] Και μετα τεσσαρακοντα ημερας ηνοιξεν ο Νωε την θυριδα της κιβωτου, την οποιαν ειχε καμει·
GEN 8:7 και απεστειλε τον κορακα, οστις εξελθων υπηγαινε και ηρχετο, εωσου εξηρανθησαν τα υδατα απο της γης.
GEN 8:8 Και απεστειλε την περιστεραν κατοπιν αυτου, δια να ιδη αν επαυσαν τα υδατα απο προσωπου της γης·
GEN 8:9 και μη ευρισκουσα η περιστερα αναπαυσιν των ποδων αυτης, επεστρεψε προς αυτον εις την κιβωτον, διοτι τα υδατα ησαν επι του προσωπου πασης της γης· και εκτεινας την χειρα αυτου, επιασεν αυτην και εισηγαγεν αυτην προς εαυτον εις την κιβωτον.
GEN 8:10 Και ανεμεινεν ετι αλλας επτα ημερας, και παλιν απεστειλε την περιστεραν εκ της κιβωτου·
GEN 8:11 και επεστρεψε προς αυτον η περιστερα προς το εσπερας, και ιδου, ητο εν τω στοματι αυτης φυλλον ελαιας, απεσπασμενον· και εγνωρισεν ο Νωε οτι επαυσαν τα υδατα απο της γης.
GEN 8:12 Και ανεμεινεν ετι αλλας επτα ημερας, και απεστειλε την περιστεραν· και δεν επανεστρεψε πλεον προς αυτον.

Οι αντιφάσεις είναι ολοφάνερες!
Αφού στέλνει τον κόρακα και πηγαινοερχόταν «εωσου εξηρανθησαν τα υδατα απο της γης» κατόπιν στέλνει την περιστέρα για να διαπιστώσει την ξηρότητα των υδάτων.
Αφού όμως από τον κόρακα ήδη τα ύδατα εξηράνθησαν η περιστέρα δεν βρίσκει ανάπαυσιν γιατί τελικά μάλλον δεν εξηράνθησαν τα ύδατα.

Τελικά τι γίνεται εξηράνθησαν ναι ή όχι.
Βέβαια αυτά κάνουν οι πρόχειρες αντιγραφές.
Τέλος η αντιγραφή είναι ολοφάνερη με την περιστέρα και το κλαδί ελιάς.

Αυτό όμως που δεν έχει κατανοήσει ο Ιουδαίος συγγραφέας της βίβλου είναι η χρήση των πτηνών. Το ίδιο φαίνεται και στο έπος του Γκιλγκαμές.
Τα περιστέρια στους ναυτικούς είναι γνωστά για τα προμηνύματα που δηλώνουν έναντι του καιρού.
Έτσι όταν είναι κακοκαιρία τα περιστέρια αρνιούνται να σηκωθούν και αν το κάνουν ύστερα από πίεση κατεβαίνουν με την πρώτη ευκαιρία.
Ο Δευκαλίωνας όντας προερχόμενος από ναυτικό λαό και γνώστη των ιδιοτήτων των πτηνών και μάλιστα των περιστεριών χρησιμοποιεί το περιστέρι για να διαπιστώσει αν έληξε η κακοκαιρία και όχι για να δει αν ξεράθηκε η γη!
Αυτό που βέβαια μπερδεύει τους άλλους δύο συγγραφείς είναι ο κλάδος ελαίας και για αυτό νομίζουν ότι το περιστέρι χρησιμοποιείται για την διαπίστωση της ξηρότητας της γης.
Βέβαια το κλαδί ελιάς έχει βαθύτερο νόημα στον Ελληνικό μύθο αφού είναι και σύμβολο Ειρήνης. Έτσι γίνεται «Ειρήνη» και παύεται η οργή του Θεού μυθολογικά.

16 ) Σταυρός και Ιησούς


ʼραγε ο σταυρός είναι σύμβολο του Χριστιανισμού;

Ο ισοσκελής σταυρός είναι γνωστός στους αρχαιολόγους ως ο Ελληνικός σταυρός.

Σύμβολο της ηγεμονίας του Διός. Στις άκρες του τοποθετούνται τα τέσσερα ριζώματα του Εμπεδοκλή και στο μέσο του ο Αιθέρας, η ουσία που ενώνει τα αντίθετα.



Ο Ελληνικός σταυρός

Στον Βουδισμό έχουμε και την κίνηση της ενέργειας της ύλης από το ένα στοιχείο στο άλλο. Αυτή η κίνηση είναι κυκλική άρα τα τέσσερα άκρα συμβολίζονται με καμπύλες γραμμές συμβολίζοντας την κίνηση της ενέργειας.



Ο Βουδιστικός σταυρός.

Αλλά και οι Αιγύπτιοι έχουν αντίστοιχα το δικό τους σταυρό. Το ʼνκχ.



Το ʼνκχ είναι το κλειδί της ζωής.

Παρακάτω φαίνεται η οικειοποίηση του Αιγυπτιακού σταυρού από τους Κόπτες.



Ο Κοπτικός σταυρός, 3ος αιώνας μ.Χ.

Βέβαια σταυρό είχαν και οι Ιρακινοί



Ο Ηλιακός σταυρός Νιμρούδ, Ιράκ 850 π.Χ.

17 ) Αγαπάτε αλλήλους αλλά Στωικά

"If you want to be loved, love." - Seneca, Epistulae Morales 9.
"Take care not to harm others, so others won't harm you." - Seneca, Epistulae Morale 103.
"No one can lead a happy life if he thinks only of himself and turns everything to his own purposes. You should live for the other person if you wish to live for yourself." – Seneca, Epistulae Morales 48
"When those about you are venting their censure or malice upon you or raising any other sort of injurious clamour ... it is still your duty to think kindly of them; for nature has made them to be your friends."
– Marcus Aurelius (161-180) 'Meditations'.
"We should not say ‘I am an Athenian’ or ‘I am a Roman’ but ‘I am a citizen of the Universe." – Marcus Aurelius, 'Meditations'.
" Do not, my Lucilius, attend the games, I pray you. Either you will be corrupted by the multitude, or, if you show disgust, be hated by them. So stay away."
– Seneca, Epistulae Morales 7

18 ) Στρέψε και το άλλο μάγουλο στο εχθρό αλλά Στωικά

"Who is there among us who does not admire Lykourgos of Sparta, in his response to being blinded in one eye by a fellow-citizen. The people handed the young man over to him, to take whatever vengeance he wanted. He refrained from any retaliation in kind, but educated him and made a good man of him."
– Epictetus, Encheiridion 5.
"Someone gets angry with you. Challenge him with kindness in return. Enmity immediately tumbles away when one side lets it fall." – Seneca, De Ira, 2
"It's a pitiably small-minded person who gives bite for bite." - Seneca, De Ira, 11
" We shall never desist from working for the common good, helping one another, and even our enemies, till our helping hand is stricken with age." - Seneca, De Otio
"It is a denial of justice not to stretch out a helping hand to the fallen; that is the common right of humanity."
Seneca the Elder

19 ) Ο πλούσιος και η καμήλα αλλά Στωικά

"The greatest wealth is a poverty of desires."
– Seneca, Epistulae Morales 70.
"It is not the man who has too little, but the man who craves more, that is poor."
– Seneca, Epistulae Morales 64.
"Only the person who has despised wealth is worthy of God." - Seneca, Epistulae Morales 58.
"We are told that Jesus judged the rich with the saying 'It is easier for a camel to go through the eye of a needle than for a rich man to enter the kingdom of god.' Yet we know that Plato expressed this very idea in a purer form when he said,
'It is impossible for an exceptionally good man to be exceptionally rich.'
Is one utterance more inspired than the other?"
– Celsus, On the True Doctrine.

20 ) Οι Υιοί του Θεού

Ρωμύλος ο υιός του Θεού ή μύθος,



Μέγα Αλέξανδρος, υιός Θεού και θνητής ή μύθος,



Αύγουστος, υιός Θεού και θνητής ή μύθος,



Διόνυσος υιός Θεού και θνητής ή μύθος,



Ο Απολλώνιος ο Τυαννέας υιός Θεού (Απόλλωνος) ή μύθος,



Ο Πυθαγόρας υιός του Απόλλωνος ή μύθος,



Ηρακλής, υιός Θεού Διός ή μύθος;




Σωτήρες – Θεοί που διαμόρφωσαν τον μύθο του Ιησού

Buddha
The Buddha character has the following in common with the Christ figure:
Buddha was born of the virgin Maya, who was considered the "Queen of Heaven."
He was of royal descent.
He crushed a serpent's head.
Sakyamuni Buddha had 12 disciples.
He performed miracles and wonders, healed the sick, fed 500 men from a "small basket of cakes," and walked on water.
He abolished idolatry, was a "sower of the word," and preached "the establishment of a kingdom of righteousness."
He taught chastity, temperance, tolerance, compassion, love, and the equality of all.
He was transfigured on a mount.
Sakya Buddha was crucified in a sin-atonement, suffered for three days in hell, and was resurrected.
He ascended to Nirvana or "heaven."
Buddha was considered the "Good Shepherd", the "Carpenter", the "Infinite and Everlasting."
He was called the "Savior of the World" and the "Light of the World."

Horus of Egypt

The stories of Jesus and Horus are very similar, with Horus even contributing the name of Jesus Christ. Horus and his once-and-future Father, Osiris, are frequently interchangeable in the mythos ("I and my Father are one"). The legends of Horus go back thousands of years, and he shares the following in common with Jesus:
Horus was born of the virgin Isis-Meri on December 25th in a cave/manger, with his birth being announced by a star in the East and attended by three wise men.
He was a child teacher in the Temple and was baptized when he was 30 years old.
Horus was also baptized by "Anup the Baptizer," who becomes "John the Baptist."
He had 12 disciples.
He performed miracles and raised one man, El-Azar-us, from the dead.
He walked on water.
Horus was transfigured on the Mount.
He was crucified, buried in a tomb and resurrected.
He was also the "Way, the Truth, the Light, the Messiah, God's Anointed Son, the Son of Man, the Good Shepherd, the Lamb of God, the Word" etc.
He was "the Fisher," and was associated with the Lamb, Lion and Fish ("Ichthys").
Horus's personal epithet was "Iusa," the "ever-becoming son" of "Ptah," the "Father."
Horus was called "the KRST," or "Anointed One," long before the Christians duplicated the story.
In fact, in the catacombs at Rome are pictures of the baby Horus being held by the virgin mother Isis--the original "Madonna and Child"--and the Vatican itself is built upon the papacy of Mithra, who shares many qualities with Jesus and who existed as a deity long before the Jesus character was formalized. The Christian hierarchy is nearly identical to the Mithraic version it replaced. Virtually all of the elements of the Catholic ritual, from miter to wafer to water to altar to doxology, are directly taken from earlier pagan mystery religions.51

Mithra, Sungod of Persia

The story of Mithra precedes the Christian fable by at least 600 years. According to Wheless, the cult of Mithra was, shortly before the Christian era, "the most popular and widely spread 'Pagan' religion of the times." Mithra has the following in common with the Christ character:
Mithra was born on December 25th.
He was considered a great traveling teacher and master.
He had 12 companions or disciples.
He performed miracles.
He was buried in a tomb.
After three days he rose again.
His resurrection was celebrated every year.
Mithra was called "the Good Shepherd."
He was considered "the Way, the Truth and the Light, the Redeemer, the Savior, the Messiah."
He was identified with both the Lion and the Lamb.
His sacred day was Sunday, "the Lord's Day," hundreds of years before the appearance of Christ.
Mithra had his principal festival on what was later to become Easter, at which time he was resurrected.
His religion had a Eucharist or "Lord's Supper."

Krishna of India

The similarities between the Christian character and the Indian messiah are many. Indeed, Massey finds over 100 similarities between the Hindu and Christian saviors, and Graves, who includes the various noncanonical gospels in his analysis, lists over 300 likenesses. It should be noted that a common earlier English spelling of Krishna was "Christna," which reveals its relation to '"Christ." It should also be noted that, like the Jewish godman, many people have believed in a historical, carnalized Krishna.
Krishna was born of the Virgin Devaki ("Divine One")
His father was a carpenter.
His birth was attended by angels, wise men and shepherds, and he was presented with gold, frankincense and myrrh.
He was persecuted by a tyrant who ordered the slaughter of thousands of infants.
He was of royal descent.
He was baptized in the River Ganges.
He worked miracles and wonders.
He raised the dead and healed lepers, the deaf and the blind.
Krishna used parables to teach the people about charity and love.
"He lived poor and he loved the poor."
He was transfigured in front of his disciples.
In some traditions he died on a tree or was crucified between two thieves.
He rose from the dead and ascended to heaven.
Krishna is called the "Shepherd God" and "Lord of lords," and was considered "the Redeemer, Firstborn, Sin Bearer, Liberator, Universal Word."
He is the second person of the Trinity, and proclaimed himself the "Resurrection" and the "way to the Father."
He was considered the "Beginning, the Middle and the End," ("Alpha and Omega"), as well as being omniscient, omnipresent and omnipotent.
His disciples bestowed upon him the title "Jezeus," meaning "pure essence."
Krishna is to return to do battle with the "Prince of Evil," who will desolate the earth.

21 ) Οι Δαίμονες

Όρος που καταχραστικώς χρησιμοποιεί ο Χριστιανισμός για να ορίσει τα Σατανικά πνεύματα.

Στην αρχαία Θεολογία δαίμων είναι ο γνώστης ή αλλιώς ο δαήμων.
Σε τι όμως είναι γνώστης; Η απάντηση είναι στο μυστήριο της ζωής.
Είναι τα Θεϊκά όντα που εκτελούν τα θελήματα των Θεών.
π.χ. Ο Έρωτας είναι ο δαίμων της Αφροδίτης που φέρνει την ψυχική έλξη στους ανθρώπους.
Οι Μούσες είναι οι δαίμονες που φέρνουν το οίστρο στους πνευματικούς ανθρώπους, ποιητές.
Οι Δαίμονες είναι αυτοί που μας διδάσκουν το καλό και το κακό.
Οι Δαίμονες χαρακτηρίζονται από την ενέργεια που φέρνουν στην ψυχή του ανθρώπου.
Έτσι υπάρχει ο Δαίμονας, Έρις που φέρνει τις διαμάχες μεταξύ των ανθρώπων.
Οι Δαίμονες ωστόσο δεν είναι κακοί. Απλά μαθαίνουν το κακό στον άνθρωπο μέσω της ψυχικής εμπειρίας ώστε με την φρόνηση να το αντιλαμβάνεται και να το αποφεύγει και να αναζητά το καλό.

22 ) Η ψυχή και τα τρία μέρη αυτής κατά Πλάτωνα.

Ο Πλάτων διετύπωσε τον ορισμό της ψυχής.
Είναι το ενδιάμεσο μεταξύ πνεύματος (νου) και σώματος.
Αποτελείται από τρία μέρη. Το λογικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό.

Αρετή του λογικού είναι η φρόνηση.
Με την φρόνηση παίρνουμε ορθές αποφάσεις και όχι αποφάσεις που προέρχονται από το θυμοειδές π.χ. από λύπη, μίσος, χαρά ή από το επιθυμητικό δηλαδή από τις επιθυμίες μας.

Αρετή του επιθυμητικού μέρους είναι η σωφροσύνη με αυτήν βάζουμε φρένο στις μάταιες επιθυμίες όπως η λαιμαργία, ματαιοδοξία κτλ.

Αρετή του θυμοειδούς μέρους είναι η ανδρεία.
Η ανδρεία φέρνει την αταραξία της ψυχής μπροστά στα επερχόμενα κακά και έτσι δεν πανικοβαλλόμαστε ώστε να χάνουμε τον έλεγχο του νου μας.

Όλης της ψυχής αρετή είναι η δικαιοσύνη γιατί από αυτήν πηγάζουν μέσα στην ψυχή ορθές ιδέες και λογισμοί.

Τα παραπάνω αποτελούν για τον χριστιανισμό Πλατωνικά μυθεύματα και αναθεματίζονται εις τριπλούν την Κυριακή της ορθοδοξίας.

Βέβαια σε άλλα κείμενα ο χριστιανισμός χρησιμοποιεί τις απόψεις του Πλάτωνα εμφανίζοντας τις απόψεις χριστιανικές.

Αυτό φαίνεται από τον «ψυχοφελή και θαυμάσιο λόγο» του Ιωάννη του Δαμασκηνού όπου κάνει ανάλυση των παθημάτων των τριών μερών της ψυχής του Πλάτωνος.

23 ) Ο Θείος Λόγος

Έννοια στωικής προέλευσης που σημαίνει την θεία Λογική ως νόμοι του σύμπαντος.
Έννοια που διαστρεβλώνουν οι Χριστιανοί ορίζοντας έτσι τον Ιησού.

24 ) Παράδεισος και Κόλαση ή Ηλύσια Πεδία και ʼδης

Στην αρχαία Θεολογία συναντάμε την ανέμελη παραδείσια ζωή με την έννοια των Ηλυσίων πεδίων.
Η αθάνατη ψυχή όταν αποχωρίζεται από το σώμα κατέρχεται στον ʼδη για κρίση.
Εκεί δικάζεται και αποφασίζεται αν είναι μακάρια και οδηγηθεί στα Ηλύσια πεδία ή τις Νήσους των Μακάρων ή αν οδηγηθούν για κάθαρση στην λίμνη της Στυγός ή αν είναι ακόλαστες και οδηγηθούν στον Πυριφλεγέθοντα ποταμό ή τέλος αν μετενσαρκωθούν σε νέο σώμα.

Όλα αυτά είναι αλληγορικές εικόνες της άποψης της επιβίωσης της συνείδησης της ψυχής του ανθρώπου. Αυτή η συνείδηση ανάλογα τον βίο που έζησε θυμάται τις αναμνήσεις των πράξεων της και είτε βρίσκεται σε μια ειρηνική και μακάρια κατάσταση ή βασανίζεται από τύψεις ή επιζητά την κάθαρση «κλέουσα γύρω από την λίμνη της Στυγός».

Οι χριστιανοί ωστόσο λόγω της δεισιδαιμονίας που τους διακατέχει πιστεύουν αυτές τις εικόνες για πραγματικές και αναζητούν την κόλαση στα έγκατα της γης και τον παράδεισο κάπου στον ουρανό.

25 ) Θεία γεύματα

Το γεύμα ως ευχαριστήρια εκδήλωση προς τον Θεό συναντιέται στους αρχαίους χρόνους.

Οι αρχαίοι θυσίαζαν ζώα και έπειτα οργάνωναν θυσιαστήρια γεύματα προς τιμήν των Θεών.

Αργότερα με την λατρεία του Διονύσου η πόση οίνου (το Διονυσιακό στοιχείο) και η βρώση άρτου (το Δημήτριο στοιχείο) συμβόλιζε το νου-πνεύμα που έχουμε ως άνθρωποι και το θνητό σώμα που καταλαμβάνει αυτό, και γινόταν κατά τα Ελευσίνια μυστήρια.

26 ) 25 Δεκεμβρίου η γιορτή του Ηλίου ή τα Χριστούγεννα;

Ακολουθεί απόσπασμα από την σελίδα του Υσεε.

Το Ελληνικό «Τριέσπερον» ή Ηλιούγεννα
Στη θέση των «Χριστουγέννων», οι πρόγονοί μας εώρταζαν το λεγόμενο «Τριέσπερον», μία εορτή η οποία γενικεύεται από τους ελληνιστικούς χρόνους κι εντεύθεν, προς τιμήν των πυρφόρων και ηλιακών θεοτήτων Ηρακλέους (ο οποίος κατά τον Κορνούτο ορίζεται ως «ο εν τοίς όλοις Λόγος καθ'όν η Φύσις ισχυρά και κραταιά εστί και απεριγένητος ούσα, μεταδοτικός ισχύος και τοίς κατά μέρος και αλκής υπάρχων») και Ηλίου. Το «Τριέσπερον» ξεκινούσε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους) και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου (τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» επί 3 ημέρες μετά το Ηλιοστάσιο και αρχίζει πλέον να μεγαλώνει).

Αργότερα, με την επιβολή της κρατικής ηλιολατρίας από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αυρηλιανό, το ελληνικό «Τριέσπερον» επισκιάσθηκε (κατά μίμηση της παρσικής λατρείας του Θεού Μίθρα που εώρταζε και αυτή την γέννηση του Θεού στις 25 Δεκεμβρίου) από την «επίσημη» ρωμαϊκή εορτή του «Ανίκητου Ήλιου» («Sol Invictus»). Η «Ημέρα της Γεννήσεως του Ανίκητου Ηλίου» («Dies Natalis Solis Invicti»), η στιγμή δηλαδή που ο ακατάβλητος Ήλιος, έχοντας θριαμβεύσει επάνω στο σκοτάδι της «bruma» (βλέπε κατωτέρω), αρχίζει να ανέρχεται δυναμικά και υπερήφανα στον ουράνιο θόλο, είχε, φυσικά, ως προεόρτιο τη νύκτα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, όταν ετιμάτο σιωπηρώς η Θεά του Κάτω Κόσμου Αντζερόνα (Angerona, Dea Tacita), προστάτις των νεκρών και προσωποποίηση της Θελήσεως, της Εσωτερικής Φωνής, της Ενοράσεως και της Σιωπής, στα λεγόμενα «Ντιβάλια» ή «Αντζερονάλια» («Divalia» ή «Angeronalia», βλ. Claudio Rutilio, «Η Θεολογία των Ρωμαίων»). Τα «Divalia» έκλειναν τις λεγόμενες «σύντομες ημέρες» («brevissimi dies», «bruma») που σηματοδοτούσαν την ολοκλήρωση της ηλιακής διαδρομής μέσα στον ενιαυτό.

Ο Sol «Invictus» συνέχισε να λατρεύεται ως Ανώτατος Θεός και καθοδηγητής της οργανωμένης κοινωνίας και των Ρωμαίων αυτοκρατόρων μέχρι την εποχή του Κωνσταντίνου, ο οποίος άρχισε την βασιλεία του ως τυπικός ηλιολάτρης. Υπάρχουν νομίσματα ως το 324 μ.α.χ.χ. που εμφανίζουν τον Κωνσταντίνο να δοξάζει τον Sol ως «Πηγή της Αυτοκρατορικής Δυνάμεως», μόνον δε κατά τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του οι αναφορές στον Sol και τις άλλες εθνικές θεότητες εξαφανίσθησαν από τα νομίσματα. Η εορτή πάντως του «Sol Invictus» επικαλύφθηκε με τη σειρά της αμέσως μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού (4ος αιώνας, με απόφαση του Πάπα Ιουλίου) από τα γνωστά μας «Χριστούγεννα» (που έως τότε υπολογίζονταν στις 6 Ιανουαρίου -ημερομηνία που στην Ανατολή παρέμεινε μέχρι τουλάχιστον τη βασιλεία του αυτοκράτορα Γιουτπράβδα, ελληνιστί Ιουστινιανού-, ή στις 19 Απριλίου, ή στις 20 Μαϊου κατ'άλλους, ενώ στο «Pascha Compustus» του 243 μ.α.χ.χ. η «γέννηση» του Τζεσουά ορίζεται στις 28 Μαρτίου). Η μετέπειτα χυδαία ιδιοποίηση του ελληνικού «Τριεσπέρου» δεν εμπόδισε φυσικά τους πιο σκληροπυρηνικούς απολογητές της νέας Θρησκείας να περιγελούν τους Εθνικούς, κατά την προσφιλή τους πρακτική, ακόμη και κατά τον 3ο αιώνα μ.α.χ.χ. (!!), ως τάχα... ανόητους που εώρταζαν γενέθλια Θεών (Αρνόβιος, περίπου 296 μ.α.χ.χ.).
Προχριστιανικές θεογεννήσεις (ηλιακών ή / και σωτηριακών Θεών):

25 Δεκεμβρίου
ʼδωνις (κυπριακός, συριακός και ελληνορωμαϊκός Θεός. Στη λεγόμενη «Βηθλεέμ» που σημαίνει «Οίκος του ʼρτου» υπήρχε πανάρχαιος Ναός του Αδώνιδος που λειτουργούσε ακόμη και την εποχή των Αντωνίνων, δηλαδή τον 2ο μ.α.χ.χ. αιώνα)

Ταμμούζ (βαβυλωνιακός Θεός)

Ντουμούζι (σουμεριακός Θεός)

Μίθρας (παρσικός Θεός)

Βέλλενος (κελτικός ηλιακός Θεός που οι Ρωμαίοι εταύτισαν με τον Απόλλωνα)

Έρκλε (ετρουσκικός ηλιακός Θεός)

ʼττις (φρυγικός και ευρύτερα μικρασιατικός Θεός)

Ηρακλής (Έλλην ηλιακός Θεός)

Όντιν (ο ύπατος, εκπολιτιστής και φιλάνθρωπος σκανδιναβο-γερμανικός Θεός, από τις εορτές του οποίου προέρχονται τα υποτιθέμενα «χριστιανικά» έθιμα του στολισμένου ελάτου και του «Αγιοβασίλη»)

Μπάλντερ (σκανδιναβο-γερμανικός ηλιακός, θνήσκων και ανασταινόμενος Θεός)

Λουπέρκους (ιταλιώτικος, ηλιακός Θεός)

Ντάζμπογκ (σλαβονικός Θεός)

Γιαρίλο (σλαβονικός ηλιακός Θεός της χαράς της ζωής και της νεότητος -«jaru» = «νεότης»)

Σάουλε (λιθουανή, ηλιακή Θεά)

Πηγές:

Claudio Rutilio «Θεολογία των Ρωμαίων», Αθήναι 1997
Βλάσης Γ. Ρασσιάς «Εορτές και Ιεροπραξίες των Ελλήνων», Αθήναι 2000 (β έκδοση)
Robertson John M. «Pagan Christs», Λονδίνο 1903
Otto Walter F. «Διόνυσος. Μύθος και Λατρεία», Αθήναι 1991
Λεκατσάς Παναγής «Η Καταγωγή Των Θεσμών, Των Εθίμων, Και Των Δοξασιών», Αθήναι 1951
Jackson G. John «Pagan Origins Of The Christ Myth», Τέξας 1991 (γ έκδοση)
Steve Wyler «Ηλιακά Σύμβολα», Αθήναι 1998
Λέτσας Ν. Αλέξανδρος «Μυθολογία Της Γεωργίας», τόμοι 1-3, Θεσσαλονίκη 1957

Βέβαια και ο μύθος του Ιησού βασίστηκε πάνω και στον Ηλιακό μύθο.

Έτσι έχουμε:

Ο ήλιος μένει στάσιμος για τρεις μέρες στις 22 Δεκ. και έτσι «πεθαίνει» στο χειμερινό ηλιοστάσιο και ξανακινείται «ξαναγεννιέται» στις 25 Δεκ.
Σε μερικές περιοχές το ημερολόγιο ξεκινά από τον αστερισμό της παρθένου έτσι ο ήλιος γεννιέται από μια «παρθένο»
Ο ήλιος είναι «το φως του κόσμου»
Ο ήλιος «έρχεται από τα σύννεφα και έτσι κάθε μάτι θα τον δει»
Ο ήλιος που ανατέλλει το πρωί είναι «ο σωτήρας της ανθρωπότητας»
Ο ήλιος φοράει ένα στεφάνι από αγκάθια, τις ηλιαχτίδες.
Ο ήλιος «περπατά πάνω στο νερό»
Οι ακόλουθοι – βοηθοί του ηλίου είναι οι 12 μήνες και τα 12 ζώδια που από τα οποία ο ήλιος πρέπει να περάσει.
Ο ήλιος στις 12 το μεσημέρι είναι στο οίκο ή στον ναό του «Ύψιστου», έτσι αρχίζει την εργασία του Πατέρα του στην ηλικία των 12.
Ο ήλιος εισέρχεται σε κάθε ζώδιο στις 30ο, έτσι ο ήλιος αρχίζει να «διδάσκει» στην ηλικία των 30.
Ο ήλιος κρεμιέται σε ένα σταυρό που αναπαριστά το πέρασμα του από τις ισημερίες, την εαρινή ισημερία γίνεται το Πάσχα όπου ανασταίνεται.

27 ) Ανάσταση σώματος ή ανάσταση ψυχής;

Η ανάσταση είναι μια αρχαία Θεολογικά έννοια.

Ανάσταση σημαίνει η έγερση, σηκώνομαι ξανά στην θέση μου.

Οι ορφικοί ήταν αυτοί που είπαν πως η ψυχή του ανθρώπου βρίσκεται μέσα σε σήμα (τάφο) κατά τον βίο της στην γη.
Έτσι όποιος ζει πραγματικά δεν ζει, αλλά ψυχικώς είναι ενταφιασμένος.
Με τον θάνατο γίνεται αποχωρισμός της ψυχής από το σώμα και έτσι η ψυχή επανέρχεται στην ουράνια πατρίδα (ύστερα από δίκη στον ʼδη).
Με λίγα λόγια η ψυχή ανασταίνεται και εγκαταλείπει τον τάφο σήμα-σώμα της.

Οι χριστιανοί βέβαια πιστεύουν δεισιδαιμονικά στην υλική ανάσταση των σωμάτων τους διαστρεβλώνοντας την πρώτη αρχαία θεολογική έννοια της ανάστασης.

28 ) Δέκα εντολές ή Δελφικά παραγγέλματα;

ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ



Τὰ παρακὰτω ἠθικὰ Δελφικὰ παραγγέλματα ἢ Πυθίας γράμματα,
ἦσαν ἐντοιχισμένα εἰς τὸν πρόναον τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος εἰς τοὺς Δελφοὺς,
διὰ τὰ οποῖα ὁ Παυσανίας εἰς τὰ «Φωκικὰ» του λέει:
«Ἐν δὲ τῷ προνάῳ τὰ ἐν Δελφοῖς γεγραμμένα ἐστὶν ὠφελήματα ἀνθρώποις εἰς βίον».

Ἒπου Θεῷ.
Νόμῳ πείθου.
Θεούς σέβου.
Γονεῖς σέβου.
Ἠττῶ ὑπὲρ δικαίου.
Γνῶθι μαθὼν.
Ἀκούσας νόει.
Σαυτὸν ἲσχε.
Φρόνει θνητὰ.
Ἑστίαν τίμα.
Ἂρχε σεαυτοῦ.
Φίλοις βοήθει.
Θυμοῦ κράτει.
Φρόνησιν ἂσκει.
Πρόνοιαν τίμα.
Ὂρκῷ μὴ χρῶ.
Φιλίαν ἀγάπα.
Παιδείας ἀντέχου.
Δόξαν δίωκε.
Σοφίαν ζήτει.
Καλὸν εὖ λέγε.
Ψέγε μηδένα.
Ἐπαίνει Ἀρετὴν.
Πρᾶττε δίκαια.
Φίλοις εὐνόει.
Ἐχθροὺς ἀμύνου.
Εὐγένειαν ἂσκει.
Κακίας ἀπέχου.
Κοινὸς γίνου.
Ἲδια φύλαττε.
Ἀλλοτρίων ἀπέχου.
Εὒφημος ἲσθι.
Ἂκουε πάντα.
Φίλῳ χαρίζου.
Χρόνου φείδου.

Ὃρα τό μέλλον.
Ὓβριν μίσει.
Ἱκέτας αἰδοῦ.
Υἱοὺς παίδευε.
Ἒχων χαρίζου.
Δόλου φοβοῦ.
Εὐλόγει πάντας.
Φιλόσοφος γίνου.
Ὃσια κρίνε.
Γνοὺς πρᾶττε.
Φόνου ἀπέχου.
Εὒχου δυνατὰ.
Σοφοῖς χρῶ.
Ἦθος δοκίμαζε.
Λαβὼν ἀπόδος.
Ὑφορῶ μηδένα.
Τέχνῃ χρῶ.
Ὃ μέλλεις δὸς.
Εὐεργεσίας τίμα.
Φθόνει μηδενὶ.
Φυλακὴν πρόσεχε.
Ὁμοίοις χρῶ.
Διαβολὴν μίσει.
Δικαίως κτῶ.
Ἀγαθοὺς τίμα.
Κριτὴν γνῶθι.
Γάμους κράτει.
Τύχην νόμιζε.
Ἐγγύην φεῦγε.
Πᾶσι διαλέγου.
Ἐλπίδα αἲνει.
Δαπανῶν ἂρχου.
Κτώμενος ἣδου.
Αἰσχύνην σέβου.
Χάριν ἐκτέλει.

Εὐτυχίαν εὒχου.
Τύχην στέργε.
Ἀκούων ὃρα.
Ἐργάζου κτητὰ.
Ἒριν μίσει.
Ὂνειδος ἒχθαιρε.
Γλῶσσαν ἲσχε.
Ὓβριν ἀμύνου.
Κρίνε δίκαια.
Χρῶ χρήμασι.
Ἀδωροδόκητος δοκίμαζε.
Αἰτιῶ παρόντα.
Λέγε εἰδὼς.
Βίας μὴ ἒχου.
Ἀλύπως βίου.
Ὁμίλει πράως.
Φιλοφρόνει πᾶσιν.
Υἱοὺς μὴ καταθάρρει.
Γλώττης ἂρχε.
Σεαυτὸν εὖ ποίει.
Εὐπροσήγορος γίνου.
Ἀποκρίνου ἐν καιρῷ.
Πόνει μετὰ δικαίου.
Πρᾶττε ἀμετανοήτως.
Ἀμαρτάνων μετανόει.
Ὀφθαλμοῦ κράτει.
Βολεύου χρήσιμα.
Ἐπιτέλει συντόμως.
Φιλίαν φύλαττε.
Εὐγνώμων γίνου.
Ὁμόνοιαν δίωκε.
Ἂρρητα μὴ λέγε.
Τὸ κρατοῦν φοβοῦ.
Καιρὸν προσδέχου.
Ἒχθρας διάλυε.
Γήρας προσδέχου.
Ἐπὶ ρώμῃ μὴ καυχῶ.
Εὐφημίαν ἂσκει.
Ἀπέχθειαν φεῦγε.
Πλούτει δικαίως.
Δόξαν μὴ λεῖπε.
Κακίαν μίσει.
Κινδύνευε φρονίμως.
Χρησμοὺς θαύμαζε.

Οὓς τρέφεις ἀγάπα.
Ἀπόντι μὴ μάχου.
Πρεσβύτερον αἰδοῦ.
Νεώτερον δίδασκε.
Πλούτῳ ἀπίστει.
Σεαυτὸν αἰδοῦ.
Μὴ ἂρχε ὑβρίζων.
Προγόνους στεφάνου
Ἐπὶ νεκρῷ μὴ γέλα.
Ἀτυχοῦντι συνάχθου.
Χαρίζου εὐλαβῶς.
Ἐξ εὐγενῶν γέννα.
Ἐπαγγέλου μηδενὶ.
Τύχη μὴ πίστευε.
Τελεύτα ἂλυπος.
Μέτρον ἂριστον.
Ἀδικείαν μισεῖν.
Εὐσέβειαν φυλάσσειν.
Ἡδονῆς κρατεῖν.
Βία μηδὲν πράττειν.
Τέκνα παιδεύειν.
Μὴ θρασύνου.
Νόμοις πείθου.
Μελέτει τὸ πᾶν.
Γαμεῖν μέλλον καιρὸν γνῶθι.
Μὴ ἐπὶ παντὶ λυποῦ.
Πίνων ἃρμοζε.
Πέρας ἐπιτέλει μὴ ἀποδειλιῶν.
Τὸ συμφέρον θηρῶ.
Θνῆσκε ὑπὲρ πατρίδος.
Τῷ βίῳ μάχου.
Εὖ πάσχε ὡς θνητὸς.
Παῖς ὢν κόσμιος ἲσθι, ἡβῶν ἐγκρατὴς, μέσος δίκαιος, πρεσβύτερος εὒλογος

Αν είσαι στους εφτά ουρανούς και σου ζητήσει ένας διαβάτης ένα ποτήρι νερό,
κατέβα από τους εφτά ουρανούς, να του το δώσεις,
αν είσαι άγιος ασκητής και σου ζητήσει μια γυναίκα ένα φιλί κατέβα από την
αγιοσύνη σου, να της το δώσεις,
αλλιώς δε σώζεσαι.
Ν. Καζαντζάκης - Ο Τελευταίος Πειρασμός