Δεν θέλουν τα λεφτά σου, θέλουν τη ζωή σου

Μια δράκα από καμιά εκατοστή ανθρώπους έχει την αλαζονεία πως της ανήκει ο πλανήτης. Και δεν είναι τίποτα υπεράνθρωποι, ανθρωπάκια του κερατά είναι, που σούρνονται σε αναπηρικές καρέκλες όπως όλοι οι θνητοί, που βγάζουν σπυριά στον κώλο όπως όλοι οι θνητοί, που τους πέφτουν τα νεφρά και κάνουν μεταμόσχευση όπως όλοι οι θνητοί. Αλλά νομίζουν πως ο πλανήτης αυτός είναι δικός τους. Η ψείρα περπατάει πάνω στο κεφάλι και νομίζει πως το κεφάλι αυτό είναι δικό της. Δεν το ξέρει πως ανήκει σε έναν άνθρωπο που όποτε αποφασίσει να ξεψειριαστεί θα την πάρει ο διάολος την ψείρα.
Μας κλέβουν τη ζωή μας μέσα από τους φόρους. Γιατί δουλεύουμε όχι πια για να περνάνε καλά τα παιδιά μας, αλλά για να πληρώνουμε τους φόρους τους. Όταν μας ήθελαν καταναλωτές γιατί τους βόλευε η κατανάλωση, γίναμε οι πιο χαζοχαρούμενοι καταναλωτές.
Τώρα που μας θέλουν σκλάβους σερνόμαστε άβουλοι εκλιπαρώντας έλεος από τον αδίστακτο εισαγγελέα, όπως έκαναν οι χωρικοί του Σέργουντ πριν τους οργανώσει ο Ρομπέν των δασών. Μετά τι θα μας θέλουν; Πτώματα. Ο θάνατός μας είναι η ζωή τους. Μας θέλουν νεκρούς. Τελεία. Θέλουν να χάσκουν τα άψυχα σώματά μας σε φρικιαστικούς σωρούς που θα τους δείχνουν σε μελλοντικά ντοκιμαντέρ, τάχα σοκαρισμένοι. Η μηχανή αυτή για να δουλέψει ξανά πρέπει να φάει σάρκες. Η επιβολή των φόρων και η φτώχια είναι μόνο η πρώτη πράξη. Η τελευταία έχει πάντα εκατόμβες νεκρών.
Παρακολούθησε το συλλογισμό τους, δες πώς δουλεύουν. Ένα παιχνίδι παίζουν από την αρχή του κόσμου. Και είναι μακάβριο παιχνίδι. Ο μαρξισμός έκανε ένα, αλλά θεμελιώδες λάθος. Ο καπιταλιστής δεν θα σου πουλήσει το σχοινί που θα τον κρεμάσεις. Θα σου πουλήσει το σχοινί που θα κρεμαστείς εσύ. Δες ποιο είναι το μοτίβο. Η πρόοδος της τεχνολογίας δημιουργεί αγαθά, προϊόντα δηλαδή. Τα προϊόντα πρέπει να καταναλωθούν για να υπάρξει κέρδος. Τα καταναλώνουν πάνω – κάτω αυτοί που τα κατασκευάζουν, οι εργάτες. Οι συνθήκες της ζωής τους καλυτερεύουν, θέλουν περισσότερα λεφτά για να κάνουν κι οι ίδιοι περισσότερα πράγματα, όπως τα αφεντικά τους. Διεκδικούν το αυτονόητο, να μετέχουν όλοι στην κοινή ανθρώπινη πρόοδο. Τα αφεντικά τους όμως δεν θέλουν κανέναν άλλον να μπει στο χορό της πραγματικής ευμάρειας. Επιτρέπουν να πέσει το κόκαλο από το τραπέζι και να το γλύψει ο πληβείος μόνο όταν τον έχουν ανάγκη. Όταν θέλουν για αυτό το κόκαλο να τον βάλουν να δουλεύει 15 ώρες παριστάνοντας πως έχει κατακτήσει το οκτάωρο. Και τα αφεντικά είναι και ζηλότυπα. Δεν τους φτάνει να έχουν ρεύμα, πρέπει ο άλλος, ο αποκάτω να μην έχει, αλλιώς δεν το χαίρονται. Τι νόημα έχει ένα διαμάντι, αν όλοι έχουν διαμάντια; Τι νόημα έχει ένα αυτοκίνητο πολυτελείας αν το έχουν όλοι; Όταν λοιπόν οι διεκδικήσεις των πληβείων δεν είναι διαχειρίσιμες, όταν γίνονται ενοχλητικοί οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι, ξεκινάει η κρίση. Η κρίση είναι πλαστή, δεν άλλαξε τίποτα και γίναμε ξαφνικά φτωχοί, με το πάτημα ενός κουμπιού μας φτώχυναν. Θα πάρουν βέβαια και τα ρέστα μας, θα μας στεγνώσουν, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Τα χοντρά φράγκα βγαίνουν από τον πόλεμο. Ο πόλεμος είναι ένας σμπάρος με πολλά τρυγόνια. Και εξοπλισμοί πουλιούνται, και ανεπιθύμητοι άνεργοι πεθαίνουν, και όσοι ζήσουν έχουν χεστεί από τη χαρά τους που είναι ζωντανοί και μπαίνουν πρόθυμα πάλι στο μαντρί. Και βέβαια, αρχίζει και η μπίζνα της ανοικοδόμησης. Ό,τι βομβαρδίστηκε με βόμβες των τραστ θα ανοικοδομηθεί με κατασκευαστικές των τραστ. Έτσι πορεύτηκαν μέχρι τώρα και στην πραγματικότητα δεν ξέρουν να κάνουν και τίποτε άλλο. Είναι μονότονο και προβλέψιμο το μοτίβο, αλλά δεν παύει να είναι θανατηφόρο.
Την εποχή που αλλάζαμε αυτοκίνητο κάθε δύο χρόνια τα σημάδια της σημερινής κατασκευασμένης κρίσης είχαν εμφανιστεί ύπουλα. Καταναλώναμε, αλλά μας προειδοποιούσαν, σαν να ήμασταν κακομαθημένα παιδιά που το παρακάνουν, πως κάποτε, στο μέλλον, υπάρχουν δάνεια που πρέπει να εξοφληθούν. Αυτό το έλεγαν στα μουλωχτά και το έπνιγαν με τη διαφημισάρα του καλού οικογενειάρχη που παίρνει μεζονέτα με δάνειο, δεν είναι κορόιδο όπως εσύ που μένεις στο ντεμοντέ τριάρι. Και τώρα μας λένε τι μας ετοιμάζουν, αλλά το πνίγουν με την τρομοκρατία των χαρατσιών. Και θα πάμε στη σφαγή μας άμαθοι, άβουλοι, ανέτοιμοι.
Άκου τι λένε, πρέπει να ακούμε. Η σάπια μυρωδιά της καμένης σάρκας έχει ήδη βγει σεργιάνι. Στο facebook βγήκε σελίδα που προτείνει την ευθανασία των άστεγων. Ακραίο, ο κόσμος σοκαρίστηκε. Καπάκι ο δήμαρχος Αθηναίων μάζεψε τα παγκάκια για να ξεκουμπιστούν οι άστεγοι και το δήλωσε κιόλας πως του χαλάνε τη μόστρα της ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Το πού θα πάνε οι απόκληροι δεν το έθιξαν ως θέμα. Θα πάνε παρακάτω, θα πάνε φυλακή, θα πάνε σε κρεματόρια; Θα αποφασιστεί φαντάζομαι σε κάποια σύσκεψη.
Ο γελωτοποιός εκείνος ο γερασμένος, που κάνει μια δημοφιλή εκπομπή για αυτοκίνητα, βγήκε στην τηλεόραση και είπε πως τους απεργούς που τολμάνε να διεκδικούν λεφτά ενώ τόσα χρόνια αυτός, ο χρήσιμος, ίδρωνε κάνοντας γκριμάτσες για να βγάλει τα προς το ζην, πρέπει να τους σκοτώσουν μπροστά στις οικογένειές τους.
Ο δικός μας ο Σημαντήρης, ξέρετε ποιος είναι αυτός, ο συνήγορος του πολίτη, απάντησε σε σχετική επιστολή για την ιατρική μέριμνα των παιδιών που οι γονείς τους δεν μπορούν πια να αντεπεξέλθουν, πως στις σημερινές συνθήκες που έχουν γίνει ζούγκλα, όποιος δεν μπορεί να επιβιώσει, δεν πρέπει να επιβιώνει. Τι να κάνουμε; Δεν μπορεί το κράτος να δίνει λεφτά για τα παιδιά των άχρηστων των άνεργων.
Ο Πάγκαλος που η γυναίκα του ορέγεται αιγιαλούς αλλά δεν περιφρονεί και το επίδομα τριτέκνων, μας είπε μαλάκες. Δεν είναι ηλίθιος, ή μάλλον δεν είναι απλά ηλίθιος. Είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία. Προσπαθεί να μας εξοργίσει όσο περισσότερο γίνεται. Όταν ο θυμός μας θα έχει χτυπήσει ταβάνι, αυτός και η κοιλιά του δεν θα είναι στο προσκήνιο για να ξεθυμάνουμε. Στο προσκήνιο θα είναι κάποιο φτωχαδάκι από την Ανατολία ή, καθόλου απίθανο, κάποιος απολυμένος της OPEL ντυμένος την αιματοβαμμένη γερμανική στολή του κατακτητή. Άνεργοι Έλληνες θα σκοτώνουν άνεργους Γερμανούς προς δόξαν των διανοητικά ανάπηρων ελίτ. Έτσι θα πάει το πράγμα. Η Μέρκελ δεν απομυζά εμάς για να τα δώσει στους Γερμανούς. Χεσμένους τους έχει, όπως εμάς οι δικοί μας κακόβουλοι προδότες. Μόλις δεν θα τους είναι χρήσιμοι, γιατί αφού κανείς δεν έχει λεφτά, ποιος θα αγοράσει αμάξια, άρα ποιος θα δουλέψει στους γερμανικούς κολοσσούς, θα τους βγάλει πάλι να θερίσουν και να θεριστούν. Αυτό εννοεί ο Σαρκοζί όταν λέει πως η κρίση χρέους φέρνει τον πόλεμο. Κυριολεκτεί, δεν αστειεύεται. Κι εμείς, ερεθισμένοι από τους προδότες θα κάνουμε ηρωική αντίσταση στους λάθος γερμαναράδες. Όχι πως αν έρθουν με την μπότα θα τους πούμε περάστε, αυτό δεν γίνεται. Αλλά θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό αν δεν βγάλουμε από τη φωλιά τους, από τα ανάκτορά τους, τα σάπια μυαλά που κουνάνε τα νήματα και πλουτίζουν από τον θάνατό μας όταν δεν μπορούν να πλουτίσουν από τη ζωή μας.

Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ